 |
| ΑΠΕ- ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ |
Αν πιστεύει-όπως μου λένε- ο σημερινός πρωθυπουργός ότι μπορεί να ελέγξει τον βόρβορο των παράνομων υποκλοπών και να τον χρησιμοποιήσει εις όφελος του για να πάει σε «γρήγορες εκλογές», είναι πραγματικά βαθιά νυχτωμένος. Δυστυχώς για τον ίδιο, η δυσοσμία ταξιδεύει παντού.
Δεν ελέγχεται, δεν οριοθετείται και δεν παγιδεύεται στα σπίτια πολιτικών αντιπάλων, μη αρεστών επιχειρηματιών και ενοχλητικών δημοσιογράφων. Απλώνεται σε όλη τη χώρα και την μεταμορφώνει στο άψε-σβήσε σε Βουλγαρία, όπου τα drones καταγράφουν αν ο αρχηγός του κράτους κοιμάται στο κρεβάτι μπρούμυτα ή ανάσκελα κι αν έχει στο διπλανό συρτάρι, πιστόλι ή ζαρτιέρες…
Θα συμβούλευα λοιπόν τα παιδάκια που παίζουν με τα σπίρτα στου Μαξίμου, να ασχοληθούν καλύτερα με λιγότερο επικίνδυνους…περιπάτους όπως αυτόν τον ήδη στρωμένο με τα…φερ φορζέ-γκιούλιβερ του «συγνώμη-γράψτε λάθος» ανιψιού, την ποσόστωση των «διαφορετικών» στις επόμενες προσλήψεις, τα ηλεκτρικά πατίνια του Χατζηδάκη και πάει λέγοντας.
Το να ξαναγυρνάς την Ελλάδα στην εποχή του Τόμπρα και του Μαυρίκη, εκτός του ότι προδίδει μια εξαιρετικά χαμηλή αντίληψη πολιτικής αισθητικής, είναι και επικίνδυνο γιατί προυποθέτει πάρε-δώσε με υπόκοσμο. Και το Harvard δεν διδάσκει, απ΄όσο ξέρω τουλάχιστον, πώς να νταραβερίζεσαι με μαφιόζους χωρίς να λερώνεις τα χέρια σου…
Κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και προάγει-υποτίθεται-την ευνομία και την κανονικότητα στη χώρα, θα έπρεπε να έχει αναγορεύσει σε σοβαρό ποινικό αδίκημα την «καλωδίωση» του κάθε τυχάρπαστου με στόχο την υποκλοπή συνομιλίας εις βάρος ανυποψίαστου θύματος για την προώθηση προσωπικών επιδιώξεων σε νομικό ή άλλου είδους καυγά ιδιωτικού τύπου.
Η «καλωδίωση» είναι λογικό να αποτελεί μέσο αλίευσης τεκμηρίων για μυστικούς αστυνομικούς που διερευνούν σοβαρές υποθέσεις, όπως τρομοκρατίας ή ναρκωτικών, προστατευόμενους μάρτυρες για την αποκάλυψη σκανδάλων διαφθοράς, και βέβαια για πράκτορες της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών που υπηρετούν την πατρίδα και όχι τους…νταβατζήδες από τους οποίους χαρτζηλικώνονται.
Οι υποκλοπές συνομιλιών, δηλαδή, έπρεπε να είναι αυστηρά κρατική(και όχι…κυβερνητική) υπόθεση, θεσμικά θωρακισμένη, η οποία και να αποτελεί τελευταίο μέσο προσφυγής για την διαλεύκανση υποθέσεων κορυφαίου εθνικού συμφέροντος. Όχι πρόσφορο μέσο για να βγάζει το άχτι του ο κάθε πικραμένος.
Το σημερινό νομικό πλαίσιο που έχει αλλάξει, πέντε-έξι φορές τα τελευταία χρόνια λόγω της ασυγχώρητης πολιτικής αγυρτείας των εκάστοτε κυβερνώντων οι οποίοι θέλουν να χρησιμοποιούν τέτοιου είδους ηχογραφήσεις μόνο, όταν εξυπηρετούν τις μικροκομματικές τους επιδιώξεις, είναι δημιουργικά ασαφές.
Επιτρέπει την χρησιμοποίηση αυτών των «πειστηρίων» και υπό αυτή την έννοια νομιμοποιεί την καταγραφή, μόνον όταν συμβάλλουν στην τεκμηρίωση τέλεσης κακουργηματικών πράξεων. Και σίγουρα όχι προς όφελος ενίσχυσης μιας νομικής θέσης σε ιδιωτική διένεξη, αστικού τύπου, ή ακόμη χειρότερα με στόχο να εκτεθεί δημόσιο πρόσωπο για τις ανοησίες που μπορεί να εκστομίζει σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια