Του Κώστα Στούπα
Η κυβέρνηση και κυρίως ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σχεδόν ένα χρόνο μετά την εκλογική νίκη του περασμένου Ιουλίου διάγουν παρατεταμένο μήνα του μέλιτος με την κοινή γνώμη, με αποδοχή που προσεγγίζει περίπου τα δυο τρίτα της κοινωνίας.
Είναι προφανές πως η ρεαλιστική διαχείριση σοβαρών καταστάσεων όπως η "υβριδική" εισβολή που επιχείρησε η Τουρκία στον Έβρο και η σοβαρότερη πανδημία των τελευταίων δεκαετιών έδωσαν σημαντικούς "πόντους" στην κυβέρνηση.
Επιπλέον, σημαντικά συνέβαλαν οι ερασιτεχνισμοί στη διαχείριση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και η "διολίσθηση" του περίφημου "ηθικού πλεονεκτήματος" που απολαμβάνει η αριστερά όσο είναι στην αντιπολίτευση, σε ηθικό "μειονέκτημα" όταν καλείται να κυβερνήσει.
Ο πρώτος χρόνος του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση αποδεικνύει πως το συνονθύλευμα των αριστεριστών του καφενείου με το "λαϊκίστικο" κρατικοδίαιτο, κομπιναδόρικο ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει να διαπνέεται από περιθωριακές αντιλήψεις και βραχυπρόθεσμες σκοπιμότητες.
Χωρίς τη λάμψη με την οποία περιβάλλει η εξουσία τους διαχειριστές της, ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του μοιάζουν ανεπαρκείς ακόμη και για τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η τεράστια δημοσκοπική διαφορά των τελευταίων μηνών, η οποία συνεχίζει να διευρύνεται, κάτι που είναι πρωτoφανές στα ελληνικά πολιτικά χρονικά, δεν οφείλεται μόνο στην επιμέλεια ή έστω στην τύχη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και στην αδυναμία του κ. Τσίπρα να εκπέμψει ένα πολιτικά σαφές και ηθικά λιγότερο αντιφατικό μήνυμα στην κοινωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει μια περιθωριακή ομάδα στελεχών που μια ιδιαίτερα αρνητική συγκυρία μετά τη χρεοκοπία του 2010 εκτόξευσε ευκαιριακά στην εξουσία, η οποία δεν διαθέτει το πολιτικό αναγκαίο βάθος να εξελιχθεί σε έναν αξιόπιστο δεύτερο πόλο, ενός διπολικού συστήματος.
Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Τσίπρα. Ο κ. Τσίπρας είναι απίθανο να διεισδύσει ποτέ στη μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά που αντιπροσωπεύει 5-10%, πόσο μάλλον στην κεντροδεξιά που χρειάζεται για να εξασφαλίσει μια εκλογική νίκη...
Η αδυναμία του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίσει την επάνοδο στην εξουσία έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή τους τελευταίους μήνες και στα στελέχη του. Τέτοιου είδους κόμματα και άνθρωποι χωρίς την προοπτική της εξουσίας μοιάζουν με ποδήλατο χωρίς ρόδες. Δεν μπορούν να κινηθούν και αφού δεν μπορούν να κινηθούν είναι θέμα χρόνου να πέσουν...
Οι διασπαστικές κινήσεις και η "γκρίνια" των τελευταίων μηνών οφείλεται ακριβώς στην καθυστερημένη διαπίστωση της απομάκρυνσης από την εξουσία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζονται με "αυριανικές" μεθόδους. Για τις μεθόδους αυτές των οποίων έπεσε θύμα και ο ίδιος ο κ. Σκουρλέτης πριν λίγες μέρες ανέφερε χαρακτηριστικά:
"Υπάρχει ένας διακριτός ρόλος ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τα πολιτικά πρόσωπα. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να πιάσω κάποιου είδους συζήτηση με τον κ. Βαξεβάνη. Άλλωστε, θα σας πω, ότι εδώ και χρόνια και εγώ και ο πολιτικός μου χώρος έχω αναπτύξει τα αντισώματά μου απέναντι στον αυριανισμό και τον νεο-αυριανισμό. Αυτό να είναι ξεκάθαρο".
Όταν αγκάλιαζαν τον αυριανισμό τι ακριβώς περίμεναν;
Η αδυναμία του κ. Τσίπρα να αρθρώσει έναν αντιπολιτευτικό λόγο που θα τον οδηγήσει σε τροχιά εξουσίας αποσαθρώνει τον ΣΥΡΙΖΑ και την κεντροαριστερά συνολικότερα η οποία επανέρχεται στη μορφή πολυδιάσπασης που είχε πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου την ενοποιήσει κάτω από το ΠΑΣΟΚ.
Τούτο όμως εκτός από πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι και πρόβλημα για τον κ. Μητσοτάκη. Η απουσία ανταγωνιστή που απειλεί να την διαδεχτεί δεν είναι καλός σύμβουλος για μια κυβέρνηση. Οι προσπάθειες χαλαρώνουν και η "ταπεινότητα" που πρέπει να διακρίνει μια διακυβέρνηση δίνει την θέση στην αλαζονεία.
Συνήθως χωρίς να το καταλάβει η κυβέρνηση η αποδοχή μετατρέπεται σε αντιπάθεια. Αν δεν το πιστεύουν ας ρωτήσουν τον κ. Τσίπρα...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια