Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Πάνω από ένα εκατομμύριο sms για άθληση στάλθηκαν στο 13033 την Κυριακή το βράδυ, μετά τις εννιά το βράδυ. Λογικά η Ελλάδα θα ‘πρεπε να κερδίσει στους Ολυμπιακούς αγώνες τα μισά τουλάχιστον μετάλλια, αλλά δυστυχώς οι αγώνες όλο αναβάλλονται λόγω πανδημίας. Επίσης ο Σύριζα κατακεραύνωσε την ελληνική κυβέρνηση επειδή χάλασε η πανευρωπαϊκή πλατφόρμα τηλε-εκπαίδευσης. Άσχετα αυτά τα δυο, θα πείτε. Αμ δεν είναι άσχετα. Έχουμε σαλτάρει ομαδικώς και η τρέλα χτυπά κατά βούληση, ανάλογα με την προδιάθεση του καθενός μας.
Χθες το βράδυ ένας φίλος μου βλαστημούσε που δεν πρόλαβε να μπει το πρωί στο χρηματιστήριο και να κονομήσει ένα 20%, ενώ ξέρω ότι ο άνθρωπος ζορίζεται αυτή την περίοδο όσο δεν παίρνει. Έχει τρεις εργαζόμενους και κάνει του κόσμου τις κομπίνες για να μην τους πληρώσει αλλά να φορτώσει τα μεροκάματα τους στο κράτος, όμως αυτό που τον χάλασε χθες ήταν ότι δεν πρόλαβε να αγοράσει τραπεζικές μετοχές. Υποθέτω ότι ήταν ένας από κείνους που έστειλαν sms λίγο πριν τα μεσάνυκτα, για να βγει έξω και να βρίσει αθλούμενος.
Κοιτάξτε, πρέπει όλοι μας να έρθουμε στα συγκαλά μας διότι το πράγμα εκτραχύνεται με γρηγορότερους ρυθμούς από τους επιτρεπτούς. Τρεις μόλις μέρες είναι η καραντίνα, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας, πατριώτες. Ακόμα και η δημοσκοπική συμπεριφορά του πληθυσμού εμένα με ανησυχεί κι ας με χαροποιεί πολιτικά. Άπαντες, ολημερίς κι ολονυκτίς τα βάζουν με τις κυβερνητικές πολιτικές, με τα lock down και με τα μέτρα οικονομικής στήριξης, αλλά όταν χτυπήσει το τηλέφωνο τους και πέσουν πάνω σε δημοσκόπο δηλώνουν αυτομάτως ότι ψηφίζουν Μητσοτάκη και φτύνουν τον κόρφο τους για τον Τσίπρα. Είναι κανονικό κι αυτό;
Νομίζω ότι ο πληθυσμός αρχίζει να σαλτάρει επικίνδυνα. Διακρίνω συμπεριφορές αλλόκοτες και ενίοτε επίφοβες. Ψεκασμένοι και αψέκαστοι, ανέμελοι πιτσιρικάδες και σοβαροί νοικοκυραίοι γίνονται ένα πράμα, μη μου πείτε ότι το ένα εκατομμύριο που βγήκε μετά τις εννιά το βράδυ της Κυριακής ήταν όλοι δεκαοκτάρηδες. Οι γυναίκες έχουν ήδη πάθει σύνδρομο στέρησης για τα κλειστά κομμωτήρια κι ας μην έχουν περάσει ούτε είκοσι τέσσερις ώρες από τότε που έκατσαν στις πολυθρόνες τους. Οι άντρες ήδη τριγυρίζουν στα διαμερίσματα τους σαν λιοντάρια στα κλουβιά, καμία σχέση με την εγκαρτέρηση και την συνειδητότητα του Μαρτίου. Τότε έβαφαν και κανένα κάγκελο χαμογελώντας, τώρα κάθονται στο σαλόνι και ροκανίζουν τα δόντια τους καπνίζοντας.
Δεν κινδυνολογώ, ούτε καταστροφολογώ. Απλώς παρατηρώ γύρω μου και κάνω ανήσυχες διαπιστώσεις. Κόβω δε το κεφάλι μου ότι τα ίδια συμβαίνουν και στην Γαλλία και στην Ιταλία και στο Βέλγιο. Δεν αντέχει ο κόσμος, τρώει σίδερα. Ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι. Οι γιατροί θα πουν αυτά που πρέπει, οι κυβερνήσεις θα επιβάλλουν τους περιορισμούς που είναι απαραίτητοι και οι πληθυσμοί θα υπομείνουν την κατάσταση βγάζοντας αφρούς από το στόμα και καπνούς από τα αυτιά. Ούτε καμιά αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς θα υπάρξει, ούτε εξεγέρσεις, ούτε εξελίξεις που δεν ις υπολογίζουμε. Θα στηθούμε μπροστά στις πόρτες μας και απλώς θα περιμένουμε το σύνθημα της εξόδου, βρίζοντας που αργεί. Μετά τον λόγο θα τον έχουν οι ψυχίατροι. Ειλικρινά το πιστεύω.
0 Σχόλια