 |
| Φωτο: ΑΠΕ - ΜΠΕ |
Όταν μιλάμε για τις ΗΠΑ μιλάμε για μια δημοκρατία η οποία έχει σταθερό δημοκρατικό πολίτευμα εδώ και 240 χρόνια, όπου οι εκλογές διεξάγονται σε συγκεκριμένη ημερομηνία σε τακτά καθορισμένα χρονικά διαστήματα, ακόμη κι αν η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο ή περνάει οποιαδήποτε κρίση (οικονομική, πολιτική, χρηματιστηριακή, κλπ.).
Τι συνέβη λοιπόν χθες;
Μήπως κάποιο είδος πραξικοπήματος; Από εκείνα που συμβαίνουν σε υπανάπτυκτες μπανανίες;
Με οργισμένους οπαδούς του προέδρου Τραμπ (ακόμη και οπλισμένους) να εισβάλλουν στο Καπιτώλιο προσπαθώντας να ακυρώσουν την εκλογική νίκη του Μπάιντεν;
Μήπως έγινε απόπειρα πραξικοπήματος;
Ίσως… αν και μάλλον όχι.
Πραξικόπημα γίνεται όταν μια ομάδα στρατιωτικών ή κυβερνητικών αξιωματούχων προσπαθήσει διά της βίας να αναλάβει ανατρέποντας την νόμιμη εξουσία, χρησιμοποιώντας παράνομες (αντισυνταγματικές) μεθόδους.
Όπως π.χ. η χρήση αρμάτων μάχης από ομάδα στρατιωτικών τον Απρίλιο του 1967 στη χώρα μας, η ανατροπή του προέδρου Μόρσι από τον στρατηγό Αλ Σίσι τον Ιούλιο του 2013 στην Αίγυπτο, αλλά και η απόπειρα Τούρκων στρατιωτικών να ρίξουν τον Ερντογάν το 2016.
Τα πραξικοπήματα άλλες φορές πετυχαίνουν και άλλες όχι.
Ίσως παλιότερα, να ήταν πιο εύκολο να πετύχουν. Τότε που δεν υπήρχε πλουραλισμός στην ενημέρωση, τα τηλεοπτικά κανάλια ήταν ελάχιστα, δεν υπήρχε κινητή τηλεφωνία και κυρίως δεν υπήρχε το διαδίκτυο.
Αρκούσε στους πραξικοπηματίες να καταλάβουν ένα δυο κυβερνητικά μέγαρα, την κρατική ραδιοτηλεόραση και να ελέγξουν τον … ΟΤΕ.
Και βεβαίως να προλάβουν (συνήθως χαράματα) να συλλάβουν και να δέσουν κυβερνητικούς αξιωματούχους κλειδιά.
Σήμερα, σε μια αναπτυγμένη χώρα, με ελεύθερη ενημέρωση, με διάχυση εξουσιών και με αποκεντρωμένη διοίκηση κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει.
Πόσο δε μάλλον στην Αμερική.
Γι’ αυτό, άσχετα αν οι οπαδοί του Τραμπ εισέβαλλαν εν χορώ στο Καπιτώλιο, υπακούοντας στις προτροπές του και στις προηγηθείσες καταγγελίες του για εκλογική νοθεία, δεν υπήρξε ούτε πραξικόπημα και μάλλον ούτε απόπειρα πραξικοπήματος.
Και βέβαια να μη ξεχνάμε την (εκ των υστέρων) έστω και χλιαρή προτροπή του προέδρου να σταματήσουν τη βία και να επιστρέψουν στα σπίτια τους οι διαδηλωτές.
Ποιος φταίει όμως για όλα αυτά τα «ρεζιλίκια», που είναι πρωτόγνωρα σε μια καλά οργανωμένη δημοκρατία όπως είναι οι ΗΠΑ με τα πάμπολλα και περίφημα θεσμικά checks and balances, που εγγυώνται την ομαλή λειτουργία και απρόσκοπτη συνέχεια του κράτους;
Ενός κράτους που στην παρούσα χρονική συγκυρία αποτελεί τη Νο 1 στρατιωτική και όχι μόνο υπερδύναμη του πλανήτη;
Ίσως η απάντηση να είναι πως για όλα φταίει η διασπορά «ψευδών», ή συνωμοσιολογικών ειδήσεων και παραπληροφόρησης.
Στοιχεία της σύγχρονης εποχής, που μέσω κυρίως του διαδικτύου βρίσκουν ιδιαίτερα γόνιμο έδαφος για να διασπαρούν.
Ειδικά σε μια τεράστια χώρα, στην οποία ένα μετρημένο (σταθερά) ποσοστό κατοίκων της, περίπου 20-25%, δεν γνωρίζει (ανά πάσα στιγμή) ποιος είναι πρόεδρος.
Με ένα επίσης σταθερό ποσοστό (γύρω στο 30%) να θεωρεί πως ο Ποπάι είναι υπαρκτό πρόσωπο!
Θα μου πείτε πως και σε εμάς εδώ, ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων έστειλε στη Βουλή κάποιον ο οποίος πουλούσε χειρόγραφες επιστολές του Ιησού!!!!!!
Οπότε τι να λέμε;
Τέλος πάντων…
Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, όπως είναι οι ΗΠΑ, με μεγάλο ποσοστό απολιτίκ κατοίκων (που είναι απολιτίκ διότι ούτως ή άλλως το σύστημα λειτουργεί απρόσκοπτα άσχετα με το ποιος είναι στη κυβέρνηση), η διάδοση ψευδών ειδήσεων είναι και εύκολη και αποτελεσματική.
Διασπείροντας ψευδείς, ή παραποιημένες, ή υπερβολικές πληροφορίες, πολλοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης, καθώς και πολιτικοί (κυρίως Ρεπουμπλικάνοι) για εκλογική νοθεία, κατάφεραν να εξοργίσουν τους πιο ακραίους εκ των οπαδών του Τραμπ και να δούμε αυτά που είδαμε.
Όχι στο Σουδάν ή στη Βενεζουέλα, αλλά στην Ουάσιγκτον.
Με τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο να πρωτοστατεί, βάζοντας καθημερινά φωτιά στο τουίτερ.
Έχει δίκιο; Δεν έχει; Αυτό είναι δευτερεύον.
Πρωτεύον είναι πως παντού στον πλανήτη οι εκλογές είναι μια ευαίσθητη και κρίσιμη κατάσταση, στη διάρκεια των οποίων αλλάζει ή μετατοπίζεται η εξουσία.
Συνεπώς επηρεάζονται πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Στην περίπτωση της Αμερικής, ο Τραμπ είναι ίσως ο μόνος πρόεδρος εδώ και δεκαετίες που δεν ξεκίνησε κανέναν πόλεμο.
Και όλοι αντιλαμβανόμαστε τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το λεγόμενο military industrial complex, που στην ουσία κυβερνά την Αμερική και της προσφέρει την παγκόσμια στρατιωτική και οικονομική πρωτοκαθεδρία.
Εξ ου και οι διάφορες θεωρίες που κυκλοφόρησαν ευρέως και θέλουν τις εκλογές να είναι στημένες, με τον Μπάιντεν έναν αχυράνθρωπο, που στην ουσία θα αποτελεί τον προπομπό για μια προεδρία της «χειραγωγούμενης» Καμάλα Χάρις.
Ενός νέου θηλυκού Ομπάμα δηλαδή, που ήπιος και χαμογελαστός έβαλε φωτιά στη Μ. Ανατολή και στη Β. Αφρική, με μια από τις πολλές συνέπειες να είναι η αθρόα ανεξέλεγκτη μετανάστευση ή και μετακίνηση πληθυσμών, που άλλαξε και θα αλλάξει περαιτέρω την πληθυσμιακή και θρησκευτική σύνθεση της Ευρώπης.
Ψευδές; Υπερβολή; Ποιος ξέρει;
Όπως και να έχει πολλοί πείστηκαν από τις θεωρίες συνωμοσίας και αρκετοί αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Έστω και σαν ανοργάνωτος όχλος.
Κάτι όμως που εγγυάται εκ των προτέρων την αποτυχία του εγχειρήματος, άσχετα αν αυτό δεν ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης αλλά απλά μια θορυβώδης διαμαρτυρία.
Διότι αν ήταν μεθοδευμένη και οργανωμένη, με κάποιον σύγχρονο «Λένιν» στο πηδάλιό της, τότε ίσως να βλέπαμε πραγματικά πρωτόγνωρες καταστάσεις στην κοιτίδα της αμερικανικής δημοκρατίας.
Κάτι όμως που δεν είδαμε, διότι τι συνέβη;
Συνέβη μια αυθόρμητη συγκέντρωση και εισβολή στο Καπιτώλιο (θυμόσαστε τους αγαναΧτιστές έξω από τη δική μας Βουλή;), ανάλογη με παρόμοιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που συνήθως βλέπουμε σε λιγότερο αναπτυγμένες δημοκρατίες, όπως π.χ. στο Καμερούν πρόσφατα, ή στο Μπαγκλαντές πιο πριν.
Σε κάθε περίπτωση, άσχετα με την επιτυχία ή μη της (αιματηρής) εισβολής, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν μια συντεταγμένη χώρα, μόνο που το μέλλον της εκεί δημοκρατίας δεν φαντάζει πλέον τόσο σταθερό και ανέφελο όσο πριν από μερικά μόλις χρόνια.
Μια οι «παραξενιές» του Τραμπ, μια η υποφώσκουσα κουφόβραση με αφορμή τον ρατσισμό, μια η επαπειλούμενη απώλεια της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας στον οικονομικό τομέα (βλ. Κίνα), με κερασάκι στην τούρτα την καταστροφική πανδημία του κορονοϊού... και δεν θέλει πολύ για να δούμε μια νέα αλλιώτική Αμερική να αναδύεται στο εγγύς μέλλον.
Το αν αυτό θα είναι καλό για εκείνη ή όχι δεν έχει τόση σημασία.
Σημασία μεγάλη όμως θα έχει για εμάς, που ως ένας αδύναμος κρίκος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι εξαρτόμαστε τα μάλα τόσο από την Αμερική, όσο και από άλλες «υπερδυνάμεις» της Ευρώπης και του πλανήτη.
Απομένει λοιπόν να δούμε τι θα μας ξημερώσει τα επόμενα χρόνια… ανάλογα πάντα με τις εξελίξεις στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Προς το παρόν τις παρακολουθούμε, «πνιγμένοι» στα δικά μας σοβαρά οικονομικά κι όχι μόνο προβλήματα, έχοντας πάντα στην άκρη του μυαλού μας τις προτροπές των «ειδικών» πως οι επόμενες δυο εβδομάδες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες…
0 Σχόλια