Η πολιτική διευθέτηση του Λιβυκού και η περιφερειακή αναβάθμιση του Ισραήλ με τις αλλεπάλληλες διμερείς συμφωνίες, φαίνεται πως καθιστούν κατεπείγουσα στους σχεδιασμούς των «συμμάχων», την ανάγκη επίλυσης της Ελληνοτουρκικής «εκκρεμότητας» και μάλιστα κατά τρόπο ικανό να διασφαλίσει στον απαιτητικό Ερντογάν, υπολογίσιμα αντισταθμίσματα ικανά να ισοσκελίζουν και με το παραπάνω τα ναυαγισμένα του σχέδια για τον πολιτικό έλεγχο της Λιβύης πρωτίστως και δευτερευόντως στο Συριακό. Και το χειρότερο όλων, είναι πως αυτού του είδους η διευθέτηση, φαίνεται να έχει διασφαλισμένη και την σιωπηρή ανοχή της Ελληνικής κυβέρνησης...
Του Κ. Κυριακόπουλου
Οι εξελίξεις που σχετίζονται με την διαχείριση της Ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, έχουν εισέλθει ήδη στην πιο κρίσιμη καμπή τους από άποψη ιστορική και επιχειρησιακή…
Η Ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να παρασυρθεί από την πλασματική εικόνα που επιδιώκουν να δημιουργήσουν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι «σύμμαχοί» μας, γύρω από την υποτιθέμενη ενεργοποίηση του «μηχανισμού αποσυμπίεσης», που δήθεν θα αποφορτίσει το κλίμα και θα δώσει χώρο στην Διπλωματία, ώστε να διευθετηθούν τα «εκκρεμή ζητήματα» μεταξύ των δύο χωρών.
Πρώτον γιατί αυτή η διαδικασία είναι απολύτως ελεγχόμενη, ΚΑΙ ως προς τους όρους που την διέπουν… ΚΑΙ ως προς την θεματολογία που θα της επιβληθεί… Αλλά ΚΑΙ σε όλα όσα αφορούν στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ενορχηστρώνεται. Πρόκειται ουσιαστικά για μια τεχνική διαδικασία που έρχεται να ολοκληρώσει και εν τέλει να κλειδώσει έναν πρώτο ευρύτατο κύκλο αναθεωρητικών διεκδικήσεων τις οποίες κλιμάκωσε η Τουρκική πολιτική ηγεσία, και από αυτή την άποψη τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά. Σε αυτή την παραδοχή συνηγορούν και συγκεκριμένοι χειρισμοί της Ελληνικής κυβέρνησης που δεν θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητοι.
Δεύτερον γιατί η Ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, είναι μέρος μιας ευρύτερης αποσταθεροποιητικής διαδικασίας, που ενεργοποιήθηκε σε ένα περιβάλλον στο οποίο επιδιώκεται να διαμορφωθεί μια νέα ισορροπία ισχύος. Πρόκειται επομένως για μια διεργασία περισσότερο σύνθετη και πολυπαραγοντική, που δεν επιδέχεται απλοϊκές και επιφανειακές αναγνώσεις.
Τρίτον διότι οι συναφείς εξελίξεις που δρομολογούνται στην ευρύτερη περιοχή, αποκαλύπτουν πως επιταχύνονται διευθετήσεις εν όψει των εξελίξεων της επόμενης μέρας. Η πολιτική συμφωνία που επήλθε στην Λιβύη μεταξύ των αντιμαχομένων μερών, αλλά και οι αλυσιδωτές συμφωνίες εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με παραδοσιακούς του αντιπάλους (ΗΑΕ, Μπαχρέιν, Σουδάν αλλά και Σ. Αραβία) είναι μέρος αυτής της εξίσωσης, η επίλυση της οποίας θα...
σηματοδοτήσει μια συνολικά καινούρια κατάσταση σε όλο το εύρος της ΝΑ Μεσογείου και όχι μόνο.
Τέταρτον διότι οι αμιγώς Ελληνικού αλλά και Κυπριακού ενδιαφέροντος πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται, καθώς και οι χειρισμοί του παρασκηνίου από τους υποτιθέμενους «συμμάχους» μας αλλά και από τους θεματοφύλακες της Διεθνούς νομιμότητας, ΔΕΝ αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Η Τουρκολιβυκή συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες, ΔΕΝ αντιμετωπίστηκε ως κουρελόχαρτο από τον ΟΗΕ, ούτε καν ως οφειλόμενη απάντηση στην Τουρκική πειρατική ενέργεια για τα Βαρώσια που κουρέλιασε τα υπ' αριθμ. 550 και 789 σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ.
Ο απαράδεκτος χάρτης για τις περιοχές ευθύνης αναφορικά με την Έρευνα και την Διάσωση στο Αιγαίο, με τον οποίο διεύρυναν οι Τούρκοι τις αναθεωρητικές διεκδικήσεις τους, αντιμετωπίστηκε με περίσσευμα δολιότητας αλλά και θράσους από την Γερμανική πολιτική ηγεσία, γι’ αυτό και προβληματίζει ιδιαίτερα η Ελληνική σιωπή που ακολούθησε αυτήν την προκλητική «συμμαχική» στάση.
Η σχεδόν έτοιμη «νέα» πρωτοβουλία Γκουτιέρες για την επανάληψη των συνομιλιών για το Κυπριακό, ξεδιπλώνεται ενώ σε χρόνο ανύποπτο ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ έσπευσε να δηλώσει πως ότι συζητήθηκε κατά την διάρκεια των προηγούμενων συναντήσεων που ναυάγησαν στο Μον Πελεραν και στο Κράς Μοντανά εκλαμβάνονται ως «κεκτημένα του διαλόγου». Δηλαδή όλο το προκλητικά μαξιμαλιστικό πακέτο των απαιτήσεων της Τουρκίας παραμένει σε πλήρη ισχύ και περιβάλλεται με το πρόσθετο κύρος της αποδοχής του Γενικού Γραμματέα.
Ύποπτες συναντήσεις διπλωματικής αντιπροσωπείας των ΗΠΑ με τουρκόφρονες και ανθρώπους του DEB, δηλαδή του Τουρκικού Προξενείου που παίζουν το αυτονομιστικό παιχνίδι της Άγκυρας, πραγματοποιείται στην Θράκη.
Και φυσικά μέσα σε αυτό το διόλου ευχάριστο σκηνικό, έρχεται και η αιφνίδια αλλά διόλου τυχαία - και πιθανά διόλου αυθόρμητη αλλά μάλλον υπερατλαντικά υπαγορευμένη - πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου, να προσφέρει αναγνώριση στο εκκλησιαστικό σχισματικό έκτρωμα της Ουκρανίας και στους νεοναζί που το περιβάλουν, και αυτό λίγες ώρες πριν την επίσκεψη Λαβρώφ στην Αθήνα.
Οι εξελίξεις επιταχύνονται…
Και όλα τα παραπάνω, είναι εξόχως αποκαλυπτικά για τον μονόδρομο που έχει επιλεγεί ως προς την διαφαινόμενη έκβασή τους. Η πολιτική διευθέτηση του Λιβυκού και η περιφερειακή αναβάθμιση του Ισραήλ με τις αλλεπάλληλες διμερείς συμφωνίες, φαίνεται πως καθιστούν κατεπείγουσα στους σχεδιασμούς των «συμμάχων» την ανάγκη επίλυσης της Ελληνοτουρκικής «εκκρεμότητας» (ως κυρίαρχης πλέον εναπομείνασας εκκρεμότητας στην ευρύτερη περιοχή) και μάλιστα κατά τρόπο ικανό να διασφαλίσει στον απαιτητικό Ερντογάν, υπολογίσιμα αντισταθμίσματα ικανά να ισοσκελίζουν και με το παραπάνω, τα ναυαγισμένα του σχέδια για τον πολιτικό έλεγχο της Λιβύης πρωτίστως και δευτερευόντως στο Συριακό.
Και το χειρότερο όλων, είναι πως αυτού του είδους η διευθέτηση, φαίνεται να έχει διασφαλισμένη και την σιωπηρή ανοχή της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία όλα δείχνουν πως ήδη έχει ενδώσει σε απαράδεκτους συμβιβασμούς στο Αιγαίο και στην Κύπρο, υπό το βάρος ίσως ακόμη και πιθανών απειλών και εκβιασμών για ανατροπές ευρύτερες ΚΑΙ στο Αιγαίο αλλά ΚΑΙ στην Θράκη. Σε αυτό το βρώμικο σκηνικό, η χορογραφία ήταν συγκεκριμένη, αλλά και απολύτως προβλέψιμη...
Η Τουρκία κλιμάκωσε στο maximum τις απαιτήσεις της…
Οι «σύμμαχοι» αβαντάρισαν στο μέγιστο δυνατό βαθμό την επιθετικότητά της…
Στην εμφανή τους ανοχή προσέθεσαν και την δική τους παρασκηνιακή πίεση σε μια κυβέρνηση πρόθυμη να εκβιαστεί, να συμβιβαστεί και εν τέλει να ενδώσει στις απαιτήσεις τους…
Η παρασκηνιακή πίεση είναι προφανές ότι συνοδεύτηκε και από απροκάλυπτους εκβιασμούς προκειμένου να ανακοπεί η διαφαινόμενη διμερής αμυντική συνεργασία με την Γαλλία, και να ελαχιστοποιηθούν στα απολύτως ανεκτά όρια οι διμερείς συνεννοήσεις της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου με την Ρωσία…
Γαρνίρισαν όλο αυτό το απαράδεκτο περιβάλλον των πιέσεων με προειδοποιήσεις πως δεν θα μπορέσουν να συγκρατήσουν τον ανεξέλεγκτο Ερντογάν εάν αποφασίσει να κλιμακώσει επιχειρησιακά ΚΑΙ επί του πεδίου…
Και αφού ολοκλήρωσαν τις διευθετήσεις τους στο Λιβυκό και στην ζώνη ζωτικού Ισραηλινού ενδιαφέροντος, φρόντισαν να θυμίσουν στο πρόθυμο πολιτικό προσωπικό της χώρας, πως είναι στριμωγμένο στις Συμπληγάδες ενός ταπεινωτικού συμβιβασμού, και πως καλά θα κάνει να προετοιμάσει την κοινωνία για τα χειρότερα. Έτσι…
Οι δηλώσεις Διακόπουλου που επανέφεραν το γνωστό «Η Κύπρος κείται μακράν» και η συνακόλουθη παραίτησή του από την θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, συνοδεύτηκε από τον αδιαμαρτύρητο πολεμικό αποκλεισμό του νησιού από τα πειρατικά της Τουρκίας. Ένα αποκλεισμό ανήθικο και άνανδρο που τον ανέχτηκαν οι πάντες. ΚΑΙ η μητέρα Ελλάδα… ΚΑΙ οι πολύτιμοι «σύμμαχοι»…
Η αντικατάσταση Διακόπουλου από τον γνωστών αντιλήψεων κ. Ντόκο, ήταν μια πράξη που θύμισε στους αφελείς, πως ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι λιγότερο υπεύθυνος για την απαράδεκτη δήλωση Διακόπουλου, και κυρίως είναι ο πρώτος υπεύθυνος για την κατρακύλα που επρόκειτο να ακολουθήσει. Και τελικά ακολούθησε…
Τον χορό της ντροπής έσυρε ο Γεραπετρίτης που αποκαθήλωσε και το τελευταίο ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας, μεταφέροντας την εθνική κόκκινη γραμμή στα 6 νμ την στιγμή που η Τουρκία προέβαινε σε αλλεπάλληλες ταπεινωτικές προκλήσεις σε βάρος της χώρας…
Και φυσικά την απαράδεκτη εθνική υπαναχώρηση ήρθε να επιβεβαιώσει ο αμελέτητος Χρυσοχοΐδης, ο οποίος χαρακτήρισε «Εθνικισμό» κάθε συζήτηση για την Διεθνώς κατοχυρωμένη υποχρέωση της χώρας μας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 νμ.
Φυσικά, το ότι ο Ντόκος παραμένει Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας… Ο Γεραπετρίτης στην Κυβέρνηση και ο Χρυσοχοΐδης υπουργός, είναι γεγονότα που αποδεικνύουν από μόνα τους, ότι είναι Εθνικά αναγκαίο να ανατραπεί ΤΩΡΑ αυτή η Κυβέρνηση πριν προλάβει να περιβάλει την μειοδοσία της με το κύρος και την αμετάκλητη βαρύτητα της Εθνικής υπογραφής.
Άλλωστε ο κ. Μητσοτάκης και η κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος συνολικά, οφείλουν να εξηγήσουν πειστικά στον Ελληνικό λαό για ποιόν λόγο υπουργοποίησαν τον κ. Χρυσοχοΐδη και κυρίως για ποιόν λόγο συνεχίζουν να σέρνονται αμήχανοι και φοβικοί πίσω από τις ολέθριες επιλογές ενός πολιτικά αποτυχημένου.
Η χώρα βρίσκεται και πάλι μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι…
Η εμμονική επιλογή της πολιτικής ηγεσίας να συνεχίσει να λειτουργεί ως άβουλο παρακολούθημα των επιλογών που ιεραρχούν για λογαριασμό της οι «θεσμικοί» της σύμμαχοι, είναι η μία επιλογή σε αυτό το σταυροδρόμι. Είναι μια επιλογή απόλυτης εθνικής αναξιοπρέπειας. Μια επιλογή καταστροφική. Μια επιλογή που φέρνει όλο και πιο κοντά των δραστικό ακρωτηριασμό των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Ενώ τα σαφή προμηνύματα αυτού του μονόδρομου, αποδεικνύουν και στους πιο δύσπιστους ότι ακόμη και ο γεωπολιτικός της ακρωτηριασμός έχει ήδη αρχίσει να κάνει απειλητική την εμφάνισή του.
Η άλλη επιλογή είναι αυτή της εθνικής χειραφέτησης. Είναι η επιλογή που οφείλει να κάνει μια χώρα που απειλείται πραγματικά, και η οποία έχει υποχρέωση να θυμίσει στους «συμμάχους» που την μαχαιρώνουν πισώπλατα, πως έφτασε η ώρα να υποστούν αυτοί τις κυρώσεις που δεν θέλησαν να επιβάλουν στην προκλητική και επιτιθέμενη Τουρκία.
Η πρόκληση είναι ιστορική. Και η ανέλπιστη επανεμφάνισή της, τροφοδοτείται και πάλι από την άτσαλη διαχείριση του τουρκικού ηγεμονισμού που εκδηλώνεται γι’ ακόμη μια φορά απέναντι σε μια Γαλλία αποφασισμένη να σηκώσει το γάντι. Ο άθλιος της Άγκυρας με την συνολική του στάση, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να προσφέρει πολιτική στέγη στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, αντιμετωπίζοντας με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο την πρόσφατη δολοφονική επίθεση με θύμα τον καθηγητή στο Παρίσι.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που συμπίπτει χρονικά με την ξεκάθαρη προειδοποίηση του Αιγύπτιου ηγέτη Σίσι, ο οποίος ενημέρωσε τόσο την Ελλάδα όσο και την Κύπρο, για την επερχόμενη ισλαμιστική τρομοκρατία που αναμένεται να εργαλειοποιήσει ο Ερντογάν για να οδηγήσει και τις δύο χώρες σε εκτεταμένη αποσταθεροποίηση και να διευκολύνει έτσι την προώθηση των γεωπολιτικών του σχεδιασμών.
Αυτή την φορά, η Ελλάδα και η Κύπρος δεν δικαιούνται να σιωπήσουν. Δεν έχουν δικαίωμα να μην είναι αυτές που θα διαμηνύσουν στον Γάλλο πρόεδρο την πολιτική αποφασιστικότητά τους να μην τροφοδοτήσουν περαιτέρω το θράσος του Ερντογάν με επιπρόσθετες υπαναχωρήσεις σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κυρίως όμως είναι αυτές που έχουν την υποχρέωση, να επαναφέρουν με τρόπο ολοκληρωμένο το ζήτημα της ευρύτερης δυνατής αμυντικής συνεργασίας, στην βάση ενός μακρόπνοου προγράμματος συγκεκριμένων στόχων που θα σχετίζεται ΚΑΙ με την στρατηγική φυσιογνωμία ΤΟΣΟ του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ΟΣΟ και της ΝΑ Μεσογείου συνολικότερα.
Και φυσικά, τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος, έχουν υποχρέωση να διαμηνύσουν στους κατ’ όνομα «συμμάχους» πως το παιχνίδι τελείωσε. Να τους διαμηνύσουν πως η επιλογή τους να θυσιάσουν την γεωπολιτική υπόσταση του Ελληνισμού, προκειμένου να κλείσουν όπως – όπως μια σοβαρή περιφερειακή εκκρεμότητα και να μπαλώσουν το ρήγμα από το οποίο απειλείται η αμυντική και οικονομική τους συνοχή, ναυαγεί τώρα και ναυαγεί οριστικά και αμετάκλητα.
Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν υποχρέωση να διαμηνύσουν τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ, πως εάν θέλουν να ανακόψουν την εμφάνιση του επαπειλούμενου ρήγματος στην νοτιοανατολική τους πτέρυγα, οφείλουν να θυσιάσουν ΤΩΡΑ την επικίνδυνη ανοχή που επέδειξαν στην τουρκική πειρατεία, και μαζί της να θυσιάσουν τον τουρκικό μεγαλοϊοδεατισμό σε όλες του τις εκδοχές και για πάντα.
Επίλογος…
Οι εξελίξεις είναι αμείλικτες… Επιταχύνονται δραματικά… Και είναι φανερό πως κανείς πλέον δεν δικαιούται να μην αντιλαμβάνεται τα αυταπόδεικτα. Οι απαράδεκτες δηλώσεις Γεραπετρίτη – Χρυσοχοΐδη, δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα…. Δεν είναι η λάθος διαχείριση μιας γενικά ορθής πολιτικής… Είναι δηλώσεις που καταδεικνύουν την καταστροφική γεωπολιτική περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Η σιωπηλή αποδοχή των δηλώσεων, και των δυο αυτών στελεχών της κυβέρνησης, από τον πρωθυπουργό της χώρας, αποδεικνύει την απόλυτη συνενοχή του. Πιστοποιεί ότι το πνεύμα της μειοδοσίας που διαπερνά αυτές τις δηλώσεις, είναι ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο σέρνεται η κυβερνητική πολιτική καθ΄υπαγόρευση τρίτων.
Αυτές οι δηλώσεις δεν ξέφυγαν. Διατυπώθηκαν συνειδητά για να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για τα χειρότερα που έρχονται. Κι αυτό είναι που ΔΕΝ πρέπει να επιτρέψει η μαχόμενη Ελληνική κοινωνία.
Αυτή η πολιτική ΔΕΝ βελτιώνεται στο πεδίο της εφαρμογής της. Αυτή η πολιτική ή ανατρέπεται ή οδηγεί την χώρα στον αφανισμό. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή… Αλλά και δεν μπορεί να διαχειριστεί την ανατροπή της το πολιτικό προσωπικό που ενέδωσε υπό το βάρος των εκβιασμών, των πιέσεων ή των ιδεοληπτικών επιλογών του.
Η γεωπολιτική ανάταξη της χώρας, περνά αναγκαστικά μέσα από την αναγκαία αναμόρφωση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Και αυτό το γάντι οφείλουμε να το σηκώσουμε ως κοινωνία… Αυτό το στοίχημα οφείλουμε να το κερδίσουμε σήμερα, διότι αύριο δεν πρόκειται να υπάρξει.
Οι εξελίξεις που σχετίζονται με την διαχείριση της Ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, έχουν εισέλθει ήδη στην πιο κρίσιμη καμπή τους από άποψη ιστορική και επιχειρησιακή…
Η Ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να παρασυρθεί από την πλασματική εικόνα που επιδιώκουν να δημιουργήσουν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι «σύμμαχοί» μας, γύρω από την υποτιθέμενη ενεργοποίηση του «μηχανισμού αποσυμπίεσης», που δήθεν θα αποφορτίσει το κλίμα και θα δώσει χώρο στην Διπλωματία, ώστε να διευθετηθούν τα «εκκρεμή ζητήματα» μεταξύ των δύο χωρών.
Πρώτον γιατί αυτή η διαδικασία είναι απολύτως ελεγχόμενη, ΚΑΙ ως προς τους όρους που την διέπουν… ΚΑΙ ως προς την θεματολογία που θα της επιβληθεί… Αλλά ΚΑΙ σε όλα όσα αφορούν στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ενορχηστρώνεται. Πρόκειται ουσιαστικά για μια τεχνική διαδικασία που έρχεται να ολοκληρώσει και εν τέλει να κλειδώσει έναν πρώτο ευρύτατο κύκλο αναθεωρητικών διεκδικήσεων τις οποίες κλιμάκωσε η Τουρκική πολιτική ηγεσία, και από αυτή την άποψη τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά. Σε αυτή την παραδοχή συνηγορούν και συγκεκριμένοι χειρισμοί της Ελληνικής κυβέρνησης που δεν θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητοι.
Δεύτερον γιατί η Ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, είναι μέρος μιας ευρύτερης αποσταθεροποιητικής διαδικασίας, που ενεργοποιήθηκε σε ένα περιβάλλον στο οποίο επιδιώκεται να διαμορφωθεί μια νέα ισορροπία ισχύος. Πρόκειται επομένως για μια διεργασία περισσότερο σύνθετη και πολυπαραγοντική, που δεν επιδέχεται απλοϊκές και επιφανειακές αναγνώσεις.
Τρίτον διότι οι συναφείς εξελίξεις που δρομολογούνται στην ευρύτερη περιοχή, αποκαλύπτουν πως επιταχύνονται διευθετήσεις εν όψει των εξελίξεων της επόμενης μέρας. Η πολιτική συμφωνία που επήλθε στην Λιβύη μεταξύ των αντιμαχομένων μερών, αλλά και οι αλυσιδωτές συμφωνίες εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με παραδοσιακούς του αντιπάλους (ΗΑΕ, Μπαχρέιν, Σουδάν αλλά και Σ. Αραβία) είναι μέρος αυτής της εξίσωσης, η επίλυση της οποίας θα...
σηματοδοτήσει μια συνολικά καινούρια κατάσταση σε όλο το εύρος της ΝΑ Μεσογείου και όχι μόνο.
Τέταρτον διότι οι αμιγώς Ελληνικού αλλά και Κυπριακού ενδιαφέροντος πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται, καθώς και οι χειρισμοί του παρασκηνίου από τους υποτιθέμενους «συμμάχους» μας αλλά και από τους θεματοφύλακες της Διεθνούς νομιμότητας, ΔΕΝ αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Η Τουρκολιβυκή συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες, ΔΕΝ αντιμετωπίστηκε ως κουρελόχαρτο από τον ΟΗΕ, ούτε καν ως οφειλόμενη απάντηση στην Τουρκική πειρατική ενέργεια για τα Βαρώσια που κουρέλιασε τα υπ' αριθμ. 550 και 789 σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ.
Ο απαράδεκτος χάρτης για τις περιοχές ευθύνης αναφορικά με την Έρευνα και την Διάσωση στο Αιγαίο, με τον οποίο διεύρυναν οι Τούρκοι τις αναθεωρητικές διεκδικήσεις τους, αντιμετωπίστηκε με περίσσευμα δολιότητας αλλά και θράσους από την Γερμανική πολιτική ηγεσία, γι’ αυτό και προβληματίζει ιδιαίτερα η Ελληνική σιωπή που ακολούθησε αυτήν την προκλητική «συμμαχική» στάση.
Η σχεδόν έτοιμη «νέα» πρωτοβουλία Γκουτιέρες για την επανάληψη των συνομιλιών για το Κυπριακό, ξεδιπλώνεται ενώ σε χρόνο ανύποπτο ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ έσπευσε να δηλώσει πως ότι συζητήθηκε κατά την διάρκεια των προηγούμενων συναντήσεων που ναυάγησαν στο Μον Πελεραν και στο Κράς Μοντανά εκλαμβάνονται ως «κεκτημένα του διαλόγου». Δηλαδή όλο το προκλητικά μαξιμαλιστικό πακέτο των απαιτήσεων της Τουρκίας παραμένει σε πλήρη ισχύ και περιβάλλεται με το πρόσθετο κύρος της αποδοχής του Γενικού Γραμματέα.
Ύποπτες συναντήσεις διπλωματικής αντιπροσωπείας των ΗΠΑ με τουρκόφρονες και ανθρώπους του DEB, δηλαδή του Τουρκικού Προξενείου που παίζουν το αυτονομιστικό παιχνίδι της Άγκυρας, πραγματοποιείται στην Θράκη.
Και φυσικά μέσα σε αυτό το διόλου ευχάριστο σκηνικό, έρχεται και η αιφνίδια αλλά διόλου τυχαία - και πιθανά διόλου αυθόρμητη αλλά μάλλον υπερατλαντικά υπαγορευμένη - πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου, να προσφέρει αναγνώριση στο εκκλησιαστικό σχισματικό έκτρωμα της Ουκρανίας και στους νεοναζί που το περιβάλουν, και αυτό λίγες ώρες πριν την επίσκεψη Λαβρώφ στην Αθήνα.
Οι εξελίξεις επιταχύνονται…
Και όλα τα παραπάνω, είναι εξόχως αποκαλυπτικά για τον μονόδρομο που έχει επιλεγεί ως προς την διαφαινόμενη έκβασή τους. Η πολιτική διευθέτηση του Λιβυκού και η περιφερειακή αναβάθμιση του Ισραήλ με τις αλλεπάλληλες διμερείς συμφωνίες, φαίνεται πως καθιστούν κατεπείγουσα στους σχεδιασμούς των «συμμάχων» την ανάγκη επίλυσης της Ελληνοτουρκικής «εκκρεμότητας» (ως κυρίαρχης πλέον εναπομείνασας εκκρεμότητας στην ευρύτερη περιοχή) και μάλιστα κατά τρόπο ικανό να διασφαλίσει στον απαιτητικό Ερντογάν, υπολογίσιμα αντισταθμίσματα ικανά να ισοσκελίζουν και με το παραπάνω, τα ναυαγισμένα του σχέδια για τον πολιτικό έλεγχο της Λιβύης πρωτίστως και δευτερευόντως στο Συριακό.
Και το χειρότερο όλων, είναι πως αυτού του είδους η διευθέτηση, φαίνεται να έχει διασφαλισμένη και την σιωπηρή ανοχή της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία όλα δείχνουν πως ήδη έχει ενδώσει σε απαράδεκτους συμβιβασμούς στο Αιγαίο και στην Κύπρο, υπό το βάρος ίσως ακόμη και πιθανών απειλών και εκβιασμών για ανατροπές ευρύτερες ΚΑΙ στο Αιγαίο αλλά ΚΑΙ στην Θράκη. Σε αυτό το βρώμικο σκηνικό, η χορογραφία ήταν συγκεκριμένη, αλλά και απολύτως προβλέψιμη...
Η Τουρκία κλιμάκωσε στο maximum τις απαιτήσεις της…
Οι «σύμμαχοι» αβαντάρισαν στο μέγιστο δυνατό βαθμό την επιθετικότητά της…
Στην εμφανή τους ανοχή προσέθεσαν και την δική τους παρασκηνιακή πίεση σε μια κυβέρνηση πρόθυμη να εκβιαστεί, να συμβιβαστεί και εν τέλει να ενδώσει στις απαιτήσεις τους…
Η παρασκηνιακή πίεση είναι προφανές ότι συνοδεύτηκε και από απροκάλυπτους εκβιασμούς προκειμένου να ανακοπεί η διαφαινόμενη διμερής αμυντική συνεργασία με την Γαλλία, και να ελαχιστοποιηθούν στα απολύτως ανεκτά όρια οι διμερείς συνεννοήσεις της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου με την Ρωσία…
Γαρνίρισαν όλο αυτό το απαράδεκτο περιβάλλον των πιέσεων με προειδοποιήσεις πως δεν θα μπορέσουν να συγκρατήσουν τον ανεξέλεγκτο Ερντογάν εάν αποφασίσει να κλιμακώσει επιχειρησιακά ΚΑΙ επί του πεδίου…
Και αφού ολοκλήρωσαν τις διευθετήσεις τους στο Λιβυκό και στην ζώνη ζωτικού Ισραηλινού ενδιαφέροντος, φρόντισαν να θυμίσουν στο πρόθυμο πολιτικό προσωπικό της χώρας, πως είναι στριμωγμένο στις Συμπληγάδες ενός ταπεινωτικού συμβιβασμού, και πως καλά θα κάνει να προετοιμάσει την κοινωνία για τα χειρότερα. Έτσι…
Οι δηλώσεις Διακόπουλου που επανέφεραν το γνωστό «Η Κύπρος κείται μακράν» και η συνακόλουθη παραίτησή του από την θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, συνοδεύτηκε από τον αδιαμαρτύρητο πολεμικό αποκλεισμό του νησιού από τα πειρατικά της Τουρκίας. Ένα αποκλεισμό ανήθικο και άνανδρο που τον ανέχτηκαν οι πάντες. ΚΑΙ η μητέρα Ελλάδα… ΚΑΙ οι πολύτιμοι «σύμμαχοι»…
Η αντικατάσταση Διακόπουλου από τον γνωστών αντιλήψεων κ. Ντόκο, ήταν μια πράξη που θύμισε στους αφελείς, πως ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι λιγότερο υπεύθυνος για την απαράδεκτη δήλωση Διακόπουλου, και κυρίως είναι ο πρώτος υπεύθυνος για την κατρακύλα που επρόκειτο να ακολουθήσει. Και τελικά ακολούθησε…
Τον χορό της ντροπής έσυρε ο Γεραπετρίτης που αποκαθήλωσε και το τελευταίο ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας, μεταφέροντας την εθνική κόκκινη γραμμή στα 6 νμ την στιγμή που η Τουρκία προέβαινε σε αλλεπάλληλες ταπεινωτικές προκλήσεις σε βάρος της χώρας…
Και φυσικά την απαράδεκτη εθνική υπαναχώρηση ήρθε να επιβεβαιώσει ο αμελέτητος Χρυσοχοΐδης, ο οποίος χαρακτήρισε «Εθνικισμό» κάθε συζήτηση για την Διεθνώς κατοχυρωμένη υποχρέωση της χώρας μας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 νμ.
Φυσικά, το ότι ο Ντόκος παραμένει Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας… Ο Γεραπετρίτης στην Κυβέρνηση και ο Χρυσοχοΐδης υπουργός, είναι γεγονότα που αποδεικνύουν από μόνα τους, ότι είναι Εθνικά αναγκαίο να ανατραπεί ΤΩΡΑ αυτή η Κυβέρνηση πριν προλάβει να περιβάλει την μειοδοσία της με το κύρος και την αμετάκλητη βαρύτητα της Εθνικής υπογραφής.
Άλλωστε ο κ. Μητσοτάκης και η κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος συνολικά, οφείλουν να εξηγήσουν πειστικά στον Ελληνικό λαό για ποιόν λόγο υπουργοποίησαν τον κ. Χρυσοχοΐδη και κυρίως για ποιόν λόγο συνεχίζουν να σέρνονται αμήχανοι και φοβικοί πίσω από τις ολέθριες επιλογές ενός πολιτικά αποτυχημένου.
Η χώρα βρίσκεται και πάλι μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι…
Η εμμονική επιλογή της πολιτικής ηγεσίας να συνεχίσει να λειτουργεί ως άβουλο παρακολούθημα των επιλογών που ιεραρχούν για λογαριασμό της οι «θεσμικοί» της σύμμαχοι, είναι η μία επιλογή σε αυτό το σταυροδρόμι. Είναι μια επιλογή απόλυτης εθνικής αναξιοπρέπειας. Μια επιλογή καταστροφική. Μια επιλογή που φέρνει όλο και πιο κοντά των δραστικό ακρωτηριασμό των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Ενώ τα σαφή προμηνύματα αυτού του μονόδρομου, αποδεικνύουν και στους πιο δύσπιστους ότι ακόμη και ο γεωπολιτικός της ακρωτηριασμός έχει ήδη αρχίσει να κάνει απειλητική την εμφάνισή του.
Η άλλη επιλογή είναι αυτή της εθνικής χειραφέτησης. Είναι η επιλογή που οφείλει να κάνει μια χώρα που απειλείται πραγματικά, και η οποία έχει υποχρέωση να θυμίσει στους «συμμάχους» που την μαχαιρώνουν πισώπλατα, πως έφτασε η ώρα να υποστούν αυτοί τις κυρώσεις που δεν θέλησαν να επιβάλουν στην προκλητική και επιτιθέμενη Τουρκία.
Η πρόκληση είναι ιστορική. Και η ανέλπιστη επανεμφάνισή της, τροφοδοτείται και πάλι από την άτσαλη διαχείριση του τουρκικού ηγεμονισμού που εκδηλώνεται γι’ ακόμη μια φορά απέναντι σε μια Γαλλία αποφασισμένη να σηκώσει το γάντι. Ο άθλιος της Άγκυρας με την συνολική του στάση, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να προσφέρει πολιτική στέγη στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, αντιμετωπίζοντας με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο την πρόσφατη δολοφονική επίθεση με θύμα τον καθηγητή στο Παρίσι.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που συμπίπτει χρονικά με την ξεκάθαρη προειδοποίηση του Αιγύπτιου ηγέτη Σίσι, ο οποίος ενημέρωσε τόσο την Ελλάδα όσο και την Κύπρο, για την επερχόμενη ισλαμιστική τρομοκρατία που αναμένεται να εργαλειοποιήσει ο Ερντογάν για να οδηγήσει και τις δύο χώρες σε εκτεταμένη αποσταθεροποίηση και να διευκολύνει έτσι την προώθηση των γεωπολιτικών του σχεδιασμών.
Αυτή την φορά, η Ελλάδα και η Κύπρος δεν δικαιούνται να σιωπήσουν. Δεν έχουν δικαίωμα να μην είναι αυτές που θα διαμηνύσουν στον Γάλλο πρόεδρο την πολιτική αποφασιστικότητά τους να μην τροφοδοτήσουν περαιτέρω το θράσος του Ερντογάν με επιπρόσθετες υπαναχωρήσεις σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κυρίως όμως είναι αυτές που έχουν την υποχρέωση, να επαναφέρουν με τρόπο ολοκληρωμένο το ζήτημα της ευρύτερης δυνατής αμυντικής συνεργασίας, στην βάση ενός μακρόπνοου προγράμματος συγκεκριμένων στόχων που θα σχετίζεται ΚΑΙ με την στρατηγική φυσιογνωμία ΤΟΣΟ του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ΟΣΟ και της ΝΑ Μεσογείου συνολικότερα.
Και φυσικά, τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος, έχουν υποχρέωση να διαμηνύσουν στους κατ’ όνομα «συμμάχους» πως το παιχνίδι τελείωσε. Να τους διαμηνύσουν πως η επιλογή τους να θυσιάσουν την γεωπολιτική υπόσταση του Ελληνισμού, προκειμένου να κλείσουν όπως – όπως μια σοβαρή περιφερειακή εκκρεμότητα και να μπαλώσουν το ρήγμα από το οποίο απειλείται η αμυντική και οικονομική τους συνοχή, ναυαγεί τώρα και ναυαγεί οριστικά και αμετάκλητα.
Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν υποχρέωση να διαμηνύσουν τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ, πως εάν θέλουν να ανακόψουν την εμφάνιση του επαπειλούμενου ρήγματος στην νοτιοανατολική τους πτέρυγα, οφείλουν να θυσιάσουν ΤΩΡΑ την επικίνδυνη ανοχή που επέδειξαν στην τουρκική πειρατεία, και μαζί της να θυσιάσουν τον τουρκικό μεγαλοϊοδεατισμό σε όλες του τις εκδοχές και για πάντα.
Επίλογος…
Οι εξελίξεις είναι αμείλικτες… Επιταχύνονται δραματικά… Και είναι φανερό πως κανείς πλέον δεν δικαιούται να μην αντιλαμβάνεται τα αυταπόδεικτα. Οι απαράδεκτες δηλώσεις Γεραπετρίτη – Χρυσοχοΐδη, δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα…. Δεν είναι η λάθος διαχείριση μιας γενικά ορθής πολιτικής… Είναι δηλώσεις που καταδεικνύουν την καταστροφική γεωπολιτική περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Η σιωπηλή αποδοχή των δηλώσεων, και των δυο αυτών στελεχών της κυβέρνησης, από τον πρωθυπουργό της χώρας, αποδεικνύει την απόλυτη συνενοχή του. Πιστοποιεί ότι το πνεύμα της μειοδοσίας που διαπερνά αυτές τις δηλώσεις, είναι ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο σέρνεται η κυβερνητική πολιτική καθ΄υπαγόρευση τρίτων.
Αυτές οι δηλώσεις δεν ξέφυγαν. Διατυπώθηκαν συνειδητά για να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για τα χειρότερα που έρχονται. Κι αυτό είναι που ΔΕΝ πρέπει να επιτρέψει η μαχόμενη Ελληνική κοινωνία.
Αυτή η πολιτική ΔΕΝ βελτιώνεται στο πεδίο της εφαρμογής της. Αυτή η πολιτική ή ανατρέπεται ή οδηγεί την χώρα στον αφανισμό. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή… Αλλά και δεν μπορεί να διαχειριστεί την ανατροπή της το πολιτικό προσωπικό που ενέδωσε υπό το βάρος των εκβιασμών, των πιέσεων ή των ιδεοληπτικών επιλογών του.
Η γεωπολιτική ανάταξη της χώρας, περνά αναγκαστικά μέσα από την αναγκαία αναμόρφωση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Και αυτό το γάντι οφείλουμε να το σηκώσουμε ως κοινωνία… Αυτό το στοίχημα οφείλουμε να το κερδίσουμε σήμερα, διότι αύριο δεν πρόκειται να υπάρξει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια