Το πολιτικό σύστημα έχει περάσει μέσα από πολλές «αρνήσεις» στην υπόθεση του Αιγαίου. Οι επίμονες δηλώσεις του παρελθόντος ότι στο Αιγαίο δεν υπάρχουν πετρέλαια, ήταν μία προσπάθεια να μην έρθουν αντιμέτωποι με το πρόβλημα. Όπως και το παγκόσμιο «παράδοξο» να έχουμε 6 ναυτικά μίλια χωρικά ύδατα και 10 ναυτικά μίλια ως εθνικό εναέριο χώρο. Το ίδιο συνέβη και με τις ΑΟΖ. Ποιος είχε διάθεση για μπλεξίματα και… προδοσίες;
Να πούμε μία μεγάλη αλήθεια: Η υφαλοκρηπίδα που λέμε ότι είναι δική μας, δεν είναι δηλωμένη κάπου ως τέτοια. Κατά πάσα πιθανότητα είναι δική μας, αν και εφόσον δεχτούμε ότι γίνεται αποδεκτή πλήρως η μέση γραμμή (και η πλήρης επήρεια του Καστελόριζου και της Στρογγύλης). Κάτι που γνωρίζουμε ότι δεν ισχύει 100%, όπως φάνηκε και στην συμφωνία με την Αίγυπτο. Να πούμε και μία άλλη μεγάλη αλήθεια: Όσο κι αν μας «αδικήσει» ένα διεθνές δικαστήριο, η κατάσταση θα είναι απείρως καλύτερη απ’ ότι είναι σήμερα, καθώς θα γνωρίζουμε με σαφήνεια ποια είναι τα δικά μας όρια και ποια των άλλων. Και σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία δεν μπορεί να κερδίσει πολλά περισσότερα απ’ όσα πραγματικά δικαιούται, ανεξάρτητα αν καλλιεργεί κλίμα για το ακριβώς αντίθετο. Με άλλα λόγια, οι διαπραγματεύσεις και η οριστική διευθέτηση του θέματος, έστω και μέσω της Χάγης, είναι μία λύση που συμφέρει απόλυτα την Ελλάδα.
Δεν συμφέρει την Τουρκία! Οι Τούρκοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει διεθνές δικαστήριο που να δεχτεί την θέση τους, ότι δήθεν τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Και γι' αυτό επιδιώκουν μία λύση με την μεν Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά έχοντας στον κρόταφό της ένα πιστόλι. Κι αυτό προσπάθησε να κάνει ο Ερντογάν. Όχι να μας σύρει στην Χάγη, αλλά σε μία διεθνή διάσκεψη έπειτα από ένα θερμό επεισόδιο και με την λογική του… kazan – kazan. Μια διάσκεψη που θα κυριαρχεί η τουρκική λογική για το win – win, σύμφωνα με την οποία παίρνει ένα κομμάτι η Τουρκία κι άλλο ένα πάλι η Τουρκία…
Ναι, λένε διάφοροι, αλλά η Χάγη θα δώσει «κάτι» και στους Τούρκους! Η πρότασή τους, λοιπόν, είναι να μην πάμε στην Χάγη για να μην «δώσουμε κάτι δικό μας». Το ερώτημα είναι τι ακριβώς είναι αυτό το «κάτι» που είναι σήμερα δικό μας και θα μας το πάρουν αύριο. Και πως ορίζεται το «δικό μας». Υπάρχει και η άλλη άποψη, εκείνη που είχε εκφράσει ο κ. Κοτζιάς, σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να είμαστε … μοναχοφάηδες. Μόνο που υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος: Να ακολουθήσουμε την οδό του διεθνούς δικαίου. Και ναι μεν η Τουρκία θα έβαζε στο τραπέζι άλλα δέκα θέματα, ακριβώς για να αποφύγει την επώδυνη απάντηση γι' αυτήν για το αν έχουν ή δεν έχουν τα νησιά υφαλοκρηπίδα, αλλά ξέρει ότι δύσκολα θα μπορέσει στο τέλος να «περάσει» μία τέτοια λογική. Να βάλει δηλαδή στο τραπέζι ακόμη και τα… Αντικύθηρα! Κι έτσι θα προτιμήσει να μην πάει στην Χάγη σε μία μάχη που ξέρει ότι θα χάσει. Σε αυτό έχει βέβαια και απρόσμενους συμμάχους: Κάποιους Έλληνες υπερπατριώτες…
Όλο το παιγνίδι των προκλήσεων παίζεται αυτή την στιγμή στο ποιος θα κάνει πρώτος την λάθος κίνηση. Ο «αδικημένος» θα έχει έναν παραπάνω λόγο στο τραπέζι. Και θα πρέπει κανείς να παρατηρήσει προσεκτικά τι ακριβώς κάνουν οι Τούρκοι. Πάνε κάθε φορά στο όριο. Κι εδώ ακριβώς χρειάζεται προσοχή. Πολύ σωστά η ελληνική κυβέρνηση εγκαλεί τον διεθνή παράγοντα να πάρει θέση, καθώς η έλλειψη λύσης στην περιοχή δεν είναι κάτι που οφείλεται κυρίως στην ελληνική πολιτική. Οι ελληνικές κυβερνήσεις διευκόλυναν την Τουρκία με την υποχωρητικότητά τους και την απραξία, αλλά δεν είναι η Ελλάδα που ευθύνεται για το σημερινό χάλι. Η σημερινή κυβέρνηση, λοιπόν, κάνει πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και καιρό. Αλλά δεν πρέπει να πέσει στην «παγίδα» να παρασυρθεί από τις ιαχές των πολεμοχαρών του πληκτρολογίου. Κι όσο ο κ. Μητσοτάκης δεν πέφτει στην παγίδα, τόσο θα εκνευρίζεται ο κ. Ερντογάν. Είναι πράγματι ένα σκληρό ψυχολογικό παιγνίδι.
Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ένα θερμό επεισόδιο. Αλλά αυτό δεν θα είναι στο τέλος προς το συμφέρον της Τουρκίας. Όχι όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα. Εκτός κι αν καταφέρει να παρουσιάσει τον εαυτό της… αμυνόμενο. Μία Τουρκία που βρίσκεται πάντως μπροστά σε στρατηγικά αδιέξοδα και με την Οικονομία της να είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης. Ο Ερντογάν έχει απλώσει τόσο πολύ τον τραχανά που οποιαδήποτε υποχώρηση θα φαντάζει στο δικό του στρατόπεδο των υπερεθνικιστών ως μεγάλη ήττα. Ένα μικρό βήμα προς τα πίσω μπορεί να τον κάνει να χάσει εντελώς τον βηματισμό του. Και δεν είναι δυνατόν να μην κάνει αυτό το βήμα! Ο Ερντογάν οδηγεί άθελά του την Τουρκία σε μία στρατηγική ήττα. Αφού προηγουμένως έχει πείσει τον δικό του κόσμο ότι μπορεί να γίνουν μέτοχοι σε μία εθνική φαντασίωση, αυτή της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έχει δημιουργήσει μία μεγάλη φούσκα και όπως όλες οι φούσκες θα σκάσει απότομα. Στο πλαίσιο αυτής της φαντασίωσης οργάνωσαν την κλιμάκωση των πιέσεων με την Ελλάδα, με προφανή στόχο να την υποχρεώσουν σε άτακτες υποχωρήσεις. Το αρχικό σχέδιο φαινότανε μια χαρά, καθώς στην χειρότερη των περιπτώσεων θα είχε απέναντί της μια φοβισμένη Ελλάδα, έτοιμη να παραδώσει τα πάντα. Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι. Ας σκεφτούμε πια θα ήταν η κατάσταση αν στον Έβρο είχαν ανοίξει τα σύνορα…
Εκείνο που πρέπει να έχουμε πάντοτε υπόψη μας είναι ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να επενδύσει στην εθνική της άμυνα, ακόμη κι αν εξασφαλίσει την καλύτερη δυνατή λύση με την Τουρκία. Ο δρόμος που πρώτο έδειξε το Ισραήλ δε είναι μία ευκαιριακή πρόταση, αλλά επιλογή επιβίωσης. Η Ελλάδα μπορεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της μόνο αν παραμείνει ισχυρή στην Άμυνά της και στην Οικονομία της. Η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα, που θα τιμήσει την υπογραφή της μόνο αν ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Έτσι συνέβαινε πάντοτε, έτσι θα συμβαίνει και στο μέλλον…
Θανάσης Μαυρίδης
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια