Του Σάββα Καλεντερίδη
Ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, σύμφωνα με τα ειωθότα στις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ), αλλά και στους στρατούς όλου του κόσμου, με τον ως άνω κύριο, φαινόταν εδώ και καιρό από τον τρόπο που παρουσιαζόταν ο ίδιος στα τουρκικά ΜΜΕ αλλά και από το γεγονός ότι μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο έγραψε πέντε βιβλία, τα οποία στην ουσία περιγράφουν την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας στη γραμμή Ιράκ - Συρία - Αν. Μεσόγειος - Κύπρος - Λιβύη - Κρήτη - Αιγαίο.
Έχει σημασία να δούμε τους τίτλους των βιβλίων αλλά και τους εκδοτικούς οίκους που τα εξέδωσαν:
«Η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με ερωτήσεις και απαντήσεις» (Sorular ve Cevaplar ile Münhasır Ekonomik Bölge [MEB] Kavramı, Γενικό Επιτελείο Ναυτικού / Ναυτικό Μουσείο, Ιούλιος 2019).
«Η σημασία της Μέσης Ανατολής και οι πόλεμοι που έλαβαν χώρα στο Ιράκ» (Orta Doğu'nun Önemi ve Irak'ta Yaşanan Savaşlar 1990-2003, εκδ. Kozmostar, Σεπτ. 2019)
«Η Τουρκία είναι θαλάσσιος γείτονας με τη Λιβύη» (Libya Türkiye’nin Denizden Komşusudur, εκδ. ASAM, Νοέμ. 2019).
«Ο αγώνας για το μοίρασμα της Αν. Μεσογείου και η Τουρκία» (Doğu Akdeniz’in Paylaşım Mücadelesi ve Türkiye, Φεβρ. 2020, Ίδρυμα Τουρκικής Ιστορίας).
«Οι διεκδικήσεις της Ελλάδας (προβλήματα του Αιγαίου) μέσα από ερωτήσεις και απαντήσεις», εκδ. Kirmizi Kedi, Απρ. 2020.
Το πρώτο βιβλίο το εξέδωσε το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό, το τρίτο το ημικρατικό ίδρυμα στρατηγικών αναλύσεων ASAM, και το τέταρτο το ημικρατικό Ίδρυμα Τουρκικής Ιστορίας.
Αυτά που έχει να παρατηρήσει κανείς, είναι τα εξής:
Πρώτον: ένας ανώτατος αξιωματικός που υπηρετεί ως επιτελάρχης σε έναν κλάδο των Ενόπλων Δυνάμεων, συγγράφει και εκδίδει πέντε βιβλία μέσα σε δέκα μήνες.
Δεύτερον: όλα τα βιβλία είναι, στην ουσία, ο προάγγελος της τουρκικής επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής που ασκείται στην ουσία από τις ΤΕΔ.
Τρίτον: τα βιβλία αυτά, αλλά και ο συγγραφέας τους, προωθούνται σκανδαλωδώς από τα κυβερνητικά ΜΜΕ, σε βαθμό που προκαλεί αντιδράσεις στους συναδέλφους του στο Πολεμικό Ναυτικό αλλά και στις Ένοπλες Δυνάμεις και το υπουργείο Άμυνας γενικότερα.
Τελικώς, αυτός ο τρίτος παράγων ήταν που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο ξήλωμά του από τη θέση του επιτελάρχη, στη διενέργεια εις βάρος του προανάκρισης για εμπλοκή σε κάποιον διαγωνισμό του ΤΠΝ, και τελικά στην υποβολή παραίτησης, που έγινε δεκτή από τον πρόεδρο Ερντογάν.
Αυτά είναι ξερά τα γεγονότα.
Πρέπει όμως να σημειώσω ότι τα όσα συνέβησαν στο πρόσωπο του Τζιχάντ Γιαϊτζί, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ο απόστρατος αντιναύαρχος Τζεμ Γκιουρντενίζ πριν από μερικές εβδομάδες έγραψε άρθρο στην εφημερίδα Aydınlık και έδωσε τηλεοπτική συνέντευξη με την οποία «κάρφωνε» ανοικτά τον Γιαϊτζί ότι ιδιοποιείται τη συλλογική δουλειά πολλών επιτελών, οι οποίοι εργάστηκαν τουλάχιστον εδώ και δέκα χρόνια αδιαλείπτως για να συνταχθεί το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», όπως και τα μνημόνια με τη Λιβύη.
Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Κυρίως για δύο πολύ σοβαρούς λόγους, που φυσικά αφορούν την Κύπρο και την Ελλάδα.
Ο πρώτος γιατί ακούστηκαν και γράφτηκαν σχόλια για το ξήλωμα του «αρχιτέκτονα της “Γαλάζιας Πατρίδας” και των τουρκολιβυκών μνημονίων», συνοδευόμενα από υποθέσεις και ερωτήματα, κατά πόσον αυτό αποτελεί προάγγελο αλλαγής πολιτικής από πλευράς Τουρκίας στα ζητήματα που πραγματεύεται στα βιβλία του.
Θα απαντήσουμε κατηγορηματικά: Όχι, η πολιτική της Τουρκίας αποφασίζεται μετά από σοβαρές διεργασίες, ζυμώσεις και ανταλλαγή απόψεων που γίνεται στα επιτελεία και τα θεσμικά όργανα του τουρκικού κράτους, παρουσιάζεται ως σχέδιο στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και από κει και πέρα γίνεται πολιτική του τουρκικού κράτους, το οποίο οφείλει να την στηρίζει πολιτικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, ακόμα και σε επίπεδο κοινωνίας.
Ο δεύτερος γιατί έχω διαβάσει τα δύο από τα πέντε βιβλία και θεωρώ ότι είναι επείγουσα ανάγκη να μεταφραστούν άμεσα και να μοιραστούν στα υπουργεία Εξωτερικών, Άμυνας, Δημόσιας Τάξης και Εσωτερικών, και σε άλλες αρμόδιες υπηρεσίες. Έχουμε να διδαχτούμε πολλά και να περιμένουμε στη γωνία…
Κλείνοντας το παρόν άρθρο, θα ήθελα να επισημάνω την επιστολή που απέστειλε η Συρία στον ΟΗΕ, με την οποία τινάζει στον αέρα το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Πόσο λογικό ακούγεται στα αυτιά του απλού Έλληνα πολίτη, η Ελλάδα να μην διατηρεί άριστες σχέσεις με τη Συρία και να είναι «σύμμαχος» με την Τουρκία, η οποία επιδιώκει τη διάλυση της πατρίδας μας;
Καλό είναι το ΝΑΤΟ, καλή η Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως οι συμμαχίες γίνονται με χώρες με τις οποίες ορίζεται ένα κοινό όφελος και όχι λυκοσυμμαχίες με αμετανόητους γενοκτόνους, που συνεχίζουν τις γενοκτόνες πολιτικές τους με όρους 21ου αιώνα και θέλουν να σε διαλύσουν.
Καλό είναι, λοιπόν, να αφυπνιστούμε και να κανονίσουμε τις σχέσεις μας με φίλους και… συμμάχους, πριν να είναι πολύ αργά.
Υπενθυμίζω ότι η κίνηση του συλλόγου που αγωνίζεται για τον παντουρκισμό, να προσφύγει και να καταθέσει φάκελο στον ΟΗΕ, την ΕΕ και τα διεθνή δικαστήρια, ανάμεσα στα οποία και το ΕΔΑΔ, διεκδικώντας την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα (και όχι 12 νησιά) και τα νησιά του Αιγαίου, στηρίζεται σε αυτά που γράφει ο Γιαϊτζί στα βιβλία του.
Και μπορεί ο Γιαϊτζί να έφυγε, είναι όμως εκεί, στο βαθύ τουρκικό κράτος, όλα όσα έχει συμπεριλάβει στα βιβλία του.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια