Η ελληνική διπλωματία κινείται όσο πιο δραστήρια μπορεί στη διεθνή σκηνή
Γράφει ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος
Είναι εξόχως λυπηρό και ενδεικτικό μακράς εθνικής πολιτικής καθυστέρησης ότι ακούν επί δεκαετίες οι Έλληνες πολίτες τους πολιτικούς της χώρας να ψάχνουν να βρουν κάποιο σχέδιο «εθνικής στρατηγικής». Η σχετική «αναζήτηση» γίνεται μετά το 1974 σε αβαθές «συναινετικό» κλίμα, κάθε φορά που η τουρκική πίεση προς την Ελλάδα ή την Κύπρο αυξάνεται, όπως συμβαίνει και σήμερα εξαιτίας της «αναθεωρητικής» πολιτικής του ισλαμιστή προέδρου Ερντογάν, ο οποίος έχει φέρει την Αθήνα αντιμέτωπη με τεράστια, πλέον, προβλήματα διπλωματίας και άμυνας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Γνωστά τα πολλά λόγια για ισχυρό «συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής», «εθνική συνεννόηση», «συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών», που, υποτίθεται, συγκεντρωμένοι σε μια αίθουσα για λίγες ώρες θα έφτιαχναν το «εθνικό σχέδιο» αντιμετώπισης της Τουρκίας.
Και επειδή αυτά τα περί «συμφωνίας» πολιτικών αρχηγών είναι πολιτικώς παιδαριώδη, η Αθήνα εξακολουθεί να αντιδρά όσο μπορεί καλύτερα μόνο κατά περίπτωση, με «έκτακτη» κινητοποίηση της διπλωματίας της και των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας, όπως κάνει σήμερα η κυβέρνηση, με την αντιπολίτευση να παρακολουθεί «ανήσυχη» τις εξελίξεις - και βεβαίως να ζητά «σύσκεψη πολιτικών αρχηγών».
Τι πρέπει να σκεφθούν οι πολίτες, όταν με τις συμπεριφορές τους στα «εθνικά θέματα» οι ίδιες οι πολιτικές ηγεσίες ομολογούν ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει συγκροτημένη εθνική στρατηγική, με χρονικό βάθος, για τη διαχείριση υποθέσεων εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας της χώρας; Μάλλον θα σκεφθούν ότι δεν επιτρέπεται να πάει πιο μακριά αυτή η «βαλίτσα», καθώς απέναντι στην Αθήνα η Άγκυρα κινείται τις δύο τελευταίες δεκαετίες στη βάση μιας καθαρά διατυπωμένης εθνικής στρατηγικής στη γεωπολιτική περιοχή της, μιας στρατηγικής θεμελιωμένης στην περίοδο του κεμαλικού εθνικισμού και ενσωματωμένης απόλυτα στον σημερινό νεοοθωμανικό εθνικισμό του τουρκικού Ισλάμ. Αυτή η μεγάλη διαφορά είναι που δυσκολεύει πολύ τα πράγματα για την Ελλάδα στη σημερινή, εξαιρετικά κρίσιμη φάση εξελίξεων, τις οποίες σε μεγάλο βαθμό «σκηνοθετεί» η Τουρκία.
Σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία στην πολιτική Αθήνα ότι η ελληνική διπλωματία κινείται όσο πιο δραστήρια μπορεί στη διεθνή σκηνή και ότι οι ΝΑΤΟϊκά εκπαιδευμένες Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας έχουν πείσει, καθώς φαίνεται, την Άγκυρα πως πολλά θα έχει να χάσει σε μια πολεμική «εμπλοκή» με την Ελλάδα. Όμως, δύσκολο για την ελληνική πλευρά είναι το πολιτικό έδαφος στα ευρωατλαντικά πεδία στα οποία αναπτύσσονται τώρα «πρωτοβουλίες» και «διαμεσολαβήσεις» τρίτων. Εκεί η Άγκυρα έχει κατασκευάσει «προϋποθέσεις» τέτοιες ώστε να πιεστεί δυνατά η Αθήνα από Ευρωπαίους και Αμερικανούς για την επίδειξη «καλής διάθεσης» σε μια τράπεζα διαπραγματεύσεων.
Με προσεκτικά σχεδιασμένη την τεχνική της προώθησης των θέσεων και των εκβιαστικών «δεδομένων» της, η Τουρκία προφανώς εκτιμά ότι, ούσα στρατηγικά απροετοίμαστη για «μεγάλα παιχνίδια» γεωπολιτικά, η Ελλάδα θα ζαλιστεί στον χορό των εξελίξεων που δρομολογεί με τις ακρότητές της η μεγαλομανής πολιτική του Ερντογάν. Το πώς θα εξουδετερώσει αυτό το σχέδιο του αντιπάλου είναι το μεγάλο και ιστορικών διαστάσεων στοίχημα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Η δουλειά είναι δύσκολη, οι διαμεσολαβητές επίμονοι. Και ο ισλαμιστής Ερντογάν έχει καλούς εμπορικούς φίλους στα στρατόπεδα των Δυτικών.
Τον επόμενο μήνα η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να δείξει ότι μπορεί να συμπληρώσει τα κενά ελληνικής στρατηγικής με την επίδειξη πολιτικού σθένους και εθνικής αυτοπεποίθησης, μακριά από τα φοβικά συμπλέγματα του «σημιτισμού», που κατέστρεψε την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας για την Τουρκία. Τα πράγματα δείχνουν ότι η Άγκυρα είναι έτοιμη πλέον για ένα «μεγάλο παιχνίδι» με την Ελλάδα. Το δικό της «παιχνίδι», όμως, πρέπει να προετοιμάσει καλά και η ελληνική κυβέρνηση. Και από ένα σημείο και πέρα οι «ισχυροί» της Δύσης θα πρέπει κάποια στιγμή, αν χρειαστεί, να πάρουν κι αυτοί από την Αθήνα κάποια «μηνύματα».
Η Ελλάδα δεν είναι στην κατάσταση στην οποία δειλοί πολιτικοί την έφεραν τη δεκαετία του ’90. Έχει συμμάχους και «χαρτιά» στην Ανατολική Μεσόγειο σήμερα. Φτάνει να τα αξιοποιήσει με ευρύτερες «στρατηγικές» αντιλήψεις τούτη τη φορά…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια