Η πλάστιγγα των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης γέρνει μακριά από τον συμβιβασμό μεταξύ αναγκών και πραγματικότητας
Γράφει ο Νίκος Νυφούδης
Κάποιοι την ψήφισαν απλώς για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι την ψήφισαν για να μειώσει τους φόρους. Κάποιοι την ψήφισαν για να σηκώσει τον φράχτη στον Έβρο. Όλοι μαζί της έδωσαν τη νίκη τον Ιούλιο του 2019. Και όλοι μαζί συνεχίζουν να της δίνουν την υπεροχή στις δημοσκοπήσεις δεκαοκτώ μήνες μετά. Γιατί και τους φόρους μείωσε, και τον φράχτη σήκωσε, και –κυρίως αυτό– συντηρεί το εμφυλιοπολεμικό κλίμα κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η Νέα Δημοκρατία κέρδισε και μερικές ακόμα ψήφους. Τις ψήφους εκείνων που ήθελαν οι χαμηλοί φόροι να μεταφραστούν σε ορθολογικές κρατικές δαπάνες ή εκείνων που ήθελαν ο φράχτης στον Έβρο να ακολουθήσει τη βελτίωση των συνθηκών στους καταυλισμούς της Λέσβου. Κέρδισε και τις ψήφους εκείνων που δεν ήθελαν απλώς «να πάει στα τσακίδια ο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά αναζητούσαν μια κυβέρνηση που θα σχεδίαζε και θα υλοποιούσε με συγκρότηση δημόσιες πολιτικές.
Πώς να νιώθουν σήμερα τούτοι οι ψηφοφόροι; Κάπως άβολα, στην καλύτερη περίπτωση, και σφοδρά απογοητευμένοι, στη χειρότερη. Η πλάστιγγα των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης γέρνει μακριά από τον συμβιβασμό μεταξύ αναγκών και πραγματικότητας, ενώ η πυξίδα των στρατηγικών επιλογών της κυβέρνησης δείχνει σταθερά την επικοινωνία και μόνον αυτή. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει ανταποκριθεί στις προσδοκίες αυτής της μικρής ομάδας ψηφοφόρων της, μιας ομάδας όμως με σημαντικό συμβολισμό για τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο πρόσωπο του οποίου οι ψηφοφόροι αυτοί τεκμηρίωσαν την επιλογή ψήφου τους στις εκλογές του 2019, αλλά πολλοί από αυτούς και νωρίτερα, στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας το 2015. Τι λείπει λοιπόν από τη Νέα Δημοκρατία σήμερα;
Πρώτον, σίγουρα λείπει ο εξορθολογισμός των δαπανών. Σε μια χρονική συγκυρία όπου η μέριμνα του κράτους για τους ευπαθέστερους –οικονομικά, υγειονομικά, ψυχολογικά– είναι πιο επιτακτική από ποτέ, μια κυβέρνηση που σκορπά χρήμα διορίζοντας στο Δημόσιο αποτυχημένους πολιτευτές της δεν μπορεί να πείσει για τους περιορισμένους πόρους της. Η μειωμένη φορολογία από μόνη της, χωρίς ενίσχυση της κρατικής μέριμνας για εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που χρήζουν στήριξης, δεν είναι τεκμήριο αντί-κρατισμού αλλά δωράκι στους οικονομικά ισχυρούς.
Δεύτερον, σίγουρα λείπει η ανθρωπιά. Σε μια χρονική συγκυρία όπου η μετακίνηση στην Ευρώπη παγώνει, χωρίς ωστόσο να έχει εκλείψει η προσφυγιά και η μετανάστευση από την Ασία και την Αφρική, μια κυβέρνηση που κατηγορεί «της γης τους κολασμένους» για τις καμένες σκηνές τους δεν μπορεί να πείσει για την παγκόσμια διάσταση του προβλήματος. Η τοποθέτηση του φράχτη στον Έβρο από μόνη της, χωρίς βελτίωση των συνθηκών ζωής όσων βρίσκονται ήδη ή θα βρεθούν στο μέλλον αιτούμενοι άσυλο στη χώρα μας, δεν είναι τεκμήριο ρεαλισμού αλλά δωράκι στους εθνικόφρονες.
Με δύο λέξεις, από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία λείπει ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, παρότι ο όρος αντιστοιχίζεται καταχρηστικά στο κόμμα από πολλά στελέχη του. Ωστόσο, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δίνει υψηλή προτεραιότητα στις ίσες ευκαιρίες και στα ίσα δικαιώματα. Και μια τέτοια προτεραιότητα απαιτεί ισχυρό κράτους πρόνοιας και ισχυρό κράτος δικαίου. Χωρίς ενδιαφέρον για τους ασθενέστερους και για τους διαφορετικούς, η Νέα Δημοκρατία θα συνεχίσει να κινείται μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και συντηρητισμού. Κάποτε κάτι τέτοιο δεν ήταν αρκετό στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σήμερα;
0 Σχόλια