Οι έξι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις προσεγγίζουν την αναδιοργάνωση των διεθνών σχέσεων σύμφωνα με τις εμπειρίες και τα όνειρά τους. Προσεκτικά, θέλουν πρώτα να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους προτού προωθήσουν το όραμα τους για τον κόσμο. Ο Τιερί Μεϊσάν περιγράφει τις αντίστοιχες θέσεις τους πριν αρχίσει ο αγώνας.
Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία) | 19 Νοεμβρίου 2019
عربي ΕΛΛΗΝΙΚΆ ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO PORTUGUÊS ROMÂNĂ РУССКИЙ TÜRKÇE
Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συρία, έστω και αν διορθώθηκε αμέσως, δείχνει με βεβαιότητα ότι η Ουάσιγκτον δεν προτίθεται πλέον να είναι ο αστυνομικός του κόσμου, η «αναγκαία αυτοκρατορία». Αποσταθεροποίησε χωρίς να περιμένει όλους τους κανόνες των διεθνών σχέσεων. Έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο μετάβασης στη διάρκεια της οποίας κάθε μεγάλη δύναμη ακολουθεί μια νέα ατζέντα. Εδώ είναι τα κύρια σημεία.
Οι τρεις "μεγάλοι"
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
Οι διεθνικές εταιρείες σφράγισαν στη συνέχεια ένα σύμφωνο με τον Ντενγκ Ξιαοπίνγκ για να κατασκευαστούν τα προϊόντα τους από Κινέζους εργάτες, είκοσι φορές λιγότερα αμειβόμενοι από τους Αμερικανούς ομολόγους τους. Αυτό οδήγησε σε τεράστια αύξηση των διεθνών μεταφορών εμπορευμάτων, ακολουθούμενη από τη σταδιακή εξαφάνιση των θέσεων εργασίας και της μεσαίας τάξης στις ΗΠΑ. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός αντικαταστάθηκε από έναν χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο Igor Panarine, καθηγητής στη ρωσική διπλωματική ακαδημία, αναλύει την οικονομική και ψυχολογική κατάρρευση της αμερικανικής κοινωνίας. Υπολόγισε τη διάλυση αυτής της χώρας με το πρότυπο του τι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση, με την εμφάνιση νέων κρατών.
Για να αποκρούσει την κατάρρευση, ο Μπιλ Κλίντον αποδέσμευσε τη χώρα του από το διεθνές δίκαιο με την επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ. Καθώς αυτή η προσπάθεια αποδείχτηκε ανεπαρκής, προσωπικότητες των ΗΠΑ φαντάστηκαν να προσαρμόζουν τη χώρα τους στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και να διοργανώνουν, με τη βία, τις διεθνείς ανταλλαγές, έτσι ώστε η επόμενη περίοδος να είναι ένας "νέος αμερικανικός αιώνας". Με τον Τζωρτζ Μπους Jr., οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν τη θέση τους ως ηγετικό έθνος και προσπάθησαν να μετατραπούν σε απόλυτη μονοπολική δύναμη. Ξεκίνησαν τον «ατελείωτο πόλεμο» ή «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» για να καταστρέψουν μια προς μια όλες τις κρατικές δομές της «διευρυμένης Μέσης Ανατολής». Ο Μπαράκ Ομπάμα ακολούθησε αυτή την αναζήτηση με μια πληθώρα συμμάχων.
Αυτή η πολιτική έφερε τους καρπούς της, αλλά μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός επωφελήθηκε από αυτό, οι "υπερ-πλούσιοι". Οι Αμερικανοί αντέδρασαν εκλέγοντας τον Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία του ομοσπονδιακού κράτους. Ο τελευταίος έσπασε τους δεσμούς με τους προκατόχους του και, όπως ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στην ΕΣΣΔ, προσπάθησε να σώσει τις ΗΠΑ, απαλλάσσοντας τις από τις πιο ακριβές δεσμεύσεις τους. Αναβίωσε την οικονομία του, ενθαρρύνοντας τις εγχώριες βιομηχανίες κατά εκείνων που είχαν μετεγκαταστήσει τις θέσεις απασχόλησης τους. Επιδότησε την εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου και κατάφερε να καταλάβει τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς υδρογονανθράκων παρά τη σύμπραξη που συγκροτούταν από τον ΟΠΕΚ και τη Ρωσία. Συνειδητοποιώντας ότι ο στρατός του είναι πρώτα από όλα μια τεράστια γραφειοκρατία, που σπαταλά έναν κολοσσιαίο προϋπολογισμό για ασήμαντα αποτελέσματα, σταμάτησε να υποστηρίζει το Ντάες και το PKK, διαπραγματευμένος με τη Ρωσία έναν δρόμο για τερματίσει τον «πόλεμο χωρίς τέλος», χάνοντας όσο γινόταν λιγότερο.
Κατά την προσεχή περίοδο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κατευθύνονται κυρίως από την ανάγκη εξοικονόμησης σε όλες τις ενέργειές τους στο εξωτερικό, στο σημείο να τις εγκαταλείψουν εάν χρειάζεται. Το τέλος του ιμπεριαλισμού δεν είναι επιλογή, αλλά υπαρξιακό ζήτημα, ένα αντανακλαστικό επιβίωσης.
Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας
Ο Jiang Zemin συνέχισε σε αυτή την πορεία. Η ακτή μετατράπηκε σε "εργαστήριο του κόσμου", προκαλώντας μια γιγαντιαία οικονομική ανάπτυξη.
Σταδιακά εκκαθάρισε το Κομμουνιστικό Κόμμα από τους ασκητές του και φρόντισε έτσι ώστε οι καλοπληρωμένες δουλειές να εξαπλωθούν στην ενδοχώρα. Ο Χου Τζίνταο, αναζητώντας μια «αρμονική κοινωνία», κατάργησε τους φόρους που πλήρωναν οι αγρότες στην ενδοχώριες περιοχές που δεν επηρεάστηκαν από την οικονομική ανάπτυξη. Ωστόσο, απέτυχε να κυριαρχήσει στις περιφερειακές δυνάμεις και βυθίστηκε σε μια υπόθεση διαφθοράς.
Ο Ξι Ζίνπινγκ πρότεινε να ανοίξει νέες αγορές δημιουργώντας ένα τιτανικό έργο διεθνών εμπορικών οδών, τους «Δρόμους του Μεταξιού».
Ωστόσο, το έργο αυτό ήρθε πολύ αργά επειδή, αντίθετα με την αρχαιότητα, η Κίνα δεν προσφέρει πλέον πρωτότυπα προϊόντα, αλλά αυτά που πωλούν οι διακρατικές εταιρείες σε φθηνότερες τιμές. Το έργο αυτό χαιρετίστηκε ως ευλογία από τις φτωχές χώρες, αλλά με φόβο από τους πλούσιους που ετοιμάζονται να το σαμποτάρουν. Ο Ξι Ζίνπινγκ ανακαταλαμβάνει όλα τα νησιά τα οποία είχε εγκαταλείψει η χώρα του στη Θάλασσα της Κίνας, κατά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας Qing και την κατοχή από τους οκτώ ξένους στρατούς. Έχοντας επίγνωση της καταστροφικής δύναμης των Δυτικών, έκανε συμμαχία με τη Ρωσία και απέφυγε οποιαδήποτε διεθνή πολιτική πρωτοβουλία.
Κατά την προσεχή περίοδο, η Κίνα αναμένεται να διεκδικήσει τις θέσεις της στους διεθνείς θεσμούς, έχοντας κατά νου το τι της επέβαλαν οι αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες κατά τον δέκατο ένατο αιώνα. Αλλά αναμένεται να αποφύγει να επεμβαίνει στρατιωτικά και να παραμείνει μια αυστηρά οικονομική δύναμη.
Ρωσική Ομοσπονδία
Κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, οι Ρώσοι πίστεψαν ότι θα σώζονταν ακολουθώντας το δυτικό μοντέλο. Στην πραγματικότητα, η ομάδα του Μπόρις Γιέλτσιν, που σχηματίστηκε από τη CIA, οργάνωσε τη λεηλασία των συλλογικών αγαθών από μερικά άτομα. Σε δύο χρόνια, μια εκατοντάδα εξ’ αυτών, με το 97% προερχόμενους από την εβραϊκή μειονότητα, άρπαξαν όλα όσα ήταν διαθέσιμα και έγιναν δισεκατομμυριούχοι.
Αυτοί οι νέοι ολιγάρχες διεξήγαγαν μεταξύ τους μια ανελέητη μάχη με χτυπήματα καλάσνικοφ και επιθέσεις στη μέση της Μόσχας, ενώ ο πρόεδρος Γέλτσιν βομβάρδιζε το κοινοβούλιο. Χωρίς πραγματική κυβέρνηση, η Ρωσία δεν ήταν παρά μόνο ένα ναυάγιο. Πολέμαρχοι και τζιχαντιστες οπλισμένοι από τη CIA οργάνωσαν την απόσχιση της Τσετσενίας. Το βιοτικό επίπεδο και το προσδόκιμο ζωής κατάρρευσαν.
Το 1999, ο διευθυντής της FSB (σ.τ.μ. πρώην KGB), Βλαντιμίρ Πούτιν, έσωσε τον πρόεδρο Γιέλτσιν από μια έρευνα για διαφθορά. Σε αντάλλαγμα, διορίστηκε πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, θέση την οποία χρησιμοποίησε για να αναγκάσει τον πρόεδρο να παραιτηθεί και να εκλεγεί στη θέση του. Έθεσε σε εφαρμογή μια τεράστια πολιτική αποκατάστασης του κράτους: έβαλε τέλος στον εμφύλιο πόλεμο στην Τσετσενία και εκτέλεσε συστηματικά όλους τους ολιγάρχες που αρνήθηκαν να προσκυνήσουν το κράτος. Η επιστροφή της τάξης ήταν και το τέλος του δυτικού οράματος των Ρώσων. Το βιοτικό επίπεδο και το προσδόκιμο ζωής ανακτηθήκαν.
Αφού αποκατέστησε το κράτος δικαίου, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν ξαναέβαλε υποψηφιότητα στο τέλος δύο διαδοχικών θητειών. Υποστήριξε έναν αδύναμο καθηγητή του δικαίου, ο οποίος θαύμαζε τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ, για να τον διαδεχτεί. Αλλά μη έχοντας σκοπό να αφήσει την εξουσία σε αδύναμα χέρια, διορίστηκε πρωθυπουργός μέχρι την επανεκλογή του ως προέδρου το 2012.
Πιστεύοντας ότι η Ρωσία θα καταρρεύσει και πάλι, η Γεωργία επιτέθηκε την Νότια Οσετία, αλλά βρήκε αμέσως τον πρωθυπουργό Πούτιν στο δρόμο της. Ο τελευταίος παρατήρησε με την ευκαιρία την άθλια κατάσταση του Κόκκινου Στρατού, αλλά κατάφερε να νικήσει χάρη στην επίδραση της έκπληξης. Με την επανεκλογή του ως πρόεδρο, έθεσε ως στόχο την αναμόρφωση της άμυνας. Απέσυρε εκατοντάδες χιλιάδες αξιωματικούς, τους περισσοτερους απογοητευμένους και μερικές φορές αλκοολικούς, και τοποθέτησε τον Τιβανό (τουρκόφωνο της Σιβηρίας) στρατηγό Σεργκέι Σόιγκου στο υπουργείο της Άμυνας.
Υιοθετώντας ένα παραδοσιακό ρωσικό τρόπο διοίκησης, ο Βλαντιμίρ Πούτιν διαχώρισε τον πολιτικό προϋπολογισμό από μέρος του στρατιωτικού προϋπολογισμού. Ο πρώτος ψηφίζεται από τη Δούμα, ο δεύτερος είναι μυστικός. Αποκατάστησε τη στρατιωτική έρευνα, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες φαντάζονταν ότι δεν χρειάζονταν πλέον να επενδύουν σε αυτόν τον τομέα. Δοκίμασε πολλά νέα όπλα πριν αναπτύξει το νέο Κόκκινο Στρατό για να σώσει τη Συρία.
Δοκίμασε τα νέα του όπλα σε κατάσταση μάχης και αποφάσισε ποια θα κατασκευαστούν και ποια θα εγκαταλειφτούν. Διοργάνωσε τριμηνιαία εναλλαγή των στρατευμάτων του, έτσι ώστε όλα, το ένα μετά το άλλο, να σκληρυνθούν. Η Ρωσική Ομοσπονδία, η οποία δεν ήταν πλέον τίποτα το 1991, έγινε σε δεκαοκτώ χρόνια ηγετική στρατιωτική δύναμη στον κόσμο.
Ταυτόχρονα, χρησιμοποίησε το ναζιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία για να ανακτήσει την Κριμαία, μια ρωσική επικράτεια που συνδέθηκε διοικητικά με την Ουκρανία από τον Νικήτα Χρουστσόφ. Αντιμετώπισε τότε μια εκστρατεία γεωργικών κυρώσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία χρησιμοποίησε για να δημιουργεί αυτάρκη εγχώρια παραγωγή.
Δημιούργησε συμμαχία με την Κίνα και την ανάγκασε να τροποποιήσει το σχέδιο των δρόμων του μεταξιού, ενσωματώνοντας τις επικοινωνιακές ανάγκες της ρωσικής επικράτειας για να ιδρύσει μια «Εταιρική Σύμπραξη της ευρύτερης Ευρασίας».
Τα επόμενα χρόνια, η Ρωσία θα προσπαθήσει να αναδιοργανώσει τις διεθνείς σχέσεις σε δύο βάσεις:
- να διαχωριστεί η πολιτική εξουσία από τη θρησκευτική,
- να αποκατασταθεί το διεθνές δίκαιο στις βάσεις που διατύπωσε ο Τσάρος Νικόλαος Β’.
Οι Δυτικοευρωπαίοι
Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας
Κατά την πτώση της ΕΣΣΔ, το Ηνωμένο Βασίλειο υπέγραψε με επιφυλάξεις τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ο συντηρητικός πρωθυπουργός John Major σκόπευε να επωφεληθεί από το υπερεθνικό κράτος υπό κατασκευή, διατηρώντας παράλληλα το νόμισμά του έξω. Χάρηκε λοιπόν, όταν ο Τζωρτζ Σόρος επιτέθηκε στη Λίρα και τον ανάγκασε να βγει από το EMS («νομισματικό φίδι»).
Ο διάδοχός του, ο εργατικός Τόνι Μπλερ, αποκατέστησε την πλήρη ανεξαρτησία της Τράπεζας της Αγγλίας και σχεδίαζε να εγκαταλείψει την ΕΕ για να συμμετάσχει στη NAFTA. Μεταμόρφωσε την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας του, αντικαθιστώντας τις παραπομπές στα ανθρώπινα δικαιώματα με το σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Προήγαγε τις αμερικανικές πολιτικές του Μπιλ Κλίντον και του Τζωρτζ Μπους Jr, ενθαρρύνοντας και δικαιολογώντας τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον «ανθρωπιστικό πόλεμο» εναντίον του Κοσσυφοπεδίου και την ανατροπή του Ιρακινού προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν. Το 2006, ανέπτυξε το σχέδιο της "Αραβικής Άνοιξης" και το υπέβαλε στις ΗΠΑ.
Ο Γκόρντον Μπράουν δίστασε να ακολουθήσει αυτήν την πολιτική και προσπάθησε να βρει κάποιο περιθώριο ελιγμών, αλλά η ενέργειά του καταβροχθίσθηκε από την οικονομική κρίση του 2008, την οποία κατόρθωσε ωστόσο να περάσει. Ο Ντέιβιντ Κάμερον εφάρμοσε με τον Μπαράκ Ομπάμα το σχέδιο Μπλερ-Μπους της «αραβικής άνοιξης», συμπεριλαμβανομένου του πολέμου κατά της Λιβύης, αλλά τελικά κατάφερε μόνο μερικώς να τοποθετήσει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην εξουσία στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Εν τέλει, παραιτήθηκε μετά την ψηφοφορία από τους ψηφοφόρους του Brexit, ενώ το σχέδιο για ένταξη στη NAFTA δεν ήταν πλέον στην ημερήσια διάταξη.
Η Theresa May πρότεινε να εφαρμοστεί το Brexit όσον αφορά την έξοδο από το υπερεθνικό κράτος της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αλλά όχι όσον αφορά την έξοδο από την κοινή αγορά πριν από το Μάαστριχτ. Απέτυχε και αντικαταστάθηκε από τον βιογράφο του Winston Churchill, Μπόρις Τζόνσον. Ο τελευταίος αποφάσισε να εγκαταλείψει πλήρως την Ευρωπαϊκή Ένωση και να επανενεργοποιήσει την παραδοσιακή εξωτερική πολιτική του βασιλείου: την καταπολέμηση κάθε ανταγωνιστικού κράτους στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Αν ο Μπόρις Τζόνσον παραμείνει στην εξουσία, το Ηνωμένο Βασίλειο αναμένεται να προσπαθήσει τα επόμενα χρόνια να θέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσική Ομοσπονδία τη μια εναντίον της άλλης.
Η Γαλλική Δημοκρατία
Ο Φρανσουά Μιτεράν δεν κατάλαβε τον διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης, πηγαίνοντας μέχρι το σημείο να στηρίξει το πραξικόπημα των στρατηγών εναντίον του Ρώσου ομόλογου του, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Σε κάθε περίπτωση, είδε την ευκαιρία να οικοδομήσει ένα ευρωπαϊκό υπερεθνικό κράτος, αρκετά μεγάλο για να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ και την Κίνα στη συνέχεια της προσπάθειας του Ναπολέοντα. Για αυτό το λόγο, προήγαγε, με τον Καγκελάριο Χέλμουτ Κολ, τη γερμανική ενοποίηση και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Ανησυχώντας για το σχέδιο αυτό για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ο πρόεδρος Μπους Sr, πεπεισμένος για το "Δόγμα Wolfowitz" για την πρόληψη της εμφάνισης ενός νέου αμφισβητία της ηγεσίας των ΗΠΑ, τον ανάγκασε να δεχθεί την προστασία της ΕΕ από το ΝΑΤΟ και την επέκτασή του σε πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ο François Mitterrand χρησιμοποίησε τη συνύπαρξη και τον γκωλικό υπουργό Εσωτερικών, Charles Pasqua, για να πολεμήσει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους τους οποίους η CIA τον έκανε να δεχτεί στη Γαλλία και τους οποίους ο ΜΙ6 χρησιμοποιούσε για να αποκλείει τη Γαλλία από την Αλγερία.
Ο Jacques Chirac ανέπτυξε τη γαλλική αποτρεπτική δύναμη, ολοκληρώνοντας τις πυρηνικές δοκιμές στον Ειρηνικό, προτού προχωρήσει σε προσομοιώσεις και υπογράφει τη Συνθήκη για την Πλήρη Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών (CTBT). Ταυτόχρονα, προσάρμοσε τους γαλλικούς στρατούς στις ανάγκες του ΝΑΤΟ, τερματίζοντας την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και ενσωματώνοντας την Επιτροπή Στρατιωτικού Σχεδιασμού της Συμμαχίας. Υποστήριξε την πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας (πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου), αλλά μετά την ανάγνωση και τη μελέτη του Τρομακτικού Σφετερισμού (σ.τ.μ., L’Effroyable Imposture, βιβλίο του Τιερί Μεϊσάν) ανέλαβε την πρωτοπορία της παγκόσμιας αντίθεσης στην επίθεση εναντίον του Ιράκ.
Αυτό το επεισόδιο του επέτρεψε να δεσμευτεί με τον καγκελάριο Helmut Kohl και να προωθήσει το ευρωπαϊκό υπερεθνικό κράτος που πάντα αντιλαμβανόταν ως εργαλείο ανεξαρτησίας γύρω από το γαλλογερμανικό ζεύγος.
Αποσταθεροποιημένος από τη δολοφονία του επιχειρηματικού συνεργάτη του, Rafic Hariri, γύρισε εναντίον της Συρίας που οι Ηνωμένες Πολιτείες ονόμαζαν ως χορηγό της δολοφονίας.
Υποστηρίζοντας μια ριζικά διαφορετική πολιτική, ο Νικολά Σαρκοζί έβαλε το γαλλικό στρατό υπό αμερικανική διοίκηση μέσω της Ολοκληρωμένης Διοίκησης του ΝΑΤΟ. Προσπάθησε να επεκτείνει τη γαλλική ζώνη επιρροής οργανώνοντας την Ένωση για τη Μεσόγειο, αλλά αυτό το σχέδιο δεν λειτούργησε.
Έδειξε τη καλή του διάθεση με την ανατροπή του Laurent Bagbo στην Ακτή του Ελεφαντοστού και, παρότι ξεπεράστηκε από την Αραβική Άνοιξη στην Τυνησία και την Αίγυπτο, ανέλαβε την ηγεσία στη επιχείρηση του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης και κατά της Συρίας. Ωστόσο, ρεαλιστικά, παρατήρησε τη συριακή αντίσταση και αποχώρησε από το θέατρο των επιχειρήσεων.
Συνέχισε την οικοδόμηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης βάζοντας το Κοινοβούλιο να εγκρίνει τη Συνθήκη της Λισαβόνας ενώ οι Γάλλοι ψηφοφόροι είχαν απορρίψει το ίδιο κείμενο υπό το όνομα «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα». Στην πραγματικότητα, η τροποποίηση των θεσμών, που υποτίθεται ότι θα έγιναν πιο αποτελεσματικοί με 27 κράτη μέλη, μετασχημάτισε βαθιά το υπερεθνικό κράτος, το οποίο, από τότε και στο εξής, μπορεί να επιβάλει τη βούλησή του στα κράτη μέλη.
Φτάνοντας στην εξουσία χωρίς να είναι προετοιμασμένος, ο François Hollande ακλούθησε, με κάπως άκαμπτο τρόπο, τα βήματα του Νικολά Σαρκοζί που τον ανάγκασε να υιοθετήσει την ιδεολογία. Υπέγραψε όλες τις συνθήκες που είχαν διαπραγματευτεί από τον προκάτοχο του - συμπεριλαμβανομένου του Ευρωπαϊκού Φορολογικού Συμφώνου για την τιμωρία της Ελλάδας - προσθέτοντας κάθε φορά, σαν να ζητούσε συγνώμη για την κυβίστηση του, μια δήλωση που επαναλάμβανε την δική του άποψη, αλλά χωρίς δεσμευτική αξία.
Έτσι, επέτρεπε την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων του ΝΑΤΟ στο γαλλικό έδαφος, θέτοντας οριστικά τέλος στο δόγμα της γκωλικής γαλλικής εθνικής ανεξαρτησίας. Ή ακόμα, συνέχισε την πολιτική επίθεσης εναντίον της Συρίας, προβαίνοντας σε προφορική διαμαρτυρία προτού κάνει οτιδήποτε κατόπιν εντολής του Λευκού Οίκου. Ανάθεσε στον γαλλικό στρατό ξηράς μια αποστολή στο Σαχέλ, ως βοηθητική δύναμη στο έδαφος της AfriCom των ΗΠΑ. Τέλος, δικαιολόγησε το χρηματιστήριο ανταλλαγής δικαιωμάτων εκπομπής CO2 με τη συμφωνία των Παρισίων για το κλίμα.
Εκλεγμένος χάρη στο επενδυτικό ταμείο KKR των ΗΠΑ, ο Εμανουέλ Μακρόν είναι καταρχήν υπερασπιστής της παγκοσμιοποίησης σύμφωνα με τον Μπιλ Κλίντον, τον Τζορτζ Μπους Jr και τον Μπαράκ Ομπάμα. Ωστόσο, υιοθέτησε γρήγορα το όραμα του Φρανσουά Μιτεράν και του Ζακ Σιράκ ότι μόνο ένα υπερεθνικό ευρωπαϊκό κράτος θα επιτρέψει στη Γαλλία να συνεχίσει να διαδραματίζει σημαντικό διεθνή ρόλο, αλλά με την έκδοση των Σαρκοζί-Ολάντ: η Ένωση επιτρέπει την ανάσχεση.
Αυτές οι δύο γραμμές τον οδηγούν μερικές φορές σε αντιφάσεις, ειδικά κατά της Ρωσίας. Ωστόσο, ενώνονται στη καταδίκη του εθνικισμού των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για ένα σύντομο Brexit ή ακόμα, την επιθυμία να αποκατασταθεί το εμπόριο με το Ιράν.
Τα επόμενα χρόνια, η Γαλλία αναμένεται να μετρήσει τις αποφάσεις της όσον αφορά τον αντίκτυπό τους στην οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα επιδιώξει κατά προτεραιότητα να συνενωθεί με όλες τις δυνάμεις που εργάζονται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας
Ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ αντιλαμβανόταν την εξάρθρωση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας ως ευκαιρία να ενώσει τις δύο Γερμανίες. Έλαβε το πράσινο φως από τη Γαλλία σε αντάλλαγμα για τη γερμανική υποστήριξη για το σχέδιο ενιαίου νομίσματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρώ. Πήρε επίσης την έγκριση των Ηνωμένων Πολιτειών που το έβλεπαν ως έναν τρόπο εκτροπής του ανατολικογερμανικού στρατού στο ΝΑΤΟ, παρά την υπόσχεση που δόθηκε στη Ρωσία να μην ενταχθεί η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας.
Μόλις επιτεύτηκε η επανένωση της Γερμανίας, ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ έθεσε το ζήτημα του διεθνούς ρόλου της χώρας του, πάντα κάτω από το χτύπημα της ήττας της κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και η Γερμανία δεν κατέχεται πλέον στρατιωτικά από τις τέσσερις μεγάλες δυνάμεις, φιλοξενεί όχι μόνο τεράστιες αμερικανικές βάσεις αλλά και τις έδρες της EuCom και σύντομα της AfriCom.
Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ χρησιμοποίησε τον «ανθρωπιστικό» πόλεμο ενάντια στο Κόσσοβο για να αναπτύξει νόμιμα, για πρώτη φορά μετά το 1945, γερμανικά στρατεύματα έξω από τη χώρα. Αλλά αρνήθηκε να αναγνωρίσει αυτό το έδαφος που κατέκτησε το ΝΑΤΟ ως κράτος. Ομοίως, δεσμεύτηκε έντονα μαζί με τον πρόεδρο Σιράκ κατά του αγγλοαμερικανικού πολέμου στο Ιράκ, τονίζοντας ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για τη συμμετοχή του προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Προσπάθησε να επηρεάσει με ειρηνικό τρόπο την οικοδόμηση της Ευρώπης. Έτσι, ενίσχυσε τους ενεργειακούς δεσμούς με τη Ρωσία και πρότεινε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας μακροπρόθεσμα) με το γερμανικό πρότυπο, αλλά συνάντησε την αντίθεση της Γαλλίας που συνδέεται στενά με το σχέδιο του υπερεθνικού κράτους.
Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ επανέρχεται στην πολιτική του μέντορά της, Χέλμουτ Κολ, ο οποίος την έφερε, σε μια νύχτα, από τις ευθύνες της προς την Κομμουνιστική Νεολαία της Λαϊκής Γερμανίας στη γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Υπό την στενή παρακολούθηση της CIA, η οποία δεν ήξερε πώς να την προσδιορίσει, ενίσχυσε τους δεσμούς της Γερμανίας με το Ισραήλ και τη Βραζιλία. Το 2013, μετά από πρόταση της Χίλαρι Κλίντον, ζήτησε από τον Volker Pethes να μελετήσει τη δυνατότητα ανάπτυξης του γερμανικού στρατού για να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στη CentCom αν οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταφέρουν τα στρατεύματά τους προς την Άπω Ανατολή. Στη συνέχεια ανέθεσε μελέτες σχετικά με το πώς οι Γερμανοί αξιωματικοί θα μπορούσαν να πλαισιώνουν τους στρατούς της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και ζήτησε από τον Volker Perthes να εκπονήσει σχέδιο για τη συνθηκολόγηση της Συρίας.
Πολύ στενά συνδεδεμένη με τις ατλαντικές και ευρωπαϊκές δομές, αποστασιοποιήθηκε από τη Ρωσία και υποστήριξε το ναζιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία. Για λόγους αποτελεσματικότητας, απαίτησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση να επιβάλει τη βούλησή της στα μικρά κράτη μέλη (Συνθήκη της Λισαβόνας). Έδιξε πολύ σκληρότητα κατά τη διάρκεια της ελληνικής χρηματοπιστωτικής κρίσης και τοποθέτησε υπομονετικά τα πιόνια της στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία μέχρι την εκλογή της Ursula von der Leyen στη προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρθηκαν από τη βόρεια Συρία, αντέδρασε αμέσως προτείνοντας στο ΝΑΤΟ να στείλει το γερμανικό στρατό για να τις αντικαταστήσει σύμφωνα με το σχέδιο του 2013.
Τα επόμενα χρόνια, η Γερμανία αναμένεται να επικεντρωθεί στις δυνατότητες στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, και να φυλάγεται από το σχέδιο για το κεντρικό ευρωπαϊκό υπερεθνικό κράτος.
Εφεκτικότητα
Είναι πολύ παράξενο να ακούμε σήμερα για τον «πολυμερισμό» και τον «απομονωτισμό» ή τον «οικουμενισμό» και τον «εθνικισμό». Αυτά τα ερωτήματα δεν προκύπτουν στο βαθμό που όλοι γνωρίζουν από της Διάσκεψης της Χάγης (1899) ότι η πρόοδος της τεχνολογίας καθιστά όλα τα έθνη αλληλέγγυα. Αυτή η λογόρροια κρύβει άσχημα την ανικανότητά μας να δεχθούμε τις νέες σχέσεις δύναμης και να οραματίσουμε μια παγκόσμια τάξη που θα είναι όσο γίνεται λιγότερο άδικη.
Μόνο οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις μπορούν να ελπίζουν ότι θα έχουν τα μέσα για τη πολιτική τους. Δεν μπορούν να επιτύχουν τους στόχους χωρίς πόλεμο τους παρά μόνο ακολουθώντας τη ρωσική γραμμή που βασίζεται στο διεθνές δίκαιο. Ωστόσο, ο κίνδυνος εσωτερικής πολιτικής αστάθειας στις ΗΠΑ είναι περισσότερο από ποτέ ένας κίνδυνος για εκτεταμένη αντιπαράθεση.
Αφήνοντας την Ένωση, οι Βρετανοί έβαλαν τον εαυτό τους στην υποχρέωση να πρέπει να ενταχθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες (το οποίο αρνείται ο Ντόναλντ Τραμπ) ή να εξαφανιστούν πολιτικά.
Ενώ η Γερμανία και η Γαλλία, σε φθίνουσες πορείες, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να χτίσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά προς το παρόν, αξιολογούν τον διαθέσιμο χρόνο πολύ διαφορετικά και το θεωρούν με δύο ασυμβίβαστους τρόπους, γεγονός που θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην εξάρθρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
0 Σχόλια