Αργά ή γρήγορα θα ολοκληρωθεί και αυτός ο κύκλος της τουρκικής επιθετικότητας, χωρίς να είναι εύκολο να προδιαγράψει κανείς εάν η διαχείρισή του θα παραμείνει επιχειρησιακά ελεγχόμενη μέχρι τον επόμενο επιθετικό παροξυσμό των γειτόνων, ή εάν οι εξελίξεις θα τεθούν από στιγμή σε στιγμή εκτός ελέγχου. Όλα τα σενάρια πάντως παραμένουν ανοικτά…
Του Κ. Κυριακόπουλου
Αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως τόσο οι εμπλεκόμενοι όσο και οι κάθε λογής διαμεσολαβητές, θα κληθούν και πάλι να «κάνουν ταμείο». Ένα ταμείο που σε κάθε περίπτωση συναρτάται από το εάν και κατά πόσον προωθούνται οι ευρύτερες στρατηγικές τους επιδιώξεις, από τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τις κρίσιμες παραμέτρους αυτής της σύγκρουσης. Από την άποψη αυτή, και σε ότι αφορά στην πατρίδα μας, υπάρχουν τουλάχιστον δύο ζητήματα που θα πρέπει να προβληματίσουν πολύ σοβαρά τους Έλληνες πολίτες.
Το πρώτο εξ αυτών, σχετίζεται με την επίγνωση που όλα δείχνουν πως ΔΕΝ έχει η πολιτική ηγεσία του τόπου, για τις πραγματικές στρατηγικές επιδιώξεις των «συμμάχων» και διαμεσολαβητών, οι οποίοι εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε ένα παιχνίδι καθ’ όλα ύποπτο και προκλητικά μεροληπτικό υπέρ της Τουρκίας και σε βάρος της χώρας μας, δυστυχώς με την ανοχή του πολιτικού της προσωπικού.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την λάθος ανάγνωση που κυριαρχεί στην Ελλάδα, αναφορικά με τις πραγματικές στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας αλλά και με...την τακτική που επιλέγει κάθε φορά για να διασφαλίσει την αποτελεσματική τους προώθηση.
Κεφαλαιώδες ζήτημα που συναρτάται άμεσα με τις απαντήσεις στα παραπάνω, και επιδρά καταλυτικά στην πραγματική θέση της χώρας μας μέσα σε αυτό το περιβάλλον της αστάθειας και των κυοφορούμενων ανατροπών…
Είναι η ουσιαστική ανυπαρξία Εθνικής στρατηγικής.
Είναι η ουσιαστική παραίτηση της πολιτικής τάξης της χώρας μας από την υποχρέωση να την διαμορφώσει.
Είναι η συστηματική της προσπάθεια να υποκαταστήσει το ενιαίο και αδιαπραγμάτευτο του χαρακτήρα της με εφήμερες και αποσπασματικές επιδιώξεις και κινήσεις εντυπωσιασμού.
Είναι η συνακόλουθη ανυπαρξία στοιχειώδους Εθνικού οράματος, ικανού να εμπνεύσει την κοινωνία και να οριοθετήσει το εύρος των επιτελικών και των διπλωματικών χειρισμών της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
Όλα τα παραπάνω, δεν συνιστούν απλώς μια διαχρονική διαχειριστική κακοδαιμονία, γι’ αυτό και καλό θα είναι να μην στρογγυλεύονται οι γωνίες και φυσικά να μην υποβαθμίζονται οι τεράστιες ευθύνες που έχουν οι πρωταίτιοι γι’ αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση.
Πρόκειται για ένα έγκλημα διαρκές… Για μια απολύτως συνειδητή επιλογή της παρασιτικής και δουλοπρεπούς πολιτικής ελίτ της χώρας, που παραδέρνει στην λογική της εξάρτησης, και οδηγεί την πατρίδα μας στην γεωπολιτική της παράλυση, ενώ ακυρώνει στην πράξη κάθε πραγματική δυνατότητά της να αντισταθεί και να τουμπάρει οριστικά αυτήν την επικίνδυνη παρτίδα.
Φυσικά αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι αυθαίρετες και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν κανενός είδους αξιολογικό υποκειμενισμό. Αντιστοιχίζονται απολύτως με την αποτίμηση ενός πρώτου κύκλου συμπερασμάτων και καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό όλα όσα διαφαίνεται πως πρόκειται να συμβούν και την επόμενη μέρα.
Τα κυβερνητικά στελέχη αναζητούν εναγωνίως επικοινωνιακές «νίκες» σε όλα όσα έχουν μεσολαβήσει από την οργανωμένη επιθετική ενέργεια τον περασμένο Δεκέμβρη στις Καστανιές, μέχρι και την επιχείρηση που βρίσκεται αυτήν την στιγμή σε εξέλιξη και έχει ήδη γκριζάρει περιοχή άσκησης Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην θάλασσα του Καστελλόριζου. Η πολύ δυσάρεστη εξέλιξη ωστόσο, βρίσκεται στο γεγονός πως ακόμη και αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια να περιγραφούν «νίκες» από τους περιφερόμενους κυβερνητικούς παπαγάλους, συνοδεύεται από δηλώσεις απαράδεκτες που...
ΕΙΤΕ περιγράφουν προθέσεις για ανεπίτρεπτες υπαναχωρήσεις από θεμελιωμένα δικαιώματα,
ΕΙΤΕ προετοιμάζουν την κοινή γνώμη να αποδεχτεί αδιανόητες και εγκληματικές υποχωρήσεις που έχουν ήδη συντελεστεί στο περιβάλλον της μυστικής Διπλωματίας, και η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας χρησιμοποιείται απλώς ως πρόσχημα, προκειμένου να αρχίσει σταδιακά και η εφαρμογή αυτών των υποχωρήσεων ΚΑΙ επί του πεδίου.
Δυστυχώς, τα ανησυχητικά προμηνύματα, δεν αποπνέονται μονάχα από την απαράδεκτη δήλωση Γεραπετρίτη ο οποίος μετά από μια αλληλουχία εκπτώσεων, «μετακόμισε» τελικά την εθνική «κόκκινη γραμμή» στο όριο των 6 νμ, υιοθετώντας έτσι μια διαχρονική τουρκική απαίτηση, και η οποία δήλωση δυστυχώς ούτε διαψεύστηκε, ούτε ανασκευάστηκε, ούτε ανακλήθηκε, αλλά και ο ίδιος ο Γεραπετρίτης δεν πήγε στο σπίτι του την αμέσως επόμενη στιγμή, εκδιωγμένος από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που είχε υποχρέωση να του δείξει άμεσα την πόρτα της εξόδου. Δυστυχώς αλλά η πρωθυπουργική ανοχή σε αυτήν την αθλιότητα, παραπέμπει μόνο σε καραμπινάτη συνενοχή, και προφανώς δεν χωρά επ' αυτού δεύτερη σκέψη.
Τα αρνητικά προμηνύματα βομβαρδίζουν ανελέητα την πολιτική και διπλωματική καθημερινότητα και διαπερνούν συνολικά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται αυτή η κυβέρνηση, με προεξάρχοντα τον ίδιο τον πρωθυπουργό, μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα, τόσο στο επίπεδο της αμιγώς εθνικής αντιμετώπισης όσο σε όλα τα διεθνή φόρα.
Η γνώμη του γράφοντος, είναι πως η ολοκληρωτική αδυναμία η οποία εκδηλώνεται προκειμένου να διαβαστούν σωστά οι στρατηγικές επιδιώξεις των εταίρων και «συμμάχων» μας, οι οποίοι επιμένουν με τρόπο προκλητικό να περιβάλλουν με πρωτοφανή ασυλία την τουρκική επιθετικότητα, δεν μπορεί να αποδοθεί μονάχα στην περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα των ανθρώπων που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας, αλλά θα πρέπει να αναζητηθεί στο παρασκήνιο…
Εκεί που διεξάγονται μυστικές διαβουλεύσεις…
Εκεί που κλιμακώνονται οι «συμμαχικοί» εκβιασμοί…
Εκεί που αποσαφηνίζεται ότι ούτε οι συμπεριφορές της μανδάμ Μέρκελ είναι τόσο ανεξήγητες, ούτε βεβαίως η αμφιλεγόμενη στάση των Αμερικανών είναι προϊόν ενός νοσηρού ψυχογραφήματος που απαιτείται να διερευνηθεί περαιτέρω…
Η χαρακτηριστική αδυναμία να αποκωδικοποιηθούν σωστά οι Τουρκικές στρατηγικές επιδιώξεις και οι συνακόλουθοι τακτικοί χειρισμοί οι οποίοι ΑΛΛΟΤΕ αποδίδονται στην περιορισμένη τεχνογνωσία επί των εξορύξεων και ΑΛΛΟΤΕ στην ανάγκη εξυπηρέτησης εσωτερικών επικοινωνιακών αναγκών, δεν μπορεί να αποδοθεί μονάχα σε επιπολαιότητα μεθοδολογική της πολιτικής τάξης της χώρας, και προφανώς δεν μπορεί να συνεχίσει να προσεγγίζεται αυτό το φαινόμενο ως μια ανεξήγητη εμμονή, με την οποία κάποιος θα πρέπει να ασχοληθεί για να καταδείξει το λάθος. Οι ουσιαστικές απαντήσεις θα πρέπει να αναζητηθούν στο περιβάλλον της συνολικής προσπάθειας που καταβάλλεται προκειμένου να παραμείνει το ενδιαφέρον καθηλωμένο στα δευτερεύοντα και στα επουσιώδη, όσο στο παρασκήνιο και με ρυθμούς πυρετώδεις επαναπροσδιορίζονται εκ θεμελίων οι όροι ενός ανέντιμου παιχνιδιού.
Όχι… Δεν είναι τυχαίοι οι πυροτεχνηματικού χαρακτήρα αποσπασματικοί και χωρίς συνέχεια χειρισμοί πότε με τον Χάφταρ, πότε με τον Σίσι και πότε ακόμη και με τον πρωτοφανή και επαναλαμβανόμενο εξευτελισμό που συντελείται στο επίπεδο του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας εν μέσω κλιμάκωσης της κρίσης.
Προφανώς δεν είναι τυχαία η εσπευσμένη αποστασιοποίηση Διακόπουλου από την Κύπρο, ενώ η πειρατική πολιορκία εκ μέρους των Τούρκων ήταν σε πλήρη εξέλιξη…
Ούτε ο προφανής παραλογισμός της αναβάθμισης Ντόκου ήταν τυχαία εξέλιξη… Ούτε το περίσσευμα σύνεσης με το οποίο παρενέβη στις εξελίξεις η κυρία Μπακογιάννη… Ούτε το ναυάγιο της ευρύτερης αμυντικής συνεργασίας με την Γαλλία και της πρωτοφανούς ευκαιρίας που παρήλθε αναξιοποίητη ήταν τυχαία εξέλιξη.
Και προφανώς δεν είναι τόσο όσο δείχνει ανεξήγητη, η κατάντια της χώρας που διασύρεται στα ευρωνατοϊκά φόρα, χωρίς να τολμά να ορθώσει το ανάστημά της αλλά και χωρίς να διστάζει να συμπαρασύρει ακόμη και την Κύπρο στον θλιβερό της κατήφορο.
Όλα τα παραπάνω είναι ενδεικτικά ενός πληθωρικού και εξόχως ανησυχητικού παρασκηνίου, στο οποίο η κυβέρνηση ενδίδει και η χώρα παγιδεύεται. Οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνονται φαίνεται πως ξεπερνούν κατά πολύ κάθε αρνητική προσδοκία, ενώ αυτό το προκλητικό παιχνίδι με τις δήθεν κυρώσεις που ΔΕΝ επιβάλλονται, όπως και η ευκολία με την οποία υποκύπτει και εν τέλει συμβιβάζεται η Ελληνική κυβέρνηση με αυτές τις προσβλητικές πρακτικές, θα πρέπει επιτέλους να θορυβήσει και τον τελευταίο ανυποψίαστο συμπολίτη μας.
Επίλογος…
Η Ελληνική κυβέρνηση κατά την διάρκεια του τελευταίου χρόνου, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας η οποία έθεσε σε συνολική αμφισβήτηση την ίδια την γεωπολιτική υπόσταση της χώρας, αλλά ταυτόχρονα βρέθηκε και μπροστά σε πολύ σημαντικές ευκαιρίες που η αξιοποίησή τους θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την καθολική στρατηγική της ανάταξη και την ουσιαστική διεύρυνση του στρατηγικού της οπλοστασίου ΚΑΙ έναντι των παραδοσιακών της αντιπάλων αλλά ΚΑΙ στο περιβάλλον των παραδοσιακών συμμαχικών δομών, εξ αιτίας των οποίων έχει πληρώσει πολύ ακριβό εθνικό και οικονομικό τίμημα.
Δυστυχώς τις προσπέρασε. Και η πρώτη στραβοτιμονιά που την εγκλώβισε στην παγίδα της Μέρκελ, όταν τελικά δεν σήκωσε το γάντι με αφορμή την κακοστημένη πρόκληση της συνόδου του Βερολίνου για το Λιβυκό, έφερε την καθολική κατρακύλα.
Τίποτε πλέον δεν είναι ανεξήγητο. Αλλά και τίποτε δεν είναι όσο φαίνεται αφελές και τυχαίο. Η απαράδεκτη δήλωση Γεραπετρίτη ήταν μόνο η αρχή. Το θέατρο που θα ακολουθήσει δεν ξέρουμε εάν θα έχει κόστος σε ανθρώπινα θύματα, είναι όμως βέβαιο πως θα έχει κόστος στο γεωπολιτικό αποτύπωμα της πατρίδας μας. Και εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο η Ελληνική κοινωνία μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα που είναι μπροστά.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις
του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια