Του Hanin Ghaddar
Foreign Policy
Σε λιγότερο από ένα μήνα, ξέσπασαν διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς και έλλειψης οικονομικής μεταρρύθμισης τόσο στο Ιράκ όσο και στον Λίβανο. Και στις δύο χώρες, οι διαδηλώσεις που έπληξαν τις σιιτικές πόλεις αποκάλυψαν ότι το σύστημα του Ιράν για άσκηση επιρροής στην περιοχή απέτυχε.
Για τις σιιτικές κοινότητες του Ιράκ και του Λιβάνου, η Τεχεράνη και οι πληρεξούσιοι της δεν κατάφεραν να μετατρέψουν τις στρατιωτικές και πολιτικές νίκες σε ένα κοινωνικοοικονομικό όραμα. Aπλά, η αφήγηση του Ιράν δεν έβαλε φαγητό στο τραπέζι.
Από την αρχή της Ισλαμικής Επανάστασης, η ιρανική κυβέρνηση και το Σώμα της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς είχαν μια σαφή, μακροπρόθεσμη και λεπτομερή πολιτική σχετικά με τον τρόπο εξαγωγής της επανάστασης στην περιοχή, κυρίως σε χώρες με σημαντική σιιτική πλειοψηφία. Το Ιράν ήταν πολύ υπομονετικό και ανθεκτικό στην εφαρμογή της πολιτικής του, αποδεχόμενο μικρές ήττες με τα μάτια στραμμένα στον κύριο στόχο: ηγεμονία στο Ιράκ, το Λίβανο, τη Συρία και την Υεμένη.
Σήμερα, το Ιράν φαίνεται να κερδίζει το μακρύ παιχνίδι. Ο πληρεξούσιος του στο Λίβανο επικράτησε στις βουλευτικές εκλογές του παρελθόντος έτους. Στη Συρία, το Ιράν κατόρθωσε να σώσει τον σύμμαχό του, τον πρόεδρο Bashar al-Assad. Τα τελευταία χρόνια, το Ιράν έχει επίσης αποκτήσει περισσότερη δύναμη στη Βαγδάτη μέσω των πληρεξουσίων του, συμπεριλαμβανομένων των Λαϊκών Δυνάμεων Κινητοποίησης (PMF), των σιιτικών στρατιωτικών δυνάμεων που δημιουργήθηκαν για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους.
Ωστόσο, στο σχέδιο τεσσάρων δεκαετιών του, το Ιράν παραβλέπει ένα σημαντικό σημείο: ένα κοινωνικοοικονομικό όραμα για τη διατήρηση της βάσης υποστήριξής του. Ενώ εξαντλούσε κάθε ευκαιρία να συνδεθεί με τους κρατικούς θεσμούς της περιοχής, το ιρανικό καθεστώς δεν κατάλαβε ότι η εξουσία απαιτεί όραμα για την επόμενη μέρα.
Καθώς τα γεγονότα εκτυλίσσονται στην περιοχή, το Ιράν αποτυγχάνει να κυβερνήσει. Το Ιράκ και ο Λίβανος είναι καλά παραδείγματα. Το Ιράν δημιούργησε εκπροσώπους του και στις δύο χώρες, τους έδωσε δύναμη μέσω χρηματοδότησης και όπλων και τους βοήθησε να διεισδύσουν σε κρατικούς θεσμούς. Σήμερα, οι κρατικοί θεσμοί στο Ιράκ και στο Λίβανο έχουν ένα κύριο έργο: αντί να προστατεύουν και να εξυπηρετούν τον λαό, πρέπει να προστατεύουν και να εξυπηρετούν τα ιρανικά συμφέροντα.
Οι παρατηρητές έχουν χαρακτηρίσει τις τρέχουσες διαμαρτυρίες στο Λίβανο “άνευ προηγουμένου” για διάφορους λόγους. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, οι Λιβανέζοι συνειδητοποίησαν ότι ο εχθρός είναι μέσα – είναι η δική τους κυβέρνηση και οι πολιτικοί ηγέτες – όχι εξωτερικός κατακτητής ή περιφερειακός παράγων που επηρεάζει. Επιπλέον, οι πολιτικοί ηγέτες δεν μπόρεσαν να ελέγξουν την πορεία των διαμαρτυριών που αναπτύσσονται σε όλα τα δόγματα και σε όλες τις περιοχές, από την Τρίπολη στα βόρεια μέχρι την Τύρο και τη Ναμπατίν στο νότο και τη Βηρυτό και τη Σαϊάδα. Η κλιμάκωση δείχνει ότι οι διαδηλωτές είναι σε θέση να ενωθούν πέρα από τους θρησκευτικούς και πολιτικούς τους δεσμούς.
Αυτό που τους έφερε μαζί είναι μια συνεχιζόμενη οικονομική κρίση που έχει πλήξει ανθρώπους από όλες τις αιρέσεις και τις περιοχές. Όπως είπε ένας διαδηλωτής: Η πείνα δεν έχει θρησκεία.
Για πρώτη φορά μετά τη σύσταση της Χεζμπολάχ στη δεκαετία του 1980, οι Λιβανέζοι σιίτες στρέφονται εναντίον της. Αλλά οι σημαντικότερες διαμαρτυρίες είναι άνευ προηγουμένου, καθώς η Χεζμπολάχ πήρε επίσης μια ασυνήθιστη στάση. Περηφανευόμενος για δεκαετίες για την προστασία των φτωχών και αγωνιζόμενος κατά της αδικίας, ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα αποφάσισε να συγκλίνει με τις αρχές εναντίον των ανθρώπων που βρίσκονται στους δρόμους. Αυτό είναι ένα μεγάλο εμπόδιο για τη Χεζμπολάχ καθώς ασχολείται με τις τρέχουσες διαμαρτυρίες, τη δυσκολότερη εγχώρια πρόκληση μέχρι στιγμής.
Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ δεν επέλεξε να υποστηρίξει χωρίς περίσκεψη την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Saad Hariri σς αναγκάστηκε να παραιτηθεί πριν μερικές ημέρες).
Σκηνές από σιίτες διαδηλωτές που ενώνονται με άλλους Λιβανέζους στους δρόμους τρομοκράτησαν την ηγεσία του κόμματος. Οι Σιίτες του Λιβάνου ήταν πάντα η ραχοκοκαλιά της εγχώριας και περιφερειακής δύναμης της Χεζμπολάχ. Ψηφίζουν για τη Χεζμπολάχ και τον σιιτικό σύμμαχό της Αμάλ κατά τη διάρκεια των εκλογών και αγωνίζονται μαζί τους στο Λίβανο, τη Συρία και την Υεμένη. Σε αντάλλαγμα, πολλοί από αυτούς λαμβάνουν μισθούς και υπηρεσίες που προσφέρονται άφθονα από το Ιράν και τη Χεζμπολάχ.
Αλλά για πρώτη φορά από τη σύσταση της Χεζμπολάχ στη δεκαετία του 1980, οι Λιβανένοι σιίτες στρέφονται εναντίον της. Στο Nabatih, την καρδιά της ομάδας στο νότιο τμήμα του Λιβάνου, οι σιίτες διαδηλωτές έκαψαν ακόμη και τα γραφεία των ηγετών της Χεζμπολάχ.
Εδώ υπάρχουν τρεις κύριοι παράγοντες. Πρώτον, η δαπανηρή συμμετοχή της Χεζμπολάχ στον πόλεμο της Συρίας και η πίεση από τις αμερικανικές κυρώσεις στο Ιράν ανάγκασαν το κόμμα να μειώσει τους μισθούς και τις υπηρεσίες, διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών μέσα στην κοινότητά του. Εν τω μεταξύ, το κόμμα στρατολόγησε κυρίως σιίτες από φτωχές γειτονιές για να πολεμήσουν στη Συρία, ενώ οι επίσημοι επωφελήθηκαν από τον πολεμικό πλούτο, προκαλώντας μεγάλη δυσαρέσκεια.
Δεύτερον, οι ψηφοφόροι της Χεζμπολάχ αναγκάστηκαν να δεχθούν τον σύμμαχο της Χεζμπολάχ Nabih Berri ως πρόεδρο του κοινοβουλίου ως απαραίτητο κακό για να διατηρηθεί άθικτος ο σιιτικός συνασπισμός.
Αν και η γνωστή διαφθορά του Berri έρχεται σε αντίθεση με την αφήγηση της Χεζμπολάχ για διαφάνεια και ακεραιότητα, η κοινότητα έκλεινε τα μάτια για δεκαετίες. Αλλά όταν η οικονομία του Λιβάνου άρχισε να χειροτερεύει την ίδια στιγμή που χτυπήθηκαν τα οικονομικά της Χεζμπολάχ, πολλοί σιίτες δεν μπορούσαν πλέον να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Η διαφθορά και ο εξωφρενικός πλούτος του Berri δεν μπορούσαν πλέον να γίνουν ανεκτές.
Τρίτον, η Χεζμπολάχ επικεντρώθηκε υπερβολικά στη στρατιωτική δύναμη. Προήγαγε αυτή την αφήγηση μετά την απόσυρση του Ισραήλ από το Λίβανο το 2000 και στη συνέχεια και πάλι μετά τον πόλεμο του Ιουλίου στο Λίβανο με το Ισραήλ το 2006. Επίσης ισχυρίστηκε ότι κέρδισε στη Συρία το νέο σουνητικό εχθρικό εξτρεμισμό.
Ωστόσο, όλες αυτές οι νίκες απέτυχαν να μεταφραστούν σε ευημερία των πολιτών. Το Ιράν ίσως ωφελήθηκε, αλλά οι Σιίτες στο Λίβανο απομονώθηκαν περισσότερο απο ποτέ.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει τόσο νόημα ότι η σιιτική κοινότητα, με τη συμμετοχή στις διαμαρτυρίες, προσπαθεί τώρα να διεκδικήσει την λιβανέζικη ταυτότητά της και όχι τη θρησκευτική που μέχρι στιγμής απέτυχε.
Η ιστορία είναι παρόμοια στο Ιράκ. Αυτό το μήνα, δεκάδες χιλιάδες Ιρακινοί στη Βαγδάτη και άλλα τμήματα της πλειοψηφίας των σιιτών του νότιου Ιράκ διαμαρτυρήθηκαν για τις αποτυχίες της ιρακινής πολιτικής τάξης για παροχή βασικών υπηρεσιών και μείωση της ανεργίας και της διαφθοράς. Η καταστολή ήταν γρήγορη και επιθετική, με αποτέλεσμα το θάνατο περισσότερων από 100 διαδηλωτών. Το Reuters καλύπτει τις εξελίξεις πάνω από μία εβδομάδα επιβεβαιώνοντας ότι οι πολιτοφυλακές που υποστηρίχθηκαν από το Ιράν είχαν αναπτύξει ελεύθερους σκοπευτές στις στέγες της Βαγδάτης για να σκοτώσουν σκόπιμα διαδηλωτές.
Ο ρόλος του Ιράν ως απάντηση στις διαδηλώσεις στο Ιράκ και η αποτυχία της κυβέρνησης να προστατεύσει τους πολίτες αποτελούν σημαντική ένδειξη της επιρροής της Τεχεράνης στη χώρα.
Πολλοί πρώην διοικητές της πολιτοφυλακής που υποστηρίζονται από το Ιράν είναι τώρα μέλη του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης, προωθώντας την ατζέντα της Τεχεράνης και δημιουργώντας μια εναλλακτική οικονομία για το Ιράν κάτω απο αμερικανικές κυρώσεις.
Όπως στο Λίβανο, η θέση του Ιράν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος βοήθησε τους ηγέτες της πολιτοφυλακής στο ιρακινό κοινοβούλιο να διεισδύσουν αργά στους κρατικούς θεσμούς. Όπως και το μοντέλο της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, εάν παραμείνει ανεξέλεγκτο, οι Ιρακινοί πληρεξούσιοι του Ιράν θα γίνουν σιγά σιγά αλλά σίγουρα ισχυρότεροι από τον ιρακινό στρατό και η απόφαση του πολέμου και της ειρήνης θα είναι ιρανική.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνο οι σιίτες βγήκαν στους δρόμους στο Ιράκ. Οι σουνίτες έχουν καταπιεστεί εδώ και καιρό από τους σεχταριστές και τους σιίτες ηγέτες και οι σιίτες δεν έχουν διευρύνει ακόμη την ταυτότητά τους σε εθνική και όχι θρησκευτική.
Αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι αν συνεχίσουν οι διαμαρτυρίες, θα γίνουν όλο και περισσότερες σε εθνικό επίπεδο. Ορισμένοι Σουνίτες και Κούρδοι στο Ιράκ εξέφρασαν την υποστήριξή τους στους Σιίτες διαδηλωτές αλλά δίστασαν να συμμετάσχουν για να αποφύγουν να κατηγορηθούν ως μέλη του Ισλαμικού Κράτους, μια κατηγορία που το Ιράν χρησιμοποίησε τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία για να επιτεθεί στις εξεγέρσεις. Ό,τι και να γίνει με τις διαμαρτυρίες, τόσο στο Ιράκ όσο και στον Λίβανο, το Ιράν δεν θα επιτρέψει στις δομές εξουσίας του να καταρρεύσουν χωρίς μάχη.
Και στις δύο περιπτώσεις, το Ιράν θα κάνει αυτό που μπορεί καλήτερα.
Στον Λίβανο, αντί να απομακρυνθεί και να επιτραπεί η εφαρμογή μεταρρυθμίσεων από νέες κυβερνήσεις με εξειδικευμένους υπουργούς, η Χεζμπολάχ και οι πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από το Ιράν θα καταφύγουν πιθανώς σε βία. Όπως έγραψε ο Νασράλα, η κυβέρνησή του δεν θα πέσει.
Η Χεζμπολάχ θα προσπαθήσει να μην επαναλάβει το λάθος του ιρακινού PMF να αντιδράσει με βία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι στρατιωτικές μονάδες έχουν εκπαιδεύσει διάφορα μέλη της Χεζμπολάχ για να συμμετάσχουν σε αυτά που αποκαλούν οι «Ταξιαρχίες της Αντίστασης του Λιβάνου.
Ο ρόλος αυτών των ταξιαρχιών είναι ακριβώς να αντιμετωπίσουν τις εσωτερικές προκλήσεις και να δώσουν περιθώρια στη Χεζμπολάχ να αρνηθεί την ευθύνη.
Ήδη, σε μια προσπάθεια κατά των εξεγέρσεων, εκατοντάδες νέοι άνδρες που φέρουν τις σημαίες του Αμάλ και της Χεζμπολάχ επιτέθηκαν στους διαδηλωτές σε διάφορες πόλεις. Μέχρι στιγμής, ο στρατός του Λιβάνου τους έχει σταματήσει από το να πλησιάσουν πολύ τους διαμαρτυρόμενους, αλλά κατάφεραν να βλάψουν και να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους έξω από τη Βηρυτό, κυρίως στις σιιτικές πόλεις.
Στο Ιράκ, είναι πιθανό ότι οι πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από το Ιράν θα καταφύγουν στη βία και πάλι για να καταστείλουν ένα νέο γύρο διαμαρτυριών που έχει προγραμματιστεί για τις 25 Οκτωβρίου.
Χωρίς τις διεθνείς πιέσεις να διαλυθεί το κοινοβούλιο και να αναγκαστεί ο Πρωθυπουργός Αντίλ Αμπντούλ-Μαχντί να παραιτηθεί, πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η εικόνα του Ιράν θα έχει φθαρεί σοβαρά.
Σε όλη την περιοχή, η ίδια ιστορία ξεδιπλώνεται. Οπουδήποτε κερδίζει το Ιράν, επικρατεί το χάος. Από το Ιράκ μέχρι τον Λίβανο, κατέστη σαφές ότι η ιρανική εξουσία δεν μπορεί πλέον να γίνει ανεκτή. Και όταν η βάση στήριξης της χώρας δεν μπορεί πλέον να δεχτεί το Ιράν ως κυβερνήτη της, η διεθνής κοινότητα πρέπει να το λάβει υπόψη της.
Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες δείχνουν ότι η δύναμη του Ιράν είναι πιο εύθραυστη από ό, τι αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Και το πιο σημαντικό, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Σιισμός δεν ανήκει στο Ιράν και ότι ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να δουλεύουμε άμεσα με σιιτικές κοινότητες.
Foreign Policy
Μετάφραση: Π.Σαβ.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια