Όταν η «αντίσταση» εξυπηρετεί τον εισβολέα
Γράφει ο Βαγγέλης Περρής
Όταν ξεκίνησε η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, τα 20 άρματα μάχης της χώρας δεν ήταν αρκετά για να ανακόψουν την επέλαση των 501 τανκς των Γερμανών, τα 99 ελληνικά αεροσκάφη δεν άντεξαν την επίθεση των 490 γερμανικών στούκας. Τα όπλα μας ήταν λιγοστά, ο στρατός ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες στην Αλβανία, τα γύρω κράτη δεν μπορούσαν να τείνουν χείρα βοηθείας γιατί την ίδια εποχή αντιμετώπιζαν τα δικά τους θέματα.
Τότε δεν υπήρχαν τα social media και έτσι κανείς δεν έγραψε ότι οι κατακτητές είναι ανύπαρκτοι. Ότι οι βομβαρδισμοί δεν συνέβησαν ποτέ και το διαδίδουν τα συστημικά μέσα γιατί θέλουν να δώσουν σε κάποιους κουμπάρους την κατασκευή καταφύγιων. Ότι η ρίψη αερίων ποτέ δεν συνέβη, απλώς κάποιος γνωστός πήρε την αντιπροσωπεία των αντιασφυξιογόνων μασκών. Ότι για να προφυλαχθούμε από τον πόλεμο που ξέσπασε στον κόσμο πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του τζίτζικα και να μπούμε στις τρύπες των δέντρων. Ότι οι τραυματίες είναι ηθοποιοί και ότι τα θύματα πέθαναν από γρίπη, αλλά οι συγγενείς τους αλλάζουν την αιτία θανάτου γιατί παίρνουν επιχορήγηση.
Βέβαια υπήρχαν και τότε οι πρόθυμοι που προσπάθησαν να πείσουν τους συγγενείς των θυμάτων, τους τραυματίες πολέμου, όσους προσπαθούσαν να απαντήσουν με όπλα, τους κρυμμένους στα σπίτια, ότι πρέπει να νικήσουν τον φόβο, να βγουν στους δρόμους και να συνεχίσουν τη ζωή τους, μιας που η κατοχή είναι κάτι σαν τον τουρισμό, επομένως ο εχθρός είναι ακίνδυνος και πρέπει να χορέψουμε στα πάρκα μαζί του.
Η συμπεριφορά τους συμπυκνώνεται στην κινηματογραφική ατάκα «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».
Στις μελλοντικές ταινίες, αυτοί που κλείνουν τα μάτια στη σύγχρονη εισβολή θα προκαλούν τα ίδια αισθήματα. Στη δύσκολη στιγμή διάλεξαν τη λάθος πλευρά. Συντάχθηκαν με τον εχθρό.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια