Είναι στιγμές που στην ιστορία των εθνών κάποια γεγονότα, ομιλίες και παροτρύνσεις ηγετών, αναφορές σε ιστορικά γεγονότα κλπ να γίνονται σύνθημα, όραμα και οδηγός για την πορεία των εθνικών θεμάτων. Έτσι σε ένα τέτοιο γεγονός θα αναφερθούμε, που έχει σχέση με την εθνική συνείδηση και συμπεριφορά των Ισραηλινών, σε δύσκολες περιόδους και ιδιαίτερα σε πολεμικές συρράξεις με τους πολλούς εχθρούς που περιβάλλουν το Ισραήλ και που μπορεί και πρέπει να γίνει οδηγός και για την Ελλάδα.
Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ.
Την τελευταία ημέρα της επίσκεψης του Μπαράκ Ομπάμα στο Ισραήλ τον Μάρτιο του 2013, συνέβη το ανεπάντεχο. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, συνοδεύοντας στο αεροδρόμιο Μπέν Γκουριόν τον Μπαράκ Ομπάμα, ξαφνικά με προτροπή του Αμερικανού Προέδρου συνομιλεί τηλεφωνικά και ζητάει συγνώμη από τον Τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν. Η συγγνώμη είχε σχέση με τον θάνατο των εννέα Τούρκων πολιτών τον Μάιο του 2010, από την στρατιωτική επιχείρηση των Ισραηλινών κομάντος, στο επικεφαλής πλοίο ΜΑΒΙ ΜΑΡΜΑΡΑ του λεγόμενου «στολίσκου ελευθερίας», που κατευθυνόταν προς την Γάζα, με σκοπό να «σπάσει» τον αποκλεισμό που είχε επιβάλλει το Ισραήλ, με το πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Η ενέργεια αυτή του Νετανιάχου προκάλεσε πλήθος σχολίων.
Στην Ελλάδα ιδιαίτερα, «έγκυροι» αναλυτές υπερβάλλαν εαυτούς σε κινδυνολογικά σενάρια και δυσοίωνες εκτιμήσεις για το μέλλον των Ελληνο-Ισραηλινών σχέσεων. Tο ξέσπασμα των “Τουρκολάγνων” αυτών αναλυτών θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως συγκεκαλυμμένη έκφραση αντισημιτικών αισθημάτων και απέχθειας προς το Ισραήλ και τους Ισραηλινούς, κάτι που ακόμη και σήμερα συμβάινει. Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις όλη αυτή την υστερία των δυσοίωνων και καταστροφικών αναλύσεων, για το μέλλον της Ελλάδος, που καταστρέφεται από ένα συγνώμη, για την “αχαριστία” και την ασυνέπεια των Ισραηλινών που «πρόδωσαν» τους φίλους, για την αδιαφορία του Ισραήλ για τα τεκταινόμενα στην Κύπρο και άλλα πολλά ακόμη, που παρατηρείται ακόμη και σήμερα; Πάντως η πορεία των Ελληνο-Ισραηλινών σχέσεων από τότε μέχρι τώρα δεν δικαίωσε τους ανησυχούντες, αλλά αντιθέτως γιγαντώθηκε σε όλους τους τομείς, με αποτέλεσμα να έχει ήδη δημιουργηθεί μια ισχυρή φιλία και συμμαχία.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΤΖΑΚ ΡΑΜΠΙΝ
Το 1967, μετά τον νικηφόρο Πόλεμο των Έξι Ημερών, ο Γιτζάκ Ράμπιν εκφώνησε μία ομιλία, που έμεινε γνωστή στην ιστορία, ως «Η ορθή οδός». Στην ομιλία του αυτή ο Ράμπιν, απέτινε φόρο τιμής στην ηθική διαγωγή των IDF [Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων] κατά τη διάρκεια της εμπόλεμης σύρραξης, η οποία «ξεκινά με το πνεύμα και τελειώνει με την πνεύμα». Σύμφωνα λοιπόν με τον Ράμπιν, οι θυσίες και η αδελφοσύνη των Ισραηλινών στρατιωτών δεν ήταν το αποτέλεσμα της μαχητικότητάς τους, αλλά προέκυψαν από την επίγνωση του γεγονότος ότι ο αγώνας τους ήταν δίκαιος, καθώς και από τη συνειδητοποίηση του ρόλου τους και του καθήκοντός τους , που ήταν η «διασφάλιση της ύπαρξης του Ισραηλινού έθνους στην πατρίδα του, στο πατρογονικό Yeretz Israel».
Η ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι η νίκη, είτε σε πολιτικό είτε σε στρατιωτικό επίπεδο, επιτυγχάνεται από εκείνους που πιστεύουν εντονότερα στην ορθότητα του αγώνα τους και που διατηρούν βαθιά πίστη και πεποίθηση ότι πράττουν το ορθό. Και είναι αποδεδειγμένο, ότι η νίκη δεν έχει σχέση μόνο με το πολυπληθές του στρατεύματος. Έχουμε πολυάριθμα παραδείγματα σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η Ελληνική ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων, όπως την μάχη του Μαραθώνα, την μάχη των Θερμοπυλών, την ναυμαχία της Σαλαμίνος, τις μάχες του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά των Περσών και για να μην μακρηγορούμε να αναφερθούμε και στο έπος του 40. Αυτό συνέβη, στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας για το Ισραήλ, το 1948, όταν οι ολιγάριθμες εβραϊκές δυνάμεις (Yishuv) επικράτησαν των Ενόπλων Δυνάμεων πέντε Αραβικών κρατών. Το αυτό συνέβη και στο Βιετνάμ, όπου οι ΗΠΑ υπέστησαν σοβαρές απώλειες που οφείλονται σε εσωτερικές διαφωνίες των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ως προς τη δικαιολόγηση του πολέμου αυτού και από την άλλη πλευρά ο λόγος που οι Βιετκόγκ τελικά νίκησαν.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ
Σε άρθρο του τον Απρίλιο του 2013, ο πρώην ΥΠΕΞ του Ισραήλ και αρχηγός κόμματος Αβίγκντορ Λίμπερμαν, επικρίνει την απολογία του Πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου προς στον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντοάν, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα αυτή την ιστορική ομιλία του Γιτζάκ Ράμπιν και την ηθική έννοια της «Ορθής Οδού», κάνοντας μάλιστα λόγο και για τις επιπτώσεις της στις σχέσεις του Ισραήλ με την Ελλάδα και την Κύπρο. Κρίνεται σκόπιμο να το παραθέσουμε γιατί έχει έννοιες και αναφορές για την φιλία και συνεργασία μας.
Αναφέρει ο Λίμπερμαν: « Ο κύριος λόγος για την αντίρρηση μου στην απολογία του Ισραήλ προς την Τουρκία είναι το πνεύμα και η ηθική αξία του Ορθού δρόμου. Αυτή η απολογία, εάν αποβεί επιζήμια για το βασικό αίσθημα της δικαιοσύνης και της ηθικής του ισραηλινού λαού, θα προκαλέσει μακροχρόνια ζημία στη χώρα, ανεξαρτήτως του άμεσου πολιτικού οφέλους που φαίνεται να εξασφαλίζει. Οι στρατιώτες που διακινδύνευσαν τη ζωή τους για λογαριασμό του κράτους του Ισραήλ στο Mavi Marmara, αξίζουν κάτι καλύτερο».
Και ο Λίμπερμαν συνεχίζει: «Ακόμη πιο σημαντικός είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα, η Κύπρος, τα κράτη του Κόλπου, οι Κούρδοι, καθώς και οι μετριοπαθείς και οι κοσμικοί Τούρκοι εξέλαβαν την απολογία. Η ερμηνεία τους είναι ότι αντί της συνεργασίας με το Ισραήλ, είναι προτιμότερο όπως το αγνοήσουν και ασχοληθούν απευθείας με τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου. Τους αποδεικνύει ότι δεν μπορούν να στηρίζονται στο Ισραήλ και ότι δεν μπορούν να συνεργαστούν μαζί μας για θέματα που είναι ζωτικής σημασίας για εμάς, όσον αφορά στην ενίσχυση των μετριοπαθών στοιχείων στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για μία μακροπρόθεσμη στρατηγική ζημία, τα αποτελέσματα της οποίας δεν έχουν ακόμη καταστεί πλήρως ορατά.
Δηλαδή με απλά λόγια για πρώτη φορά Ισραηλινός πρωθυπουργός «έδωσε» προς χάριν της πολιτικής και της διπλωματίας και με οφέλη άγνωστα προς το παρόν , την υπερηφάνεια του Ισραηλινού έθνους, τις Ένοπλες δυνάμεις του. Ίσως δεν είναι τυχαίο, ότι ο Νετανιάχου δεν προέρχεται από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων του Ισραήλ ( IDF), ως είθισται να είναι η συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών πρωθυπουργών.
ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Σε ότι αφορά το ηθικό μέρος, τα είπε όλα ο Λίμπερμαν. Η απολογία του Ισραήλ προς την Τουρκία αντιτίθεται στο πνεύμα και την ηθική αξία της Ορθής Οδού, του Γιτζάκ Ράμπιν. Και όσο και αν κάποιοι δεν το θεωρούν σημαντικό, είναι και πολύ μάλιστα. Εκτιμάται ότι τελικά θα αποβεί επιζήμια για το βασικό αίσθημα της δικαιοσύνης και της ηθικής του ισραηλινού λαού και όπως πιστεύει και ο Λίμπερμαν τελικά θα προκαλέσει μακροχρόνια ζημία στη χώρα, ανεξαρτήτως του όποιου πολιτικού οφέλους , που θεωρεί ότι θα αποκομίσει ο Νετανιάχου. Και υπάρχει ακόμη και το θέμα της προστασίας των στρατιωτών που δεν έχει κλείσει. Και αυτό είναι το σημαντικότερο. Σε ότι αφορά τους φίλους και τους συμμάχους του Ισραήλ, η απογοήτευση ήταν έντονη και φανερή. Το Ισραήλ χάνει το προφίλ του ισχυρού, που δεν υποχωρεί σε πιέσεις και σε δύσκολες καταστάσεις και επιβιώνει πάντα αν και περιτριγυρίζεται από εχθρούς. Και τελικά Ο Λίμπερμαν δικαιώθηκε. Παρά την προσωρινή ύφεση στις σχέσεις των δύο χωρών και μετά την αποζημίωση που κατέβαλλε το Ισραήλ στις οικογένειες των θυμάτων από την επιχείρηση στο πλοίο ΜΑΒΙ ΜΑΡΜΑΡΑ, που υπήρξε μια σχετικά καλή περίοδο στις σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ, τελικά οι σχέσεις κατακρημνίσθηκαν ξανά στην άβυσσο της εχθρότητας, των κατηγοριών και των προσβολών, ιδιαίτερα εκ μέρους της Τουρκίας κατά του Ισραήλ.
Εκτιμούμε ότι η βασική φιλοσοφία της στρατηγικής μας συνεργασίας με το Ισραήλ δεν έχει αλλάξει και ότι μας συνδέουν κοινοί πολιτικοί, πολιτισμικοί και ενεργειακοί δεσμοί. Τα συμφέροντα είναι κοινά και απαραίτητα και για τις δύο, ή μάλλον και για τις τρεις χώρες. Και έτσι το βλέπει και η συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών. Απλά η Ελλάδα θα πρέπει να εγκαταλείψει την εθνοκτόνο πολιτική του συμβιβασμού με την Τουρκία και τα φοβικά σύνδρομα που μας διακατέχουν στην εξωτερική μας πολιτική και με ενότητα, θάρρος , συνεργασία και πολιτική διαύγεια να εκμεταλλευτεί τις εξελίξεις τις υφιστάμενες συμμαχίες με Γαλλία πρωτίστως, με Αίγυπτο, με Ισραήλ, με ΗΑΕ και Σαουδική Αραβία και Ιορδανία, καθόσον τόσο τα συμφέροντα όσο και ο εχθρός είναι κοινός, η επιθετική, αναθεωρητική ,επικίνδυνη , πειρατική Τουρκία. Ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα όπου η μεγαλομανία του αλαζόνα Σουλτάνου, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και προκαλεί την διεθνή νομιμότητα και την ειρήνη. Έτσι, με ανάλογο όραμα όπως η ορθή οδός του Γιτζάκ Ράμπιν, με ομοψυχία, με πατριωτικό συναίσθημα, με την πεποίθηση του δικαίου, με την αντίληψη ότι υπερασπιζόμαστε την εθνική μας κυριαρχία και υπόσταση, να είμαστε σίγουροι και αποφασισμένοι ότι όχι μόνο θα αντιμετωπίσουμε τον «αλαφιασμένο» γείτονα, αλλά η αντιμετώπισή του θα είναι καθοριστική, αποτελεσματική και εθνικά υπερήφανη. Ο Έβρος μας έδειξε τον δρόμο, το μόνο που μένει είναι το πιστέψουμε.
Ιωάννης Μπαλτζώης
0 Σχόλια