Για να λέμε αλήθειες και να μην κοροϊδεύουμε εαυτούς, (προϋπόθεση για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά…), αυτός ο νόμος για την Παιδεία που προκάλεσε τόση ένταση και αντιπαράθεση και η κ. Κεραμέως τον βάφτισε «μεταρρύθμιση», δεν είναι τίποτε περισσότερο από διορθωτικές παρεμβάσεις που έπρεπε να έχουν γίνει… προ 25ετίας!
Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Αν δεν είχε υπονομευθεί από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ο «νόμος
Διαμαντοπούλου» κι αν δεν είχε καταργηθεί στο σύνολό του επί ΣΥΡΙΖΑ, η
ασφάλεια και φύλαξη των πανεπιστημίων, ο αριθμός εισακτέων, ο καθορισμός των
βάσεων, και το κομματικό αίσχος του «στρατού των αιωνίων» θα είχαν
εφαρμοσθεί, δοκιμασθεί, ενδεχομένως βελτιωθεί, όπου αποδεικνυόταν αναγκαίο.
Και μαζί, βέβαια, και η ουσιαστική μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ, η συνεχής
αξιολόγηση από ανεξάρτητους ακαδημαϊκούς αξιολογητές του προσωπικού τους,
των προγραμμάτων σπουδών, το (σημαντικότατο!) διοικητικό μοντέλο των
πανεπιστημίων, η δημιουργία συμβουλίων διοίκησης, η σύνδεσή τους με την
αγορά εργασίας και όλα τα υπόλοιπα που ισχύουν σε όλα τα μεγάλα ξένα
πανεπιστήμια. Στα δικά μας, στην… επόμενη «μεταρρύθμιση»…
Αν είναι κάτι που έδωσε «επικοινωνιακά φτερά» για την κυβέρνηση στον
συγκεκριμένο νόμο, είναι η στείρα, εμμονική, ιδεοληπτική, αφοριστική, «όχι
σε όλα» και λυσσαλέα (στη Βουλή και στους δρόμους…) αντίδραση της
αντιπολίτευσης -του ΣΥΡIΖΑ, βασικά, πίσω από τον οποίο σύρθηκε αλλά αισθητά
πιο συγκρατημένα το ΚΙΝΑΛ. Αντί να συμβάλει παραγωγικά με προτάσεις και
αντιπροτάσεις στα συγκεκριμένα σημεία του νομοσχεδίου, κατηγόρησε την
κυβέρνηση για… εκμετάλλευση της πανδημίας για να εγκαταστήσει το «αστυνομικό
κράτος της δεξιάς», επανάκαμψη… της χούντας και άλλες επαναστατικές
μπούρδες! «Εκμεταλλεύθηκε» ο Μητσοτάκης την πανδημία, υλοποιώντας μια…
προεκλογική και προγραμματική του εξαγγελία! Οι άνθρωποι δεν παίζονται.
Αποτέλεσμα: Μια περιορισμένης εμβέλειας κυβερνητική πρωτοβουλία πήρε
διαστάσεις… νίκης των δυνάμεων του φωτός έναντι των δυνάμεων του σκότους,
της ιδεοληψίας, της συντήρησης! Κυρίως επειδή αυτό που μένει από τον νόμο
είναι η προσπάθεια ν’ αντιμετωπισθεί η βία, η ανομία, η εγκληματικότητα,
κάτι που χρόνια ζητάει η κοινωνία… Και αρνούνται κάποιοι καθηγητές που τα
έχουν βρει με το… «μπάχαλο κατεστημένο», όπως αρνούνται και τη βάση
εισαγωγής, με το επιχείρημα (το οποίο μάλιστα διακινούν συντεχνιακά και
δημοσίως) «κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε κλείσιμο πολλών σχολών ανά την
Ελλάδα»!.. Που δημιουργήθηκαν για ψηφοθηρικούς λόγους, για να τονωθεί… η
τοπική οικονομία! Το ότι από πολλές εκ των συγκεκριμένων σχολών τελικά δεν
αποφοιτά κανείς «επιτυχών», και για την ευτέλεια να εισάγονται νέοι
ημιμαθείς με την πολιτική «μπάτε σκύλοι αλέστε…» δεν θίγει καθόλου την
ακαδημαϊκή τους υψηλότητα…
Υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα, που είναι πολύ πιθανόν να εξελιχθεί σε
μείζον, ακόμη και ρυθμιστικό των πολιτικών εξελίξεων. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ
για αστυνομικό κράτος και «αναβίωση της χούντας» (το ακούν οι αγωνιστές και
οι σοβαροί αριστεροί και τον οικτίρουν…) , οι προειδοποιήσεις «αυτός ο νόμος
δεν θα εφαρμοσθεί ποτέ», οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις των ροπαλοφόρων με
τα ΜΑΤ, δημιουργεί κλίμα μέσα στο οποίο η υλοποίηση των προβλέψεων του νόμου
για «ασφάλεια στα ΑΕΙ» είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήσει περισσότερα και
σοβαρότερα προβλήματα από αυτά που φιλοδοξεί (στα σχέδια επί χάρτου,
προσώρας…) να επιλύσει δραστικά…
Οι αναμενόμενες οργανωμένες και μαζικές «επιχειρήσεις» των μπαχαλάκηδων και
των «ριζοσπαστών» που τους υποθάλπουν και υποστηρίζουν πολιτικά και
ιδεοληπτικά, θέλει πολύ καλή εκπαίδευση του νέου σώματος, επεξεργασμένα και
δοκιμασμένα σε πρακτική εκπαίδευση επιχειρησιακών σχεδίων, προαποφασισμένη
και επεξεργασμένη λειτουργική συνεργασία με την αστυνομία για άμεση
συνδρομή, όπου κριθεί επιβεβλημένη…
Στην Ελλάδα ζούμε. Ξέρουμε από υπερβολές, καταχρήσεις, προβοκάτσιες,
υπερβολές… ζήλου, υπαναχωρήσεις, εκφυλισμούς και… χρονοντούλαπα! Η όλη
διαδικασία απαιτεί προσοχή, εξαντλητικό σχεδιασμό και προγραμματισμό,
απαιτητική εκπαίδευση των εμπλεκομένων και αυστηρότατη πολιτική εποπτεία του
προσωπικού, τόσο για την επαγγελματική τους συμμόρφωση στο πλαίσιο (που θα
εκπονηθεί…) όσο και για την ακηδία, και πιθανή αδράνειά τους.
Με την περιορισμένης, έστω, εμβέλειας μεταρρύθμιση, η κυβέρνηση έβαλε ένα
μεγάλο στοίχημα κυρίως σε ό,τι αφορά την ασφάλεια στα ΑΕΙ. Αυτό το πρόβλημα
«σφράγισε» τον νόμο. Και είναι καταδικασμένη να κερδίσει το στοίχημα, και
έστω μόνο γι’ αυτό ο νόμος να μείνει ως «ιστορικός».
Ίδωμεν…
0 Σχόλια