Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Παρασκευή απόγευμα. Η πόρτα του μικρού διαμερίσματος κτύπησε δυνατά. Απ’ έξω ήταν μία διμοιρία των ΜΑΤ, ένας βαθμοφόρος αστυνομικός και ένας κουστουμαρισμένος με μεγάλα μυωπικά γυαλιά. Το κράτος της δεξιάς ήταν εδώ. «Μάνα κάψε τις προκηρύξεις», φώναξα την ώρα που το πίσω μου πόδι περνούσε από το μικρό πέρασμα του παραθύρου του μπάνιου στον φωταγωγό. Δεν θα περάσει ο φασισμός!
Στον δρόμο υπήρχαν και άλλοι σύντροφοι που είχαν δραπετεύσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τον χοντρό βαθμοφόρο αστυνομικό και από τον κουστουμαρισμένο με τα μεγάλα μυωπικά γυαλιά και την σκούρα γκρι καπαρντίνα. Να πάρει ο διάολος. Αυτή δεν ήταν η δεξιά του 60. Ήταν τα τάγματα του διαβόλου που κατέβηκαν στην γη αυτή την δαιμονισμένη νύκτα, για να φέρουν τον Μητσοτάκη και το κράτος της δεξιάς. Ποιος άλλος πέρα από τον διάβολο θα μπορούσε να κτυπήσει ταυτόχρονα όλα τα κουδούνια στα σπίτια των συντρόφων. Μόνο μια υπερφυσική δύναμη θα μπορούσε να το κάνει κάτι τέτοιο…
Ήσαν όλοι αποφασισμένοι για ό,τι θα ακολουθούσε. Λες και ήσαν όλοι με έναν μεταφυσικό τρόπο προετοιμασμένοι από καιρό για αυτή ειδικά την βραδιά. Κατεβαίναμε στον δρόμο και με κατεύθυνση προς την κεντρική πλατεία. Από δεξιά και αριστερά έφταναν κι άλλοι σύντροφοι, όπως τα μικρά ρυάκια της λάβας ενώνονται σε ένα μεγάλο ποτάμι που απειλεί να κάψει το τείχος της υποκρισίας τους και να ισοπεδώσει το κράτος της δεξιάς.
Φτάσαμε κάποτε επιτέλους στην πλατεία. Οι φωτιές στα μάτια των συντρόφων είχαν κάνει την νύκτα μέρα. Για πότε στήθηκε η εξέδρα δεν το κατάλαβε κανείς. Πρώτος στο βήμα ανέβηκε ο Νίκος ο Μπίστης. Κι ύστερα ο Γιάννης Ραγκούσης, η Μαρία Ρεπούση και άλλοι πολλοί. Ο Γιάννης μίλησε για την οικογένεια Μητσοτάκη, η Μαρία για τους αστυνομικούς που εκείνο το πρωί μπούκαραν στο μάθημα και άρχισαν να κτυπούν όσους φοιτητές είχαν μαλλί μεγαλύτερο από δύο πόντους. Ο Γιάννης κάτι προσπαθούσε να πει, αλλά τα μάτια του είχαν βουρκώσει από την συγκίνηση. Επιτέλους, ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε…
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου του σωτήριου έτους 2019. Κάθε ημέρα που περνάει είμαστε πιο κοντά στην απόφαση ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα. Προχτές ήταν ο Joker, σήμερα η εικόνα του Φίλη στην ΑΣΟΕΕ και οι δηλώσεις για το αγαθό της κατοχής μολότοφ από την νεολαία της χώρας. Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια