Η δημόσια συζήτηση για τις παρενοχλήσεις και τον ρόλο της εξουσίας, η θέση της πολιτείας, η διαπαιδαγώγηση και η άμεση απόδοση δικαιοσύνης
Το ζήτημα της «παρενόχλησης» ήρθε ξανά, τις τελευταίες μέρες, στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης με μεγάλη ένταση και ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο. Το τσουνάμι των καταγγελιών για κάθε είδους και μορφής βιασμών έσπασε τη βιτρίνα της υποκρισίας ενός «όμορφου κόσμου ηθικού, αγγελικά πλασμένου». Αναδείχθηκαν οι θεμελιακές αξίες της ζωής, όπως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση και στη δημιουργία, η ελευθερία της προσωπικής επιλογής. Βγήκαν στη φόρα κοινά μυστικά που η κοινωνία προτιμάει να τα «χώνει» κάτω από το χαλί προσποιούμενη ότι δεν ξέρει.
Ο ρόλος της εξουσίας αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, καταλυτικός σε όλες της τις εκφάνσεις. Η εξουσία που δεν διστάζει να ασκήσει βία για να επιβληθεί στα θύματά της και να εκμεταλλευτεί την ορμή τους να πάρουν πτυχίο, να δουλέψουν, να διακριθούν στον αθλητισμό και αλλού, να πατήσουν το σανίδι του θεάτρου, να μπουν στην πολιτική, να ανοίξουν τα φτερά τους στη ζωή. Η ασύδοτη εξουσία που απολαμβάνει με περισσό θράσος τη σιωπή των θυμάτων και την ψυχολογική τους κατάρρευση μπροστά στον κίνδυνο της δημόσιας διαπόμπευσης. Η διαχρονική εξουσία που μπορεί να εξασφαλίζει την παραγραφή των εγκλημάτων της.
Οι τολμηρές φωνές που υψώθηκαν δημιουργούν μια μεγάλη ευκαιρία για να αντιμετωπιστεί ριζικά ένα κρίσιμο κοινωνικό πρόβλημα. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη κι ας μην επιτρέψουμε να σβήσει ο απόηχος των καταγγελιών μαζί με τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι καιρός να ανοίξει μια ουσιαστική θεσμική συζήτηση για τη λήψη μέτρων ώστε η πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της διασφαλίζοντας τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών που γίνονται θύματα εξευτελιστικών εκβιασμών.
Η ουσιαστική διαιώνιση, επί πολλές δεκαετίες, της κατοχής δημόσιων αξιωμάτων από τους ίδιους ανθρώπους αποθρασύνει καταχρηστικές συμπεριφορές, δημιουργεί ατμόσφαιρα συγκάλυψης και ατιμωρησίας. Συντεχνιακά κυκλώματα δρουν ανενόχλητα σε κοινωνικούς, εκπαιδευτικούς, εργασιακούς και πολιτικούς χώρους, καταργώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας και διαφάνειας. Η θεσμοθέτηση περιορισμένου αριθμού θητειών θα είναι σοβαρό βήμα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους κανόνες και τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Η πολιτεία οφείλει να δημιουργήσει ένα ασφαλές και αποτελεσματικό πλέγμα προστασίας και έναν κώδικα δεοντολογίας που θα ενθαρρύνει τους θιγόμενους πολίτες να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη καταγγέλλοντας περιστατικά βίας κάθε μορφής. Η πλήρης και ακριβής διερεύνηση της πιστότητας των παρουσιαζόμενων στοιχείων και η άμεση απόδοση δικαιοσύνης θα αποθαρρύνει πρακτικές εκβιαστικών παρενοχλήσεων. Είναι καιρός, επίσης να «ανοίξουν» τα σχολεία στα μαθήματα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών από τις μικρές ηλικίες, ξεπερνώντας αναχρονιστικές προκαταλήψεις και σκοταδιστικές αντιλήψεις.
Το τέλος της «σιωπής των αμνών» μπορεί και πρέπει να σημάνει οριστικά και το τέλος της εποχής του φόβου, της ντροπής και της συγκάλυψης φαινομένων σωματικού εξευτελισμού και ψυχολογικής εξουθένωσης ώστε η κοινωνική απαξία να αφορά τους απάνθρωπους θύτες και όχι τα θύματά τους. Από τα στόματα που ανοίγουν, η κοινωνία έχει μόνο να κερδίσει δίνοντάς τους την προστασία που τους οφείλει. Η ζωή χρειάζεται τολμηρούς πολίτες και όχι σιωπηλούς συνενόχους.
Γιάννης Μεϊμάρογλου
0 Σχόλια