Το «σκάουτινγκ» του Κ. Μητσοτάκη σε ιστορικά στελέχη της Κεντροαριστεράς με την επιλογή της Αννας Διαματοπούλου επανήλθε στο προσκήνιο. Η επίσημη ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ το αντιπαρήλθε με μια δήλωση... ληξιαρχικού περιεχομένου. Μας ενημέρωσε ευγενικά ότι η Αννα έχει αποχωρήσει από το 2013. Αρα, τελεία και παύλα. Σε ιδιωτικές συζητήσεις, βέβαια, αρκετά στελέχη του Κινήματος, πετώντας τη στολή της στρουθοκαμήλου από πάνω τους, δεν κρύβουν την ανησυχία τους ότι ο Κυριάκος δημιουργεί πλέον ένα υπαρξιακό πολιτικό πρόβλημα στον χώρο. Γιατί ουσιαστικά συγκυβερνά με ένα ευάριθμο τμήμα του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, όπως εύστοχα το έθεσε ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Μια ολόκληρη πτέρυγα της κυβέρνησης προέρχεται από στελέχη πασοκογενή. Σε βαθμό που να κυκλοφορεί ευρέως το ανέκδοτο αν πρέπει να μιλάμε για «συνιστώσα ΠΑΣΟΚ» στην κυβέρνηση ή καλύτερα για «συνιστώσα Ν.Δ.» στην κυβέρνηση της Ν.Δ. Πέρα λοιπόν από τους αστεϊσμούς, το ζήτημα είναι υπαρκτό. Μόνο που νομίζω ότι οι σύντροφοι της Χ. Τρικούπη το αντιμετωπίζουν με λάθος τρόπο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Κυριάκος τούς «κλέβει» στελέχη, αλλά γιατί τόσοι πολλοί και με τόση ευκολία «πηδάνε» από το παράθυρο για τη Ν.Δ. Ο Κυριάκος καταλαβαίνουμε απόλυτα τι κάνει και γιατί το κάνει. Από τη μια, διευρύνει την κυριαρχία του στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά. Από την άλλη, κάνει διακριτό το πολιτικό στίγμα του από την «τοξική» Δεξιά και τα παλαιοκομματικά βαρίδια της παράταξής του. Για να το περιγράψουμε σχηματικά, ανασυντάσσει το κόμμα του με αρκετό Ποτάμι, πολύ σημιτικό και βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και ελάχιστη Ν.Δ. To ερώτημα λοιπόν είναι τι κάνουν οι άλλοι. Κυρίως το ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ που υποφέρει από τη λεηλασία του «ζωτικού χώρου» του. Προφανώς το πρόβλημα των «άλλων» δεν είναι ο Μητσοτάκης. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι ότι το ΚΙΝ.ΑΛ. από την περίοδο του Γ. Παπανδρέου και μετά εμφανίζει αβυσσαλέο έλλειμμα ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Το οποίο σήμερα, μετά από διαδοχικές εκλογικές συρρικνώσεις, εξελίσσεται σε υπαρξιακό πρόβλημα. Τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι αμείλικτα. Για παράδειγμα, ανήκει το ΚΙΝ.ΑΛ. στην αντιπολίτευση; Αν ναι, πώς είναι δυνατόν να συμπαρατάσσεται σε όλα τα κρίσιμα θέματα της συγκυρίας με την κυβέρνηση; Από τον Παπαγγελόπουλο μέχρι το εκλογικό σύστημα και τον νόμο για τις διαδηλώσεις.
Νιώθει καλύτερα μέσα σε ένα άτυπο και ιδιότυπο καθεστώς συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ., έστω σαν ένα κατάλοιπο του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου; Τότε δεν είναι φυσικό ο βασικός μέτοχος της συγκυβέρνησης να λεηλατεί διαρκώς τον μικρότερο εταίρο;
Ομως το υπαρξιακό πρόβλημα του ΚΙΝ.ΑΛ. είναι, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, αρκετά ευρύτερο από τα τρέχοντα της πολιτικής συγκυρίας. Γιατί αφορά κυρίως την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία του, αυτό που απώλεσε σταδιακά από την περίοδο Παπανδρέου, άρα την τοποθέτησή του στον πολιτικό και ιδεολογικό χάρτη. Συνεχίζει το ΚΙΝ.ΑΛ. να τοποθετείται στην ιστορική κοίτη της Κεντροαριστεράς;
Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. οφείλει να ξεκινήσει τον διάλογο με το κόμμα που επιβάλλει η πολιτική γεωγραφία, και όχι οι αλληθωρισμοί των στελεχών του, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ. Εναν διάλογο, σίγουρα επώδυνο και προβληματικό, με ένα κόμμα που κι αυτό με τη σειρά του δεν σεβάστηκε την πολιτική γεωγραφία. Και ίσως και γι’ αυτό τον λόγο τιμωρήθηκε. Ομως το παρελθόν είναι για τους ιστορικούς. Το παρόν και το μέλλον είναι η κύρια δουλειά της πολιτικής και των πολιτικών.
Θανάσης Τσεκούρας
0 Σχόλια