Του Γιώργου Κράλογλου
Τι ψάχνεις να βρεις σε μια χώρα όπου οι αριστεροί, έστω και τύπου ΣΥΡΙΖΑ, "ιδρώνουν" από αγωνία μήπως οι φιλελεύθεροι αρπάξουν ιδιωτικές περιουσίες.
Δεν θα μείνει τίποτε. Ούτε βιομηχανικό κεραμίδι.
Την φράση "βιομηχανική Ελλάδα" και τους βιομηχανικούς χάρτες που διαβάζεις αλλού, θα τους αναζητούν οι αυριανοί μαθητές μας, μόνο σε μουσεία βιομηχανικής ιστορίας. Και αν οι συνοδοί καθηγητές έχουν την πρόθεση να ξεδιπλώνουν εικόνες και φωτογραφίες.
Τι θα ακολουθήσει μετά την Πίτσος;
Θέλουμε και τα ονόματα; Που ερεθίζουν την κουτσομπολίστικη διάθεση ή προκαλούν την ικανοποίηση του φανατισμού των πολλών, για την Ελλάδα της αποβιομηχάνισης;
Την Πίτσος θα την ακολουθήσει η απόφαση πολλών. Των πάρα πολλών της υπόλοιπης βιομηχανίας (που καλύπτει το 1,5% της μεταποιητικής παραγωγής μας), να τραβήξουν τον εκτός Ελλάδος δρόμο της.
Την Πίτσος θα την ακολουθήσει (και εδώ είναι το πιο σημαντικό) η εφαρμογή αποφάσεων (της τελευταίας 15ετίας), από ιστορικά ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας, να εγκαταλείψουν την Ελλάδα ή να συρρικνώσουν στο ελάχιστο τη δυναμικότητά τους.
Πρόκειται για σκέψεις συγκεκριμένων, στο τελευταίο κομμάτι της ιδιωτικής βαριάς βιομηχανίας (γιατί τα κρατικά κουρέλια της βαριάς βιομηχανίας ζούνε μόνο επειδή τρώνε από την τσέπη μας) που ακόμη κρατιέται (με το ένα πόδι) στην Ελλάδα μόνο από το πείσμα αμετανόητων επιχειρηματικών οικογενειών.
Ονομάτων που συνέγραψαν, με άλλα βιομηχανικά ονόματα, (δεν υπάρχουν πλέον) την ελληνική βιομηχανική ιστορία και παραμένουν, ως δείγμα θα λέγαμε, της βαριάς βιομηχανίας.
Η Ελλάδα δεν θα είχε από χρόνια τσιμεντοβιομηχανία. Η χώρα θα έχτιζε σπίτια με εισαγόμενο τσιμέντο, από φίρμες εξωτερικού (και ελληνικές μεταξύ αυτών) αν κάποιοι παλαιοί πεισματάρηδες του κλάδου δεν επέμεναν να μείνουν στην Ελλάδα οι εγκαταστάσεις τους.
Οι όποιες εγκαταστάσεις, τέλος πάντων.
Η ελληνική χαλυβουργία, θα είχε ήδη θέση μόνο στο μουσείο, αν κάποιοι έχαναν το κουράγιο τους, στον κομματικό πόλεμο των εργατοπατέρων να τις κλείσουν. Τι ίδιο που έγινε παλαιότερα και στον χώρο τον ελαστικών και στον χώρο των τροφίμων.
Την υπόλοιπη βιομηχανία βασικών οικοδομικών υλικών δεν θα την μετρούσαμε στα δάχτυλα του ενός χεριού, αν οι επιχειρηματίες του κλάδου αισθάνονταν πως λειτουργούν σε βιομηχανική χώρα.
Σε χώρα με σεβασμό την ιδιωτική οικονομία, το κέρδος και την επένδυση του κέρδους για παραπέρα προκοπή.
Τη βιομηχανία τροφίμων (τους λίγους κλάδους από την πολύμορφη δυναμική παραγωγή της) την κράτησε και την κρατάει επίσης το πείσμα ορισμένων που δεν έχουν πετάξει στα σκουπίδια σημαντικότατες προτάσεις για κοινές επενδύσεις σε άλλες χώρες. Γειτονικές κυρίως.
Η κλωστοϋφαντουργία και η βαμβακουργία έχει παγώσει πακέτα προτάσεων και σχεδίων ντόπιων και ξένων κεφαλαιούχων για δράσεις όχι στην Αφρική αλλά σε άλλες χώρες. Μέλη της Ε.Ε.
Η φαρμακοβιομηχανία καλά κρατεί. Αλλά με τα δόντια. Και κανείς από τον ικανό αυτό κλάδο δεν ορκίζεται..., πως θα απορρίψει όσα του προταθούν, τώρα που οι προεκτάσεις της πανδημίας προοιωνίζουν ανακατατάξεις διεθνώς.
Μήπως είμαστε οι νοσταλγοί της βιομηχανίας του χτες; Της βιομηχανίας που δεν έχει δρόμο επειδή η παγκοσμιοποίηση άλλαξε τα "γήπεδα" του αγώνα". Και κυρίως τους "κανόνες του παιχνιδιού";
Και η Ιρλανδία πως έφτασε και στο 8% ετήσιας ανάπτυξης μεγαλώνοντας χρόνο με χρόνο τα μερίδια στις άμεσες ξένες επενδύσεις της Ευρώπης;
Πώς συμβαίνει και τη μερίδα του λέοντος στις επενδύσεις της κατέχουν βιομηχανικοί κλάδου από αυτούς που περιγράψαμε.
Η Πορτογαλία, για να μην πούμε και η Ισπανία, πως ακολουθεί στη δεύτερη και τρίτη θέση διανομής των άμεσων ξένων επενδύσεων ακόμη και βιομηχανίες ενδυμάτων, ανταγωνιζόμενη και την Κίνα και το Μπαγκλαντές, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Να μιλήσουμε και για τη βιομηχανική Τουρκία όπου οι επενδύσεις στο έδαφός της (από όλη την Ευρώπη) συμπεριλαμβάνονται και στις σοβαρές αιτίες που κάνουν Βρυξέλλες και Βερολίνο να μασάνε τα λόγια τους στις αιτιάσεις της Ελλάδας;
Ναι, αλλά εμείς θα αναγεννήσουμε τη ναυπηγική βιομηχανία. Θα αναδιατάξουμε τα κέντρα διανομής ενέργειας στα Βαλκάνια. Θα καλύψουμε τα παραγωγικά κενά μας με σύγχρονη τεχνολογία και καινοτομία. Θα προκάνουμε όμως μέχρι το 2023 των εκλογών; Γιατί τότε θα βγει ξανά η ντουντούκα, στη μάχη να γκρεμίσουμε την ολιγαρχία και τα συμφέροντα. Ενώ, λίγο πριν, θα έχουμε και την επόμενη "βιομηχανική έξοδο", τουλάχιστον 2-3 σημερινών σοβαρών μονάδων. Από τον χώρο παραγωγής οικοδομικών υλικών, της Αττικής και της Περιφέρειας (για όσους θέλετε και ονόματα...).
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια