Δεν είμαι “ειδικός”, δεν έχω σπουδάσει κάτι σχετικό με θέματα διπλωματίας και διεθνών σχέσεων. Με λίγα λόγια στο συγκεκριμένο θέμα των θαλασσίων ζωνών είμαι ένας “απλός πολίτης” και η ενημέρωση που έχω είναι αυτή που δυνητικά έχουν όλοι (μιλάω για όσους δεν αρκούμαστε απλά στα δελτία ειδήσεων).
Του Νίκου Γκίκα
Θέλω να κάνω μια ερώτηση, η οποία απορρέει από μια απλή συζήτηση που είχαμε εδώ, τις προάλλες. Ισχύει (ή δεν ισχύει) το γεγονός ότι ΑΟΖ δικαιούνται και τα νησιά (όσο μικρά κι αν είναι), αρκεί να είναι κατοικημένα και διατηρούν οικονομική δραστηριότητα;
Υπάρχουν σε αυτά τα δύο “ψιλά γράμματα” όπως λ.χ. το μέγεθος του κατοικημένου νησιού (κάτι περί αναλογικότητας που μας λένε από τη νομολογία του διεθνούς δικαίου); Τέλος, ισχύει (ή δεν ισχύει) οτι τα παραπάνω απορρέουν από το διεθνές δίκαιο της θάλασσας;
Εάν λοιπόν ισχύουν τα παραπάνω (έστω και με άλλη διατύπωση, κάπως διαφορετικά, διότι λεπτομέρειες και επακριβώς την ορολογία δεν τα κατέχω), τί ακριβώς συζητάμε με μια Τουρκία που αρνείται να αναγνωρίσει αυτό καθαυτό το δικαίωμα των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες; Πώς ακριβώς χωράει διαπραγμάτευση όταν ο ένας λέει άσπρο και ο άλλος μαύρο;
Το ότι θα ήθελε να αλλάξει το διεθνές δίκαιο ή να προσθέσει μια βολική εξαίρεση / προηγούμενο, αδιαφορώντας εάν ανοίξει τον “ασκό του Αιόλου” και για πολλές ακόμη διεκδικήσεις τόσο εδώ όσο και παγκοσμίως (από άλλες προς άλλες χώρες που έχουν θαλάσσια σύνορα) δεν απασχολεί κανέναν;
Μήπως ότι η Τουρκία δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένη με το γεγονός ότι η Ελλάδα κατέχει το 90% (και βάλε) των νησιωτικών περιοχών του Αιγαίου κάτι που κάνει τη θέση της εξαιρετικά πλεονεκτική και θα ήθελε να δημιουργήσει ρήγματα σε αυτό το καθεστώς; Αυτό καταλαβαίνω εγώ.
Άρα και πάντα με το απλό μου το μυαλό… και μόνο η συζήτηση για κάτι που είναι τετελεσμένο εδώ και δεκαετίες, ο ελληνικός νησιωτικός χώρος, μήπως είναι μια έμμεση =πλην όμως σαφής= αμφισβήτηση από τη δική μας πλευρά του διεθνούς δικαίου, άρα και των θαλάσσιων συνόρων μας.
Και να μην το εννοούμε, αυτή την εικόνα εκπέμπουμε!
Διότι (εάν ισχύουν τα παραπάνω, επαναλαμβάνω και τονίζω ως μη ειδικός, αλλά μέσος πολίτης!), τότε το να μην έχει ΑΟΖ το Καστελόριζο σημαίνει ότι:
1) Είτε το βυθίζουμε (!) ή -κάπως πιο λογικά- απομακρύνουμε τους κατοίκους του από αυτό, ή τους παραδίδουμε σε τουρκικό έλεγχο. Δηλαδή το εξαφανίζουμε για μας!
2) Είτε το βαφτίζουμε “ουδέτερη ζώνη”… τότε όμως γιατί να μην βαφτίσουμε ουδέτερη ζώνη και άλλα νησιά); Λογικό δεν είναι να μας το ζητήσουν;
3) Είτε αλλάζουμε ευθέως τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, ώστε να εξυπηρετούν την Τουρκία και γαία πυρί μειχθήτω παγκόσμια! Διότι τα περί ειδικών περιστάσεων εδώ και μόνον εδώ είναι αστειότητες.
Προσωπικά (και μακριά από εμένα οποιοσδήποτε “πατριωτικός” χαρακτηρισμός με τη γνωστή ερμηνεία που αποδίδεται, καθώς αρνούμαι φυσικά να εκχωρήσω σε οποιονδήποτε αποκλειστικότητα αγάπης προς την πατρίδα), όλα αυτά μου φαίνονται εντελώς παράλογα.
Όπως μου φαίνεται παράλογο το γεγονός ότι παρότι γνωρίζεις πόσο κακό γείτονα έχεις, αντί να έχεις φροντίσει να πάρεις τα μέτρα σου από την αρχή (δηλαδή πολλά χρόνια τώρα), δεν αντιδράς αλλά αφήνεις διάφορα θέματα να διαιωνίζονται με τον χρόνο να μετράει εις βάρος σου. Κομπάζοντας ότι απέφυγες τον πόλεμο.
Κλασική αγαπημένη μέθοδος της στρουθοκαμήλου. Κρύβομαι από το πρόβλημα προσποιούμενος ότι δεν υπάρχει και θεωρώ ότι γλίτωσα. Ας μην αναφερθούμε σε θεωρητικούς και πραγματικούς κινδύνους για τους λάτρεις και εφαρμοστές αυτής της τακτικής…
Ας φτιάξει κανείς την αστεία εικόνα λοιπόν με τον νεοέλληνα και τη νεοελληνίδα… στρουθοκάμηλο, καθώς επίσης και το μπορεί να τους συμβεί κατά τη διάρκεια που το κεφάλι τους βρίσκεται εντός της τρύπας “κρυπτόμενοι” από την απειλή, από το πρόβλημα.
Ας με διορθώσει λοιπόν κάποιος εάν κάνω λάθος!
Σε οποιαδήποτε διένεξη φροντίζεις πάντα 2 πράγματα:
1. Να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά (εδώ μιλάμε απλώς για κατοχύρωση αυτονόητων πραγμάτων) για να έχεις πρωτοβουλία κινήσεων.
2. Να διεκδικείς ΤΑ ΠΑΝΤΑ (τα αυτονόητα που λέμε), ώστε στην χειρότερη περίπτωση να έχεις τα μισά εάν όλα “στραβώσουν”. Εάν διεκδικείς τα μισά, τότε υπάρχει και η περίπτωση της απόλυτης ήττας διότι σε αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει ούτε φιλότιμο, ούτε καλή διάθεση, ούτε “κατευνασμός”.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια