Του Strange Attractor
Είθισται να λέμε πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης.
Είναι, λέει, αντιπροσωπευτικό, πλουραλιστικό και δίκαιο.
Εκφράζει την εκάστοτε βούληση του λαού.
Είναι όμως έτσι;
Κι αν ναι, τότε γιατί τα μεγαλύτερα μυαλά της αρχαιότητας, ονόματα που ακόμη μνημονεύουμε, δεν στήριζαν ούτε τη βούληση του σοφού λαού, ούτε την ίδια την δημοκρατία;
Το αντίθετο μάλιστα.
Παράδειγμα ο Σωκράτης, που εύλογα απορούσε γιατί όταν θέλουμε να θεραπευτούμε πάμε στο γιατρό, όταν θέλουμε ψάρια πάμε στον ψαρά, κ.ο.κ. αλλά όταν θέλουμε το πιο σημαντικό απ’ όλα, κάποιον να μας κυβερνήσει, πάμε και στον γιατρό και στον ψαρά και στον τσαγκάρη και στον κάθε άσχετο;
Ή ο Πλάτωνας, ο μαθητής του, που κι εκείνος απορούσε τι θα γίνει με ένα πλοίο αν δεν έχει καπετάνιο και την διακυβέρνησή του αναλάβουν οι κωπηλάτες με… ψηφοφορίες;
Ένα παράδειγμα ατόφιας δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης είδαμε το 1917, όταν οι Μπολσεβίκοι ανέλαβαν τις τύχες της Ρωσίας.
Τότε, επί Τρότσκι, ο νεοσύστατος Ερυθρός Στρατός που είχε διώξει όλους τους τσαρικούς αξιωματικούς από τις τάξεις του οργανώθηκε στη βάση δημοκρατικών διαδικασιών, με τους απλούς στρατιώτες να ψηφίζουν ποιον θέλουν για διμοιρίτη, λοχία, λοχαγό, κλπ.
Με το πρώτο μπαμ των Λευκών, κι επειδή δεν έβγαινε άκρη ψηφίζοντας ποιον λόφο να καταλάβουν, ή προς τα πού να στραφούν τα πολυβόλα, επανέφεραν με συνοπτικές διαδικασίες το παλιό καθεστώς και τους παλιούς αξιωματικούς.
Στα δικά μας, ξέρατε ότι ο αρχιστράτηγος του ΔΣΕ στον εμφύλιο, ο Μάρκος Βαφειάδης, ήταν απλά ένας τσαγκάρης; Έτσι απλά το αναφέρω.
Θα μου πείτε, καλά όλα αυτά, αλλά υπάρχει κανένα καλύτερο σύστημα;
Κάτι έλεγε επ’ αυτού ο Ίωνας Δραγούμης, με καλές προθέσεις και σαφείς θέσεις, αλλά τον έφαγαν μπαμπέσικα και μας άφησε χρόνους.
Σήμερα λοιπόν, μετά από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού, έχουμε εδώ στη Δύση δημοκρατία.
Ψηφίζουμε κάθε 4-5 χρόνια κόμματα και αντιπροσώπους μας τόσο στη βουλή, όσο και στο ευρωκοινοβούλιο, που εκφράζουν τις προσδοκίες και τις επιθυμίες μας.
Γι’ αυτό μάλλον πάμε κατά διαόλου.
Διότι στο μεσοδιάστημα γίνεται της μουρλής, ειδικά αν υπάρχει αυτοδυναμία.
Διότι ψηφίζουμε όπως π.χ. επιλέγουμε μουσική.
Αν σκεφτούμε ότι ο Νότης, ή η Βανδή πουλάνε περισσότερα cd απ όσα πουλάει φερ’ ειπείν ο Μότσαρτ και κάνουμε αναγωγή, τότε καταλαβαίνετε που το πάω.
Καταλαβαίνετε πως πιο εύκολα θα ψηφίζαμε και ψηφίζουμε συστηματικά τον τάδε πασίγνωστο σελέμπριτι απ’ ότι τον άλλο τον παντελώς άγνωστο, πλην όμως καλοπροαίρετο και καταρτισμένο… Μήτσο.
Ή κάποιον που κάνει καλές σέντρες, ή που έπαιξε σε δημοφιλές ριάλιτι, παρά την διδάκτορα αστροφυσικής και στέλεχος της ΝΑΣΑ που δεν την ξέρει κανείς.
Συν το γεγονός ότι όλοι έχουμε ίσο δικαίωμα ψήφου.
Ο Μπάμπης ο «λαβίδας» ψηφίζει επί ίσοις όροις με τον… Νανόπουλο.
Χώρια του ότι στην δημοκρατία μας, η οποία εκφράζει τη βούληση της πλειοψηφίας (έτσι δεν είναι;) μια κυβέρνηση επιτυγχάνει αυτοδυναμία ακόμη και με 40%.
Ελεύθερη να κάνει ότι θέλει προκειμένου να υλοποιήσει το όραμά της.
Ναι, αλλά το 60% των ψηφοφόρων ψήφισε κάτι άλλο. Την καταψήφισε δηλαδή.
Για ποια πλειοψηφία μιλάμε;
Κάντε ένα πείραμα. Παρακολουθήστε λίγο το κανάλι της βουλής και δείτε πως φτάνει ένα νομοσχέδιο στην ολομέλεια προκειμένου να ψηφιστεί, να γίνει νόμος του κράτους και να επηρεάσει άμεσα την καθημερινότητα και τις ζωές μας.
Ειδικά με αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Ένα θέατρο σκιών, να ‘χαμε να λέγαμε.
Είναι απλά ένα σόου… κάτι το απλά διεκπεραιωτικό και διαδικαστικό, με μηδαμινή ουσία… going through the motions δηλαδή, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες.
Οι εισηγητές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, είτε συμφωνούν είτε όχι, λένε κοινοτοπίες παπαγαλίζοντας σημειωματάκια που τους δόθηκαν από την κυβέρνηση, ενώ οι βουλευτές της αντιπολίτευσης λένε τα δικά τους, συχνά προσφέροντας απλά άρνηση για την άρνηση.
Όσο για τον εκάστοτε υπουργό, αφήστε το καλύτερα.
Συνήθως είναι κάποιος επαγγελματίας πολιτικάντης, που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα που ζει ο λαός, δεν έχει ένσημα, ζει σε εικονική πραγματικότητα δηλαδή, και έφτασε στον όποιο υπουργικό θώκο μετά από πολλά χρόνια κομματικών ζυμώσεων, αφισοκολλήσεων, ή επειδή απλά γεννήθηκε γόνος.
Τέτοιοι είναι οι περισσότεροι από εκείνους που κρίνουν τις ζωές μας.
Και το πιο λυπηρό είναι ότι εμείς τους σιγοντάρουμε, κι εμείς τους ψηφίζουμε για να μας … σώσουν.
Και μετά τρέχουμε και δεν φτάνουμε, στηρίζοντας κάποιον άλλον εξίσου άσχετο με τα προβλήματά μας.
Επ’ αυτού, θυμάμαι το καταστατικό της Πολιτικής Άνοιξης του Σαμαρά στα early 90s, που μιλούσε, αν θυμάμαι καλά, για καθιέρωση αποκλειστικά εξωκοινοβουλευτικών υπουργών…
Αυτό θα ήταν μια κάποια λύση, πλην όμως με άλλα δικά της προβλήματα.
Διότι οι σημερινοί υπουργοί μπορεί να είναι εντελώς άσχετοι με το οποιοδήποτε θέμα, κάποιοι ακόμη και εμφανώς «αγράμματοι» γενικά, αλλά τουλάχιστον έχουν έναν φόβο. Το λεγόμενο πολιτικό κόστος.
Ειδικά αν σκεφτούμε πως ο μέσος όρος χρονικής διάρκειας σε συγκεκριμένο υπουργείο είναι το πολύ ένα έτος, πριν αναλάβουν άλλο, ή πριν αποσυρθούν για τα καλά, οπότε κοιτάνε να μην πολυδυσαρεστήσουν, να μην σπάσουν αυγά, κι έτσι κυλάει η αδράνεια και χρονίζουν οι αγκυλώσεις.
Εκτός κι αν κάποιος υπουργός έχει συγκεκριμένη εντολή για να περάσει κάτι, ή δεν μασάει από το κόστος καθότι γόνος για παράδειγμα (αυτούς δεν τους κουνάει κανείς), και κάνει ό,τι θέλει ή ό,τι του πουν οι από πάνω, χωρίς να ανησυχεί για ανασχηματισμό ή επανεκλογή.
Από την άλλη, οι εξωκοινοβουλευτικοί ειδικοί τεχνοκράτες κλπ. υπουργοί, όσο καταρτισμένοι και αν είναι, δεν έχουν την έξωθεν καλή δημοκρατική μαρτυρία, αφού όπως και να έχει δεν τους ψήφισε κανείς.
Οπότε;
Κάποιες χώρες κουτόφραγκων προσπάθησαν να βρουν μια λύση επ’ αυτού, καθιερώνοντας τον ρόλο του μόνιμου Γεν. Γραμματέα, στα υπουργεία, ο οποίος εξασφαλίζει την τεχνοκρατική συνέχεια στα πολλά και σύνθετα ζητήματα του εκάστοτε υπουργείου, τα οποία ούτε επιδερμικά δεν μπορεί να γνωρίζει ο ερασιτέχνης συνήθως, πλην όμως εκλεγμένος υπουργός.
Αυτά είναι κάποια προβλήματα λοιπόν, που ακόμη ταλανίζουν τη δημοκρατία γενικότερα.
Και η οποία μπορεί να μην είναι καλό σύστημα, είναι όμως το καλύτερο από όλες τις εναλλακτικές λύσεις, όπως είπε ο Τσόρτσιλ.
Κι όλα αυτά είναι λογικά, αφού οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εθνοπατέρες μας δεν είναι ειδικοί, ούτε είναι δυνατόν να «εκπαιδευθούν» ως ειδικοί σε όλα εκείνα τα σύνθετα και διαφορετικά μεταξύ τους νομοσχέδια που καλούνται να ψηφίσουν.
Κάποιοι μάλιστα όχι μόνο δεν είναι ειδικοί, αλλά είναι και τελείως άσχετοι με το οποιοδήποτε αντικείμενο κληθούν να νομοθετήσουν, αφού ένα από τα καλά της δημοκρατίας μας είναι ότι δεν ακούμε τον Σωκράτη και ψηφίζουμε και τον ψαρά και τον τσαγκάρη για να μας εκπροσωπούν.
Εδώ είχαμε υπουργό Παιδείας χωρίς πτυχίο ΑΕΙ, την ώρα που για να διοριστείς κλητήρας κάπου αυτό είναι προαπαιτούμενο (λέω εγώ τώρα).
Το αποτέλεσμα είναι να ψηφίζονται νόμοι, δήθεν για το καλό μας, από δήθεν εκπροσώπους μας, οι οποίοι δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα.
Είτε είναι της συμπολίτευσης, είτε της αντιπολίτευσης.
Με τα ΜΜΕ (ειδικά τα κανάλια) να καλύπτουν το κενό, παίζοντας τον ρυθμό που θέλουν να ακολουθήσουν οι πολιτικοί μας ταγοί.
Συχνά με επιτυχία. Ειδικά όταν και αυτά παίρνουν τα ανάλογα μπιλιετάκια από το Μαξίμου.
Αέναος κύκλος δηλαδή.
Τηλεοπτική κληρονομική δημοκρατία.
Ναι, αλλά το όλο σύστημα φαίνεται προς τα έξω να λειτουργεί, κι όλοι είναι ευχαριστημένοι διότι πώς να το κάνουμε, έτσι λειτουργεί η σύγχρονη δημοκρατία.
Ποιοι είναι οι μόνοι που κερδίζουν από όλο αυτό το ασαφές, πολλές φορές αναντίστοιχο προς το λαϊκό συμφέρον, και κυρίως δυσλειτουργικό πολιτικό σύστημα;
Ευκολάκι… αυτοί που πάντα κέρδιζαν διαχρονικά.
Είτε είχαμε φεουδαρχία, είτε βασιλεία, είτε δικτατορία, είτε δημοκρατία.
Μαντέψτε ποιοι είναι.
Θα σας δώσω ένα κλου.
Δεν είσαστε εσείς…
0 Σχόλια