Κανείς δεν εξεπλάγη. Η απόφαση του Πρωθυπουργού για την απαγόρευση της κυκλοφορίας ήταν μια προδιαγεγραμμένη κλιμάκωση –ανάλογη και με το βαθμό συνειδητοποίησης της κοινωνίας. Τα παραδείγματα των χωρών που άργησαν να πάρουν τόσο δραστικά μέτρα ήταν από την αρχή οδηγός για την κυβέρνηση, αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών που δεν χρειαζόταν να προβλέψουν την απειλή: Την βλέπουν να εκτυλίσσεται σαν εφιαλτική πραγματικότητα στη γειτονική Ιταλία.
Το γεγονός ότι για κάποιους αυτή η συνειδητοποίηση άργησε ήταν επίσης αναμενόμενο: Η μετάβαση από τη ανέφελη ρουτίνα μιας ελεύθερης δημοκρατικής κοινωνίας σε ένα καθεστώς αναστολής του κοινωνικού βίου δεν μπορούσε παρά να προσκρούσει μια ανεπίδεκτη -και ανεπίγνωστη- μειοψηφία.
Η μετάβαση αυτή, που επιβάλλεται τώρα αναγκαστικά, είναι ευκολότερη, όχι μόνο γιατί μας βαραίνει ο ίσκιος της ιταλικής συμφοράς, ούτε επειδή τα ίδια δρακόντεια μέτρα αποφασίζονται σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Η μετάβαση είναι ευκολότερη επειδή μέχρι στιγμής το ελληνικό κράτος έχει ανταποκριθεί στη δοκιμασία με τρόπο που διασκεδάζει τα στερεότυπα, τα οποία τροφοδοτούν διαχρονικά τη δυσπιστία εις βάρος του.
Η συμμόρφωση με αυτή την πρωτοφανή για τη δημοκρατία μας κατάσταση βασίζεται έτσι όχι μόνο στον φόβο, αλλά και στην εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη ότι η πολιτεία έχει σχέδιο για να προστατεύσει ανθρώπινες ζωές.
Το τέλος αυτής της περιπέτειας δεν είναι καν ορατό. Το θετικό κίνητρο, της πίστης στο κράτος, θα χρειαστεί να είναι διαρκώς ενεργό για να διατηρηθεί συντεταγμένη η κοινωνική άμυνα στην πανδημία. Χρειάζεται και αντίβαρο στο στρες. Σε αυτήν, την ψυχολογική επίδραση φαίνεται ότι σκοπεύει το μοντέλο αυτοπρόσωπης επικοινωνίας που έχει επιλέξει ο Πρωθυπουργός.
Μιχάλης Τσιντσίνης
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια