Εισβολή στην "υφαλοκρηπίδα" της μεσαίας τάξης

Του Γιώργου Κράλογλου

Οι τίτλοι πολιτικού "πόνου και λατρείας" προς την κακοποιημένη μεσαία τάξη έπεσαν. Έπονται τα όρια της "υφαλοκρηπίδας" της και τα σενάρια σωτηρίας.

Τα καραγκιοζλίκια των "πονεμένων" της Βουλής για την κατά φύση και παρά φύση ασέλγεια... στη μεσαία τάξη,  που ακούστηκαν και στη συζήτηση του προϋπολογισμού, θα μοιάζουν με τούρκικες σαπουνόπερες στα όσα θα ακολουθήσουν μέσα στο 2020. 

Ποιος τολμάει τώρα να χάσει πολιτικό μερτικό από τη σωτηρία της μεσαίας τάξης. Που αλλού θα βρει πελάτες. Ποια "σταυροφορία σωτηρίας" θα διαλέξει μετά τη φτωχοποίηση της χώρας και τα περίπου 1.000.000 κενά σε θέσεις εργασίας. Είναι κουκιά μετρημένα . Δεν σηκώνουν πολιτικά παπατζηλίκια. 

Ο 50χρονος λαϊκισμός με τον δήθεν πόλεμο (αριστερό στο μέγιστο μέρος του) ενάντια στην ολιγαρχία, τους νταβατζήδες, τα συμφέροντα,  τους δακτύλους και τα κυκλώματα, όχι μόνο "γέρασε" στην Ελλάδα αλλά ξεπεράστηκε και από την κρίση.

Για ποια ολιγαρχία να μιλήσεις όταν τα τελευταία 15 χρόνια "ξεψειρίζεις" και "ξαναψειρίζεις", 5-6 επενδύσεις που θα σου φέρουν προκοπή στην οικονομία,  μετά το 2030.

Ο 50χρονος εργατοπατερισμός, του δήθεν συνδικαλιστικού κινήματος για το δίκιο του εργάτη και άλλα παρόμοια..., παίχθηκε τόσο ερασιτεχνικά από ανεπάγγελτους και άσχετους πολιτικούς,  (όλων των τάσεων και παρατάξεων), που δεν συμμαζεύεται πλέον η κατάντια του. 

Οι κομματικές μπαγαποντιές,  της τελευταίας 4ετίας με αποκορύφωση τις προχθεσινές του Μετρό τίναξαν στον αέρα και αυτό το πελατειακό σώμα. 

Το "στενό μαρκάρισμα" των δανειστών με τα υποχρεωτικά πλεονάσματα (ανεξάρτητα από το ύψος τους) μέχρι το 2022 με προοπτική το 2026 και η λήξη των πόρων της Ε.Ε. από ΕΣΠΑ στα επόμενα χρόνια σου μαζεύουν το κράτος στα όρια του και σου περιορίζουν τα μεγάλα παιχνίδια με τους διορισμούς. 

Η αλήθεια είναι πως το πελατειακό σύστημα (συνεχούς ανανέωσης του κομματικού στρατού κατοχής στο κράτος ) δεν θα σταματήσει ποτέ στην Ελλάδα,. Από το 2020 όμως και μετά δεν θα επαρκεί για να βγάζει κυβερνήσεις, από μόνο του. 

Τα δήθεν φοιτητικά κινήματα και οι συμμαχίες τους με την αληταρία των μπαχαλάκηδων,  με τα κλεφτρόνια που παριστάνουν το αντάρτικο πόλης και με το Πολυτεχνείο (ως κομματικό εργαλείο βέβαια) δεν θα εξελιχθεί ποτέ, σε πελατειακό δυναμικό. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του...

Οι αγροτικές συσπειρώσεις και οι κοινωνικές ομάδες όπως οι ταξιτζήδες,  οι ναυτεργάτες και οι κρατικοί υπάλληλοι ως "σώματα μπάχαλου" αποκαλύφθηκαν τόσο πολύ, (από τις χοντράδες μιας χούφτας τεμπέληδων και ηλίθιων που τελικά βρήκαν στέγη στα κόμματα -που άλλου-) που δεν προσφέρονται, για παραπέρα πολιτική εκμετάλλευση. 

Ειδικά η αγροτιά και τάξεις όπως οι ταξιτζήδες έχουν καταλάβει αφενός την ανικανότητα και την ψευδολογία του σημερινού κομματικού κατεστημένου και αφετέρου ότι δεν στύβεται άλλο... με συνέπεια να παραμένουν μεν ως δύναμη…, αλλά να έχουν λόγους ουσίας για να προσφερθούν προς πολιτική εκμετάλλευση. 

Οι ανέκαθεν ασήμαντες και εντελώς εξοφλημένες εργατικές κινητοποιήσεις του ιδιωτικού τομέα μαζί με εκείνες τις ομοσπονδιακές των κρατικών υπαλλήλων έχουν καταντήσει από γραφικές έως γελοίες, αφήνοντας το ΠΑΜΕ και την απελπισμένα ασήμαντη παρουσία του, με τους γέροντες να κρατάνε τα γνωστά κόκκινα πανιά...

Ποιο εκλογικό σώμα,  της κοινωνίας, λοιπόν, προσφέρεται για να ασελγήσει,  έτσι όπως θέλει,  η ελληνική κομματική σκηνή γράφοντας σενάρια σωτηρίας και οργανώνοντας "σταυροφορίες" δήθεν απαλλαγής τους από τη σκλαβιά; 

Όποιος μελετήσει (σωστά), τα απεργιακά και τα άλλα κινηματικά… ρεζιλίκια,  μέσα στον φόντο της αλητείας των μπαχαλάκηδων,  των καταλήψεων και των "επαναστατών" των οπισθίων... της ΑΣΟΕΕ και της Πανεπιστημίου, από τις εκλογές μέχρι και σήμερα (ολόκληρο εξάμηνο είναι αρκετό για συμπεράσματα) θα συναντήσει τη φτώχεια (δεν λέμε ανυπαρξία, αλλά φτώχεια...) σε προσφορά ανεγκέφαλων για παλαμάκια στις ανοησίες των παρατάξεων της Βουλής. Συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των κομμάτων εξουσίας. 

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την αξιοσημείωτη θετική ανταπόκριση της κοινωνίας μας, σε κάθε μέτρο που την αναβαθμίζει (από τον αντικαπνιστικό νόμο, μέχρι το άσυλο, τις καταλήψεις και τον γενικό "αφορισμό" φόρων, σοβιετικού τύπου -ενάντια στην ιδιωτική περιουσία- όπως ο ΕΝΦΙΑ) βγαίνουμε αβίαστα σε ένα σημαντικά αισιόδοξο συμπέρασμα. Πως μόνο η μεσαία τάξη απέμεινε να τραβάει σχεδόν όλη την πολιτική προσοχή. Είναι στο χέρι της συνεπώς να ανατρέψει τη, γενικευμένη, πολιτική εισβολή λαϊκισμού, στα "χωρικά της ύδατα", οριοθετώντας τα δικαιώματά της. Θα το κάνει;  

Πηγή: capital.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.