Μιλάω φυσικά για εκείνους τους ΠΟΛΥ φιλελελεύθερους συμπολίτες οι οποίοι εναντιώνονται στους περιορισμούς που επιβάλλονται λόγω κορωνοϊού.
Γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος
Το αστείο με τον δογματισμό των κνιτών έχει πια παλιώσει. Πόσες φορές άλλωστε να γελάσεις με τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη φράση «όπως έλεγε ο Μαρξ...» ως επιβεβαίωση ορθότητας κάποιας εικασίας και όχι ως πληροφορία; Πόσες φορές να κοροϊδέψεις ανθρώπους που θέλουν να βρουν λύσεις για τον 21o αιώνα χρησιμοποιώντας μόνο εργαλεία του 19ου; Πόσες φορές να φτιάξεις αστεία με συμπολίτες που ελπίζουν ότι αν η πτώση από μια ταράτσα επαναληφθεί ξανά και ξανά, κάποια στιγμή ο νόμος της βαρύτητας θα βαρεθεί και θα πάψει να ισχύει;
Για να μην τα πολυλογώ, οι κνίτες μπορεί να εξακολουθούν να είναι πιο δογματικοί κι από παλαιοημερολογίτη μοναχό, αλλά αυτό δεν διασκεδάζει πια κανέναν.
Ευτυχώς το ψυχαγωγικό αυτό κενό έρχονται να συμπληρώσουν κάποιοι άλλοι δογματικοί και κολλημένοι: εκείνο το δυναμικό κομμάτι των φιλελεύθερων συμπολιτών οι οποίοι, ακριβώς όπως και οι συμπαθείς κνίτες, δεν προσαρμόζουν τις ιδέες και τις απόψεις τους στην πραγματικότητα αλλά τις διατηρούν ακέραιες (απροσάρμοστες θα μπορούσε να πει κανείς) ασχέτως της πραγματικότητας και των αναγκών που εκείνη επιβάλλει.
Θα παρατηρήσατε πως τους γράφω φιλελεύθερους χωρίς εισαγωγικά γιατί λίγα πράγματα μου φαίνονται τόσο αστεία (και θλιβερά ταυτόχρονα) όσο η φράση «αυτή δεν είναι η πραγματική αριστερά» και δεν θέλω να τη χρησιμοποιήσω για τον χώρο από τον οποίο αισθάνομαι λιγότερο μακριά. Οι άνθρωποι συστήνονται ως φιλελεύθεροι (αν και οι περισσότεροι είναι πολύ πιο κοντά στους γραφικούς libertarians) και εφµ όσον δεν υπάρχει φιλελευθερόμετρο, ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. Προφανώς αυτό δεν μας εμποδίζει να τους προσθέσουμε ένα προσδιοριστικό προκειμένου να τους ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους φιλελεύθερους και η γνώμη μου είναι πως το «γραφικοφιλελεύθεροι» είναι αρκετά κaλό.
Μιλάω φυσικά για εκείνους τους ΠΟΛΥ φιλελεύθερους συμπολίτες οι οποίοι εναντιώνονται στους περιορισμούς που επιβάλλονται λόγω κορωνοϊού και οι οποίοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που, αφού αμφισβητήσουν την επικινδυνότητα του νέου κορωνοϊού, ισχυρίζονται πως η ελευθερία (γενικώς και αορίστως) είναι σημαντικότερη της ζωής και ως εκ τούτου οι περιορισμοί που σκοπό έχουν να σωθούν ζωές προσβάλλουν ένα ανώτερο αγαθό (αυτους θα μπορούσαμε να τους πούμε «τραμπογραφικοφιλελεύθερους») και αυτούς που λένε ότι αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα του covid-19, AΛΛΑ τα μέτρα είναι ακόμα πιο επικίνδυνα γιατί δίνουν τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις να ελέγξουν τους πολίτες και αυτό στο μέλλον μπορεί να μπλα μπλα μπλα μπλα (να μην τα λέω, τα ξέρετε και από αυτους που προστατεύουν το έγκλημα διαμαρτυρόμενοι για τις κάμερες στους δρόμους). Δηλαδή, κι αυτοί ειναι εναντίον των μέτρων και απλώς, σε αντίθεση με τους κάπως πιο πανηγυρτζήδες τραμπογραφικοφιλελεύθερους, χρησιμοποιούν και καποια λογικοφανή επιχειρήματα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων των γραφικοφιλελεύθερων (και των πυροβολημένων και των πιο έντεχνων) δεν είναι το ότι έχουν βάλει την ιδέα της «ελευθερίας» (εδώ θέλει οπωσδήποτε εισαγωγικά) σε έναν θρόνο και πυροβολούν οτιδήποτε νομίζουν ότι την απειλεί. Είναι το ότι η αντίληψή τους για την ελευθερία είναι αντίστοιχη με αυτή που έχει ένα πεντάχρονο που πιστεύει ότι ελευθερία είναι να κάνει ό,τι του αρέσει ΕΚΕΙΝΟΥ (αδιαφορώντας εντελώς για τις επιθυμίες, τα γούστα ή τις ανάγκες των γύρω του) και θεωρεί αυταρχισμό οτιδήποτε τον εμποδίζει από το να κάνει οποιαδήποτε επιθυμία του πράξη.
Είναι τέτοια η προσήλωσή τους στην παιδική ιδέα που έχουν για την ελευθερία που νομιζω βρίσκονται μια αφορμή μακρια από το να διαμαρτυρηθούν για τα φανάρια στις διασταυρώσεις ή τα απαγορευτικά σε μονόδρομους και αν κάτσετε και σκεφτείτε τις απόψεις που έχουν για τα μέτρα προστασίας απέναντι σε έναν ΠΟΛΥ μεταδοτικό και θανατηφόρο ιό, θα διαπιστώσετε ότι πολύ λίγο απέχουν από την υπεράσπιση της ελευθερίας ενός οπλοφόρου να πυροβολεί αδιακρίτως ή ενός πυρομανούς να βάζει φωτιές.
Είναι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν ότι η κοινωνία για να υπάρξει απαιτεί περιορισμό ελευθεριών. Που δεν καταλαβαίνουν ότι καμία ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει όταν δεν υπάρχει ασφάλεια και ότι ο περιορισμός των ελευθεριών που δημιουργεί την απαιτούμενη ασφάλεια, είναι πρακτικά αδύνατο να είναι ατομική υπόθεση (αυτό το πρόβλημα με το τι είναι πρακτικά δυνατό ή αδύνατο είναι κοινό όλων των δογματικών). Που δεν καταλαβαίνουν την τεράστια διαφορά ανάμεσα στους περιορισμούς που θέτει ένα δημοκρατικό και ένα αυταρχικό καθεστώς ακόμα κι όταν οι περιορισμοί μοιάζουν ίδιοι. Που αρνούνται πεισματικά να καταλάβουν πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη απειλή για την ελευθερία από τον θάνατο (κάποιοι μπορεί να πουν ότι είναι η απόλυτη ελευθερία, αλλά όσους έχουν αποπειραθεί να ελευθερωθούν με αυτόν τον τρόπο τους παρακολουθούν ειδικοί γιατροί).
Με λίγα λόγια είναι άνθρωποι που ενώ αρέσκονται σε επικολυρικά λογίδρια υπέρ της ελευθερίας στη μετακίνηση, στην εργασία, στη δημιουργία και στην pursuit of happiness δεν σκέφτονται το πιο σημαντικό: ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να έχει κάποιος τη δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερα, να εργαστεί ελεύθερα, να δημιουργήσει ελεύθερα και να αναζητήσει την ευτυχία, είναι να είναι ζωντανός. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. 1 Αυτοί που τα καταλαβαίνουν όλα αυτά αλλά εξακολουθούν να έχουν τις ίδιες απόψεις για τα περιοριστικά μέτρα επειδή πιστεύουν ότι οι ίδιοι θα τη σκαπουλάρουν προφανώς δεν είναι ούτε δογματικοί, ούτε γραφικοί, ούτε αστείοι. Είναι απλώς αδίστακτοι (και πολύ ανόητοι).
Υ.Γ. 2 Κάποιοι γραφικοφιλελεύθεροι κατακρίνουν τα περιοριστικά μέτρα λόγω του κορωνοϊού λέγοντας πως είναι σα να απαγορεύεις την κίνηση τροχοφόρων εξ αιτίας των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων. Όποιος έχει κουράγιο, ας τους εξηγήσει ότι τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα δεν μεταδίδονται και ότι η αναλογία οδηγών και θυμάτων αυτοκινητιστικών είναι ελάχιστη σε σχέση με την αναλογία ασθενών και θυμάτων του covid-19.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια