Το μήνυμα που εκπέμπει η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940, μπορεί να είναι πανανθρώπινο, αλλά στο εσωτερικό της χώρας δυστυχώς δεν το έχουμε αντιληφθεί.
Δεν είναι τυχαίο ότι η 28η Οκτωβρίου στις ΗΠΑ λέγεται «Ochi Day» - η Ημέρα του ΌΧΙ. Σ' αυτή τη μικρή, αλλά συνάμα μεγάλη λέξη συγκεντρώνεται όλο το σθένος των Ελλήνων να αντισταθούν στη φασιστική Ιταλία και στη συνέχεια στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, καθυστερώντας την προέλαση των δυνάμεων του Άξονα.
Το «Όχι» αυτό το πληρώσαμε με αίμα, όχι μόνο το 1940, αλλά και πιο παλιά. Ολίγη σημασία έχει... Βάψαμε κόκκινο το χώμα, όμως αλλάξαμε το ρου της Ιστορίας και κερδίσαμε την εθνική μας αξιοπρέπεια και την εθνική μας κυριαρχία.
Ο κόσμος δεν πήγε μπροστά με τα «Ναι» και τα «μάλιστα».
Σε κανένα τομέα. Ούτε σε κοινωνικούς αγώνες, ούτε σε εργατικούς αγώνες, ούτε στην επιστήμη, ούτε στον πολιτισμό.
Την Ιστορία την γράφουν συνήθως οι 300 κι όχι οι ορδές. Οι 300 που ξέρουν ότι αξίζει να πεθάνεις για μια ιδέα κι όχι να ζεις χωρίς ιδέες.
Όμως όλα αυτά είναι ανούσια αν το μήνυμα δεν μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, από στόμα σε στόμα.
Λαός που δεν ξέρει ή ξεχνά το παρελθόν του, δεν έχει μέλλον.
Τα τελευταία χρόνια θα έλεγε κανείς ότι το... σύμπαν συνωμοτεί για να ξεχάσουμε το παρελθόν μας.
Κι εμείς κάνουμε ότι είμαστε βολεμένοι, ενώ ξέρουμε καλά τον ποιητή:
«Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο».
Η ιστορία μας, χαράζει το δρόμο. Τον μαχαιρώνει θα έλεγα...
Κώστας Τσιτούνας
0 Σχόλια