Η «υπόθεση Λιγνάδη», (το, μέχρι στιγμής, αποκορύφωμα του κατακλυσμού αποκαλύψεων σεξουαλικών νοσηρών ακροτήτων, που ακολούθησε τις καταγγελίες Μπεκατώρου), θα μπορούσε να είναι καταλύτης ανησυχίας και προβληματισμού για μια κοινωνική περιθωριακή μάστιγα που όλοι ξέρουμε ότι υπήρχε, υπάρχει και δυστυχώς θα υπάρχει…
Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Δυστυχώς, με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης που
σύρθηκαν… γα να μην μείνουν πίσω από την αξιωματική, αυτό το τεράστιο
κοινωνικό-παθολογικό σκάνδαλο, ευτελίσθηκε στο επίπεδο της μικροκομματικής
πολιτικής αντιπαράθεσης. Στο οποίο γλίστρησε, σε κάποιο βαθμό για λόγους
υπεράσπισής της στις κακόβουλες επιθέσεις, και η κυβέρνηση…
Μάλλον δεν το αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας (και όσοι παίζουν ρόλο
συμβουλάτορά του) ότι δεν μπορεί ένα κόμμα με φιλοδοξίες να ξανακυβερνήσει,
να… αποδεικνύει την ύπαρξή του εξ αντιδράσεως και μόνο! Να περιμένει μια
κρίση για να την εκμεταλλευθεί –και πάλι όχι με θετικό τρόπο και προτάσεις
εναλλακτικών προσεγγίσεων από τις κυβερνητικές, αλλά με αφοριστικό
καταγγελτικό τρόπο, ακόμη και όταν ο ίδιος ως κυβέρνηση τα ίδια έκανε!
Στην «υπόθεση Λιγνάδη», ο ΣΥΡΙΖΑ ( αποδεχόμενος στην πράξη ότι ιδεολογικά
και πολιτικά έχει ξοφλήσει, ότι ξέμεινε από πυρομαχικά και επιτελικά
σχέδια…) το ‘ριξε στην ηθικολογία! Ξανάβγαλε από το σεντούκι το αραχνιασμένο
και αναπόδεικτο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς, πολιτικοποίησε άτσαλα,
επιπόλαια και επικίνδυνα θέματα ηθικής τάξεως, για να «αποδείξει» ότι αυτός
παραμένει μονίμως ο ηθικά ανώτερος!
Μετά την προκλητική ανοίκεια στάση του μέσα στην Βουλή, να… «καταγγείλει»
τον πρωθυπουργό ότι «μπλέκει την ανομία στα ΑΕΙ με… εκείνη στο Εθνικό
Θέατρο!», πριν ακόμη βγει το όνομα Λιγνάδη στη φόρα, κατηγόρησε τον κ.
Μητσοτάκη, «το επιτελάρχη του επιτελικού κράτους» για συγκάλυψη του
σκανδάλου, ο πρωταγωνιστής του οποίου συνδέεται με προσωπική φιλία με τον
πρωθυπουργό, ο οποίος «και τον επέβαλε στην θέση του στο Εθνικό Θέατρο!»
Προσκόμισε αποδείξεις; Όχι φυσικά πέρα από κάποιες φωτογραφίες του κ.
Μητσοτάκη με τον κ. Λιγνάδη, μετά από παράστασή του την οποία παρακολούθησε.
Τις συνηθισμένες κλασσικές φωτογραφήσεις πολιτικών με ανθρώπους της Τέχνης,
σαν αυτές που έχει εκατοντάδες και ο κ. Τσίπρας, αλλά και ο Γραμματέας του
ΚΚΕ κ. Κουτσούμπας, που εμφανίζεται στο διαδίκτυο αγκαλιά με τον κ. Λιγνάδη
όλα χαμόγελα… Και ο Κουτσούμπας «ήξερε και συγκάλυπτε»;
Κατανοώ την force αντίδραση της ΝΔ να «θυμίσει» ότι ο κ. Τσίπρας έκανε
υπουργό του τον (επίσης καταγγελλόμενο) κ. Χαϊκάλη, και τοποθέτησε σε
δημόσια θέση τον (επίσης καταγγελλόμενο- αν και για ήσσονος σημασίας
παρενόχληση) κ. Κιμούλη. Την κατανοώ, άλλα εγώ δεν θα την επέλεγα,
τουλάχιστον τόσο επίσημα. Ο κόσμος θυμάται… Και κρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τις
επιλογές του. Δεν χρειάζεται… επικοινωνιακός πανικός.
Όσο για την κ. Μενδώνη, θεωρώ ότι σύρθηκε ν’ αντιδράσει καθ’ υπερβολή. Ήταν
πολύ σωστή (και θεσμική) η θέση της όταν ξέσπασε το «σκάνδαλο Εθνικού», που
στην συνέχεια απέκτησε… ονοματεπώνυμο, να δηλώσει ότι « έχουμε κράτος
δικαίου που δεν με εξουσιοδοτεί να διερευνώ καταγγελίες ποινικού
ενδιαφέροντος, εκτός υπηρεσίας…». Τι την έπιασε να ενδώσει στον δημόσιο
θόρυβο και να σπεύσει να χαρακτηρίσει τον κ. Λιγνάδη ως «επικίνδυνο πρόσωπο,
που την εξηπάτησε»; Γιατί δεν ανέμενε ψύχραιμη και νηφάλια (παρά την λάσπη
ΣΥΡΙΖΑ) την εισαγγελική διερεύνηση; Γιατί σύρθηκε σε μια ολισθηρή ατραπό
(που την αδικεί…), την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητά και αναίσχυντα επέλεξε;
0 Σχόλια