Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Επέστρεψαν τα παιδιά στα σχολεία και όσοι και όσες έχουν απασχόληση και δεν έμειναν άνεργοι επιστρέφουν δειλά-δειλά στις επιχειρήσεις με την αιωρούμενη πάνω από τα κεφάλια μας απειλή ενός «οριζόντιου lockdown» για την Αττική που εάν εφαρμοστεί η κοινή λογική υπαγορεύει να το μετονομάσουμε οικονομικά και κοινωνικό-ψυχολογικά από «lock-down» σε «knock-out»!...
Μπαίνουμε σιγά σιγά στο φθινόπωρο, αλλά οι περισσότεροι από εμάς αρνούμαστε να δεχθούμε ότι τέλειωσε το φετινό καλοκαίρι, αυτό που όπως συνέβη και με την φετινή άνοιξη ΔΕΝ είχε καμιά σχέση με τα καλοκαίρια που γνωρίζαμε εμείς της τρίτης ηλικίας, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Τα παιδιά και εμείς φοράμε πλέον ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ μάσκες σε κλειστούς χώρους (δεν παίρνω θέση στη συζήτηση για τα υπέρ και τα κατά της μάσκας και της χρησιμότητάς της καθώς ΔΕΝ είμαι Διδάκτωρ Λοιμωξιολόγος αλλά ούτε καν γιατρός – ο τίτλος του Δρα αναφέρεται σε Διδακτορικό Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας).
Με κρυμμένα τα πρόσωπά μας δεν δείχνουμε το χαμόγελο και όσο και εάν προσπαθούμε να εκφραστούμε με τα μάτια μας, δυστυχώς το κλασικά γοητευτικό μέσο και η τεχνική του φλερτ, της ανέκαθεν γνωστής ως πρόσωπο-με-πρόσωπο επικοινωνίας, με απώτερο στόχο την ρομαντική προσέγγιση εκπροσώπων των δύο φύλων, έχει γίνει... αγαθό σε ανεπάρκεια.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια όπως ίσως έχετε ήδη διαπιστώσει αυτοπροσώπως, φίλες και φίλοι αναγνώστες, η πάλαι ποτέ κραταιά και συνάμα ευαίσθητη τέχνη του φλερτ ήταν σε πτωτική πορεία αλλά με την επιβολή της μάσκας μάλλον οδεύει προς αφανισμό!!!
Σύμφωνα με τις σχετικές έρευνες συναδέλφων του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, οι σύγχρονοι άνδρες αισθάνονται νευρικά όταν βρίσκονται σε παρέα γυναικών... σε ποσοστό που αγγίζει το 50%! Και σεις, όμως, κυρίες μου, ως γυναίκες δεν μένετε πολύ πίσω στα στατιστικά στοιχεία της... νευρικότητας που προκαλεί η πρόσωπο-με-πρόσωπο επικοινωνία.
Και τώρα φορώντας μάσκες άντε να δούμε πώς θα…φλερτάρουμε…
Όταν σκύβουμε με προσοχή οι επιστήμονες της συμπεριφοράς κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, και ερευνούμε το πώς και γιατί, πιστοποιούμε ότι οι πρώτες εντυπώσεις που μας δημιουργεί ένας άνδρας ή μια γυναίκα στηρίζονται στο 55% σε χαρακτηριστικά εμφάνισης, 38% στον τρόπο ομιλίας και μόνο ένα 7% στα λεγόμενα, δηλαδή στο περιεχόμενο, του ενός ή του άλλου παρτενέρ ενός εξελισσόμενου φλερτ.
Τα πράγματα είναι πλέον δύσκολα για εμάς τους άνδρες, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία αδυνατεί να συλλάβει τα... υπονοούμενα που κρύβει ο προφορικός λόγος και τα εκφραζόμενα με τη... γλώσσα του σώματος, σε αντίθεση με τις γυναίκες, που, όπως δείχνουν ερευνητικά δεδομένα, είναι πολύ πιο ικανές δέκτες μηνυμάτων της γλώσσας του σώματος.
Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο για όσους και όσες επιθυμούν να... φλερτάρουν στον εργασιακό χώρο, καθώς οι άνδρες διατρέχουν πλέον τον κίνδυνο να βρεθούν –όπως ήδη έχει συμβεί σε αμέτρητες περιπτώσεις άλλων ανδρών- μπροστά στο εισαγγελικό έδρανο με την κατηγορία της σεξουαλικής παρενόχλησης. Αλλά και για τις γυναίκες τα πράγματα έχουν κάπως δυσκολέψει καθώς, με αφορμή περιπτώσεις ανδρών που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη και… δικαιώθηκαν, πολλές εκπρόσωποι του ωραίου (και δήθεν ασθενούς φύλου) αρχίζουν να φοβούνται ότι θα επισύρουν κοινωνικό όνειδος και θα παρεξηγηθούν για επίδειξη ανάρμοστης σεξουαλικής συμπεριφοράς.
Να θεωρήσουμε το θέμα λήξαν και την τέχνη του φλερτ «απολεσθείσα» ανθρώπινη δραστηριότητα ,που άκομψα θάφτηκε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο του μακρινού χτες;
Μάλλον όχι, καθώς (ευτυχώς) φίλοι και φίλες bloggers, ελπίδες στους επίδοξους λάτρεις της τέχνης του φλερτ αναπτερώνει η πρωτοπόρος σε θέματα ανθρώπινων σχέσεων «Αγγλοσαξονική Λέσχη Μοναχικών Ατόμων», προσφέροντας ειδικά σεμινάρια μύησης στη χαμένη τέχνη του φλερτ σε Αμερική, Καναδά, Αγγλία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες .
Και στον ελλαδικό χώρο, όπως διαπιστώνω από σχετικές έρευνες ,το φλερτ υφίσταται την φθορά του χρόνου και τα ελάχιστα απομεινάρια δεν οφείλονται στην επιδεξιότητα ημών των ανδρών, ή των υιών μας, όσο... στην ανοχή υμών των γυναικών και των θυγατέρων σας, πράγμα που επιβεβαιώνει περίτρανα ότι και στην προκείμενη περίπτωση η περί του « αδύνατου φύλου» φιλολογία είναι, τελικά, παραμύθι...
Και με την απίστευτη ντιρεκτίβα των Βρυξελλών για συνταξιοδότηση του ωραίου φύλου στα 65, επειδή έτσι το επιβάλλει η έννοια της ισονομίας, αναρωτιέμαι τελικά άνδρες γυναίκες, παιδιά και εγγόνια Quo Vadis?
Ή, μήπως, να αναρωτηθούμε: «παιδιά, τελικά πού μας πάνε;…»
0 Σχόλια