Όταν με το καλό περάσουν οι δύσκολες ημέρες που ζει η ανθρωπότητα -και αυτό θα συμβεί με απόλυτη βεβαιότητα διότι και το φάρμακο θα βρεθεί και κατόπιν το εμβόλιο (δεν είμαστε δα και στον Μεσαίωνα!) και μακάρι να συμβεί αυτό γρήγορα για να μη χαθούν περισσότεροι άνθρωποι-, ο κόσμος όντως θα είναι διαφορετικός.
Τέτοια δοκιμασία δεν έχει ξαναζήσει ο πλανήτης τουλάχιστον τα τελευταία 100 χρόνια και από τότε υποτίθεται ότι η ανθρωπότητα έχει αναπτύξει πολλούς οικονομικούς μηχανισμούς, ενώσεις, οργανισμούς, συνεργασίες, κοινές δράσεις, για να καταλήξουμε ακόμα και σε κοινό νόμισμα εδώ στην Ευρώπη.
Ας διερωτηθούμε, λοιπόν, ας «ξανανακαλύψουμε» γιατί εδώ και περίπου 20 χρόνια παγκοσμιοποιήθηκε η οικονομία, απελευθερώθηκε πλήρως η κίνηση κεφαλαίων στις δημοκρατικές χώρες και μεταξύ άλλων -για να έρθουμε στα καθ’ ημάς- γιατί δημιουργήθηκε η Ευρωζώνη. Σύμφωνοι, η απάντηση που μπορεί να δώσει ο καθένας σε όλα αυτά είναι λογικό να διαφέρει: κάποιοι θα πουν «για να ευημερούν περισσότερο οι λαοί», κάποιοι άλλοι ότι «όλα έγιναν για να καταστούν οι πλούσιοι ακόμα πλουσιότεροι».
Ο,τι κι αν ισχύει, ό,τι κι αν πιστεύει ο καθένας, νομίζω πως δεν είναι η ώρα για κοσμοθεωρίες, συνωμοσίες και αόριστες απεραντολογίες, αν και με τόσες ώρες στο σπίτι ή στο κινητό όλα αυτά ενδέχεται να λειτουργούν και ψυχοθεραπευτικά. Για να συνεχίσει η Γη να γυρίζει, όμως, και να ισχύουν όλα όσα χτίστηκαν και έφτιαξαν αυτό το... θαύμα (ή το έκτρωμα) της παγκοσμιοποίησης, έχει έρθει η ώρα για δράση.
Η αναφορά γίνεται βεβαίως για την Ευρώπη, γιατί στην Αμερική μπορεί ο πλανητάρχης να... φαντάζει τρελός, αλλά τα τρισεκατομμύρια δολάρια που ρίχνει στην οικονομία του για να σωθεί έστω ο ίδιος (μάλλον, παρά να τη σώσει) πέφτουν από το ελικόπτερο, για να χρησιμοποιήσουμε τη χαρακτηριστική έκφραση των αγορών.
Οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης πρέπει τώρα να αποδείξουν ότι εγγυώνται την ασφάλεια των πολιτών τους και η ασφάλεια ενός λαού δεν είναι μόνο το θέμα της υγείας του (άλλωστε σε αυτό ούτε οι Γερμανοί τα πήγαν τόσο καλά), αλλά και η οικονομική του επιβίωση.
Με απλά λόγια, αυτά που προσφέρουν σήμερα στο τραπέζι της Ε.Ε. οι Γερμανοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αστεία, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι ώρα... για ανέκδοτα. Δεν έπρεπε καν να αρχίσουν τη διαπραγμάτευση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και κυρίως με την Ιταλία και την Ισπανία (τέτοιες δραματικές στιγμές), διότι ακόμα και να τους δώσουν στο τέλος ό,τι ζητήσουν, θα έχει χαθεί πλήρως όποια έννοια αλληλεγγύης έχει απομείνει στην Ευρώπη. Διότι, απλούστατα, δεν υπήρξε λάθος πολιτικής, αλλά ένα έκτακτο γεγονός που ίσως δεν ξανασυμβεί ποτέ. Κάτι σαν σεισμός που ισοπεδώνει τα πάντα.
Για να το τοποθετήσουμε, όμως, πιο απλά, πρακτικά και «γερμανικά», αυτή την ώρα κρίνεται το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Ή θα ανοίξουν διάπλατα το πορτοφόλι και θα βαδίσουμε όλοι μαζί (και μετά τα βρίσκουμε), ή σε λίγες εβδομάδες το εγχείρημα θα λάβει τέλος και φυσικά έτσι θα βυθιστεί ολόκληρη η ήπειρος στο χάος αρχικά και σε μια οδυνηρή μακρά περίοδο ύφεσης.
Το έχουν ξανακάνει οι Γερμανοί το 1940, μόλις πριν από τρεις γενιές, ας μην το ξεχνούν, γιατί μάλλον θα το ξαναθυμηθούν όλοι οι άλλοι σύντομα.
Τάσος Καραμήτσος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια