Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Βδομάδα την βδομάδα, μήνα τον μήνα, ξεψαρώνουν. Ακούν κάθε μέρα με αγαλλίαση τον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών, βλέπουν χαιρέκακα τα τηλεοπτικά πλάνα των έρημων πόλεων, παρακολουθούν χαμογελώντας τις εκκλήσεις των γιατρών έξω απ’ τις εντατικές κι ενώ εξωτερικά κουνούν το κεφάλι τους γεμάτοι δήθεν στεναχώρια, μόλις βρεθούν αναμεταξύ τους και μακριά απ’ την κοινή θέα τρίβουν τα χέρια τους. «Επιτέλους, ισοφαρίζουμε το Μάτι» σκέφτονται (και λένε).
Εδώ που τα λέμε, ήταν αναμενόμενο να αντιδράσουν κάποια στιγμή μ’ αυτό τον τρόπο. Από τότε που έχασαν τις εκλογές (αλλά και αρκετό καιρό πριν που βρίσκονταν σε αποδρομή) περπατούσαν σε μια έρημο. Μιλούσαν σε ανύπαρκτο ακροατήριο, επιχειρηματολογούσαν και αντί για συγκατάνευση ή αντίλογο αντιμετώπιζαν χλεύη και αδιαφορία, έψαχναν με το κιάλι να βρουν υποστηρικτή και σύμμαχο, κάθε φορά που τολμούσαν να πετάξουν έστω κι ένα αντιπολιτευτικό πετραδάκι τους γύριζε μια κοτρώνα με κυβερνητικά πεπραγμένα τους που τους έκανε την μούρη κρέας.
Ε, όποιος βρίσκεται σε τέτοια απόγνωση είναι λογικό να μην πολυψειρίζει μήτε τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί, μήτε τους συμμάχους που επιστρατεύει για να νιώσει ότι ξαναμπαίνει στο γήπεδο και παίζει μπάλα. Και τους ψεκασμένους θα αγαπήσει και τους αρνητές θα χαϊδέψει και την πιτσιρικαρία της περιπτερόμπυρας θα κολακέψει και τους καταληψίες σχολείων θα στηρίξει και με τους θανάτους θα χαρεί και με τα κρούσματα θα νιώσει αγαλλίαση. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου και των ομάδων που φτιάχνει, ο Σύριζα θα ξέφευγε;
Τώρα λοιπόν πανηγυρίζουν πάνω από θανάτους, εντατικές και οικονομικά ερείπια. Βρίσκουν παρηγοριά σε μια μακάβρια εξαλλοσύνη και ψαρεύουν σταγόνες πολιτικής αισιοδοξίας μέσα από μια λίμνη οδύνης. Παραποιούν στοιχεία, μαγειρεύουν στατιστικές, προαναγγέλλουν αρμαγεδονικές καταστροφές, καταγγέλλουν όσους μιλούν για εμβόλια, ονομάζουν φερετζέ του νεοφιλελευθερισμού τον εθελοντισμό, μετρούν με αγαλλίαση τον αριθμό των τάφων που σκάβονται.
Τα κάνουν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα με αυξανόμενη ένταση και βιαιότητα από μέρα σε μέρα, ελπίζοντας στην καλή (γι' αυτούς) είδηση. Το ένα τους μάτι είναι στις εντατικές που αναστενάζουν και το άλλο στους δημοσκόπους. «Τι διάολο, κάποια στιγμή θα δούμε τις δημοσκοπήσεις τους να ξεκολλάνε από την διπλάσια διαφορά» σκέφτονται. «Θα δούμε το 18% να γίνεται 12% και μετά το 12% να γίνεται 6% και μετά το 6% να γίνεται ισοπαλία.»
Εκεί είναι όλη τους η αγωνία, εκεί όλη τους η μανία. Να ξαναβρεθούν σε θέση διεκδίκησης της χαμένης εξουσίας. Και μόλις φθάσουν σ’ αυτό το πολυπόθητο σημείο, θα πατήσουν στην απλή αναλογική τους και θα κάνουν το μεγάλο βήμα. Έτσι και μόνο έτσι σκέφτονται, μ’ αυτόν το μπούσουλα δρουν. Ευτελέστατοι και κυνικότατοι, επιβεβαιώνουν ξανά τον εαυτό τους. Αναμενόμενοι, για όσους από μας είχαμε καταλάβει από νωρίς τι κουμάσια ήταν και στην συνέχεια επιβεβαιωθήκαμε με τον χειρότερο τρόπο. Για να δούμε λοιπόν τώρα και τις επόμενες και τις μεθεπόμενες δημοσκοπήσεις του θανάτου και της οργής. Θα ‘χουν δίκιο ή κάνουν όνειρα φθινοπωρινής νύκτας;
0 Σχόλια