Καταρχάς αντιπαρέρχομαι την κριτική που ασκεί η αντιπολίτευση στον κ. Μητσοτάκη πως τάχα ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε εσπευσμένα την υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου για την Προεδρία για επικοινωνιακούς λόγους.
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Η αντιπολίτευση έχει λάθος. Δεν σκεπάζονται αυτά τα θέματα. Χθες ο Ερντογάν έθεσε βέτο στη συμμετοχή της Ελλάδας, μιας χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στη διάσκεψη που θα γίνει για τη Λιβύη σε ευρωπαϊκό έδαφος! Αυτό το θέμα θα επανέλθει ξανά ως ερώτημα: Ποιος βάζει βέτο σε ποιον; Η εκτός Ε.Ε. Τουρκία στην εντός Ε.Ε. Ελλάδα;
Όσο και να το ξορκίζουμε με αναφορές στο θηλυκό γένος των εννοιών «Ελλάδα» και «Δημοκρατία», τα θέματα αυτά θα μας απασχολούν όλο το 2020 και δεν διαγράφονται με επικοινωνία. Ο πρωθυπουργός ως σοβαρός παίκτης που είναι το ξέρει.
Ήδη ο Τσαβούσογλου την επομένη της ανακοίνωσης Σακελλαροπούλου επανέφερε το ζήτημα των γκρίζων ζωνών και της αναθεώρησης των Συνθηκών Λωζάννης και 1948, θέμα για το οποίο φωνάζουμε επί δύο εβδομάδες! Αν υπάρχει ένα όφελος με όρους επικοινωνίας -για να σκεφτώ με όρους… ΣΥΡΙΖΑ-, είναι πως με τη συναινετική εκλογή της νέας Προέδρου το ελληνικό πολιτικό σύστημα στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα στην Άγκυρα:
Η Ελλάς δεν είναι ένα διχασμένο σκορποχώρι! Στα δύσκολα συσπειρώνεται εν ριπή οφθαλμού. Και αυτό -δεν διστάζω να πω- είναι επιτυχία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα μέτρησε καλά. Υπό μία αίρεση. Της εγρήγορσης τις πρώτες μέρες μετά την εκλογή της νέας Προέδρου.
Οι Τούρκοι χτυπούν πάντα μέσα στις σχισμές του ελληνικού πολιτικού χρόνου, μόλις βρουν «τρύπα» χαλάρωσης. Προκάλεσαν, θυμίζω, τα Ιμια με τη βοήθεια των ΗΠΑ, Ιανουάριο του 1996, μετά την ορκωμοσία Σημίτη και πριν από την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από το Κοινοβούλιο. Είναι ικανοί να το κάνουν πάλι.
Εξάλλου, κάτι για νέα Ιμια ψιθύριζε χθες πάλι ο Τσαβούσογλου. Στην ουσία της επιλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη, πάντως, το κρίσιμο συμπέρασμα που αντλώ είναι το εξής: Η κυρία Σακελλαροπούλου θα είναι Πρόεδρος εσωτερικού. Δεδομένου ότι είναι «άγευστη των εξωτερικών και των οικονομικών» (αγαπημένη φράση κλισέ του επιτίμου), ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκεντρώνει πλέον στο πρόσωπό του όλες τις αρμοδιότητες και όλη την ευθύνη για τον χειρισμό των εξωτερικών μας θεμάτων.
Στην ουσία ανακηρύσσεται αρχηγός του κράτους και το πολίτευμα εξελίσσεται σε ημιπροεδρικό με ημιπρόεδρο τον ισχυρότατο πρωθυπουργό. Ποτέ στη νεότερη Ιστορία μας πρωθυπουργός δεν συγκέντρωσε εξουσία περισσότερη από αυτήν που μετέφερε από τους θεσμούς στο Μαξίμου σήμερα ο Κυριάκος. Έντιμο από την πλευρά του, γιατί αυτός δίνει λόγο στους πολίτες, όχι οι διστακτικοί υπουργοί του, αλλά και η συγκέντρωση ενέχει κινδύνους, όταν όλα ξεκινούν από το Μαξίμου και καταλήγουν στο Μαξίμου.
Με το παράλληλο υπουργικό συμβούλιο, με την «καγκελαρία» των συμβούλων και το δίκτυο των υφυπουργών, με άκρες σε όλο το σύστημα της διοίκησης που διοικούν οι δύο κατ’ ουσίαν αντιπρόεδροι Γρηγόρης Δημητριάδης και Γιώργος Γεραπετρίτης και με Πρόεδρο Δημοκρατίας εκτός παιχνιδιού διεθνούς πολιτικής, ο πρωθυπουργός παίρνει πάνω του ένα εξαιρετικό ρίσκο. Δεν το επικρίνω.
Όλα τα ρίσκα που έχει πάρει από το 2015 και μετά τού έχουν βγει. Εκεί που οι άλλοι έλεγαν δεν γίνεται (δεν μπορεί να εκλεγεί αρχηγός της Ν.Δ., δεν μπορεί να εκλεγεί πρωθυπουργός, δεν θα είναι έτοιμος να κυβερνήσει, δεν θα εκλέξει Πρόεδρο με συναίνεση), ο Κυριάκος τούς διέψευσε και απέδειξε ότι γίνεται. Γιατί όχι και τώρα; Και μολονότι απέρριψε απόψεις πολλών, μεταξύ των οποίων και ημών, να υποδείξει πολιτικό πρόσωπο για την Προεδρία, το ρίσκο μπορεί και να του βγει.
Η ίδια η ζωή θα δείξει αν η απόφαση να υποδείξει δικαστή αριστερών πεποιθήσεων δικαιωματιστή («φρικιό» της Δικαιοσύνης μού την αποκάλεσε κορυφαίος παράγων του ΣΥΡΙΖΑ) για την Προεδρία με κριτήρια φεμινισμού και όχι εθνικών προκλήσεων θα αποδειχθεί επαρκής. Γιατί όχι; Εμείς είμαστε εδώ για να ανησυχούμε και ο πρωθυπουργός, ο εντολοδόχος μας, είναι εκεί για να διασκεδάζει τις ανησυχίες μας.
Το βέβαιον πάντως -αυτό το ξέρουμε από τώρα, δεν χρήζει επιβεβαίωσης– είναι ένα:
Επιλέγοντας μη πολιτικό πρόσωπο ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να τραβήξει μια ιστορική γραμμή και να αδειάσει το γήπεδο από τους πολιτικούς νεο-δεινόσαυρους της Μεταπολίτευσης. Όσον αφορά το κόμμα του, τα πράγματα θα εξελιχθούν μάλλον βελούδινα. Καραμανλής και Σαμαράς δεν θα του προκαλέσουν πρόβλημα. Ειδικά ο πρώτος. Ως παλιές καραβάνες που είναι, τον αφήνουν μόνο στην πίστα με όλα τα φώτα πάνω του. Δεν ξέρω όμως τι θα γίνει με τους… άτιμους πασόκους, από τους οποίους, ευτυχώς, φαινομενικά γλιτώσαμε.
Αυτοί (Βενιζέλος, Σημίτης, Παπαδήμος κ.ά.) μόλις τώρα αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι ο Κυριάκος τούς χρησιμοποίησε, τους «έστυψε» και τους πέταξε στον κάλαθο των πολιτικών αχρήστων μετεγγράφοντας στη Ν.Δ. τα χρήσιμα πουλέν τους. Ο δε «κοντολαίμης» Ευάγγελος (χαρακτηρισμός του επιτίμου), που είχε κανονίσει την Παρασκευή εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών με ομιλήτρια τη Σακελλαροπούλου για να εκπέμψει το μήνυμα ότι αυτός κανοναρχεί τον Μητσοτάκη, έμεινε μάλιστα με τη χαρά μετά την πρόωρη ανακοίνωση του ονόματος από τον πρωθυπουργό.
Οι σημιτικοί με επικεφαλής τον Λουκά και τον Στουρνάρα -που ψυχανεμίζεται ότι δεν θα ανανεωθεί η θητεία του («παίζει» ο Μυλωνάς της Εθνικής για τη θέση του)- νιώθουν κι αυτοί σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Ήδη διαδίδουν στα τραπέζια των Αθηνών ότι ο Κυριάκος δεν σπάει αβγά, δεν είναι μεταρρυθμιστής και κάνει μόνο παροχές.
Τηλεοπτικοί σταθμοί που στήριξαν τον Μητσοτάκη στη μάχη για την πρωθυπουργία ασκούσαν κριτική χθες με το αθώο ερώτημα «γιατί δεν επέλεξε δεξιό;». Σύντομα θα δικαιωθεί για έναν από αυτούς η πρόβλεψη του ιδιοκτήτη του στην εξεταστική για τα ΜΜΕ: «Με τα κόμματα τα πάμε καλά στις αντιπολιτεύσεις. Όταν γίνονται κυβερνήσεις, μας τα χαλάνε!» Στρατηγικά το πρόβλημα του πρωθυπουργού -καταλήγω – θα είναι λοιπόν το εξής. Θα είναι:
• Ένας ισχυρός πρωθυπουργός
• ημιπρόεδρος
• στην κορυφή του πολιτεύματος
• έχοντας Πρόεδρο Δημοκρατίας και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης προερχομένους από το Συμβούλιο Επικρατείας
• χωρίς δικό του στρατό στο κόμμα
• με τους πασόκους και τα κανάλια σταδιακά απέναντι και με την προσοχή του συνεχώς στραμμένη προς τα εξωτερικά στην πιο δύσκολη χρονιά από το 1974.
Σε αυτό το νέο τοπίο η στρατηγική της εικόνας, του Ιnstagram, των οικογενειακών stories, του twitter, του facebook, της ορειβασίας, της ποδηλασίας και λοιπών δραστηριοτήτων ελληνικής μόδας -οι «αμερικανιές» του συμβούλου του Γκρίνμπεργκ– δεν θα αρκούν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης άδειασε το γήπεδο από τους νεο-δεινόσαυρους, αλλά, για να σταθεί, πρέπει να το ξαναγεμίσει.
Θα έρθει σύντομα η ώρα που θα καταλάβει την αξία των ανθρώπων της περιφρονημένης (από σχεδόν όλους τους αρχηγούς) αυτής παράταξης, η ώρα που θα μάθει πως αυτοί παρεμβαίνουν αποφασιστικά στις δύσκολες στιγμές των ηγεσιών της και τις σώζουν για να έχει συνέχεια η παράταξη. Εδώ -σε αντίθεση με το προεδρικό- προέχει το continuity (η συνέχεια) και όχι το new (το νέο), για να μιλήσω και με όρους Μαξίμου.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια