Στα ελληνοτουρκικά, έγραφε τις προάλλες ο καθηγητής κ. Γιάννης Βούλγαρης, «υπάρχει ένα ψευδές αλλά ανθεκτικό σλόγκαν στον ελληνικό δημόσιο λόγο: οικτίρουμε τον εαυτό μας γιατί δεν έχουμε μακροχρόνια εθνική στρατηγική σε αντίθεση υποτίθεται με την Τουρκία (...) κοιτώντας λίγο πίσω, βλέπουμε μια Τουρκία που αλλάζει κατά περιόδους την εθνική της στρατηγική λόγω της ταυτοτικής αμφιθυμίας που τη χαρακτηρίζει. Σημαίνον νατοϊκό μέλος στον Ψυχρό Πόλεμο, επίδοξο μέλος της δημοκρατικής Ε.Ε. στις δεκαετίες 1980-90, επιθετική περιφερειακή δύναμη με ανάμεικτα γεωπολιτικά και θρησκευτικά κίνητρα σήμερα. Αντιθέτως, η Ελλάδα παρά τις υποτιθέμενες αμφιθυμίες της και εν μέσω των ριζικών γεωπολιτικών αλλαγών, κινήθηκε με σταθερό στόχο την ένταξη στον κάθε φορά στενότερο πυρήνα της Ευρώπης» («Τα Νέα» 22.8.2020).
Κάτι ανάλογο είπε και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας: «Θλίβομαι όταν παρουσιάζεται ο ηγέτης της γείτονος χώρας ως ένας μεγαλοφυής πολιτικός, ο οποίος έχει στρατηγικό σχεδιασμό πέραν του ορίζοντα (...) Είναι απολύτως άδικο. Η ελληνική πολιτική, με τα λάθη της, με τις αστοχίες της, με τις υστερήσεις της, έχει επιτύχει θριάμβους! Και ορθά ανεφέρθησαν μεταξύ αυτών των θριάμβων και η είσοδος στο κοινό σύστημα, στην ΟΝΕ και η είσοδος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι τεράστιος θρίαμβος. Σε αυτή τη σειρά της νοήμονος στρατηγικής εντάσσονται και οι πολύ σημαντικές συμφωνίες που συζητάμε σήμερα...» (Βουλή 26.8.2020).
Πράγματι η ελληνική πολιτική τάξη κράτησε σταθερό τιμόνι προς τη Δύση, ακόμη και αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, δηλαδή την πιο αντιδυτική περίοδο της χώρας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έμεινε στην «ΕΟΚ των μονοπωλίων», κράτησε τις «βάσεις που θα έφευγαν», όλα τα πολιτικά κόμματα πλην ΚΚΕ υπερψήφισαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Επιπλέον, κατά την πιο αντιευρωπαϊκή περίοδο, των έξαλλων Αγανακτισμένων, ο κ. Αλέξης Τσίπρας έκανε τη γνωστή «kolotoumpa» και δεν οδήγησε τη χώρα εκτός του ασφαλούς λιμένα, όπως επιθυμούσαν τα (περισσότερα ίσως) στελέχη και μέλη του κόμματός του.
Είναι άδικο στον βωμό της υπερβολικής αντιπολίτευσης να επαναλαμβάνεται το μίζερο «ε, τι τα θες; Η Ελλάδα δεν έχει στρατηγική», όπως κατά τη διάρκεια ολόκληρης της προηγούμενης δεκαετίας επαναλαμβανόταν το ασαφές «ε, τι τα θες; Δεν έγινε καλή διαπραγμάτευση». Είναι εντυπωσιακή δε μια λεπτομέρεια. Η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ που εγκαινίασε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου το 2010, συνεχίστηκε κατά την περίοδο του κ. Αντώνη Σαμαρά (2012-2014), και κατά την περίοδο του κ. Τσίπρα (2015-2019) και φυσικά σήμερα. Εμεινε δηλαδή με τέσσερις κυβερνήσεις διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών και επιδιώξεων. Αυτό και μόνο κάτι πρέπει να λέει για τη στρατηγική της χώρας εν συνόλω, παρά τις όποιες κοκορομαχίες στη Βουλή...
Πάσχος Μανδραβέλης
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια