Για ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς αυτές οι τρεις ιδιότητες θεωρούνται ελαττώματα. Και οι άνθρωποι που τις φέρουν πρέπει να αποδομηθούν. Μάλιστα, αν κατέχουν δημόσια αξιώματα και εκφέρουν δημόσιο λόγο και ο «λιθοβολισμός» τους πρέπει να είναι δημόσιος.
Είναι λογικό για τους Αριστερούς —όχι όλους, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις— αυτό το τρίπτυχο να τους προκαλεί μιαν απέχθεια. Ας δούμε το γιατί.
Ενας άνθρωπος μειλίχιος, εκ του χαρακτήρος του δεν είναι επιθετικός, δεν είναι εριστικός, ο λόγος του δεν είναι τοξικός. Μιλά με επιχειρήματα και αποφεύγει τις οξύτητες ακόμα και όταν προκαλείται. Δεν μαλώνει. Για τους αριστερούς που, από την ιδεολογία τους είναι προκλητικοί, επιθετικοί, διχαστικοί, αυτή η κατηγορία ανθρώπων βρίσκεται στον χώρο της απαξίας. Αν στις ύβρεις δεν απαντήσεις με ύβρεις, τότε οι αριστεροί καθοδηγητές αποσυντονίζονται. Γιατί όταν κάποιος βρίζει μόνος του φαίνεται πως παραληρεί και αυτό πλήττει την δημόσια εικόνα του. Χάνει.
Αν μάλιστα ο μειλίχιος άνθρωπος τυγχάνει να είναι και πολύτεκνος, τότε η περίπτωση του γίνεται ιδιαίτερα σοβαρή. Ενας πολύτεκνος έχει αυξημένο το αίσθημα της οικογένειας. Είναι—κατά τεκμήριο—αυτό που λέμε «νοικοκύρης». Και οι αριστεροί χλευάζουν τους νοικοκυραίους. Τους θεωρούν συντηρητικό στρώμα, στυλοβάτη του καπιταλιστικού συστήματος. Και όπου κυβέρνησαν, φρόντισαν να τους εξοντώσουν ηθικά, οικονομικά, κοινωνικά.
Εξάλλου στην Ελλάδα η οικογένεια αποτελεί το ένα τρίτο του γνωστού τριπτύχου «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», που επί 45 χρόνια οι διανοούμενοι της Αριστεράς προσπαθούν να το αποδομήσουν. Οσους το ασπάζονται τούς θεωρούν γραφικούς και αντιδραστικούς. Για το πώς αντιλαμβάνεται η Αριστερά την πατρίδα το είδαμε πριν από λίγες ημέρες στον Εβρο, όταν όλα τα στελέχη, όλων των εκδοχών της –πλην ελάχιστων εξαιρέσεων—πήραν το μέρος των εισβολέων-μεταναστών. Για την οικογένεια, τα είπαμε προηγουμένως. Ας δούμε τώρα τι γίνεται και με την θρησκεία, καθώς το είναι κάποιος Χριστιανός είναι κάτι το αρνητικό, σύμφωνα με αυτούς τους ανθρώπους.
Προφανώς δεν θα αναλύσω την σχέση του μαρξισμού με την θρησκεία. Θα κάνω όμως μια διαπίστωση. Οι εγχώριοι αριστεροί για τους μουσουλμάνους είναι ψυχοπονιάρηδες, ενδιαφέρονται για την άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, φροντίζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα τους. Τη χολή τους την χύνουν γι΄αυτούς που είναι χριστιανοί, πατριώτες και οικογενειάρχες. Είναι ο εν δυνάμει αντίπαλος τους μέσα στην κοινωνία. Και τα πρότυπα που φέρουν αυτά τα χαρακτηριστικά θα πρέπει να αποδομηθούν.
Και ο κ. Τσιόδρας αποτελεί ένα τέτοιο πρότυπο που, συγχρόνως, αναδεικνύεται με τον επαγγελματισμό του και σε κοινωνικό πρότυπο. Και αυτό τους πονά. Αμφισβητεί τον δικό τους ιδεότυπο του θολοκουλτουριάρη, του χαβαλέ, του επαναστάτη των διαφόρων καφέ. Τον ανεπάγγελτο. Τον άνθρωπο χωρίς ένσημα.
Ο Τσιόδρας και ο Μόσιαλος σάρωσαν με την παρουσία τους το βασικό ιδεολόγημα των 54 μηνών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πως η αριστεία είναι ρετσινιά. Οι άριστοι μας σώζουν. Και στην περίπτωση της επιδημίας σε αρίστους αναδεικνύονται και οι χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές που μοχθούν νυχθημερόν.
Με την εθνική κρίση στα σύνορα και με την υγειονομική κρίση, η Αριστερά υπέστη ένα ιδεολογικό στραπάτσο άνευ προηγουμένου. Και γι΄αυτό οι άναρθρες κραυγές των διαφόρων συμπλεγματικών στελεχών της.
ΥΓ. Οταν έγραφα αυτό το κείμενο ένας καλός φίλος μου έστειλε την ανάρτηση μιας ανερχόμενης συριζαίας δημοσιογράφου. Αναφερόμενη στον Κ. Δασκαλάκη του ΜΙΤ γράφει: «η άρνηση του πολιτικού προσήμου στην επιστήμη του, την καθιστά αντιδραστική υπόθεση. Τι κι αν έλυσε τον γρίφο του Νας; Κανένας θαυμασμός στο είδος που εκπροσωπεί». Αυτά είπε η Σουλίτσα της αριστερής δημοσιογραφίας για τον Κ. Δασκαλάκη του ΜΙΤ.
Σάκης Μουμτζής
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια