Του Ελεύθερου Σκοπευτή
Το τείχος του Βερολίνου ‘έπεσε’ τον Νοέμβριο του 1989. Μαζί με αυτό και οι χίμαιρες όσων αναζητούσαν διαφυγή στην ουτοπία. Για την ακρίβεια όσων στο όνομα αυτής δικαιολογούσαν προσωπικά απωθημένα, ιδιοτελείς στοχεύσεις, φθόνο κοινωνικό και θέλανε να πετύχουν με ήσσονα προσπάθεια. Σε βάρος όσων πάλεψαν στη ζωή τους και όσων μόχθησαν για να δημιουργήσουν.
Στην πορεία επάνω ‘όσοι εμπνέονταν’ από την κόκκινη προπαγάνδα, αποδύθηκαν σε έναν πόλεμο μεταξύ τους αλληλοεξόντωσης για τα πρωτεία. Η εξουσία δεν τους χωρούσε όλους. Κομματική ή της καθεστωτικής νομενκλατούρας στα κράτη που επικράτησαν. Στη χώρα μας διασπάστηκαν σε ‘εσωτερικού’ και ‘εξωτερικού’, γκρουπούσκουλα, εισοδιστές, φράξιες και συνοδοιπόρους.
Κοινό τους γνώρισμα, ειδικά μετά το 1989, ότι δεν παραδέχονταν την ήττα τους. Ιδεολογική τυπικά, στη ουσία όμως ήταν η ήττα του τυχοδιωκτισμού τους. Και αναζήτησαν εναλλακτικές για να δικαιολογήσουν τον ρόλο τους και τη ‘δίψα’ τους για την εξουσία και τους καρπούς τους. Έγιναν αναθεωρητές, ‘δικαιωματιστές’ και άκουσον, άκουσον , Ευρωπαϊστές. Αυτοί που αντιμάχονταν κάθε τι Δυτικό και τσουβάλιαζαν ΕΟΚ και ΝΑΤΟ στο πυρ το εξώτερο.
Στη χώρα της φαιδρής πορτοκαλέας έφτασαν να γίνουν και τιμητές της συμμόρφωσης με τον Ευρωπαϊσμό. Και τιμωροί, όσων και καλά τον αμφισβητούν. Το θεώρησαν χρυσή ευκαιρία με τον μανδύα του Ευρωπαϊσμού, που καμιά σχέση δεν έχει με την ‘παιδεία τους’ και την ΄κοσμοθεωρία τους’ να τιμωρήσουν, όσους σταθερά πιστεύουν σε αξίες και αρχές. Που είναι και η βάση της Ενωμένης Ευρώπης.
Και όχι μόνο αυτό. Βαθιά επηρεασμένοι από την αριστερή κατήχηση και την εξοντωτική συμπεριφορά απέναντι στον ‘ταξικό εχθρό’ , θέλησαν και θέλουν να εξοβελίσουν και να εξοντώσουν, ότι δεν τους είναι αρεστό. Για την ακρίβεια όποιον κατέχει, ό,τι επιθυμούν. Η πρακτική δεν είναι καινούργια. Οι πατερούληδες της κόκκινης τρομοκρατίας, σε όλες της τις εκδοχές, τη ‘δούλεψαν’ και την εφάρμοσαν. Όταν είχαν διάθεση για βασανιστική αλλοτρίωση και διαπόμπευση του στόχου τους και δεν έλυναν το θέμα με τα εισιτήρια μονής διαδρομής, στα γκουλάγκ, ή στα υπόγεια της Λιουμπιάνκα και των αδελφών υπηρεσιών της στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Δείγμα τέτοιων πρακτικών, που είναι καμπανάκι για το μη παρέκει, είδαμε τις προηγούμενες μέρες σε βάρος του καθηγητή Διονύση Χιόνη. Το ‘αμάρτημά του’; Ως κορυφαίος επιστήμονας, στον τομέα της ειδικότητάς του, αμφισβήτησε το Ευρώ. Δημοκρατικό του δικαίωμα και επιστημονικό του καθήκον, να εκφράζει την άποψή του. Πάνω στον σκληρό αυτό πυρήνα δικαιωμάτων χτίστηκε η Δημοκρατία και η Ευρώπη. Απέναντι στους παππούδες του κόκκινου ολοκληρωτισμού και τα εγγόνια τους.
Την επιστημονική θέση του καθηγητή Χιόνη, που ποτέ δεν έκρυψε και με παρρησία την ανέπτυξε, έσπευσαν κάποιοι να χρησιμοποιήσουν για να τον βλάψουν. Και να ζητήσουν τι; Την αποπομπή του από μια Επιτροπή για τα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα!!! Ο απόλυτος σκοταδισμός! Η απόλυτη τρομοκρατία! Με ονοματεπώνυμο (φανερό) και απύθμενο θράσος στο Διαδίκτυο. Οι ταυτότητες και τα βιογραφικά γνωστά. Αν τα συγκρίνουμε θα διασκεδάσουμε και θα φρίξουμε. Αλλά αυτά είναι τα φανερά.
Γιατί σε κάθε ξεδιαντροπιά και χυδαιότητα, υπάρχει, όπως διδάσκει η εμπειρία, παρασκήνιο. Για τον λόγο αυτό ας διατυπώσουμε μερικά ‘ρητορικά’ ερωτήματα. Η επίθεση εναντίον του καθηγητή Χιόνη, ήταν πρωτοβουλία ενός ατόμου; Υπήρχε ευρύτερος συντονισμός; Υπήρχε επικοινωνία με άτομα που κατέχουν κρατικές θέσεις; Τα άτομα αυτά τι πολιτική διαδρομή έχουν; Τα άτομα αυτά άσκησαν πιέσεις για να ‘παραιτήσουν’ τον καθηγητή Χιόνη;
Τα ερωτήματα είναι απλά. Είναι ταυτόχρονα και απαντήσεις. Και το μήνυμα είναι επίσης ξεκάθαρο. Απευθύνεται στους ‘προσήλυτους’, τους σφετεριστές και τους κάθε λογής ζηλωτές των ΄τοίχων’. Καταλήγει στην κατάρρευσή τους. Όπως τον Νοέμβριο του ’89.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια