Του Anaconda
Ο σοσιαλισμός είναι ενάντια στην αστική τάξη.
Όλοι πρέπει να είναι πλέμπα και μια μικρή κάστα η ελίτ.
Πλήρης φαβελοποίηση.
Αυτό πρεσβεύει η παράταξη των Δημοκρατικών.
Ψηφίζοντας Δημοκρατικούς κάποιος ορίζει ποιοί πολιτικοί θα ανήκουν σε αυτή την ελίτ, παρέα με τους σοσιαλιστές ολιγάρχες, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους.
Οι σοσιαλιστές ολιγάρχες δεν είναι επιχειρηματίες που πλούτισαν.
Είναι αντι-επιχειρηματικές προσωπικότητες που πλούτισαν κάνοντας πλιάτσικο στο κράτος, με διαπλοκή και διαφθορά.
Είναι ενάντια σε οτιδήποτε αξιοκρατικό, όχι μόνο επειδή δημιουργεί αστική τάξη, αλλά και ως νοοτροπία: τιμωρούν την ικανότητα αν δεν μπορούν να την εκμεταλλευτούν ως αρπακτικά και πριμοδοτούν την ρουφιανιά ώστε να χτίσουν άρρωστες πυραμίδες σοσιαλιστικής εξουσίας: ο μέτριος προϊστάμενος επιλέγει λιγότερο ικανό υφιστάμενο (για να μην του πάρει την καρέκλα) και ο αντιπαραγωγικός κύκλος διαιωνίζεται.
Ο σοσιαλισμός δεν θέλει έθνη-κράτη, δεν θέλει σύνορα.
Οι διαφορές μισθών δημιουργούν «αστικά κράτη» έναντι άλλων.
Θέλει ίδιους μισθούς στις ΗΠΑ και στο Μεξικό, στη Γερμανία και στην Αίγυπτο, στην Αθήνα και το Καράτσι.
Γιαυτό και προωθεί την άνευ όρων μετανάστευση.
Ισοπεδώνοντας τους μισθούς, μετά ισοπεδώνεις και κουλτούρες.
Παντού η ίδια πλέμπα, αλλά διεθνώς να υπάρχει μια ελίτ.
Μια ελίτ που θα αποφασίζει για τα πάντα υπέρ της.
Ώσπου οι άνθρωποι που θα ζουν με τις αναθυμιάσεις τους, που θα στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου για να επιβιώσουν, που θα έχουν μετατραπεί από την ελίτ σε homo homini lupus, θα έχουν κριθεί κοινωνικά ως Untermensch και, εξελικτικά, Lebensunwertes Leben. Κάποια σοσιαλιστικά καθεστώτα κάποτε το παραδέχτηκαν δημοσίως, σήμερα κρατάνε τα προσχήματα.
Στην Ελλάδα ξεκάθαρα μετά το σοσιαλιστικό πραξικόπημα του 1973, αν όχι μετά τον Β’ΠΠ, ζούμε πολιτικά δύο κυρίαρχα αντίπαλα πολιτικά κόμματα που εφαρμόζουν το ίδιο σοσιαλιστικό σχέδιο ΕΕ/Ευρώ/κατάλυση εθνικής διάστασης των κρατών-μελών, που έχουν αποδείξει πολλάκις ότι στις κρίσιμες στιγμές δεν έχουν πρόβλημα να παραδεχτούν πως είναι διαφορετικές ομάδες στο ίδιο ακριβώς θέατρο πολιτικών σκιών.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1973 αποτελεί το πιο ξεκάθαρο υπόδειγμα one-party state, ένα από τα 8 παγκοσμίως (Democratic People's Republic of Korea, Lao People's Democratic Republic, People's Republic of China, Republic of Cuba, Sahrawi Arab Democratic Republic, Socialist Republic of Vietnam, State of Eritrea) και το μόνο στην Ευρώπη. Παλαιότερα υπήρξαν αντίστοιχα στην Ευρώπη: οι χώρες του σοσιαλιστικού μπλοκ της ΕΣΣΔ και οι χώρες του Γερμανικού εθνικο-Σοσιαλισμού. Τώρα έμεινε μόνο η Ελλάδα.
Μεταπατριωτισμός είναι ένας ρυπαρός λεκτικός φερετζές του σοσιαλιστικού αντιπατριωτισμού. Οι σοσιαλιστές δεν θέλουν να πουν «θα σε κάνω χειρότερα από ζώο, αλλά, για να το κάνω, πρέπει να με αφήσεις να σου διαλύσω τη χώρα» και το λένε «είμαι μεταπατριώτης».
Η ΕΕ έχει απαγορεύσει στην Ολλανδία να θέσει εκτός νόμου δύο κόμματα, των παιδεραστών και των κτηνοβατών. Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχε δηλώσει δημοσίως ότι δεν ισχύει η Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για τους πολίτες των χωρών που χρωστάνε. Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα.
Οι μεταπατριώτες καθιστούν σαφές ότι δεν επιτρέπουν να θεωρείσαι άνθρωπος.
Αν συνεχίζεις να θεωρείς ότι δεν είναι ζωτικά επικίνδυνοι εχθροί σου, τότε σίγουρα δεν είσαι.
0 Σχόλια