Είναι κάτι περισσότερο από αυταπάτη, είναι μια τοξική φαντασίωση
 |
| © EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ |
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια» - Κ. Π. Καβάφης, «Απ τες εννιά»
Όσοι ετοιμάζονται -προετοιμάζουν- (για) ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών «μετά», δεν έχουν αίσθηση της ιστορικότητας της συγκυρίας. Εξακολουθούν να πιστεύουν σε ένα προβλέψιμο μέλλον, χρησιμοποιούν τα δοκιμασμένα και παλιά εργαλεία ανάλυσης της πραγματικότητας, δεν αντέχουν τη διαπίστωση ότι οι εξελίξεις τους έχουν ξεπεράσει κατεδαφίζοντας όλες τις βεβαιότητες που όριζαν τον κόσμο όπως τον ήξεραν.
Αρνούνται να αποδεχθούν ότι «μετά» θα έχουν αλλάξει όλα - και οι κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Τους καθησυχάζει η σκέψη ότι η πανδημία θα περάσει, μια νέα κανονικότητα θα διαμορφωθεί και τότε οι συνθήκες θα επιτρέπουν την πολιτική σύγκρουση με τους γνωστούς όρους του φανατισμού, τη εχθροπάθειας και της μισαλλοδοξίας. Γι’ αυτό και ρίχνουν από τώρα το σύνθημα του «πολέμου» της επόμενης μέρας, όταν -όπως εύχονται- θα φωνάζουν και θα ακούγονται για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, για την αξία του κοινωνικού κράτους, για την ανάγκη στήριξης των θυμάτων της νέας κρίσης που θα έχουν χάσει δουλειές, εισοδήματα, προοπτική.
Σημαίνουν όλα αυτά ότι δεν πρέπει να γίνεται κριτική στην κυβέρνηση; Όχι βέβαια. Μπορεί ο Κ. Μητσοτάκης να πήρε έγκαιρα τα μέτρα που οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες καθυστέρησαν να αντιληφθούν τη σημασία τους, όμως προφανώς υπάρχουν σκοτεινά σημεία στην πολιτική του, όπως το κόστος για το Δημόσιο των κλινών στις ΜΕΘ των ιδιωτικών νοσοκομείων (που θα έπρεπε να επιταχθούν). Όμως, σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι η χώρα μας αποτελεί θετικό παράδειγμα παγκοσμίως στη διαχείριση της φοβερής υγειονομικής κρίσης και για το λόγο αυτό δεν είναι ούτε τώρα ούτε «μετά» η ώρα του καταλογισμού ευθυνών για λάθη και παραλείψεις της κυβέρνησης. Οι βιαστικοί και ανυπόμονοι της αντιπολίτευσης απλώς δεν έχουν αίσθηση του momentum, είναι εγκλωβισμένοι σε παλιά στερεότυπα και δυσκολεύονται να αφομοιώσουν όσα φέρνει ο άνεμος της ιστορίας.
Το «#θα_λογαριαστούμε_μετά» είναι κάτι περισσότερο από αυταπάτη, είναι μια τοξική φαντασίωση.
Δεν #θα_λογαριαστούμε_μετά. Γιατί:
-Θα είμαστε πολύ κουρασμένοι, σχεδόν εξουθενωμένοι. Μετά από δέκα χρόνια στα μνημόνια, ένας τυφώνας θα έχει σαρώσει ξανά τη χώρα και αυτή τη φορά θα έχουμε βιώσει με ακόμη πιο τραυματικό τρόπο την πτώση από τα σύννεφα. Θα μετράμε απώλειες και θα αργήσουμε να αποτιμήσουμε το κόστος που θα έχει για όλους μαζί και τον καθένα μας χωριστά η μεγαλύτερη ίσως κρίση του αιώνα μας. Θα καλούμαστε να συνεχίσουμε τη ζωή μας πάνω σε ερείπια και δεν θα έχουμε αντοχές να χτίσουμε από την αρχή όλα όσα θα έχουν γκρεμιστεί.
-Θα είμαστε πολύ φοβισμένοι, κάποιοι θα είναι πανικόβλητοι. Δεν θα ξέρουμε αν η πανδημία μετά την ύφεση θα έχει νέα έξαρση, αν θα ξαναζήσουμε σε καραντίνα και για πόσο, πότε θα βρεθεί εμβόλιο, αν αργότερα θα μας επιτεθεί ένας νέος ιός, ακόμη χειρότερος. Θα αναρωτιόμαστε αν ο τρόπος ζωής μας αλλάζει για πάντα, αν είμαστε εκτεθειμένοι σε ασύμμετρες απειλές που δεν περιλαμβάνονται στα εγχειρίδια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του ΟΗΕ, αν η καταστροφή του περιβάλλοντος μας επιφυλάσσει και άλλες τιμωρίες.
-Θα είμαστε απορροφημένοι από τα προσωπικά μας αδιέξοδα. Κάποιοι θα χωρίζουν, άλλοι θα ψάχνουν αγωνιωδώς για σύντροφο, όλοι θα αξιολογούμε την αντοχή των σχέσεών μας που δοκιμάστηκαν στην καραντίνα. Και στο μεταξύ θα έχει πέσει ξανά το βιοτικό μας επίπεδο, κάποιοι θα αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, άλλοι δεν θα έχουν αντοχές για νέο ξεκίνημα.
-Θα παλεύουμε με τις ατομικές ψυχολογικές συνέπειες από το συλλογικό τραύμα. Θα προσπαθούμε να ανακτήσουμε την ψυχική μας ισορροπία, να βρούμε διεξόδους χαράς μέσα στη γενικευμένη ανασφάλεια, να τιθασεύσουμε το άγχος μας, να διατηρήσουμε ή να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, να φροντίσουμε τους ανθρώπους μας, να τα βγάλουμε πέρα.
-Θα ψάχνουμε απαντήσεις. Θα έχουμε δει τις εικόνες από την αγορά ζώων στη Γουχάν, θα έχουμε συναίσθηση πια των επιπτώσεων από τη διαταραχή των οικοσυστημάτων, από την καταστροφή των δασών και τον εγκλωβισμό της άγριας πανίδας στο αστικό περιβάλλον, θα γνωρίζουμε ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να σημαίνει και διασπορά του κακού σε όλον τον πλανήτη, δεν θα έχουμε αμφιβολία ότι οι πολιτικές ηγεσίες της ΕΕ είναι μικρές και λίγες.
Δεν #θα_λογαριαστούμε_μετά, γιατί το «μετά» θα αργήσει και όταν έρθει τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.
Αγγελική Σπανού
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια