Σχεδόν εκ γενετής στη σύνταξη. Όμως μετά την πράσινη και πέτσινη αλλαγή του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου το πράγμα παράγινε.
Όπως, το γεγονός πως περίπου τρία εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένων των εργαζόμενων στο Δημόσιο, συντηρούν τα υπόλοιπα εφτά εκατομμύρια. Τέτοια αναλογία ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας. Ούτε στην Ουγκάντα.
Όπως το γεγονός πως όσοι οι συνταξιούχοι τόσοι και οι εργαζόμενοι. Περίπου. Κι αυτό ρεκόρ για το βιβλίο Γκίνες.
Όπως το γεγονός πως πλήθη πολιτών εξασφάλισαν δικαίωμα συντάξεως ακόμα και στα σαράντα. Ακόμα και στα πενήντα. Ακόμα και στα τριανταφεύγα. Όπως είχε συμβεί στο παρελθόν με αρκετές «ομάδες» γυναικών. Τουτέστιν τελειώνεις Λύκειο. Στη συνέχεια καταφέρνεις να χωθείς σε κάποια τεχνική σχολή. Μετά φεύγεις. Μετά πλαστογραφείς πτυχίο. Και στο τέλος με μπάρμπα στη Βουλή καταλήγεις σε κάποια θέση δημοσίου η ιδιωτικού τομέα. Και μετά από μερικά χρονάκια εξασφάλιζες δικαίωμα πρόωρης συνταξιοδότησης. Ανατριχιαστικό.
Όπως το γεγονός πως χρεοκοπημένες επιχειρήσεις του Δημοσίου, μεγάλες και τρανές, κατέληξαν σε ιδιωτικά χέρια με την προυπόθεση το Κράτος να αναλάβει την συνταξιοδότηση του «πλεονάζοντος» προσωπικού. Κάπως έτσι έγινε με την εξαγορά του ΟΤΕ από τους Γερμανούς. Ποιος πληρώνει το μάρμαρο; Φυσικά τα ασφαλιστικά ταμεία.
Όπως το γεγονός πως υπήρξαν (ίσως και να υπάρχουν) συνταξιούχοι με διπλή ίσως και τριπλή σύνταξη. Μαγκιά; Όχι φυσικά. Κανονική κομπίνα υπό την προστασία του Κράτους.
Ποιος ο ένοχος για όλες αυτές τις παραμορφώσεις; Για όλες αυτές τις νοσηρές καταστάσεις; Οι συνταξιούχοι των σαράντα η πενήντα ετών; Οι τριανταφεύγα μητέρες και νοικοκυρές; Όχι φυσικά. Ενοχες όλες οι κυβερνήσεις. Με δικούς τους νόμους έγιναν όλα αυτά. Κάπως έτσι άδειασαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Ηρθε και η κρίση και έτσι το ημιθανές πτώμα κατέληξε στο νεκροταφείο.
Όμως υπάρχουν και παράπλευρες παραμορφώσεις. Αρκετές. Όπως το γεγονός πως μπαράκια, cafe, πιτσαρίες, σουβλατζίδικα και κλαμπάκια, συντηρούνται από τις συντάξεις. Πως γίνεται αυτό;
Απλό. Ο παππούς, η γιαγιά, ο μπαμπάς και η μαμά, τρατάρουν τους κανακάρηδες και τα κορίτσια τους με καθημερινό φιλοδώρημα των δέκα, είκοσι ευρώ. Δηλαδή οι συνταξιούχοι «σφραγισμένοι» στα σπίτια τους να σκοτώνουν τον χρόνο τους μπροστά από το χαζοκούτι του Greece Next Top Model και τα παιδιά στους δρόμους να ξοδεύουν από την σύνταξή του παππού και της γιαγιάς.
Κάπως έτσι λειτουργεί το σύστημα της λαικής διασκέδασης. Από τις συντάξεις τα παίρνουν σουβλατζίδικα, πιτσαρίες και όλα αυτά. Από τις συντάξεις συντηρούνται τα παιδιά της ανεργίας.
Γι αυτό αρκετοί νέοι-να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας-αρνούνται να βγουν στην πιάτσα και να υπηρετήσουν την «ζούγκλα» και τον «μεσαίωνα» της εργασίας. Με το επιχείρημα: «σιγά τώρα που θα δουλέψω σαν σκλάβος για να εισπράττω λιγότερα από το χαρτζιλίκι που μου δίνουν οι γονείς και οι παππούδες μου»!
Αν τώρα σε όλα αυτά προσθέσουμε μερικά άλλα εφιαλτικά νούμερα, τότε ευκόλως θα αντιληφθείτε πως η Ελλάδα μονίμως στη σύνταξη βολεύεται.
Όπως το πλήθος των εισοδηματιών. Είσαι κληρονόμος δύο τριών διαμερισμάτων; Τέλεια. Πάντα αραχτός. Είσαι κληρονόμος «γωνιακού» καταστήματος; Α ρε ζωάρα που θα κάνεις.
Όλα αυτά με αφορμή τα αναδρομικά. Με αφορμή τις πολιτικές αντιπαραθέσεις των κομμάτων. Με αφορμή τις καταγγελίες Αλέξη Τσίπρα εναντίον Κυριάκου. Και το ερώτημα απλό.
Αλέξη μου είναι γεγονός πως η δική σου κυβέρνηση είχε βάλει «φραγή» στα αναδρομικά; Είναι! Είναι γεγονός πως αυτή η «φραγή» ήταν αναγκαστική, έτσι έλεγαν, λόγω δημιοσιονομικών «κενών»; Είναι. Ε τότε πως μπορείς σήμερα να παριστάνεις τον Ρομπέν των Δασών;
Δημήτρης Δανίκας
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια