Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
ΜΕΡΟΣ Β΄
Λίγους μήνες πριν τις επίμαχες προεδρικές εκλογές του 2016, το περιοδικό
TIME που όπως και όλα τα συστημικά μέσα της Αμερικής αντιμάχονται με,
χουλιγκανικού τύπου φανατισμό, το «φαινόμενο Τράμπ», κυκλοφόρησε με
πρωτοσέλιδο μια μαυρόασπρη φωτογραφία, του τότε υποψηφίου που είχε πάνω στο
πρόσωπο του πέντε «κουτάκια».
Τα τέσσερα από αυτά, που ήταν «μαρκαρισμένα», περιείχαν τους χαρακτηρισμούς
«Τραμπούκος», «Επιδειξίας», «Παρείσακτός» και «Δημαγωγός». Το πέμπτο
«κουτάκι» που παρέμενε κενό έγραφε 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, κάτι που το TIME
ευχόταν να μην συμβεί ποτέ, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.
Ανάμεσα στα κοσμητικά επίθετα που επιφύλαξε στον μελλοντικό πρόεδρο το
«έγκυρο», κατά τα άλλα, περιοδικό, νομίζω το «παρείσακτος»(party
crasher)ήταν αυτό που απέδιδε καλύτερα την οργή της συντακτικής του ομάδας
και μαζί μ’ αυτήν, όλου του συστημικού κατεστημένου της Ουάσιγκτον.
Αυτό που δεν συγχωρεί στον Τράμπ η πολιτικο-οικονομική ελίτ και το
βαθύ αμερικανικό κράτος που ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό σήμερα από τους
Δημοκρατικούς είναι ότι «χαλάει τη πιάτσα». Και θέτει σε κίνδυνο όλη τη
λογική προτεραιοτήτων που έχουν δρομολογήσει τα μεγάλα συμφέροντα της
παγκοσμιοποίησης όπως:
η υποκατάσταση των υδρογονανθράκων ως ενεργειακό καύσιμο (κλιματική αλλαγή),
η αθρόα τριτοκοσμική μετανάστευση ως μέτρο δημογραφικής τόνωσης και
εξασφάλισης φθηνής εργασίας (το λεγόμενο «μπόλιασμα»), η τυποποίηση
καταναλωτικών, διατροφικών και γενικότερα κοινωνικών συμπεριφορών (π.χ.
βιγκανισμός και αποθέωση της σεξουαλικής «διαφορετικότητας»), όπως βέβαια
και η δαιμονοποίηση των δυνάμεων που αντιστέκονται σε αυτές τις τάσεις με
πρώτη και καλύτερη την Ρωσία του Πούτιν.
Αυτές ακριβώς οι προτεραιότητες ταυτίζονται σήμερα εν πολλοίς με την ατζέντα
της Ευρωπαικής Ενωσης, όπως μονολιθικά καθορίζεται από την επιθυμία της
Γερμανίας.
Πέρα λοιπόν από τους χαρακτήρες και τα ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακά συστατικά
των δύο υποψηφίων, το κυριότερο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η διαφορά
της πολιτικής τους φιλοσοφίας. Επηρεασμένος από τις ιδέες της
«Αντισυμβατικής Δεξιάς» (Alt Right)που τον έφερε στην εξουσία, ο Τράμπ είναι
ένας αναμφίβολα συντηρητικός πολιτικός που βλέπει με επιφύλαξη την
ανεξέλεγκτη μετανάστευση, τις τρέλες των Δημοκρατικών με την «ανοχή στον
δικαιωματισμό» και την «πολυπολιτισμική συνύπαρξη», την ακροαριστερή
τρομοκρατία των «Antifa» και φυσικά τον αναδυόμενο ισλαμικό κίνδυνο.
Πιστεύει στην συνεργασία των ανώτερων πολιτισμικά θρησκευτικών δογμάτων,
κυρίως δηλαδή του Ιουδαιοχριστιανικού στοιχείου για την αντιμετώπιση του
ριζοσπαστικού Ισλάμ. Η στήριξη του Ισραήλ είναι βασικό στοιχείο της ατζέντας
του, όπως απέδειξε και η επίσημη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ, ενώ προς την
ίδια κατεύθυνση σπρώχνει και σημαντικούς Αραβες συμμάχους των ΗΠΑ, γεγονός
που αναμφίβολα ευνοεί και τις ελληνικές επιδιώξεις.
Η πολιτική του Μπάιντεν αντίθετα είναι ασαφής, καθώς το Δημοκρατικό Κόμμα
διαθέτει ερείσματα και στους Παλαιστινίους, ενώ αμφίβολη είναι και η χημεία
με τον ισχυρό άνδρα του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Το κυριότερο όμως στοιχείο που διαφοροποιεί τους δύο είναι ότι ο Τραμπ
βλέπει ως εταίρο στον αγώνα κατά της ισλαμικής παγκόσμιας απειλής και την
χριστιανική Ρωσία του Πούτιν. Αυτό ήταν που παραλίγο να του στερήσει την
Προεδρία την πρώτη φορά και κόντεψε να οδηγήσει στην αποπομπή του με την
φαιδρή κατηγορία της …ρωσοφιλίας.
Το αντιρωσικό σύνδρομο καταδίωξης κατατρέχει καθέτως και οριζοντίως το
Δημοκρατικό κόμμα και έχει αναχθεί σε ένα είδος δόγματος αναβίωσης του
ψυχρού πολέμου, που όμως δεν ταιριάζει στις επιταγές των ημερών. Και ασφαλώς
ούτε στις ανάγκες μιας ευρύτερης συνεννόησης για την αντιμετώπιση
ουσιαστικών και πραγματικών προκλήσεων, όπως η αναβίωση ενός αντιδυτικού και
άκρως επιθετικού ισλαμο-φασιστικού κινήματος, που σήμερα βρίσκει εκφραστή
τον Ερντογάν.
Η εντελώς παροχημένη Ρωσοφοβία εκφράζεται διαρκώς από επιφανή στελέχη του
Δημοκρατικού Κόμματος σε φιλο-Νατοικές «δεξαμενές σκέψης» και ακαδημαικές
επιθεωρήσεις που μοναδική προτεραιότητα έχουν την καλλιέργεια προκατάληψης
εναντίον του «οπισθοδρομικού» Πούτιν.
Ολοι αυτοί, όπως φυσικά και οι υπάλληλοι του «εγκεφαλικά νεκρού» ΝΑΤΟ,
αμείβονται αδρά για να καλλιεργούν κατ΄επάγγελμα τον μύθο της
μετασοβιετικής, τάχα μου, «κόκκινης σαρκοβόρου αρκούδας» που εποφθαλμιά τους
θεσμούς και τις δημοκρατικές αξίες της Δύσης.
Τέτοιου είδους ανοησίες, γράφουν συχνά άνθρωποι που μπορεί εύκολα να
στελεχώσουν την επόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν, όπως η αλήστου μνήμης υφυπουργός
εξωτερικών, Βικτώρια Νούλαντ, ο ελληνικής καταγωγής ορκισμένος γενίτσαρος,
ναύαρχος Σταυρίδης και ο γνωστός μας «ανθύπατος», Νίκολας Μπέρνς, που
προορίζεται για υπουργός εξωτερικών του Μπάιντεν και συστημικά μέσα
ενημέρωσης στην Ελλάδα έχουν το θράσος να εμφανίζουν ως …φιλέλληνα.
Όμως και ο ίδιος ο Μπάιντεν σε ένα, σχεδόν παρανοικά ψυχροπολεμικό άρθρο
του, στο Foreign Affairs, τον Νοέμβριο του 2018, έφτασε να χαρακτηρίζει την
σημερινή πολιτική ηγεσία της Ρωσίας, ως «συμμορία κλεπτοκρατών»,
προτείνοντας την άμεση περιθωριοποίηση της, μέσω της ενίσχυσης του ΝΑΤΟ, της
στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη και της στενότερης συνεννόησης με
την ΕΕ του …Βερολίνου.
Αυτού του είδους η επιδοτούμενη παράνοια που αναδεικνύει σε πρωταρχική
απειλή για τον πολιτισμένο κόσμο την Ρωσία, με τον ισχυρισμό ότι επιχειρεί
να διαβρώσει τις δυτικές δημοκρατίες επηρεάζοντας ακόμη εκλογικά
αποτελέσματα, αποτελεί την ραχοκοκαλιά της εξωτερικής πολιτικής του
Μπάιντεν.
Κι αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι όσο περισσότερο δαιμονοποιείται η Ρωσία,
τόσο αυξάνεται κάθετα η στρατηγική αξία της Τουρκίας, ως δήθεν αναχώματος.
Ενώ αντίθετα τυχόν εξομάλυνση των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων φέρνει σε πολύ
δύσκολη θέση τον Ερντογάν στερώντας του τον ρόλο του «μπαλαντέρ».
Το βαθύ σύστημα της παγκοσμιοποίησης δεν αντέχει δυστυχώς την στρατηγική
συνεννόηση Αμερικής-Ρωσίας και παίζει τα ρέστα του για την διάλυση ενός
τέτοιου δυνητικού άξονα.
Η Ρωσία θεωρείται ξένο σώμα. Δεν παίζει με τους κανόνες, δεν αφήνει να
αλωνίζουν τα δυτικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο έδαφος της, δεν ενθαρρύνει
τους γάμους των gay και προασπίζει, έστω και με τα όπλα, τα συμφέροντα της
στην γειτονιά της, χωρίς όμως να ανακατεύεται στην σφαίρα επιρροής του ΝΑΤΟ.
Είναι μια μεγάλη στρατιωτική και οικονομική δύναμη, η οποία όμως σε σχέση με
το ριζοσπαστικό Ισλάμ, ανήκει στην «Συμμαχία του Καλού». Στην ίδια πλευρά με
τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο και την αναδυόμενη Δεξιά της Ευρώπης, δηλαδή
την Λε Πέν και τον Σαλβίνι που επίσης κατηγορούνται από τον Μπάιντεν ως
…Ρωσόφιλοι!!!
Μόνο και μόνο γι αυτό πρέπει να βγεί ο Τράμπ. Να ξινίσει κι άλλο η σούπα της
παγκοσμιοποίησης όπως συνέβη με το Brexit και την πρώτη εκλογή του. Αυτή θα
είναι η αφετηρία για δομικές αλλαγές και στην Ευρώπη με την ανάδειξη
πατριωτικών κινημάτων.
Αλλιώς δεν θα υπάρχει η παραμικρή παραφωνία στον χυλό που θέλουν να
επιβάλουν τα συστήματα διατλαντικής εξουσίας με τους μετανάστες μοχλό
αποσταθεροποίησης μέσα στα σπίτια μας…
0 Σχόλια