Του Κώστα Στούπα
Διαβάζοντας τον ελληνικό Τύπο τις τελευταίες μέρες αποκομίζει κάποιος την εντύπωση πως τελικά θα βγούμε και κερδισμένοι από τις συνέπειες του κλειδώματος της οικονομίας λόγω της επιδημίας Covid-19.
Εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από την ΕΚΤ για την αγορά ομολόγων που ενδεχομένως δεν θα αγόραζε κανείς. Εκατοντάδες δισ. από την πρόταση της Κομισιόν για την επανεκκίνηση των οικονομιών των χωρών της Ε.Ε.
Η μοναδική διαφωνία που διαφαίνεται μεταξύ βορείων και νοτίων (ή σοσιαλιστών και φιλελεύθερων ή συντηρητικών και προοδευτικών...) είναι για την αναλογία επιδοτήσεων και δανείων από τον πακτωλό των τρισεκατομμυρίων που αθροίζονται από τα πακέτα βοήθειας...
Αμφότερες οι αιτιάσεις προϋποθέτουν την ύπαρξη κάποιου "λεφτόδεντρου" που μοιράζει ή δανείζει χρήματα σε όσους δεν είναι ικανοί να δανειστούν (αξιόχρεοι). Καθώς οι εχέφρονες γνωρίζουν πως δεν υπάρχει "δωρεάν γεύμα" στο σύμπαν που ζούμε προβληματίζονται για το τι ακριβώς συμβαίνει που ενδεχομένως μπορεί να καταλήξουν όλα αυτά...
Επιδοτήσεις μεταξύ των κατοίκων μιας χώρας ή μεταξύ χωρών μιας ένωσης σημαίνει με απλά λόγια αναδιανομή εισοδήματος από αυτούς που εργάζονται και παράγουν προς αυτούς που έχουν ανάγκη.
Ο κίνδυνος με τις επιδοτήσεις έγκειται στο ότι αυτοί που καλύπτουν τις ανάγκες τους χωρίς τις αναγκαίες προσπάθειες εθίζονται στον επιδοματισμό με αποτέλεσμα να μην κάνουν τις αναγκαίες προσπάθειες να σταθούν στα πόδια τους...
Στην τελευταία έκδοση του μπεζ βιβλίου της Federal Reserve, στην περίληψη των οικονομικών συνθηκών από όλη τη χώρα, αναφέρεται πως οι εργοδότες δυσκολεύονται να βρουν εργαζόμενους, παρά το γεγονός πως η ανεργία μπορεί να φτάνει στο 20% - το χειρότερο ποσοστό μετά τη Μεγάλη Ύφεση.
Οι Αμερικάνοι εργοδότες ισχυρίζονται ότι πολλοί άνεργοι κερδίζουν περισσότερα χρήματα από τα επιδόματα από ό,τι θα κέρδιζαν αν εργάζονταν και είχαν και το κόστος της φροντίδας των παιδιών.
Από την άλλη πλευρά δανεικά σημαίνει πως ξοδεύουμε σήμερα το εισόδημα που αν όλα πάνε καλά θα αποκτήσουμε αύριο. Ο δανεισμός είναι ωφέλιμος μόνο όταν επενδύεται στην παραγωγή πλούτου με περιθώρια κέρδους υψηλότερα από το κόστος του δανεισμού.
Ο δανεισμός για κατανάλωση είναι ο συντομότερος δρόμος προς το χάος και τη δουλεία ανθρώπων και χωρών. Στην Ελλάδα τη δεκαετία που πέρασε με τις περιπέτειες που ακολούθησαν μετά τη χρεοκοπία του 2010, είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε που οδηγεί ο ασύδοτος επιδοματισμός και δανεισμός.
Τα ποσά που ρίχνονται στις οικονομίες ως αντιστάθμισμα στις απώλειες από την επιδημία είναι τεράστια και αυτό εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους παρά οφέλη.
Στην Ελλάδα π.χ. από την πρόταση της Κομισιόν αναλογούν περί τα 32 δισ. ευρώ που είναι ένα τεράστιο ποσό αντίστοιχο με το 17-18% του ΑΕΠ της χώρας.
Μπορεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να φαίνεται αρκετά διαφορετική από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και κυρίως Κώστα Καραμανλή και όσες προηγήθηκαν που φέρουν ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά ο μηχανισμός εξουσίας και οι δομές της οικονομίας δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Το πιθανότερο είναι λοιπόν πως τα χρήματα αυτά θα αναλωθούν όπως τα προγράμματα ΕΣΠΑ από τις επιχειρηματικές και υπαλληλικές συντεχνίες.
Αναμφίβολα τόσο η συμφωνία Μακρόν - Μέρκελ όσο και η πρόταση της Κομισιόν αποτυπώνουν την πολιτική βούληση για περαιτέρω πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ε.Ε. Η βάση των επιδοτήσεων και των δανείων με συνεγγύηση όλων (κοινό χρέος) ενδεχομένως να κρύβει κινδύνους έκρηξης των φυγόκεντρων δυνάμεων.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια