Γιατί χρειάζεται μια ριζική πολιτική ανασυγκρότηση

Επίθεση κατά του Σαμαρά, λέει η είδηση, εξαπέλυσε ο Μαρινάκης από την εφημερίδα του.

Tου Παντελή Σαββίδη

Η Ελλάδα, μπορεί να μην κατάφερε στα 200 χρόνια του βίου της να διαμορφώσει αστική τάξη, είχε, όμως, πάντοτε κοτζαμπάσηδες.

Πριν συνεχίσω, να καταθέσω το γενικό πλαίσιο προσέγγισης των πραγμάτων.

1.-Το εθνικό κράτος έβλαψε τον ελληνισμό. Τον συρρίκνωσε εδαφικά, πνευματικά, οικονομικά. Από ένα σημείο και πέρα, όμως, ήταν ένα αναγκαίο κακό.

2.-Μέσα στην αγανάκτησή μας από τους πολιτικούς και την πολιτική, πολλές φορές ευχόμαστε τη διάλυσή του. ΛΑΘΟΣ. Άλλο το κράτος ως διεθνής υπόσταση και άλλο οι πολιτικές ηγεσίες. Τα πρόσωπα. Ο θυμός πρέπει να κατευθύνεται στα πρόσωπα. Το κράτος είναι μια απρόσωπη οντότητα που λειτουργεί με βάση τους θεσμούς που διαμορφώνουν οι πολιτικοί, δηλαδή, ο λαός με την ψήφο του. Και όχι, οι θεσμοί απρόσωπα, όπως γίνεται στη Δύση. Τα πρόσωπα στην καθ ημάς Ανατολή επηρεάζουν την λειτουργία των θεσμών. Καλό ή κακό αυτό; Εξαρτάται. Έχει και τα καλά του έχει και τα κακά του.

3.-Ένα κράτος που λειτουργεί με στοιχειώδεις κανόνες μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, παρέχει προστασία στους πολίτες του. Το είδος, τη μορφή, το περιεχόμενο και τους τρόπους προστασίας τα συνδιαμορφώνουν πολίτες και πολιτικοί. Ποιόν, δηλαδή, ψηφίζουμε για να διαμορφώσει τις αρχές και να υποστηρίξει την προστασία μας. Απο τα μέχρι τούδε δεδομένα δεν πρέπει να είμαστε και πολύ περήφανοι για τις επιλογές μας.

4.-Έτσι, ένα κράτος ως ισχύς και μια πολιτεία ως ευρύτερη έννοια είναι αναγκαία, ακόμη και για τους αναρχικούς. Που θα εκδηλώσουν τις αναρχικές ιδέες τους αν δεν υπάρχει το δημοκρατικό φιλελεύθερο κράτος να τους παράσχει ασφάλεια; Μπορούν, για παράδειγμα να τις εκδηλώσουν στην Τουρκία του Ερντογάν αν επικρατήσει η ιδεολογική αρχή τους “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του” και ο τούρκος πρόεδρος καταστήσει το ελληνικό κράτος δορυφόρο του;

5.-Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως ιδεολογικής προελεύσεως έχει δορυφοροποιηθεί από την Τουρκία. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος αλλά χθες, 25η επέτειο των Ιμίων, η πολιτεία αποφάσισε μεν να δώσει τα ονόματα των τριών παλληκαριών που σκοτώθηκαν, σε πλοία του πολεμικού ναυτικού αλλά ΦΟΒΗΘΗΚΕ να πετάξει ένα στεφάνι στα νερά του Αιγαίου κοντά στα Ίμια. Σε μια περιοχή που μας λέει ότι ασκεί πλήρη κυριαρχία. Ας σταματήσει το δούλεμα.

6.-Και ερχόμαστε, τώρα, στο δια ταύτα με το οποίο ξεκινήσαμε. Ο Σαμαράς έκανε κάποιες σκληρές δηλώσεις για την κυβέρνηση με αφορμή τις συνομιλίες (τα περί διερευνητικών ας τα λένε στα παιδιά τους). Θα χρησιμοποιήσω την φράση “αν δεν υπήρχε ο Σαμαράς, η κυβέρνηση έπρεπε να τον εφεύρει”. Αντιθέτως, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να τον απαξιώσει. Μια εσωκομματική πίεση στην κυβέρνηση αποτελεί διπλωματικό ατού στις συνομιλίες. Εκτός αν αυτά δεν τα καταλαβαίνει ο Μητσοτάκης. Ή, εκτός και αν έχουν αποφασίσει να δώσουν και διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για το δώσιμο. Η Τουρκία το παίζει καλά αυτό το παιχνίδι. Στην Αθήνα; Δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του;

Αν, όμως η κοινή γνώμη σωπάσει και δεν αντιδράσει στις ενδεχόμενες κυβερνητικές υποχωρήσεις δεν θα φταίει η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης. Στις δημοκρατίες οι πολίτες έχουν ευθύνες. Και ήρθε η ώρα να τις αναλάβουν.

7.-Η κυβέρνηση τρέμει διότι γνωρίζει καλά ότι δεν έχει με το μέρος της την παραδοσιακή δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Και ευτυχώς που τρέμει. Τον φόβο που έχει το κατεστημένο από την κοινή γνώμη τον εκδήλωσε εμβληματικός πολιτικός σε ομιλία του σε Έλληνες των Βρυξελλών. Αυτό το μέρος της κοινής γνώμης που είναι υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών αλλά δεν θέλει να παραχωρήσουν οι φοβικές κυβερνήσεις του κάτι που ανήκει κατά το διεθνές δίκαιο στην Ελλάδα, πρέπει να εκφραστεί. Και να εκφραστεί και πολιτικά.

8.-Και η Νέα Δημοκρατία και ο Συρζα είναι πολιτικά κόμματα χωρίς ιδεολογία. Η ιδεολογία τους είναι το συμφέρον των ομάδων που τα απαρτίζουν. Με την μορφή που έχουν σήμερα δεν επιτελούν κανέναν κοινωνικό ρόλο. Η διάλυσή τους και η ανασυγκρότηση του πολιτικού σκηνικού είναι προϋπόθεση για τον πολιτικό εκσυγχρονισμό της χώρας.

9.-Πολιτικά μορφώματα, ως ομάδες πίεσης, πρέπει να δημιουργηθούν και εκτός Αθηνών. Η γνωστή μέχρι σήμερα οργάνωση του πολιτικού συστήματος αποτελεί παρελθόν. Οι κυβερνήσεις από το ΠΑΣΟΚ, τον Συριζα μέχρι τη Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιούν την δύναμη της κυβερνητικής εξουσίας για να διαλύσουν την περιφερειακή Ελλάδα. Από τον “Καποδίστρια”, τον “Καλλικράτη” ως τις καθημερινές πρακτικές, όλες οι κινήσεις του ελληνικού κατεστημένου είναι κατά της ελληνικής περιφέρειας. Έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν ένα μεγάλο κέντρο εκεί που άλλοτε υπήρχε ένα χωριό και να χρησιμοποιούν την υπόλοιπη “επικράτεια” ως ενδοχώρα. Όσοι διαφωνούν και έχουν την βούληση να πρωταγωνιστήσουν στις αντιδράσεις για να αποφευχθεί η περαιτέρω διάλυση της χώρας είναι ώρα να το κάνουν. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ειδικά τη Θεσσαλονίκη ο Μητσοτάκης έχει αποφασίσει να την τελειώσει. Θα τον αφήσουν όσοι θεσσαλονικείς απέμειναν; Θα συνεχίσει ο κόσμος της να στηρίζει ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτε αν δεν ρωτήσουν τον μπάρμπα στην Αθήνα; Μέχρι πότε ο Μητσοτάκης θα ξευτελίζει την πόλη χωρίς αντίδραση; Με τέτοια πολιτική, ο Μητσοτάκης, όχι μόνο δεν είναι αναντικατάστατος αλλά πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την επόμενη ημέρα. Ο Μητσοτάκης αποκάλυψε τα όριά του. Αλλά η λύση δεν είναι ο οικτρός Συριζα. Πρέπει να αναδιαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό. Και αυτό θα γίνει με την διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας και του Συριζα. Η παραδοσιακή δεξιά δεν χωρά στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Η αριστερά που ενδιαφέρεται, ειλικρινά, για την κοινωνία δεν έχει καμιά θέση στο Συριζα. Οι αναζητήσεις μιας σύγχρονης αριστεράς έχουν να κάνουν με την απάντηση ποιοί είμαστε, που πηγαίνουμε και πως μπαίνουμε στη νέα ψηφιακή εποχή. Τι θέση θα έχουμε σ αυτήν.

Και κάτι χαριτωμένο: Αστική τάξη δεν έχει η χώρα αλλά κάποιοι εύποροι Έλληνες υπάρχουν. Αυτοί, λοιπόν, είχαν αιτήματα και επί Ανδρέα Παπανδρέου. Ναι, του τρισκατάρατου. Τους καλούσε, λοιπόν, ο Παπανδρέου στο Καστρί και όταν μαζεύονταν τους έλεγε: Θα πάω για έναν υπνάκο, βρείτε τα μεταξύ σας και όταν ξυπνήσω μου τα λέτε και θα δω τι θα κάνω.

Επί Σημίτη, ναι του περιβόητου “εκσυγχρονιστή”, οι ίδιοι πάνω κάτω, βρίσκονταν μεταξύ τους, συμφωνούσαν και πήγαιναν μια λίστα στον τότε πρωθυπουργό και του έλεγαν: έτσι θα τα κάνεις. (Ο Σημίτης αν δεν είχε την τυφλή υποστήριξή τους δεν θα έβλεπε ούτε προεδρία του ΠΑΣΟΚ ούτε πρωθυπουργία). Η διαφορά ήταν ουσιώδης, για όσους δεν το κατάλαβαν.

Και σήμερα, περάσαμε στην εποχή όπου ο Κοτζαμπασισμός βγαίνει ο ίδιος μπροστά. Και τα ζητάει όλα. Θα του τα δώσει η κοινωνία; Γιατί στην κοινωνία ανήκουν. Όχι στην κυβέρνηση. Αν και στη Νέα Δημοκρατία αρχίζει να αναβιώνει η ιδέα περί ιδιοκτησίας του κράτους. Αυτή που υπήρχε στο DNA της παράταξης μετά τον τελευταίο πόλεμο.

Πηγή anixneuseis.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.