Του Κ. Κυριακόπουλου
Οι φόβοι πως η μυστική διπλωματία από εργαλείο αποτελεσματικού γεωστρατηγικού αιφνιδιασμού και "κλειδώματος" κεκτημένων, έχει μετατραπεί σε μεθοδολογία ακρωτηριασμού κυριαρχικών δικαιωμάτων και εν τέλει της ίδιας της υπόστασης της πατρίδας μας, δυστυχώς ΔΕΝ είναι αβάσιμοι.
Τα μικρά αποσπασματικά success που αναζητούνται εναγωνίως στην τακτική διαχείριση της όξυνσης στην Ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, εξαργυρώνονται την αμέσως επόμενη στιγμή με στρατηγικές υπαναχωρήσεις που παγιδεύουν την χώρα και δημιουργούν το ασφυκτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα κληθεί να προσυπογράψει τον γεωπολιτικό της ακρωτηριασμό.
Οι σπουδαίες δηλώσεις των σπουδαίων «συμμάχων» μας που επαναλαμβάνουν ανέξοδα πως δεν θα επιτρέψουν να απειληθεί η εδαφική ακεραιότητα κράτους μέλους της ΕΕ, δεν πρέπει να αποπροσανατολίσουν και δεν πρέπει να οδηγήσουν την Ελληνική κοινωνία σε κανενός είδους εφησυχασμό.
Πρώτον γιατί πρόκειται για δηλώσεις που δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα. Και αυτό αποδεικνύεται από την εκκωφαντική σιωπή όλων στην συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, αλλά και στην προκλητικότατη διαχείριση των όρων της κατοχής στην οποία καταφεύγει χωρίς αναστολές η κατοχική Τουρκία. Και…
Δεύτερον διότι οι σπουδαίοι μας «σύμμαχοι», διαβεβαιώνουν στο προσκήνιο πως «δεν θα επιτρέψουν να απειληθεί η εδαφική ακεραιότητα», για να συγκαλύψουν πως είναι οι ίδιοι αυτοί που στο βρώμικο παρασκήνιο σπρώχνουν την χώρα να... προσυπογράψει οικειοθελώς τον γεωπολιτικό της ακρωτηριασμό.
Έτσι… ΚΑΙ η βρώμικη δουλειά θα προχωρήσει ανεμπόδιστα… ΚΑΙ η εδαφική ακεραιότητα δεν θα απειληθεί ένοπλα… ΚΑΙ οι «σύμμαχοί» μας θα αποδειχτούν εν τέλει «συνεπέστατοι» με τις υποκριτικές και καθ’ όλα ανέξοδες δηλώσεις τους.
Είναι φανερό ότι η πατρίδα μας έχει παγιδευτεί αμετάκλητα σε πολλαπλές γεωπολιτικές Συμπληγάδες. Η πολιτική τάξη της χώρας, αρνείται πεισματικά να συνειδητοποιήσει πως η παραδοσιακή ατζέντα η οποία δεκαετίες ολόκληρες προσδιόριζε ως "ελληνοτουρκική" την αντιπαράθεση με την γείτονα, έχει διευρυνθεί δραματικά και κυρίως έχει ενσωματωθεί βίαια στο αναβαθμισμένο νεο-οθωμανικό όραμα της τουρκικής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας.
Αυτό σημαίνει πως η παραδοσιακή «ελληνοτουρκική ατζέντα», ταυτίζεται πλέον με τους ευρύτερους στρατηγικούς σχεδιασμούς μιας ανεξέλεγκτα δρώσας, ηγεμονικής και φιλόδοξης δύναμης που διεκδικεί ευρύτερο ρόλο και αναβαθμισμένο λόγο στην γεωπολιτική της επόμενης μέρας, όχι ως μια τυχαία - αν και ισχυρή - περιφερειακή παρουσία, αλλά ως κρίσιμη συνισταμένη και πρωταγωνιστική παράμετρος στην νέα ισορροπία ισχύος που τελεί υπό διαμόρφωση.
Όλα τα παραπάνω, δεν συνιστούν απλώς μια διαφοροποιημένη κατάσταση σε σχέση με το παρελθόν, αλλά συνθέτουν μια θεμελιώδη και στρατηγικού χαρακτήρα ανατροπή των δεδομένων, την οποία όμως επιμένει να αρνείται να κοιτάξει κατάματα η ελληνική πολιτική ελίτ.
Για την τουρκική εξωτερική πολιτική, η Ελλάδα έχει πάψει πλέον να είναι ένας αντίπαλος από τον οποίο διεκδικεί να κερδίσει μέρος των κεκτημένων του. Είναι το μεγάλο πρόβλημα και αποτελεί το μεγάλο εμπόδιο στον περιφερειακό της σχεδιασμό. Γι’ αυτό και επιδιώκει τον αφανισμό της. Την πλήρη κατάλυση της ελληνικής πολιτικής κυριαρχίας πάνω στο ιστορικό ελληνικό γεωπολιτικό αποτύπωμα.
Δυστυχώς, οι νέο-οθωμανικές επιδιώξεις της Άγκυρας, όχι μονάχα δεν ανακόπτονται από τις ανέξοδες «συμμαχικές» μεγαλοκουβέντες και διαμεσολαβήσεις, αλλά όλα δείχνουν πως διευκολύνονται και ως έναν βαθμό συνυπάρχουν στον περιφερειακό σχεδιασμό των «συμμάχων», μέσα τον οποίο επαναπροσδιορίζεται το γεωπολιτικό status της ευρύτερης περιοχής, στο πλαίσιο των νέων ισορροπιών ισχύος που τελούν υπό διαμόρφωση.
Οι αποκαλύψεις του Μανώλη Κοττάκη στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ», όχι μόνο ΔΕΝ είναι τυχαίες, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικές. Σύμφωνα με αυτές τις αποκαλύψεις, και στο πλαίσιο πάντα του «συμμαχικού» περιφερειακού σχεδιασμού, η Ελλάδα σύρεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, υπό τον διαρκή και ανελέητο τουρκικό εκβιασμό, με την άτυπη αβανταδορία των ΗΠΑ και με την δολιότητα της Γερμανικής διαμεσολάβησης, έχοντας ως μοναδική «επιλογή» την υποχρέωση να προσυπογράψει την γεωπολιτική αυτοκατάργησή της.
Οι κατά τα λοιπά φλύαροι «σύμμαχοί» μας δηλαδή, στο πλαίσιο των ευρύτερων γεωστρατηγικών τους σχεδιασμών, και επιδιώκοντας να αναμορφώσουν την φυσιογνωμία ολόκληρης της ζώνης ναυσιπλοΐας από το Σουέζ ως τα Δαρδανέλια, απαιτούν από την χώρα μας να οδηγηθεί σε έναν επιτηρούμενο διάλογο και μέσω αυτού σε μια νέα Διεθνή Συνθήκη με την οποία:
Θα εγκαταλείψει ρητά, οριστικά και αμετάκλητα το δικαίωμά της για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 νμ στο Αιγαίο. Και…
Θα αποσύρει τα στρατεύματά της από τα 28 νησιά για τα οποία κατ’ επανάληψη θέτει ζητήματα η Τουρκία.
Η Ελλάδα ιφιγενειοποιείται. Αυτή η διαδικασία της Ιφιγενειοποίησης, «χτίζεται» μεθοδικά μέσα από μια αλληλουχία υπαναχωρήσεων, με καταλύτη πάντα την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας. Η κυρίαρχη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού από την οποία διακατέχεται διαχρονικά η πολιτική ελίτ της χώρας, υπήρξε το όχημα που διευκόλυνε τους «συμμάχους» να «πάρουν θέσεις» εν όψει όλων αυτών των ευρύτερων ανακατατάξεων.
Η Μακεδονία θυσιάστηκε…
Η Αλεξανδρούπολη εκχωρήθηκε…
Ομοίως η Σούδα, ο Άραξος και το σύνολο των λοιπών «διευκολύνσεων» στο πλαίσιο μιας κακώς νοούμενης αμυντικής συμφωνίας…
Το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα με την Κύπρο καταργήθηκε για να μην επανέλθει…
Η Ελληνοϊταλική συμφωνία εγκαινίασε «εκπτώσεις» σε κυριαρχικά δικαιώματα…
Η Ελληνοαιγυπτιακές σημαδούρες επιβεβαίωσαν τις εκπτώσεις και ταυτόχρονα οριοθέτησαν πως πέρα από εκεί, εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα δεν νοούνται…
Τα νησιά του Αιγαίου οριστικοποιούνται ως κέντρα διερχομένων αλλά και μονίμως διαμενόντων μεταναστευτικών πληθυσμών, στην προοπτική «χτισίματος» μιας νέας πληθυσμιακής ισορροπίας που θα ξεθωριάζει σταδιακά το εθνικό τους αποτύπωμα… Σειρά έχουν οι ΕΟΖ να αποτελειώσουν από κοινού με τις λοιπές τουρκικές αποδομητικές απαιτήσεις, την υπόσταση της Θράκης.
Είναι φανερό ότι η ώρα του ταμείου είναι κοντά. Το τίμημα της ανοχής μας για όλα αυτά με τα οποία συμβιβαστήκαμε… Για όλα εκείνα για τα οποία δεν αντιδράσαμε… Για το εύρος της προσχηματολογίας πάνω στην οποία συμβάλαμε να θεριέψει η πατριδοκαπηλία και να αποδυναμωθεί ο δημοκρατικός Πατριωτισμός, θα είναι βαρύτατο και δυστυχώς θα αποτυπωθεί ΚΑΙ στους χάρτες του 21ου Αιώνα…
Η κλεψύδρα αδειάζει… Τα κέντρα ισχύος βιάζονται… Οι μηχανισμοί της πολιτικής εξουσίας υπαναχωρούν… Κι όμως…. Αρκετοί ανάμεσά μας συνεχίζουν να επιδίδονται στην «επανάσταση» της μάσκας και να δαιμονοποιούν τον Τσιόδρα ενώ το καράβι βουλιάζει αύτανδρο…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια