Της Κρινιώς Καλογερίδου
Δεν ξέρω αν έχετε κι εσείς την ίδια αίσθηση μ' εμένα, αλλά νομίζω ότι οι επιλογές του πρωθυπουργού συν τω χρόνω εκπέμπουν όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια και αδυναμία αντιμετώπισης κρίσεων στο δια ταύτα της Εξωτερικής πολιτική μας, τα ελληνοτουρκικά.
Ο στόχος της όπισθεν ολοταχώς απ' τις... δάφνες του Έβρου ευθείας αντίστασης στη δύναμη της πυγμής του Ταγίπ Ερντογάν είναι διττός:
1. να διαμορφώσει, απ' την μια, ερείσματα έξω απ' το ανομοιογενές κόμμα του πάνω στα οποία θα στηρίξει το πολιτικό του μέλλον.
2. να μην μπλέξει, απ' την άλλη, σε πόλεμο - μέσω θερμού επεισοδίου - με την Τουρκία επιλέγοντας τον συμβιβασμό της διπλωματίας των ''χαμηλών τόνων'' και των καζάν - καζάν συνευρέσεων, που θα μας οδηγήσουν στην εποχή του ζεϊμπέκικου του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ισμαήλ Τζεμ (2001).
Και όσον αφορά μεν το πρώτο είναι, ασφαλώς, δικαίωμά του να κάνει αυτό που ονειρευόταν ο πατέρας του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (μια και δεν υπάρχουν σοβαρές εσωκομματικές αντιδράσεις πέραν εκείνων που εκδηλώνονται ως γκρίνιες ''Μακεδονομάχων'' για την αντικατάσταση από τον Δένδια της λέξης ''προδοσία'' με την λέξη ''ιστορική'' στον χαρακτηρισμό της ''συμφωνίας των Πρεσπών'').
Κι αυτό που ονειρευόταν ο εκλιπών Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και π. πρωθυπουργός ήταν να την μετατρέψει σε καθαρά φιλελεύθερο κόμμα το οποίο να προσιδιάζει περισσότερο με κεντροαριστερό παρά με κεντροδεξιό. Εξ ου και ο θαυμασμός του επιτίμου για τον Κ. Σημίτη και τα ανοίγματα του γιου στο σημιτικό κατεστημένο και περιβάλλον (συμπεριλαμβανομένου και του φιλικού προς τον π. πρωθυπουργό Τύπου)...
Όσον αφορά όμως το δεύτερο, τον διπλωματικό συμβιβασμό που αφορά στις ''κόκκινες γραμμές'' της εθνικής κυριαρχίας μας, έχει λόγο και ο λαός. Κι αυτός, σε κάθε περίπτωση, ΔΕΝ συνηγορεί στη διπλωματία εθνικής ήττας προς την οποία μας κατευθύνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τη υποδείξει των... Ντόκων του.
ΔΕΝ συνηγορεί με την ενδοτική διπλωματία Σημίτη που ακολουθεί η Ελλάδα απέναντι στον ελλιμενισμένο'' στα χωρικά μας ύδατα εχθρό και με την εναπόθεση των ελπίδων μας για σωτηρία στις κυρώσεις των αφερέγγυων Ευρωπαίων κατά της Τουρκίας, οι οποίες μετατέθηκαν χρονικά για συζήτηση τον Δεκέμβριο μετά το φιάσκο της Συνόδου Κορυφής του Οκτωβρίου, αφού θα έχουν ολοκληρωθεί οι έρευνες των Τούρκων ''πειρατών'' στις θάλασσές ΜΑΣ...
Αυτήν την ντροπιαστική (λόγω άρνησης σύμπλευσης με την Κύπρο στο βέτο) αποδοχή της κυβέρνησης στην αξιοθρήνητη προσαρμοστικότητα της Ευρώπης στα σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν σε βάρος μας ΔΕΝ τη σηκώνει ο λαός με τίποτα ό,τι κι αν λένε οι κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις. Και δεν τη σηκώνει γιατί προοιωνίζεται ήττα σε διπλωματικό επίπεδο, της οποίας προάγγελος ήταν η επιλογή των συνεργατών του Κυριάκου.
Γιατί δεν μπορεί να πάει σε νίκη ένας Αρχηγός έχοντας για δεξί του χέρι τον πιο ακατάλληλο να τον συμβουλεύει και να τον προειδοποιεί για τις παγίδες του εχθρού απέναντι. Κι αυτός ο ακατάλληλος άνθρωπος πλάι στον πρωθυπουργό - που μοιάζει να υιοθετεί αντί να αποδομεί τις τουρκικές εθνικές θέσεις - είναι ο αναβαθμισμένος σε Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας Θάνος Ντόκος, ο οποίος τοποθετήθηκε εξαρχής υπέρ της συνεκμετάλλευσης - δηλαδή της διχοτόμησης - του Αιγαίου (θέση που υποστήριζε ανέκαθεν το ΕΛΙΑΜΕΠ).
Όπερ σημαίνει, δια της ατόπου απαγωγής, ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (που τον επέλεξε για δεξί του χέρι) είναι υπέρ αυτής. Και για να το πάω ακόμα μακρύτερα, οι πρωθυπουργικές επιλογές καθιστούν το εκσυγχρονιστικό ΕΛΙΑΜΕΠ (Γενικός Διευθυντής του οποίου ήταν για χρόνια ο Θάνος Ντόκος) '' συμβουλευτικό'' παράγοντα της εθνικής στρατηγικής μας.
Μιας στρατηγικής άνευρης και ηττοπαθούς, η οποία ξεκινά απ' την οπισθοχώρηση (η Τουρκία έχει δικαιώματα στο Αρχιπέλαγος) και φτάνει στην ατιμωτική συνθηκολόγηση (καζάν - καζάν μοίρασμα του Αιγαίου στα δύο και συνεκμετάλλευση των υπέργειων και υποθαλάσσιων κληροδοτημάτων του Ελληνισμού σ' αυτό με την Τουρκία).
Μια Τουρκία πιο επιθετική και βουλιμική από ποτέ. Μια Τουρκία αναθεωρητική και μεγαλοϊδεατική, που έχει τον Αττίλα στο αίμα της και έχει λυσσάξει να μας βάλει στη σφαίρα επιρροής της για να μας ακρωτηριάσει σαν την Κύπρο μας.
''Εφόσον ανακαλυφθούν σημαντικά κοιτάσματα στο Αιγαίο ή την ανατολική Μεσόγειο, εφόσον το κοίτασμα εκτείνεται στις θαλάσσιες ζώνες και των δύο χωρών, εφόσον η ποσότητα, η τιμή και οι τάσεις απομάκρυνσης από τα ορυκτά καύσιμα επιτρέψουν την εμπορική εκμετάλλευση του κοιτάσματος και, τέλος, εφόσον η Ελλάδα αποφασίσει ότι αυτό τη συμφέρει, τότε θα μπορούσε να διαπραγματευθεί μια συμφωνία συνεκμετάλλευσης με ποσοστά που θα καθοριστούν σύμφωνα με τα συμφωνημένα θαλάσσια σύνορα'', είχε πει τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους ο θιασώτης της συνεκμετάλλευσης Θάνος Ντόκος.
Κι όταν έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση του πρωθυπουργού ο τότε Αναπληρωτής Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας (ο οποίος, σημειωτέον, ''είχε επικρίνει τη Γαλλία και τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν για το βέτο στην ενταξιακή πορεία των Σκοπίων, παρά τις σχετικές προβλέψεις της Συμφωνίας των Πρεσπών''), ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν την έκανε αποδεκτή.
Και δεν την έκανε αποδεκτή γιατί είχε ακριβώς τις ίδιες απόψεις με εκείνον. Απόψεις που εξυπηρετούν θαυμάσια τη γερμανική λογική και τις οποίες σχεδίαζε από τότε να υλοποιήσει μαζί του σε εύθετο χρόνο, που είναι τελικά ο παρών...
Ο παρών της επεκτατικής λογικής Ερντογάν, που θέλει να καταλάβει το μισό και παραπάνω Αιγαίο, με όλα τα παρελκόμενα των διεκδικήσεων της ''Γαλάζιας Πατρίδας'', τα οποία απλώνουν τις φιλοδοξίες του απ' τη Θράκη μέχρι τη... Σκύρο. Κι από τη Λήμνο και τη Ρόδο στο Καστελόριζο, την Κάρπαθο και την Κρήτη...
Φευ!.. Ποιος να το έλεγε πως η ''γαλάζια παράταξη'' θα τα ρίσκαρε όλα αυτά για μια ατιμωτική ειρήνη. Ότι θα καταντούσε έρμαιο των επιλογών του Ντόκου, των Σημιτικών και των Φιλελεύθερων ''σκοπευτών'' της Ντόρας (σσ. Τον Σεπτέμβριο του 2011 είχαν προσχωρήσει πολλά στελέχη της ''Φιλελεύθερης Συμμαχίας'') με τις ''large'' απόψεις στα εθνικά θέματα...
Ποιος να το έλεγε πως ο ''πατριωτισμός'' της ''γαλάζιας παράταξης'' του Κωνσταντίνου Καραμανλή θα γινόταν ανέκδοτο στα κατάστιχα του εκσυγχρονισμού του... ''αρχιερέα της διαπλοκής'' Κώστα Σημίτη και χαρτί περιτυλίγματος ενός ανύπαρκτου εκλογικά κόμματος που είχε κατηγορηθεί ως ''όργανο σκοπιανών πρακτόρων και προδοτών''.
Με τα δεδομένα αυτά - το νέο κυβερνητικό σχήμα που διαμορφώθηκε απ' τον ανασχηματισμό και τις πράσινες πινελιές στο... συμβουλευτικό προσωπικό της - δεν μπορούμε να μιλάμε για κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά για αμάλγαμα αναπαλαιωμένου Σημιτικού κυβερνητικού σχήματος με ολίγον από Κεντροδεξιά και φιμωμένες τη ''Σαμαρική'' και την ''Καραμανλική'' Δεξιά (στελέχη των οποίων εμήδισαν ''μεταρρυθμιστικά'' για χάρη του Κυριάκου Μητσοτάκη).
Τι κι αν ο τελευταίος διαφοροποιήθηκε ''οριζόντια και κάθετα'' στα εθνικά θέματα απ' την πολιτική του Αντώνη Σαμαρά στα εθνικά θέματα, αφού επέλεξε σχετικά νωρίς να ακολουθήσει την πολιτική Σημίτη κάνοντας τη δεξιά (πατριωτική) χύτρα να κοχλάζει, χωρίς να εκρήγνυται.
Έχει περάσει προφανώς ο καιρός που η σκέψη και μόνο για αλλαγή πλεύσης προς τον ενδοτισμό ήταν το απόλυτο casus belli που προκαλούσε μεγάλη ανατριχίλα στα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, αφού κι αυτά ακόμα της ''Σαμαρικής γραμμής'' κατάπιαν αμάσητο το κινίνο της αναβάθμισης Ντόκου.
Και, επιπλέον, αποδέχτηκαν με ενθουσιασμό (βλ. Άδωνι Γεωργιάδη) στη γαλαζοπράσινη παρέα τους την... Αννούλα του χιονιά (ΑΔ), κι ας είχε δηλώσει κατηγορηματικά εκείνη τον Αύγουστο του '13 ότι δεν επρόκειτο να έχει καμιά σχέση με την ΝΔ του Σαμαρά, αφήνοντας να αιωρείται το ενδεχόμενο συνεργασίας της με μια ''εκσυγχρονισμένη'' που θα κάλυπτε τις φιλοδοξίες της...
Όπερ σημαίνει, ουσιαστικά, ότι οι πάντες στην ΝΔ αποδέχονται τα πάντα και προπαντός την υποτονική - με τάση ενδοτισμού -Εξωτερική πολιτική της χώρας μας, αφού... αρχίζουν και οι φερόμενοι ως ''πατριώτες'' να προσεγγίζουν τα ελληνοτουρκικά υπό το βλέμμα της καζάν - καζάν μοιρασιάς του Αιγαίου, η οποία θα επικυρωθεί με τον εικονικό διπλωματικό πόλεμο που μας ετοιμάζουν Έλληνες και Γερμανοί αξιωματούχοι στη Χάγη...
Μπροστά στην προοπτική αυτή όλοι ανεξαιρέτως οι κυβερνητικοί βουλευτές - συμπεριλαμβανομένων και των π. πρωθυπουργών, θα είναι συνυπεύθυνοι των όσων τραγικών σχεδιάζονται για τον τόπο μας απ' το ιερατείο των Βρυξελλών και το ΝΑΤΟ, εφόσον δεν διαφοροποιηθούν απ' την αυτοκτονική μας πορεία.
Και θα είναι αυτοκτονική η πορεία μας προς τη Χάγη καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ο πρωθυπουργός που θα ''σπάσει αυγά'' ρισκάροντας πολεμική αναμέτρηση ακόμα κι αν παραβιαστούν τα συμφέροντα της χώρας μας.
Όπερ σημαίνει ότι θα συζητήσει με τον Ταγίπ Ερντογάν - υπό το βλέμμα της Μέρκελ - την εφ' όλης της ύλης ατζέντα του, γιατί είναι της ίδιας πάστας άνθρωπος με τον Σημίτη. Δεν αποκλείεται, μάλιστα - στη θέση του το '96 - να έλεγε κι αυτός το ''Ευχαριστώ στους Αμερικανούς'', γιατί... εμπόδισαν τους Τούρκους να μας πάρουν περισσότερα (μια που τα Ίμια τα απεμπολήσαμε απ' την ελληνική κυριαρχία με τη στάση μας, λόγω του αέρα που πήρε την ματωμένη απ' το αίμα των τριών αξιωματικών μας ελληνική σημαία...).
Το δεδομένο αυτό, αν δεν το κατάλαβαν ακόμα οι βουλευτές του κόμματός του, σημαίνει κατάρρευση - ουσιαστικά - των ''κόκκινων γραμμών'' στην εθνική μας πολιτική. Και κάτι τέτοιο οδηγεί - δια της ατόπου απαγωγής - στο ''η θάλασσα δεν έχει σύνορα'' του Αλέξη.
Και καθώς δεν έχει σύνορα, αφήνουμε τον Τούρκο να αλωνίζει σ' αυτήν και να μας πιέζει για οπισθοχώρηση, έτσι που να μην τολμάμε να κάνουμε ρούπι απ' τα 6 ναυτικά μίλια απεμπολώντας τα 12 που δικαιούμαστε (Γεραπετρίτης, Βουλή, 14/19/'20).
Σημαίνει, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός αδυνατεί να κατανοήσει (ή δεν έχει τους κατάλληλους συμβούλους γι' αυτό) ότι η πολιτική της πατρίδας μας πρέπει να αναλύεται με δομικούς και ιστορικούς κανόνες, επί τη βάσει των δυνατοτήτων της αλλά και των ιστορικών κύκλων που διαμόρφωσαν την ιστορία της.
Σημαίνει, προπάντων, ότι ο έμφοβος προ του τρομοκράτη ''σουλτάνου'' πρωθυπουργός είναι στο δρόμο για αλλαγή πλεύσης δεκαετιών της εθνικής στρατηγικής μας, η οποία - ως φαίνεται - έχει επηρεαστεί σε τέτοιο βαθμό απ' το...σύνδρομο της Στοκχόλμης, ώστε να βάζει την Ελλάδα - από τη θέση του ''θύματος'' - να είναι έτοιμη να ανακρούσει πρύμναν δηλώνοντας υποχώρηση και υποταγή στον ''βιαστή'' του Κυπριακού Ελληνισμού και διεκδικητή των εδαφών της...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
0 Σχόλια