Έχει καταντήσει ανυπόφορο αυτό το πολλαπλό δράμα που ζούμε όλοι μας. Από τη μια αυτή η πανδημία που δε λέει να ελεγχθεί και μας πάει από παράταση σε παράταση ο εγκλεισμός και από την άλλη ο οικονομικός στραγγαλισμός που έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στην “οικονομική εντατική” και στον κρατικό αναπνευστήρα των επιδομάτων.
Όσα αποθέματα αντοχής κι αν υπήρχαν, εξαντλούνται πλέον και πληθαίνουν οι φωνές αγανάκτησης στην κοινωνία που λένε, δεν πάει άλλο.
Αυτή η σταγόνα του μαρτυρίου με τα κρούσματα που όχι μόνο δεν πέφτουν αλλά αυξάνονται, αυτή η αγωνία με τις αυξανόμενες εισαγωγές συνανθρώπων μας με covid, αυτή η απελπισία που καθημερινά μειώνονται οι κλίνες ΜΕΘ και μειώνονται οι πιθανότητες αντιμετώπισης άλλων περιστατικών( γιατί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν μόνο από covid αλλά και από πολλές άλλες ασθένειες) δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.
Με όλα αυτά κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε να ζούμε και να απολαμβάνουμε ακόμα και μικρές χαρές. Κινδυνεύουμε να πάψουμε να αγωνιζόμαστε, να βάζουμε στόχους και να κυνηγούμε τα όνειρα μας.
Αποδεικνύεται δε στην πράξη πως η λογική του κλείσε -άνοιξε και τα ημίμετρα δεν αποδίδουν. Αποδεικνύεται πως το περυσινό lockdown έφερε αποτελέσματα γιατί ήταν κανονικό κλείσιμο χωρίς παραθυράκια και εξαιρέσεις. Κλειστήκαμε τότε ένα μήνα και πετύχαμε τον περιορισμό της εξάπλωσης. Έκτοτε, λίγο η οικονομική πίεση για επαναλειτουργία της οικονομικής δραστηριότητα; , λίγο η κοινωνική πίεση για επιστροφή στην κανονικότητα, λίγο η χαλαρότητα όλων μας αλλά και οι πλημμελείς έλεγχοι διαμορφώνουν την σημερινή κατάσταση.
Μποτιλιαρίσματα στους δρόμους, γεμάτες πλατείες και δρόμοι, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις και μαζώξεις σε σπίτια παρά την απαγόρευση. Πως γίνονται όλα αυτά παρότι θεωρητικά είμαστε σε γενικό lockdown ένας θεός ξέρει. Και όχι μόνο αυτός, το ξέρουμε όλοι μας κι έχουμε πολλά παραδείγματα ο καθένας από τον κοινωνικό του κύκλο.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, έσκασε και το ηφαίστειο με τους βιασμούς, τις σεξουαλικές κακοποιήσεις, τους εκβιασμούς, τις προσβολές γενετήσιας αξιοπρέπειας, τους ψυχολογικούς βιασμούς, την χειριστική άσκηση εξουσίας στους καλλιτεχνικούς και αθλητικούς χώρους.
Ένας τεράστιος βόθρος που αναδύει και εξαπλώνει μια ανυπόφορη μπόχα στην κοινωνία για ανθρώπους που τον διασκέδαζαν και τους είχε ψηλά, για την καλλιτεχνική τους προσφορά . Και τώρα μένουμε όλοι με ανοικτό το στόμα με τα αποκαλυπτόμενα εγκλήματα τους.
Το περίεργο όμως είναι πως μένουν αποσβολωμένου από το ελληνικό me too και οι συνάδελφοι τους που οι περισσότεροι λένε πως δεν γνώριζαν και δεν είχαν ακούσει τίποτα και κάνουν...επιβραβευτικές αναρτήσεις στα social media για τους κακοποιημένους συναδέλφους τους, για την τεραστια ψυχική δύναμη που έχουν και βγαίνουν και καταγγέλλουν.
Ενώ όλοι οι υπόλοιποι, δεν ήξεραν τίποτα για τον Λιγνάδη, τον Φιλιππίδη, τον Κιμούλη, τον Χαικάλη αλλά και για τόσους άλλους που περιλαμβάνονται στις 600 καταγγελίες που έχουν γίνει μέχρι στιγμής στο συνδικαλιστικό τους όργανο! Μας δουλεύουν κανονικά. Αλλά και οι αιθουσάρχες, παραγωγοί κι αυτοί δεν ήξεραν τίποτα; 'Η κάνανε τα στραβά μάτια χρόνια και χρόνια για τους παλιοχαρακτήρες των πρωταγωνιστών τους, γιατί απλά τους “τα έφερναν” όπως λένε στη γλώσσα τους;
Τέρατα πραγματικά λοιπόν με συνεργούς τους θεατρώνες-παραγωγούς αλά και άβουλους φοβισμένους συναδέλφους που δεν σηκώνουν ανάστημα υπεράσπισης κοριτσιών και αγοριών από την εξουσιαστική βία και τις προσβολές των πρωταγωνιστών. Βλέπετε ο χώρος αυτός είναι ο κατ' εξοχήν χώρος της άκρας ανασφάλειας κι είναι πάρα πολύ εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί καποιος που αντιδρά, εκτός δια παντός.
Κι εκεί στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό αυτές οι κτηνώδεις συμπεριφορές κάποιων και σαφώς δεν είναι μόνο αυτοί που έχουμε δει να καταγγέλλονται. Τώρα που δειλά-δειλά ανοίγουν τα στόματα ακούγονται πράματα και θάματα, γι αυτόν τον κατά τα άλλα λαμπερό χώρο που οι άνθρωποι του...ποιούν ήθος!
Και φυσικά δεν είναι ο μόνος χώρος με τέτοια απεχθή φαινόμενα, πράξεις και συμπεριφορές. Το ξέρουμε όλοι τι γίνεται σε όλους τους εργασιακούς χώρους από ανθρώπους που έχουν κάθε είδους εξουσία στα χέρια τους και από τις αποφάσεις τους, κρίνονται οι ζωές των ανθρώπων. Και δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε αντιμετωπίζεται με νόμους, ντιρεκτίβες και κώδικες δεοντολογίας. Όταν οι άνθρωποι έχουν μέσα τους κτηνώδη ένστικτα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποια στιγμή θα τα βγάλουν. Πολλώ δε μάλλον όταν αποκτήσουν εξουσία. Άλλωστε από την αρχαιότητα το είχαν εντοπίσει ο πρόγονοι μας κι είχαν πει το σοφό “αρχή άνδρα δείκνυσι”!
Το θέμα είναι αυτοί οι υπάνθρωποι να καταγγέλλονται και να απομονώνονται. Σ' αυτές τις συμπεριφορές δεν χρειάζεται ούτε υπομονή ούτε ανοχή και κυρίως ούτε σιωπή. Κι αυτό είναι το δυσκολότερο γιατί νομικό οπλοστάσιο και κανόνες υπάρχουν .Αποφασιστικότητα και δύναμη από τα θύματα είναι πάντα το μεγάλο ζητούμενο.
Βασίλης Στεφανακίδης
0 Σχόλια