Του Κώστα Ράπτη
Στο εσωτερικό της, η Ε.Ε. σπαράσσεται από την διαμάχη για τον σεβασμό των κανόνων του κράτους δικαίου, η οποία έχει οδηγήσει σε βέτο της Ουγγαρίας και Πολωνίας στον πολυετή κοινοτικό προσανατολισμό.
Προς τα έξω, πάλι, η Ευρώπη των "27” επισείει τη δική της εκδοχή του "Νόμου Μαγκνίτσκι”, η οποία θα επιτρέπει την επιβολή κυρώσεων σε τρίτα κράτη για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με πρώτη υποψήφια την Κίνα για τη στάση της στο Χονγκ Κονγκ και την μεταχείριση της μειονότητας των Ουιγούρων.
Όλα αυτά, έρχονται σε ειρωνική αντίστιξη με τους χαμηλούς τόνους που επιλέγει η ίδια η Ε.Ε. για τα όσα συμβαίνουν στην εξώπορτά της, λ.χ. την Αίγυπτο ή την Τουρκία.
Για μεν την Αίγυπτο του στρατάρχη Σίσι, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν φρόντισε να κλείσει πρόσφατα τη συζήτηση, υπεραμυνόμενος των γαλλικών εξαγωγών οπλισμού προς το δικτατορικό καθεστώς του Καΐρου (το οποίο και ευχαρίστησε για τη συμπαράστασή του απέναντι στις προσπάθειες δυσφήμισης της Γαλλίας, ήτοι τον ρητορικό πόλεμο που έχει κηρύξει ο Ταγίπ Ερντογάν), υπογραμμίζοντας την προτεραιότητα του "αγώνα κατά της τρομοκρατίας”, που λειτουργεί ως καθολική άφεση όλων των αμαρτημάτων. Μόνη η Ιταλία απέμεινε να ζητά δικαιοσύνη για την απαγωγή, τον βασανισμό και τον φόνο, πιθανότατα από τις αιγυπτιακές αρχές του Ιταλού διδακτορικού φοιτητή Τζούλιο Ρετζένι το 2016, ενώ το σχετικό ψήφισμα που ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία το Ευρωκοινοβούλιο δεν βρήκε πρακτικό αντίκρισμα.
Όλα αυτά, για μία χώρα με 60.000 πολιτικούς κρατουμένους, την οποία μια απλή φυλλομέτρηση των ανακοινώσεων της Διεθνούς Αμνηστίας αναδεικνύει σε εστία μεγάλης κρίσης παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Για την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, πάλι, οι χθεσινές εκκαθαρίσεις άλλων 304 στρατιωτικών που κατηγορούνται για σχέσεις με το δίκτυο του Φετουλάχ Γκιουλέν λειτουργούν ως υπενθύμιση της κατάργησης όλων των πολιτειακών αντιβάρων και εγγυήσεων στη γείτονα, με πρόσχημα το προ τετραετίας αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Και όμως: το καθεστώς των δεκάδων χιλιάδων απολύσεων από τον δημόσιο τομέα, των χιλιάδων συλλήψεων (συμπεριλαμβανομένου και του συμπροέδρου του κοινοβουλευτικού κόμματος HDP Σελαχατίν Ντεμίρτας), της μαζικής καθαίρεσης αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης, η χώρα διεθνής πρωταθλητής (μαζί με την Κίνα) στις διώξεις δημοσιογράφων παραμένει υποψήφια προς ένταξη στην Ε.Ε., σαν να πληρούσε πλέον οποιοδήποτε από τα πολιτικά κριτήρια της Κοπεγχάγης.
Η διεθνής συμπεριφορά της Τουρκίας αποτελεί βεβαίως πηγή ολοένα και μεγαλύτερης ενόχλησης για τους "27”, που όμως δύσκολα θα βρουν κοινό βηματισμό για την επιβολή κυρώσεων, όπως προεξοφλούν οι αναλυτές ενόψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Πέμπτης. (Ειρωνική λεπτομέρεια: αν η Γαλλία έχει "υιοθετήσει” τον στρατάρχη Σίσι, η Γερμανία πάλι έχει τα δικά της εξοπλιστικά συμβόλαια με τον μεγάλο αντίπαλό του, Ταγίπ Ερντογάν, τα οποία και δεν προτίθεται, παρά τις ελληνικές εκκλήσεις να αθετήσει).
Τι μένει λοιπόν από τον ευρωπαϊκό "Νόμο Μαγκνίτσκι”; Μάλλον μόνο η νεοψυχροπολεμική έμπνευση του αμερικανικού πρωτοτύπου, που στοχοποιούσε τη Ρωσία και επιθυμία επίδειξης "ηθικής ανωτερότητας” προς τους "μακράν”, σε ώρα δύσκολων αποφάσεων για τη σχέση της Ε.Ε. με τον ευρασιατικό άξονα. Αν και ούτε και σε αυτόν τον τομέα αναμένεται να υπάρξει μεγάλη συνέπεια λόγων και έργων. Και μόνο το γεγονός ότι η Ολλανδία, που πρωτοστάτησε στην υιοθέτηση του νέου ευρωπαϊκού καθεστώτος κυρώσεων για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελεί τον δεύτερο μετά τη Γερμανία εμπορικό εταίρο της Κίνας, θα επιβάλει την απαραίτητη "σύνεση”.
0 Σχόλια