Η πολιτική της ριζοσπαστικής Αριστεράς στα χρόνια του Τσίπρα ασκείται σαν μια συνεχής κουτοπόνηρη προσπάθεια παγίδευσης του αντιπάλου. Ως τώρα δεν του βγήκε, αλλά είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει, δεν έχει άλλον.
Αυτό έκανε με την απλή αναλογική όταν νόμισε ότι θα συμπαρασύρει το ΚΙΝΑΛ στην ψήφισή του νόμου ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ και να μείνει ο Μητσοτάκης στα κρύα του λουτρού. Αυτό έκανε και με τις Πρέσπες όπου πριν καν γνωστοποιήσει ως κυβέρνηση τις δικές του θέσεις, έβγαινε στα ραδιοτηλεοπτικά σεργιάνια και απαιτούσε από τον Μητσοτάκη να πάρει θέση.
Ανομολόγητη ελπίδα ο Μητσοτάκης ως φιλελεύθερος να πει «ναι» και να επέλθει διάσπαση της ΝΔ όταν το πούρο δεξιό κομμάτι της θα αντιδρούσε. Ο Μητσοτάκης το πήρε πρέφα και το ακύρωσε εν τη γενέσει του.
Την Παρασκευή στην συνέντευξη ο κ. Τσίπρας εμφανίστηκε με ένα προσωπείο τύποις συναινετικό, αλλά στην ουσία με προτάσεις που θα έθεταν υπό την κηδεμονία της αντιπολίτευσης την εκλεγμένη κυβέρνηση.
Το ένα ήταν ή πρόταση (σε «δραματικές στιγμές» όπως είπε) για σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ας ξεπεράσουμε την προϊστορία του και πόσο ο ίδιος σεβάστηκε τον άτυπο «θεσμό». Στο θέμα του Σκοπιανού, αυτός ο μη πιστός που θα χώριζε το κράτος από την εκκλησία, επέλεξε να ενημερώσει πρώτα τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για την ονομασία των Σκοπίων, και μετά τους πολιτικούς αρχηγούς! Τέτοια θεσμική συνέπεια!
Τώρα ζητάει Συμβούλιο Αρχηγών, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, για ένα θέμα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Από όσο ξέρουμε από την διεθνή ειδησεογραφία, ουδείς πολιτικός αρχηγός της παγκόσμιας πολιτικής κοινότητας πρότεινε κοινή σύσκεψη όλων των κομμάτων για την αντιμετώπιση της πανδημίας στη χώρα του.
Όπως ουδείς πρότεινε να ορισθεί υπουργός Υγείας κοινής αποδοχής «σε ένα έκτακτο σχέδιο που θα έχουμε συμφωνήσει» όπως είπε, και βέβαια να πάρει πίσω η κυβέρνηση τα πρόσφατα νομοθετήματά της ! Και όπως έγραψε χθες σε άρθρο του στην Αυγή, αν ο Μητσοτάκης δεν τον ακούσει και «συνεχίσει να συμπεριφέρεται με εγκληματική ανευθυνότητα, ταξική ιδιοτέλεια και αλαζονεία, τότε επιβεβαιώνει ότι η απόφαση που έχει πάρει είναι να μη διστάσει να θέσει σε κίνδυνο χιλιάδες ανθρώπινες ζωές…»!
Σε αυτή την περίπτωση, εφόσον δεν εισακουστεί, απειλεί «όχι μόνο θα είμαστε απέναντι, αλλά θα είμαστε οι πρωτεργάτες της κοινωνικής αντίστασης, η μαγιά της κοινωνικής δυναμικής να τον εμποδίσουμε».
Εν των μεταξύ, σε ημέρες που όλη η Ευρώπη έχει κατεβάσει ρολά, ο Αλέξης εξακολουθεί να χαρακτηρίζει το λοκνταουν ως αποτυχία της κυβέρνησης. Αλλά αυτά εναπόκεινται στους πολίτες να τα κρίνουν, δεν αποτελούν αντικείμενο του παρόντος κειμένου.
Αντικείμενο αποτελεί η στρατηγική της παγίδευσης που επιδιώκει. Στην θεωρητική περίπτωση που ο Μητσοτάκης συναινούσε σε συμβούλιο αρχηγών ( λες και κατέλαβε ελληνικό νησί ο Ερντογάν), και πολύ περισσότερο αν έβαζε υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής, αυτομάτως: Θα παραδεχόταν αδυναμία του να κυβερνήσει, αφετέρου για την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν κίνηση καλής θέλησης, αλλά αυταπόδεικτο της ανικανότητάς του και της απονομιμοποίησής του.
Όμως οι προτάσεις του, κατά το μάλλον ή ήττον, δεν είναι παγιδευτικές μόνο επ’ ευκαιρία της παρούσης ευνοϊκής συγκυρίας. Την ξεπερνούν και ατενίζουν τον εκλογικό ορίζοντα. Και εκεί έγκειται η άλλη παγίδευση. Δεδομένου ότι οι εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική, και δεν αναμένεται κάποιο κόμμα να κατακτήσει αυτοδυναμία, δεν το έχει σε τίποτα ο Αλέξης να προτείνει συγκυβέρνηση «για να μην ταλαιπωρηθεί η χώρα πηγαίνοντας σε εκλογές, αφού δεν έχουν κλείσει οι οικονομικές πληγές των μνημονίων και της πανδημίας».
Δέχεται στον τομέα τη Υγείας να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, συγκυβέρνησε άνευ ενοχών με τον Καμμένο, γιατί όχι και με τη ΝΔ; Για το «καλό του λαού και της πατρίδας» πάντα, και για να ξαναβρεθεί σε κυβερνητικά οφίτσια, έστω και ως δευτεραγωνιστής. Νόμιμη στόχευση, δε λέμε, αλλά αν δεν εισακουστεί θα ξαναβγεί να καταγγέλλει ότι η νυν κυβέρνηση βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον του λαού (επειδή δεν συγκυβερνά με τον ΣΥΡΙΖΑ).
Το πρόβλημά του είναι ότι στην ηγεσία της ΝΔ, μάλλον το έχουν ψυλλιαστεί.
Γιάννης Σιδέρης
0 Σχόλια