Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Η εμπλοκή της Γαλλίας απέναντι στην Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλάζει ασφαλώς τα δεδομένα.
Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν είναι ένας σημαντικός καταλύτης που διαφοροποιεί θεαματικά τις ισορροπίες δυνάμεων και έρχεται να καλύψει την έως και προκλητική σε ορισμένες περιπτώσεις "δυσθυμία" πολλών χωρών της Ε.Ε., μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης, να σταθεί ξεκάθαρα στο πλευρό της Ελλάδας απέναντι σε έναν γείτονα που αμφισβητεί κυριαρχικά της δικαιώματα. Ένας πραγματικός game changer. Η στάση του Γάλλου προέδρου κινητοποιεί εκ των πραγμάτων και την ισορροπιστική γερμανική πλευρά αν αυτή επιθυμεί να διατηρήσει τα ηνία στους κόλπους της ΕΕ. Αλλά και τις ισορροπίες εντός του ΝΑΤΟ, του οποίου η Γαλλία μετά το brexit είναι ο ισχυρότερος στρατιωτικά Ευρωπαίος εταίρος.
Γιατί η Γαλλία συνδράμει; Προφανώς όχι αποκλειστικά και μόνο λόγω αλληλεγγύης, αλλά στο τέλος της ημέρας, για εμάς αυτό μικρή σημασία έχει. Ο πρόεδρος Μακρόν είναι σαφές ότι ενεργοποιεί έναν στενό δεσμό της Γαλλίας με την Ελλάδα που κρατά σχεδόν δύο αιώνες. Όμως είναι σαφές ότι ο στόχος στρατηγικά είναι η Τουρκία και ο ρόλος που ο Ερντογάν προσπαθεί να παίξει σε περιοχές που ενδιαφέρουν ιστορικά τη Γαλλία. Από τη Βόρεια Αφρική που δεν χρειάζεται φαντάζομαι να αναλύσουμε το γιατί, μέχρι τον Λίβανο και τους ενεργειακούς δρόμους. Τα γαλλικά συμφέροντα και επιδιώξεις συγκρούονται και απειλούνται από την Τουρκία.
Βεβαίως παίζει ρόλο και το ευρωπαϊκό power game σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Και επίσης προφανώς ο πρόεδρος Μακρόν με την όλο και πιο παρεμβατική στρατηγική του στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργεί στεγανά και έναντι της επαπειλούμενη ενίσχυσης των εθνικιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων σε μία συγκυρία που η ύφεση επιτείνει τη δυσαρέσκεια που ήδη είχε εκδηλωθεί για τις μεταρρυθμιστικές του πρωτοβουλίες. Η ενίσχυση του γοήτρου της Γαλλίας, πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας άλλωστε, είναι ένα όπλο που θέλει να χρησιμοποιήσει. Και να μην υποτιμάται άλλωστε και η οικονομική διπλωματία για την υποστήριξη γαλλικών κολοσσών και σημαντικών δουλειών στον ενεργειακό τομέα και την αμυντική βιομηχανία.
Η συγκυρία μάς ευνοεί. Ωστόσο η γαλλική εμπλοκή η οποία ενισχύει σημαντικά την ελληνική πλευρά θα πρέπει να αξιοποιηθεί και να αξιολογηθεί με σύνεση. Ασφαλώς ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας μας και προφανώς λειτουργεί και ως μία πρόσθετη σημαντική αμυντική ασπίδα. Απλά καθώς η διένεξη αφορά τη γειτονιά μας, χρειάζεται ψυχραιμία και όχι άκρατος υπερενθουσιασμός. Και ας έχουμε κατά νου ότι οι μεγάλες δυνάμεις, όπως ασφαλώς τέτοια είναι η Γαλλία και ιδιαίτερα μεγάλες δυνάμεις που δεν διστάζουν να εμπλακούν στρατιωτικά σε στρατηγικές αντιπαραθέσεις, αποτελούν έναν ισχυρό σύμμαχο, μία δύναμη αποτροπής, αλλά έχουν και τις δικές τους ατζέντες που μπορεί να λειτουργήσουν καμιά φορά και ως συγκρουσιακός καταλύτης.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια