Του Κ. Κυριακόπουλου
Κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος με την μερική οριοθέτηση, ή πιο σωστά με τον προσδιορισμό των συντεταγμένων ενός τμήματος που τα δύο μέρη φιλοδοξούν να αποτελέσει την βάση μιας μελλοντικής στρατηγικής συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες... (Αυτό είναι που προσυπέγραψαν ουσιαστικά η Ελλάδα και η Αίγυπτος)...
Οι τοποθετήσεις λοιπόν όλων εκείνων που επιμένουν να γράφουν ασυναρτησίες, καταγγέλλοντας τον νεολογισμό της δήθεν "μερικής οριοθέτησης" δεν είναι παρά επιφανειακές και πολιτικά ρηχές όσο και απερίσκεπτες προσεγγίσεις του προβλήματος που αρκούνται σε έναν φτηνό μιμητισμό στο πλαίσιο μιας επιπόλαιας αποτίμησης και πέραν αυτού τίποτε...
Από την άλλη μεριά, η συμβιβαστική ερμηνεία που επιμένουν να επικαλούνται κάποιοι άλλοι, και η οποία συνοψίζεται στο γνωστό "αυτό μπορούσαμε αυτό πήραμε", δεν είναι παρά μία ακόμη φτηνή ερμηνευτική παραλλαγή της προηγούμενης κουταμάρας...
Οι συνομιλίες με την Αίγυπτο κατέληξαν στο να πετάξουμε δύο σημαδούρες λίγο πιο κάτω από την Κρήτη έτσι για να βρίσκονται διαθέσιμες για μελλοντική χρήση, διότι αυτό το...
αποτέλεσμα συμπυκνώνεται στην φοβική και άτολμη εξωτερική πολιτική που ασκήσαμε όλη την προηγούμενη περίοδο και πιο ιδιαίτερα την τελευταία διετία. Θερίσαμε αυτό που επιλέξαμε να σπείρουμε και αυτό ήταν απολύτως αναμενόμενο...
Η Αίγυπτος βολεύτηκε με το καρότο, γιατί εμείς την μάθαμε να κοιτάζει το καρότο, ενώ το μαστίγιο των πραγματικών απειλών δεν της το δείξαμε ποτέ.
Η Αίγυπτος παραμυθιάζεται μέσα από τα κανάλια παράλληλης και πολλαπλής επικοινωνίας, θεωρώντας πως με μετέωρα και ημιτελή βήματα διασφαλίζει ανακοπή των πραγματικών απειλών που την περισφίγγουν, και η ελληνική εξωτερική πολιτική παγιδευμένη στα γρανάζια της δουλοπρέπειας, δεν έκανε τίποτε προκειμένου να αναγορευτεί σε καταλύτη μιας διαφορετικής δυναμικής που θα μπορούσε να τροποποιήσει την ατζέντα φιλοδοξιών, οραματισμών, συνεργατικών διεργασιών και εξελίξεων, ικανών να αγκαλιάσουν και εν τέλει να συμπαρασύρουν ΚΑΙ την Αίγυπτο.
Φοβική και η ίδια η Ελλάδα, δεν έκανε τίποτε για να καταδείξει στην πολιτική ηγεσία της Αιγύπτου ότι οι φοβικοί, οι άτολμοι και οι ημιτελείς βηματισμοί, φέρνουν την αποθράσυνση και όχι τον κατευνασμό του θηρίου…
Η Αίγυπτος δεν παρακινήθηκε από μια Ελλάδα που αρκέστηκε να κυνηγά τη μιζέρια της, για αυτό και δεν είδε την προοπτική ενός άλλου δρόμου ενταγμένη οργανικά σε μια διαφορετική στρατηγική διάταξη που θα μπορούσε να αναβαθμίσει δραστικά και τον δικό της τον ρόλο, ΚΑΙ στο περιβάλλον του Αραβικού κόσμου, αλλά ΚΑΙ στην προοπτική της στρατηγικής της σύμπλευσης με μέρος των ευρωπαϊκών δυνάμεων, αξιοποιώντας τις διευρυνόμενες ανταγωνιστικές δυναμικές.
Με δυο λόγια, πήραμε δύο σημαδούρες στη θάλασσα όχι επειδή αυτό μπορούσαμε να πάρουμε, επιφορτιζόμενοι μάλιστα και με την υποχρέωση να τις υπερασπιστούμε απελπιστικά μόνοι...
Πήραμε δύο σημαδούρες γιατί αυτό διεκδικήσαμε... Εκεί βάλαμε τον πήχη... Σωσίβιο θέλαμε... Σημαδούρες μας προσέφεραν... Τόσο απλά.
Δυστυχώς κύριοι, αλλά αν δεν ερμηνεύσουμε σωστά την πολιτική μήτρα που έδωσε αυτό το αποτέλεσμα και αρκεστούμε στην γοητεία της εύκολης και για τα εύκολα κριτικής, τότε πάρα πολύ σύντομα θα τρέχουμε και πάλι πίσω από τα γεγονότα...
Η υποχρέωση της νηφάλιας πολιτικής προσέγγισης για αυτό που πραγματικά φταίει και φτάσαμε εδώ, δεν είναι ήσσονος σημασίας πολύ δε περισσότερο σήμερα...
Πρώτον γιατί αυτό που διαφαίνεται, είναι ότι κυριαρχεί και πάλι η βλακώδης αντίληψη που λέει ότι από εδώ και πέρα, το καλό αποτέλεσμα θα είναι προϊόν "έξυπνων" τεχνικών χειρισμών, και το έργο θα μας βγει επειδή είμαστε μάγκες.
Πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη αντίληψη που υποτιμά την στρατηγική και τα μέσα ανακοπής τα οποία διαθέτει ένας θρασύτατος και αδίστακτος αντίπαλος, και αυτό θα έχει κόστος.
Δεύτερον γιατί ακόμη και αυτές οι σημαδούρες πρέπει να κρατηθούν και το ταχύτερο δυνατόν να αναβαθμιστούν σε διελκυστίνδα εξελίξεων.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που πρέπει να επιδιωχθεί τάχιστα, η ευόδωση της οποίας απαιτεί ολοκληρωμένο πολιτικό και επιχειρησιακό σχεδιασμό με την συνεπικουρία μιας μαχητικά αναβαθμισμένης διπλωματίας, με όλα τούτα να πατούν στέρεα στο σκληρό πυρήνα μιας επικαιροποιημένης εθνικής στρατηγικής που δυστυχώς ουδέποτε διαθέταμε ως χώρα, αλλά που επείγει να διαμορφωθεί χθες.
Είναι φανερό ότι το παιχνίδι χοντραίνει επικίνδυνα. Οι σημαδούρες της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας δημιουργούν από μόνες τους μια καινούρια κατάσταση σε ολόκληρη την περιοχή, και το κλειδί βρίσκεται στα χέρια της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.
Ας φροντίσουμε εμείς ως κοινωνία, να μην το πετάξει θορυβημένη και ανασφαλής στον πάτο της θάλασσας, συρόμενη γι ακόμη μια φορά πίσω από τις εξελίξεις...
Θα επανέλθουμε...
Πηγή: "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια