Tου Παντελή Σαββίδη
(74 οι προσκεκλημένοι + εμένα). Τον αριθμό τον αναφέρω για να δώσω
εγκυρότητα στο σχόλιο. Ήμουν και εγώ εκεί, με κάποιον τρόπο.
Καλή η ρητορική εμφάνιση του πολιτικού. Στέκομαι κριτικά, όμως, στο
περιεχόμενο της ομιλίας του.
Το ” δια ταύτα” ήταν πως η ελληνική κοινή γνώμη στέκεται- με τις αντιδράσεις
της- εμπόδιο στην προσπάθεια της Ελλάδας να τα βρει με την Τουρκία.
Το τι ακριβώς σημαίνει η προσπάθεια της Ελλάδας να τα βρει με την Τουρκία
είναι γνωστό. Παραχωρήσεις. Ο ομιλητής, λοιπόν, υποστήριξε πως η ελληνική
κοινή γνώμη στέκεται εμπόδιο στις παραχωρήσεις που θέλουν να κάνουν οι
ελληνικές κυβερνήσεις για να ησυχάσουν, όπως νομίζουν, από τον τουρκικό
βραχνά.
Καλά κάνει η κοινή γνώμη και αντιδρά και περισώζει ό,τι είναι να περισωθεί
από ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ελληνική κυριαρχία. Και τώρα που το
γνωρίζουμε πως αυτό στέκεται εμπόδιο στην προσπάθεια του ελληνικού
κατεστημένου για παραχωρήσεις πρέπει να επιμείνουμε και να εντείνουμε τις
αντιδράσεις μας.
Με την Τουρκία πρέπει να τα βρούμε. Είναι γείτονάς μας και θα αποτελεί μια
διαρκή απειλή. Αλλά όχι υποχωρώντας από όσα παραχωρεί στην Ελλάδα το Διεθνές
Δίκαιο. Και αυτό, όχι μόνο διότι δεν υπάρχει κανένας λόγος παραχωρήσεων αλλά
και διότι θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Η Τουρκία δεν πρόκειται να
σταματήσει να διεκδικεί μέχρι να κάνει την Ελλάδα επαρχία της. De facto, όχι
De jure. Να το πω διαφορετικά, Μέχρι να την κάνει προτεκτοράτο της. Αν αυτή
είναι η φιλοδοξία της ελληνικής άρχουσας τάξης τότε θα βρίσκει την κοινή
γνώμη, όπως είπε ο εμβληματικός πολιτικός, απέναντί της. Και θα ευθύνεται, η
ελληνική άρχουσα τάξη, για άλλη μια φορά για τον διχασμό της κοινωνίας. Και
όπως γράφουν οι καλά γνωρίζοντες, μια διχασμένη κοινωνία δεν μπορεί να
αναπτυχθεί.
Το επίσης ενδιαφέρον είναι πως την διαδικτυακή εκδήλωση παρακολούθησαν και
ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας οι οποίοι άλλην εντύπωση
δίνουν στην κοινή γνώμη με τις δημόσιες δηλώσεις τους ενώ εκεί συμφώνησαν με
τον ομιλητή, πρώην πολιτικό. Όπως συμφώνησε και η συντριπτική πλειονότητα
του ακροατηρίου.
Ο μόνος που τόλμησε να διατυπώσει κάποιες επιφυλάξεις ήταν ο Ζάννας,
απόγονος της γνωστής οικογένειας της Θεσσαλονίκης και συγγενής του Σαμάρα.
Στο ίδιο κλίμα κινείται με αρθρογραφία στελεχών του και το γνωστό μοναδικό,
ελληνικό think tank θέτοντας το δίλημμα “παραχωρήσεις ή πόλεμος”.
Υποτίθεται πως τα think tanks αναζητούν- και προτείνουν στους εντολείς τους-
τρόπους που θα ικανοποιούν το ερώτημα που τίθεται. Και το ερώτημα στο think
tank είναι, ή πρέπει να είναι: υπάρχει τρόπος να διατηρήσει η χώρα ό,τι της
ανήκει και να μην πάει σε πόλεμο; Δυστυχώς, η απάντηση της γνωστής Δεξαμενής
Σκέψης είναι όχι. Τότε, όμως, δεν μπορεί να επιτελέσει το ρόλο της.
Θέλουμε ακέραια τη χώρα με τα δικαιώματα που της αναγνωρίζει το Διεθνές
Δίκαιο; Τότε πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρκή εγρήγορση.
0 Σχόλια