Του Γιάννη Σιδέρη
«Αν θέλεις να παραβιάσεις το νόμο, καν’ το για να αρπάξεις την εξουσία. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, να τον τηρείς» είχε πει ο Ιούλιος Καίσαρ, και η Φώφη αυτό έπραξε: Παραβίασε το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ για να είναι Πρόεδρός του και να το συζεύξει με το ΚΙΝΑΛ.
Είναι παράδοξο, ένα κάποτε σαρωτικό κόμμα, που συνήγειρε, είχε φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους αντιπάλους, να σβήνει έτσι ανεπαίσθητα, χωρίς καν ένα επίσημο αγγελτήριο, όπως αξιώθηκε την ίδια μέρα το «Ποτάμι» του Σταύρου.
Πέρασαν όσα απαιτούσε η Φώφη, ήτοι να συγχρονιστεί η θητεία της ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ με αυτή του ΚΙΝΑΛ ( ως το 2021), και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ να συμμετέχουν στις οργανώσεις του ΚΙΝΑΛ. Η νομιμότητα σαφώς ευάλωτη αφού δικαίωμα στη συμμετοχή είχαν 4.280 σύνεδροι, ενώ παρουσιάστηκαν κάτω από 1250. Η ψήφος «δια βοής», που δεν χρειάζεται καταμέτρηση ψήφων, έχει λύσει πολλές φορές προβλήματα απαρτίας οργάνων σε πολλούς συλλογικούς φορείς.
(Παρεμπιπτόντως τα έσοδα του συνεδρίου κυμάνθηκαν περί τις 6 χιλιάδες ευρώ, που μάλλον δεν αρκούν για να πληρωθεί το ενοίκιο της αιθούσης και το προσωπικό που εργάστηκε (τεχνικοί κλπ).
Αν αναρωτιέται κανείς ποιος ο λόγος να περάσει όλη αυτή την φθοροποιό περιπέτεια η Φώφη και το κόμμα της, αφ’ ής στιγμής κάλλιστα θα μπορούσε να τηρήσει το καταστατικό και να ξαναβγεί Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά δημοκρατικών φανών και λαμπάδων, η εξήγηση βρίσκεται στον φόβο της προσέλευσης. Όταν έχει εκλεγεί στο ΚΙΝΑΛ με 212 χιλιάδες ψήφους, το ενδεχόμενο να προσέλθουν μόνο 20-30 χιλιάδες, θα ήταν Βατερλό έναντι του εαυτού της – έναντι δηλαδή της ζωογόνου αφύπνισης που είχε εγείρει η υποψηφιότητά της στο ΚΙΝΑΛ.
Αναρωτιέται επίσης κάποιος γιατί όλη αυτή η επιμονή στο άχρωμο και άοσμο ΚΙΝΑΛ. Κάθε προσπάθεια να συγκροτηθεί ένας φορέας με το ΠΑΣΟΚ εκτός του ΠΑΣΟΚ, έχει ναυαγήσει. Από την «Ελιά» και την προσπάθεια των «58», ως τη ΔΗΣΥ και το ΚΙΝΑΛ. Πάντα οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί, αυτοί ψήφιζαν, εμμένοντας και υπομένοντας τις επιθέσεις και την απαξίωση. Οι ίδιοι ή περισσότεροι θα ψήφιζαν και ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς «περιτυλίγματα».
Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στο ΠΑΣΟΚ, που την έχουμε αναφέρει παλαιότερα και παρερμηνεύτηκε ως προσωπική πολιτική στάση: Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι μόνο ένα πολιτικό κόμμα. Ακόμη και αν δεν είναι πλέον μια «πολιτική φυλή», μιας και αποσκίρτησαν αρκετοί, είναι μια πολιτική οικογένεια με συνεκτικό δεσμό την αίσθηση ότι βρίσκεται στα «χαρακώματα» της λεγόμενης «Δημοκρατικής Παράταξης». Τα μέλη του βιώνουν δι εαυτούς την αίσθηση μιας κοινής ιστορίας από τις απαρχές του προηγούμενου αιώνα, η οποία τα διαφοροποιεί των υπολοίπων.
Θα μπορούσε φυσικά να πει κάποιος ότι το ίδιο ισχύει και για τον 3% του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ακριβώς, γιατί αυτό το αποφασισμένο 3% του ΣΥΡΙΖΑ έχει γενική αναφορά στην Αριστερά και τους αγώνες της. Απουσιάζει η αίσθηση της κομματικής ιστορικότητας.
Ωστόσο και αυτή η Πασοκική ενότητα διερράγη στη βάση με την τελευταία κίνηση της Φώφης να το καταστείλει και να το μετατρέψει σε μια άπνευστη σφραγίδα, μέσω ενός ταχύρρυθμου συνεδρίου, χωρίς προσυνεδριακό διάλογο και χωρίς εκλογή συνέδρων. Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι ήταν μια αψυχολόγητη και όχι τόσο νομιμοποιημένη επίδειξη δύναμης η ιαχή της έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων: «Όποιος έχει θεμιτές φιλοδοξίες και θέλει να βάλει υποψηφιότητα, το συνέδριό μας θα γίνει το 2021 , θα είμαι εκεί και θα τον περιμένω»! ( Το Μανιάκι σε… πασοκική επανέκδοση).
Είναι γεγονός ότι στο συνέδριο βρέθηκαν οι δικοί της, οπότε δεν συνάντησε αντίσταση, όπως ο Τσίπρας ας πούμε στο συνέδριο του 2013, που δεν του άρεσε μια απόφαση των συνέδρων - «δεν ξέρω αν καταλάβατε σύντροφοι, ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου» - και τους έβαλε να ξαναψηφίσουν!
Ακόμη και ο κύριος αντεκδικητής, ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης ήταν διαλλακτικότερος του φημολογούμενου. Κατήγγειλε το συνέδριο ως «fast track, χωρίς συμμετοχή της βάσης, όχι αντάξιο της ιστορίας του, και ότι θα έπρεπε να συζητηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα, ωστόσο δεν «σήκωσε το γάντι» κατά την κλισέ δημοσιογραφική έκφραση, δείχνοντας να έχει συμβιβαστεί με το τωρινό «ιμπέριουμ» της Φώφης. Νέος είναι, σε ενάμισι χρόνο η Φώφη «θα είναι εκεί και θα τον περιμένει».
Εκείνο που απομένει ως ερωτηματικό είναι που θα πάει αυτό το 8% που ήταν ο κόσμος του «λαγαρού» ΠΑΣΟΚ και όταν οι άλλοι έφευγαν, αυτό παρέμεινε, υπέμενε και επέμεινε. Αλλά αυτό θα μας το δείξουν οι επόμενες εκλογές.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια