Η κοινωνία δυστυχώς παρασύρεται σε έναν κυκεώνα αντιπαραθέσεων που σχετίζονται με τα περιοριστικά μέτρα για τον κορωνοϊό, και αυτό το φαινόμενο αν δεν αντιμετωπιστεί με ωριμότητα και νηφαλιότητα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα τροφοδοτήσει μια ιδιότυπη διχαστική δυναμική, που θα επιδεινώσει έτι περαιτέρω την θέση των ανθρώπων…
Του Κ. Κυριακόπουλου
Η εμφάνιση αυτού του φαινομένου ήταν αναμενόμενη, όχι μονάχα γιατί αποτελεί το αναπόσπαστο νοσηρό συμπλήρωμα της άκρατης συνωμοσιολογίας από την μια αλλά και του ανεύθυνου ωχαδερφισμού που συνεχίζει να πλανιέται διάχυτος από την άλλη…
Αλλά κυρίως διότι οι ίδιοι οι μηχανισμοί διαχείρισης της εξουσίας, επενδύουν σε αυτό, αξιοποιώντας την ματαιοδοξία πρόθυμων και εκ των πραγμάτων ανεύθυνων, που καιροφυλακτούν για στασίδι δημοσιότητας μέσα σε παρασιτικό και εξόχως νοσηρό περιβάλλον.
Το ποιος ωφελείται από μια τέτοια εκφυλιστική διεργασία, είναι το πρωτεύον ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί. Και είναι φανερό ότι ωφελημένη ΔΕΝ είναι η αναγκαία πολιτική πρόληψης του γενικού πληθυσμού… ΔΕΝ είναι ο δημοκρατικός διάλογος… Και εν τέλει ΔΕΝ είναι ούτε η ίδια η Δημοκρατία.
Προφανώς ωφελημένοι ΔΕΝ είναι ΟΥΤΕ οι συμμετέχοντες σε αυτήν την αντιπαράθεση… ΟΥΤΕ βεβαίως και η κοινωνία στο σύνολό της, αφού όσο αναβαθμίζεται αυτό το ιδιότυπο μπρα ντε φερ, το σύστημα της εξουσίας που παραμένει στο απυρόβλητο, συνεχίζει να νομοθετεί… Στην καρδιά των αποφάσεών του βρίσκεται η περιστολή δικαιωμάτων… Και η καινούρια - πολλαπλά χειρότερη - πραγματικότητα που προκύπτει και εδραιώνεται, αφορά στους πάντες, ανεξάρτητα από το μετερίζι που επέλεξαν και πίσω από το οποίο στοιχήθηκαν, σε αυτόν τον ιδιότυπο ανταγωνισμό.
Αν λοιπόν δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε αυτόν που ωφελείται από μια τέτοια εξέλιξη, οφείλουμε τουλάχιστον να...
τον υποθέσουμε εξ επαγωγής, αφού έχουμε πλήρη επίγνωση της ταυτότητας αυτών που ζημιώνονται πέραν πάσης αμφιβολίας.
Το πρόβλημα που ανέκυψε με την βίαια και απρόσμενη εισβολή του κορωνοϊού στην καθημερινότητα των πολιτών προσδιορίζεται κυρίως με πραγματικούς όρους, και στην βάση αυτής της παραδοχής θα πρέπει να προσεγγίζονται τόσο οι εμφανείς όσο και οι δευτερογενείς συνέπειές του.
Η επιστήμη εμφανώς τουλάχιστον ΔΕΝ έχει αποκωδικοποιήσει τον μηχανισμό που θα της επιτρέψει να ακυρώσει την καταστροφική δράση του…
Επομένως… Το ότι οι κοινωνίες δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν στην απειλητική του επέλαση, είναι η βάση από την οποία οφείλει να ξεκινά κάθε σοβαρή συζήτηση επ’ αυτού. Και σοβαρή συζήτηση σημαίνει προτάσεις. Δεν σημαίνει, και δεν πρέπει να αποδεχτούμε να σημαίνει μιζέρια, ανέξοδη κριτική, αποπροσανατολιστική απεραντολογία, και ακατάσχετη παρέλαση της ανευθυνότητας σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Το δικαίωμα στην κουταμάρα και στην ανευθυνότητα, δεν συνιστά πρόσβαση στην Δημοκρατία, αλλά δολοφονία του Υποκειμένου της που είναι ο ίδιος άνθρωπος.
Από αυτήν την άποψη, κατά την γνώμη του γράφοντος, είναι επιβεβλημένο η όποια συζήτηση να προσλαμβάνει ουσιαστικό περιεχόμενο με όρους ευθύνης για το αποτέλεσμα της επόμενης μέρας, διότι ιστορικά...
Το «ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ» μπορεί να εξελήφθη ως μια αποδεκτή κατάληξη σειράς άστοχων, λαθεμένων και εθνικά επιζήμιων χειρισμών, αλλά στο «ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΜΕ» δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ηθική πρόθυμη να το αποδεχτεί, ΟΥΤΕ ελαφρυντικό ικανό να το νομιμοποιήσει.
Από την άλλη μεριά…
Οι ευρύτερες επιπτώσεις τόσο από την ταχύτητα της επέλασής του όσο και από τα μέτρα που αποσκοπούν στην ανακοπή αυτής της επέλασης, είναι εμφανείς και πολυεπίπεδες.
Ενεργοποιούν μηχανισμούς που εντέλλονται να επεξεργαστούν εναλλακτικά σχέδια για την οικονομία…
Διαμορφώνουν ένα νέο σύστημα όρων που τείνει να επανακαθορίσει κανόνες που διέπουν την κοινωνική συνοχή…
Επιταχύνουν τάσεις αποδόμησης και επαναπροσδιορισμού όρων και κριτηρίων που οσονούπω θα επιδράσουν σε παραδοσιακές και νέες συνεργατικές δομές και συνολικότερα στην φυσιογνωμία των διεθνών σχέσεων.
Η αρχιτεκτονική της παραδοσιακής αστικής Δημοκρατίας απειλείται σοβαρά να διεμβολιστεί από μια νέου τύπου θεσμοθετημένη περιστολή ελευθεριών και από την εμφάνιση μηχανισμών και υβριδικών κανόνων που θα χρησιμοποιηθούν για να μανιπουλάρουν την κοινωνική συμπεριφορά και δράση των ανθρώπων.
Οι πολιτικές συγκρούσεις με αντικείμενο την γενικευμένη συνταγματική μετάλλαξη θα κορυφωθούν, σε ένα περιβάλλον που θα κλιμακώνεται η σύγκρουση ανάμεσα στην λογική του Εθνοκεντρισμού από την μια, και στην προσπάθεια επιβολής νέων συνεργατικών μοντέλων που θα επιδιώξουν να αναβαθμίσουν δομές εξάρτησης και υποτέλειας από την άλλη.
Παραγωγικοί τομείς, γεωγραφικές περιφέρειες αλλά και χώρες εν συνόλω θα οδηγηθούν σε παραγωγική και διοικητική κατάρρευση, γεγονός που πιθανότητα θα αναβιώσει έναν νέο κύκλο επεμβατικών δράσεων και νεοαποικιακών λογικών, πράγμα που θα σηματοδοτήσει με την σειρά του, μια βίαια απόπειρα επιβολής μιας νέας ιστορικής πραγματικότητας που θα ισοδυναμεί με άτακτη βουτιά στο παρελθόν της Ιστορίας.
Στο δυναμικό περιβάλλον μιας τέτοιας ασταθούς νέας πραγματικότητας, είναι μοιραία η συνύπαρξη ενεργών απειλών περιφερειακής αποσταθεροποίησης, που θα λειτουργήσουν ως καταλύτης αλλά και άλλοθι για την κορυφαία στρατηγική σύγκρουση που μεταλλάσσει την φυσιογνωμία της αλλά ενισχύει δραματικά το εκρηκτικό της φορτίο από την μια, με την νεοπαγή δυναμική μικρών γεωπολιτικών δρώντων που θα επιδιώξουν να αξιοποιήσουν τα ιδιαίτερα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα διεκδικώντας λόγο και ρόλο στην περιφερειακή αρχιτεκτονική της νέας εποχής από την άλλη.
Για όλα τα παραπάνω - που ΔΕΝ είναι τα μοναδικά… Είναι ωστόσο ενδεικτικά μιας αδιαμφισβήτητης νέας πραγματικότητας - πότε θα συζητήσουμε;;;
Η πολιτική ηγεσία σταθερά ελλιποβαρής και σε συσκευασία δουλοπρέπειας, εμφανώς τα αποσιωπά…
Η επιστημονική κοινότητα, παραμένει κατά βάσην παρκαρισμένη στο ράφι. Το στρατευμένο της κομμάτι δουλεύει για λογαριασμό των μηχανισμών του συστήματος, στην βάση της διαχείρισης όλων των παραπάνω…
Η συντριπτική της πλειοψηφία περί άλλων τυρβάζει πότε αμπελοφιλοσοφώντας και πότε τσιτατολογώντας χωρίς συνέπεια, χωρίς συνέχεια, και χωρίς να συνειδητοποιεί την ανάγκη προγραμματικής συνοχής μέσα από την στοχευμένη σύγκλιση ιδεών και προτάσεων, έτσι ώστε να μην οδηγούνται σε αυτοακύρωση οι όποιες αποσπασματικές προσεγγίσεις….
Και ένα μικρό κομμάτι μεμονωμένων ανθρώπων, επιμένει να θέτει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, χωρίς ωστόσο αυτό να συνοδεύεται από τους αναγκαίους όρους διάχυσης μιας αντίστοιχης σε σοβαρότητα κοινωνικής δυναμικής.
Και αυτό το μέρος της εξίσωσης είναι που δεν θέλουν να μεταβληθεί. Το τμήμα της δηλαδή, που αφορά στο ειδικό βάρος και στην καταλυτική σημασία που μπορεί να έχει η κοινωνική δυναμική στην κατεύθυνση των εξελίξεων.
Δεν είναι της ώρας να κουβεντιάσει κανείς για το αν είναι περισσότερο ή λιγότερο ουτοπικό να μιλάμε για «κοινωνική δυναμική» σε συνθήκες που η κοινωνική παράλυση δείχνει να είναι διάχυτη και φαινομενικά παγιωμένη.
Και αυτό, διότι σε περιόδους κρίσιμων και εκτεταμένων πολιτικών και άλλων ανατροπών, η κοινωνική ενεργοποίηση από αμετάβλητη σταθερά μετατρέπεται σε δυναμική μεταβλητή και αυτό το αντιλαμβάνονται πρωτίστως τα κέντρα εξουσίας και οι μηχανισμοί ισχύος που επιδιώκουν να ευνουχίσουν αυτή την δυνατότητα, ενεργοποιώντας διάφορες καρικατούρες που ποτίζουν το δέντρο του κοινωνικού διχασμού.
Σε κάθε περίπτωση η περίοδος που διάγουμε είναι γκαστρωμένη… ΕΙΤΕ οι ανατροπές… ΕΙΤΕ οι καταστροφές θα δρομολογήσουν απρόβλεπτη κοινωνική έκρηξη… Κι εμείς οφείλουμε να είμαστε εδώ… Δεν περισσεύει κανένας…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια