 |
| Φωτο: ΑΠΕ - ΜΠΕ |
"Δεν κατάλαβες τίποτα αγαπητέ τόσον καιρό στο site. Εμείς δεν είμαστε ΝΔ. Ιδέες και οράματα στηρίζουμε μόνο". factorx (σχόλιο, 12/03/2011 στις 3:47 pm)
Και ποιες είναι οι ιδέες; Οι πατρογονικές, Έθνος, Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια, Ατομική Ιδιοκτησία, Αστικό Καθεστώς.
Και ποια είναι τα οράματα; Μια Ελλάδα ισχυρή, αυτοδύναμη, αυτάρκης, προοδεύουσα, και από τούτα το υπέρτατο, ανεξάρτητη.
Που θα αποκτά αργά αλλά σταθερά βαθμούς ανεξαρτησίας από τους αλλοδαπούς επικυρίαρχους. Ώστε να ανατρέψει εν τέλει τη δυσβάστακτη συνθήκη της ατελούς εθνικής ανεξαρτησίας που επήλθε από την άγια αλλά ανολοκλήρωτη Εξέγερση Παλιγγενεσίας του 1821.
Που θα υλοποιήσει εκείνο το οποίο δεν άφησαν οι Βρετανοί με τους δολοφόνους τους τον Ιωάννη Καποδίστρια να πραγματοποιήσει. Έναν "Παράδεισο" Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού.
Και ποιος είναι ο τρόπος για να γίνουν πράξη οι ιδέες; Ηπίστη σε κείνο που είχε διακηρύξει ο Samuel Adams (1722-1803) : «Δεν απαιτείται πλειοψηφία για την επικράτηση, αλλά μάλλον μια οργισμένη, ακούραστη μειοψηφία, παθιασμένη να βάζει φωτιές ελευθερίας στα μυαλά των ανθρώπων». Η οποία υπήρξε και η ιδρυτική συνθήκη του antinews.
Και ποιος είναι ο ηγέτης, ο οποίος με κινητήριο δύναμη τις ιδέες θα δώσει σάρκα και οστά στα οράματα; Εδώ, μετά το 1974 και την προδοσία της Κύπρου η οποία σηματοδότησε την απαρχή της εθνικής παρακμής που βιώνουμε σήμερα, αρχίζουν τα δύσκολα.
Το μέγεθος της εθνικής καταστροφής του 1974 μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνον όταν νοηθεί ως αυτό που υπήρξε, ένα δεύτερο Μυριοκέφαλο έτι χειρότερο του πρώτου. Διότι ο Ελληνισμός υπέστη στρατηγικές ήττες τόσο από τον Εξωτερικό όσο κι από τον Εσωτερικό Εχθρό. Αμφότερες, από προδοσία. Του χωρικού που για να καταστεί άναξ υπηρέτησε τον σχεδιασμό του Αμερικανικού και Ισραηλινού παράγοντα, οι οποίοι προτεραιότητα είχαν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.
Ο ελλαδίτικος Ελληνισμός, για να μην πολεμήσουν Ελλάδα με Τουρκία και καταρρεύσει έτσι η ΝΑ του Πτέρυγα συνεπώς και όλο το ΝΑΤΟ, ενώ διέθετε στρατιωτική προς τούτο ισχύ άφησε αβοήθητο τον κυπριακό Ελληνισμό, μέχρι τότε αναπόσπαστο κομμάτι του το οποίο έκτοτε ψυχικώς αποξενώθηκε. Με τον προαιώνιο, υπαρξιακό εχθρό, την Τουρκία, να λαμβάνει το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν θα υπερασπίσει εφεξής ό,τι της ανήκει.
Ως φυσικό επακόλουθο ήλθαν οι διαρκείς από τότε αναρίθμητες αμφισβητήσεις της Ελληνικής Επικρατείας, σε μια ξεκάθαρη επιδίωξη ανατροπής του 1821, με τελευταία την προχθεσινή εισβολή του ερευνητικού της σκάφους στην ελληνική ΑΟΖ.
Πλέον όμως της άτακτης υποχώρησης έναντι του υπαρξιακού εχθρού, το 1974 η Ελλάδα παραδόθηκε συντεταγμένα στον Εσωτερικό Εχθρό, τους κομμουνιστές και την πάσης αποχρώσεως Αριστερά, που ως υπάλληλοι τού με κομμουνιστική προβιά Πανσλαβισμού είχαν επιχειρήσει με ξένα όπλα να ακρωτηριάσουν την Ελληνική Επικράτεια, οι οποίοι ανεξέλεγκτοι αφέθηκαν να καταλάβουν τους ιδεολογικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής του κράτους.
Αφού ο Καραμανλής τους νομιμοποίησε για να τους προσλάβει συμμάχους στην διάλυση του ελληνικού εθνικισμού που εξέφραζαν στρατός και παλάτι, ως ιδεολογικοί νικητές το 1974-81 ξαναέγραψαν την Ιστορία του 1940-50 από τη σκοπιά τους. Καθιστάμενοι έτσι και πολιτικοί νικητές. Γιατί όποιος κατέχει το παρελθόν ελέγχει το παρόν και κατακτά το μέλλον.
Ήρθαν από την Τασκένδη οι σφαγείς του συμμοριτοπολέμου (ο οποίος με υπογραφή Αντώνη Σαμαρά στον Ν. 1863/1989 επιβάλλεται να αναφέρεται ως, ένας ψευδεπίγραφος, "Εμφύλιος") και πότισαν με ιστορικό ψέμμα την ιδεολογικώς ανυπεράσπιστη από την προδοσία του γέρου ελληνική νεολαία, η οποία δεν είχε βιώσει τα γεγονότα και, ανυπάκουη στις νουθεσίες των γονέων όπως όλοι οι έφηβοι που κάνουν την "επανάστασή" τους εναντίον της προηγούμενης γενιάς, τούς πίστεψε, με πολιτικό αποτέλεσμα ο εαμοανδρεϊκός συρφετός να εκλεγεί νομίμως κυβέρνηση το 1981.
Κι όταν οι νηστικοί πληβείοι παίρνουν την εξουσία δεν κάνουν σοσιαλισμό αλλά πλιάτσικο, άλλωστε πλιάτσικο έκαναν και το 1943-49 γι' αυτό τους αποκαλούσαν κατσαπλιάδες. Εξ ου το Χρέος και η εθνική καχεξία.
Όμως η κυρίευση απ' αυτούς του Εποικοδομήματος, σε ιδεολογία, τέχνη, πολιτισμό, θρησκεία, παιδεία, διαπότισε την ελληνική κοινωνία με σάπιες ιδέες κι αυτές εν τέλει εξέλεξαν έναν Τσίπρα πρωθυπουργό.
Από τις δυο αυτές εθνικά επαχθείς συνθήκες, πρώτον τις εδαφικές επιβουλές ουσιαστικά απ' όλους τους γύρωθε με εξέχουσα την Τουρκική, και δεύτερον την επιταγή αντιστροφής του ρυπαρού αξιακού υποβάθρου που δημιούργησε η "Μεταπολίτευση", προκύπτει το προφίλ του απαραίτητου για την εθνική συγκυρία πολιτικού ηγέτη.
Από την ανάγκη ιδεολογικών μηχανισμών και αμείλικτης μάχης με τους κομμουνιστές για την ανάκτηση της ιδεολογικοπολιτικής ηγεμονίας στην κοινωνία, ως πρώτο καθήκον πάνω από τα Εθνικά και την Οικονομία. Όταν αλλάξουν τα μυαλά της πλειοψηφίας, τότε θα ανορθωθούν και Οικονομία και Εθνική Υπόσταση.
Όλα αυτά δεν γίνονται με ανθρώπους που νομίζουν ότι θα γίνουν κυβέρνηση στο Λουξεμβούργο, με όλα τα προβλήματα λυμένα, στην ασφάλεια της πιο ήσυχης γειτονιάς στην Ευρώπη. Από εκφυλισμένους θιασώτες του εμπρησμού του εθνικού συμβόλου.
Απαιτεί μαχητές με εθνική συνείδηση και όραμα, όχι πολιτικούς που νοούν εαυτούς διαχειριστές της πορείας δια μέσου της οποίας η Ελλάδα θα γίνει το πρώτο επιτυχημένο πείραμα της Παγκοσμιοποίησης, η πρώτη χώρα που γίνεται "χώρος".
Χωρίς εθνικά σύνορα, χωρίς εθνική περιουσία, εποικισμένη βιαίως από ασύμβατους και εχθρικούς αλλόθρησκους και αλλόδοξους, με τους εθνικούς πολίτες υποκείμενο σχεδιασμένης γενοκτονίας, σε μια συνεχιζόμενη δημογραφική κατάρρευση.
Πολύ πριν ιδρυθεί το antinews είχα διακρίνει τις απαραίτητες για τον ηγέτη ποιότητες στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά. Από την εν γένει πολιτεία του, κυρίως όμως από την αταλάντευτη στάση του στο Μακεδονικό, η οποία, ιστορικά, υπήρξε αυτή που διατήρησε το όνομα μέχρι την προδοσία Τσίπρα.
Κι όταν ήρθε το ραντεβού του με την Ιστορία δήλωσα "παρών" ως στρατιώτης. Με συνδρομή κατά τις δυνάμεις μου τόσο στην διαδικτυακή όσο και στην πραγματική κοινωνία.
Παρά τις προς τούτο παραινέσεις του Βασίλη Ζήση και του αειμνήστου φίλου μας "Δαναού" δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά. Δυο φορές έπεσα πάνω του, μία στην Πανεπιστημίου, ήταν μαζί με τον Βασίλη Οικονόμου, κι άλλη μία στην Βουκουρεστίου. Τον χαιρέτησα "Γεια σου Πρόεδρε!", μου ανταπέδωσε εγκάρδια.
Δεν του συστήθηκα, "είμαι ο τάδε, που ξενυχτούσε για να γράφει αμέτρητα άρθρα υποστήριξης για σένα στο antinews, που έκανε τον ταξιτζή για να κουβαλά ανθρώπους να σε ψηφίσουν, που παρότι λαϊκοδεξιός γράφτηκε σ' ένα κόμμα γόνων μόνο και μόνο για να σε ψηφίσει πρόεδρο".
Και δεν συστήθηκα αφενός για να μπορώ σήμερα χωρίς δεσμεύσεις οικειότητας να γράψω αυτά που γράφω. Αφετέρου γιατί υποστήριξα τον Σαμαρά όχι για να με κάνει αργόμισθο ή για να διορίσω τα παιδιά μου, αλλά για να διαμορφώσει ως κυβερνήτης ένα υγιές και ασφαλές εθνικό πλαίσιο στην ελληνική κοινωνία όπου θα ξεδιπλώναμε ανεμπόδιστα τις επιλογές της ζωή μας. Όπως ποθούσε η πλειοψηφία των υποστηρικτών του.
Εκ του ιστορικού αποτελέσματος δεν τα κατάφερε.
Και όχι μόνον, αλλά επιδείνωσε πτυχές της εσωτερικής πολιτικής σκηνής όσο και της ιστορικής πορείας του Έθνους, βεβαίως ο ορισμός του εθνικού συμφέροντος ποικίλλει ανάλογα με την οπτική ήτοι με την ιδεολογική γωνία από την οποία θεάται, αλλά υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Κι αυτά είναι τί προϋπήρξε και τί ακολούθησε την διακυβέρνησή του.
- Με την στήριξη Παπαδήμου ακύρωσε την βέβαιη, επόμενη εκλογική αυτοδυναμία της ΝΔ, αμιγής κυβέρνηση της οποίας θα μπορούσε να σταθεί διαφορετικά έναντι και των Γερμανών και της Αριστεράς, πιο ανθεκτικά στους πρώτους, πιο δυναμικά στην δεύτερη. Δεν είχε τότε μεσολαβήσει η καταστροφική 5ετία των μπολσεβίκων και η χώρα ήταν περισσότερο ανατάξιμη.
- Με την αναιμική εκλογική επικράτηση το 2012 ως επακόλουθο της απώλειας αυτοδυναμίας οδηγήθηκε σε συγκυβέρνηση, βάζοντας έτσι ιστορικώς μοιραία την ΝΔ και τον κόσμο της στο ίδιο κάδρο με τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ, και προκαλώντας την καταλυτικά αρνητική στην κοινωνία εντύπωση "όλοι το ίδιο είναι...", η οποία υπήρξε το πολιτικό καύσιμο της επιτυχίας του Τσίπρα. Στον οποίο "σέρβιρε" την εξουσία με τον ΕΝΦΙΑ, δημιουργώντας άλλη μιαν ανεξίτηλη εντύπωση στην ελληνική κοινωνία, αυτήν της "φορομπηχτικής Δεξιάς", ο φόβος από την οποία έδωσε την δεύτερη εκλογική νίκη στον Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2015, παρότι είχε αποκαλυφθεί η ανικανότητα του, παρέχοντας του έτσι με κυβερνητική τετραετία την ευκαιρία να υλοποιήσει την ανθελληνική του ατζέντα, με επιστέγασμα την προδοσία της Μακεδονίας.
- Ίσως ο βασικότερος λόγος για την υποστήριξη του Σαμαρά απ' όλο το συντηρητικό κοινό υπήρξε η σφοδρή επιθυμία συσπειρώσεως όλου του δεξιού κόσμου ο οποίος είχε πολυδιασπαστεί, και η δημιουργία με την έλξη και ομόρων Κεντρογενών μιας πλατιάς παρατάξεως η οποία θα ανέτρεπε την πολιτική κυριαρχία της Αριστεράς. Γιατί πίσω από τον Καρατζαφέρη, τον Μιχαλολιάκο, τον Καμμένο, όπως και εσχάτως τον Βελόπουλο, υπάρχει μια ενοχλητική αλήθεια : όλοι τους κατά 99% ψηφίζονταν από δυσαρεστημένους, ιστορικούς ψηφοφόρους της ΝΔ ή εν πάσει περιπτώσει εθνικόφρονες, οι οποίοι βρήκαν εκεί εκλογικό καταφύγιο για να μην απόσχουν, όπως πολλοί άλλοι. Ο Σαμαράς φάνταζε ο κατάλληλος για να περιθωριοποιήσει τους ακραίους και να ενοποιήσει το χώρο. Όμως, από τη μια η εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών που εξουθένωναν οικονομικά τα συντηρητικά λαϊκά στρώματα, από την άλλη οι νομικά έωλες όπως δικαστικά αποδείχθηκε διώξεις τελικά επέτειναν την ψυχική διαίρεση μεταξύ των δεξιών, η Προεδρία το 2015 έγινε αδύνατη και οι Πρωτάπλυτοι, όπως λέει ο καλός μας φίλος, του ΣΥΡΙΖΑ κάθισαν στο σαλόνι της εξουσίας.
Δεν έχει νόημα να μην παραδώσεις στον Τσίπρα το Μαξίμου. Νόημα έχει να μην του επιτρέψεις να έρθει νόμιμα να το παραλάβει.
Αυτή είναι η απανταχού της Γης αποστολή των εθνικο-αστικων κομμάτων : να φράζουν με την πολιτική τους το δρόμο στον υπαρξιακό εχθρό του αστικού καθεστώτος, τους μπολσεβίκους. Πριν τρεις γενιές αυτό έγινε με όπλα και αίμα. Και σήμερα, αδιάντροπα, η αστική πολιτική τάξη, η οποία, σε μιαν ηθελημένα υπερβολική διατύπωση έγραψα ότι όφειλε "να κάνει χαρακίρι" στο προαύλιο της Βουλής το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015, φοβάται και να τους αναφέρει ως τέτοιους.
Προς πολιτική του τιμή ο Τσίπρας αδιάκοπα διαλαλεί ποιους εκπροσωπεί και ποιους ωφελεί, σε βάρος ποιών: Ημών.
Το πρώτο ενικό πρόσωπο που χρησιμοποιώ στα κείμενα και στο παρόν δεν εκφράζει την ατομικότητά μου αλλά όλους όσους συζητώ και αισθάνονται χωρίς φωνή, όπως και τους χιλιάδες που βλέπω στο Διαδίκτυο διαχρονικά απογοητευμένους από την αστική πολιτική εκπροσώπηση.
Αυτούς που υπέστησαν τον μέσω φοροεπιδρομής ταξικό πόλεμο του Τσίπρα. Αυτούς που υφίστανται καθημερινά την τρομοκρατία από το ποινικό και πολιτικό έγκλημα που με "δικαιωματισμό" εκπροσωπεί και άφησε ελεύθερο ο Τσίπρας. Αυτούς που βλέπουν την ταυτότητα, την καθημερινότητα και τα χώματά τους να μαγαρίζονται από τους λάθρο και το προκλητικό τσιγγαναριό.
Ο εχθρός, κι ας αφήσουμε τις ανοησίες περί "εθνικής συμφιλίωσης", είναι η Αριστερά κάθε μορφής, το απέδειξε περίτρανα η πρόσφατη διακυβέρνηση της. Και καλώς ή κακώς, με απόλυτο πολιτικό πραγματισμό, ο σχηματισμός που μπορεί να την εμποδίσει να εκμηδενίσει τελειωτικά τον εθνικό χαρακτήρα της χώρας είναι η ΝΔ. Η οποία, τελευταίως, και μετά την εκλογή της νέας Κας Τίποτα στο ύπατο αξίωμα φαίνεται να περιδινείται σε κρίση με άξονα τον Αντώνη Σαμαρά.
Γιατί όμως η ΝΔ δεν διαλύθηκε, όπως όλα τα κόμματα της Κεντροαριστεράς; Γιατί η ΝΔ είναι το όχημα, όχι ο δρόμος. Δρόμος είναι η εθνική επιβίωση στους αιώνες.
Παρά την αποπνικτική ατμόσφαιρα της κομματικής καμαρίλας, του ατομικού ωφελιμισμού και των αριστερών επιλογών σε πρόσωπα και πολιτικές, πίσω από το κόμμα στοιχίζονται ακόμα τα υπολείμματα της Εθνογενετικής Παρατάξεως. Εκείνων που απελευθέρωσαν, αυγάτισαν, υπερασπίστηκαν αυτήν την πατρίδα και των απογόνων τους που εξακολουθούν να έχουν συναίσθηση της καταγωγής τους και του πεπρωμένου τους.
Είναι το κοινό των συλλαλητηρίων για την Μακεδονία - και όχι μόνο, άλλο τόσο παραμένει μελαγχολικά βουβό. Που ματαίως, πολιτικά πεντάρφανο και λοιδορούμενο, περίμενε τον Σαμαρά να τεθεί ως φυσικός επικεφαλής. Αντί να κάνει, αιχμηρές βέβαια, άνευ αντικρύσματος δηλώσεις.
Γνωρίζω ότι σήμερα στενοχωρώ. Όμως η αδήριτη ιστορική πραγματικότητα είναι ότι ο Σαμαράς γενόμενος πρωθυπουργός πραγματοποίησε τα δικά του όνειρα, όχι εκείνα όσων τον ανέβασαν στην πρωθυπουργία, τη εξαιρέσει ίσως μιας μερίδας Μεσσηνίων η οποία πύκνωσε το μισθολόγιο των μουσείων.
Και η διαλεκτική στην σχέση ηγεσίας-μάζας είναι πανίσχυρη: ο ηγέτης ενσαρκώνει τους πόθους της μάζας και όταν πάψει, απομακρύνεται.
Σήμερα, όλη η Ελλάδα το γνωρίζει, ο Σαμαράς αισθάνεται πικρία από την μη επιλογή του ως ΠτΔ. Όμως ας υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του, όπως εμείς υπέστημεν τις συνέπειες της πολιτικής αβελτηρίας του. Ο ίδιος επέλεξε να κάνει με την καθοριστική στήριξή του τον Κυριάκο αρχηγό της ΝΔ και έτσι πρωθυπουργό. Δεν έλαβε εγγυήσεις; Για το Μακεδονικό, για το λαθρομεταναστευτικό, για δέσμευση στην Προεδρία; Ας πρόσεχε.
Εγώ πάντως του είχα γράψει εδώ επί λέξει στις 2 Δεκεμβρίου του 2009 : "Στην Ντόρα και στην Οικογένεια μπορεί να επιδείξει τόση εμπιστοσύνη όση σε έναν κροταλία" (Ανάρτηση "Αν δεν φας θεριό, θεριό δε γίνεσαι").
Ο ίδιος σήμερα γράφω ότι, καθώς είναι πλέον ιστορικό πρόσωπο και εθνικό κεφάλαιο, δεν του αρμόζει το όνομά του να γίνεται περιεχόμενο παραπολιτικών, όπως και αφηγήσεων για δήθεν έκφραση της οργής του εναντίον του Κυριάκου στα τραπεζάκια του Κολωνακίου. Ούτε του πρέπει να θεωρείται, ορθώς ή λανθασμένα, από την κοινή γνώμη ότι επιδίδεται σε κλεφτοπόλεμο.
Δεν χωρίσαμε αμπέλια, δεν έχουμε προσωπικές διαφορές, είναι ιδεολογικοπολιτική η άβυσσος που με χωρίζει από τους Μητσοτάκηδες. Βρήκα την πηγή της στον Απόστολό μας του Ελληνικού Εθνικισμού Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος καταλόγιζε στον -πολιτικό τους πρόγονο- Βενιζελισμό "άκρατο ιδιοτελή ωφελιμισμό": με απωθεί ο αταβιστικός και παρασιτικός τους φαταουλισμός που επιδοτεί έναν ξετσίπωτο κοσμοπολιτισμό.
Κι εκείνοι μισούν όσα εκφράζω, τη Λαϊκή Δεξιά.
Όμως δεν κάνω το λάθος να εξισώσω τη σημερινή με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, άρα να την απαξιώσω επιδοτώντας πολιτικά τον Τσίπρα. Μπορώ να στηρίζω τακτικά τον Κυριάκο ακριβώς επειδή με απεχθάνεται - και τούμπαλιν.
Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια, ποτέ δεν την είχε, να υποστεί ξανά μια, κατά Θ. Πάγκαλο που τους γνωρίζει καλά ως πρώην ηγετικό στέλεχος του ενιαίου ΚΚΕ, "συμμορία πολιτικών κακοποιών", κληρονόμων όλης της ιδεολογικής σαπίλας που εκφράζει η παλαιά όσο και η τροτσκιστική "Νέα" Αριστερά, απογόνων του Βελουχιώτη και του Ζαχαριάδη.
Μπορεί τώρα, με την χαρακτηριστική κενολογία του περιθωριακού γκρουπούσκουλου, να βρίσκονται σε εσωστρέφεια, η οποία δίνει πολιτικό "αέρα" στην ΝΔ. Αλλά αργά η γρήγορα ο Τσίπρας θα επικρατήσει και θα αναδειχθεί εκείνος που εισπράττει τη δυσαρέσκεια από την διακυβέρνηση της ΝΔ.
Για την οποία η περίοδος χάριτος έληξε, τα ψεμματάκια με τα οποία έπεισε το εκλογικό κοινό αποκαλύπτονται, ενώ η βασική της εκλογική επιτυχία, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, υπό το βάρος της δεινής πραγματικότητας ξεφουσκώνει.
Ήδη οι εχθροί άρχισαν να θυμούνται το 1993. Και να ονειρεύονται εκείνοι μια διάσπαση της ΝΔ η οποία θα στρώσει το δρόμο σε μια παρατεταμένη διακυβέρνηση Τσίπρα. Όπως ακριβώς τότε, όταν την καταστροφική πρώτη οκταετία ΠΑΣΟΚ, με διάλειμμα μια τριετία Μητσοτακικών αποτυχιών, ακολούθησε η ξεθεμελιωτική ενδεκαετία 1993-2004 των μάγων της Μιμής και του Σημιταριού. Για να στηρίξουμε τον Σαμαρά παλέψαμε πολύ ώστε να απωθήσουμε στη λήθη το ότι την ενδεκαετία εκείνη εξασφάλισε στο ΠΑΣΟΚ η πρόταση και η σύμπλευσή του για τον Στεφανόπουλο. Τα deja vus είναι πάντοτε είτε πλήξη είτε τραγωδία.
Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ αυτάρεσκα θεωρεί πως ανταποκρίνεται στην αποστολή της. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν αίρεται στο ύψος των πολύ-πολύ κρισίμων περιστάσεων. Ο Κυριάκος δεν είναι δεξιός ο άνθρωπος. Όμως οι δεξιοί του χάρισαν την εξουσία. Κάποιος, πρέπει να του το υπενθυμίζει διαρκώς. Ότι όποιος θα διεκδικήσει ψήφους συντηρητικών και δεξιών ψηφοφόρων οφείλει και να έχει υπηρετήσει τις εθνικές και ιδεολογικές επιλογές του χώρου που ίδρυσε και στήριξε αυτήν την πατρίδα, απαράλλακτες από γεννήσεως του νεοελληνικού κράτους.
Και σήμερα δεν υπάρχει καλύτερος στον ρόλο αυτόν από τον Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος, τη στιγμή που δεν έσπασε αυγά με το Μακεδονικό δεν μπορεί να κάνει - κενή περιεχομένου εθνικής ουσίας- φασαρία μόνον όταν θίγεται πολιτικά ο ίδιος.
Οφείλει να καταστεί η συνείδηση όχι απλώς του κόμματος αλλά της Παρατάξεως όλης, ξεχνώντας τα όνειρά του για την Προεδρία και τις πικρίες. Έπαιξε κι έχασε.
Φίλος ο Αντώνης, φιλτάτη η αλήθεια.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
){kind=link}
0 Σχόλια